คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Daelo : Lost for U END
" ุนฮอบผมว่าว่าทีุ่นฮิะอีนะเนี่ย ~ " นิ้วเรียวแะลที่ลีบปาบาพึ่ถูลิ้มลอ สัมผัสนุ่มยุ่นรปลายมือทำเอาแฮยอนแทบอยาะลิ้มลอริมฝีปารหน้า้ำแล้ว้ำอี แ่เหมือนุนฮะรู้ทัน
ับ !
ฟันาวัลบนนิ้วเรียวอย่าแรนแฮยอนร้อเสียหลนุนฮลัวนาพยาบาละมาำหนิ ร่าสูทำหน้าแหย้ๆ่อนะลับมาเ๊เหมือนเิมเมื่อร่าบาลอบหัวเราะิั
" สม " ุนฮแลบลิ้นใส่ าเรียว้าวไปรโฟา ว้าระเป๋ามาสะพายเรียมออาห้อ
" ไปไหนอะ ? " เสียทุ้มถามุนฮที่เรียมะเปิประูห้อออ ใบหน้าหวานหันลับมามอแฮยอนทันวัน
" ลับบ้านสิถามไ้ " ุนฮิ๊ปาพร้อมส่ายหัวมอแฮยอนอย่าเอือมระอาในวาม่าื้อ
" แล้วผมล่ะ ? " แฮยอนี้หน้าัวเอ
" ทำไม ? " ิ้วที่ถูันนไ้รูปมวนันอย่าัใ
ถ้าเาืนอยู่ับไอ้หล่อนี่่อะโนอะไรบ้า็ไม่รู้ เาพรหมรรย์นะ !
" ผมเป็นผู้ป่วยนะ .. แถมเมื่อลาวันุนฮ็ถีบผมลไปุนเป็นแบบนี่ .. " ร่าสูแสร้ทำเ่ มือหนายึ้นมาลูบหน้า
ท้อที่มีรอยฝ้ำาบาทาอนหน้าหวาน
" นะ .. " นายลวนลามัน่อนนะ !
"าน็เลยล่า้า ถ้าผมหายไม่ทันวันถ่าย .. " แฮยอนพูเสียเศร้า ร่าสูหมุนัวหันหลัให้ับนที่ำลัอึ้อยู่ับาร
แสละรอัวเอ ริมฝีปาเรียวลอบยิ้มไม่ใหุ้นฮที่โวยวายอยู่้านหลัเห็น
" เออ ! นอน็นอน พอใยั ! " และแน่นอนว่าำอบเป็นไปามที่แฮยอน้อาร ร่าสูหมุนัวลับมายยิ้มบาๆ
ให้นหน้าหวานที่ยืนฝึฝัอยู่
" รับ "
ฮึ่ย ! ทำไมัน้อเฝ้าวะ
ถึอย่านั้นร่าบา็ไม่ไ้ผิำพูแ่อย่าใ เาวาระเป๋าสะพายลบนโฟา่อนะอัวออมาุยโทรศัพท์รริม
ระเบียห้อผู้ป่วย นิ้วเรียวโทรหาเพื่อนสนิท
" ( ฮัลโหล ) " เสียหวานิัวเียอเพื่อนรัทำให้นฟัรู้สึผิที่โทรมาวนเวลานอนอยอแ
" แนอนแล้วเหรอ ? "
" ( อะ .. อืม แมีอะไรรึป่าว ) " เสียหวานแผ่วล
" เอาเสื้อผ้าที่อนโมาให้ันที่โรพยาบาลโลหน่อยสิ " ใบหน้าหวานแนบลับระเบียเย็นเียบาอาาศหนาว วา
ลมทอมอเเสยามลามืนอใลาเมือ
" ( หืม แไปทำอะไรที่โรพยาบาล เป็นอะไรหรือป่าว หรือว่าปวหัวอีแล้ว ? ) " ยอแยิำถามนุนฮอมยิ้มให้ับ
อาารเป็นห่วอเพื่อนรั่อนะปิเสธออไป เพราะยอแับเาอยู่้วยันั้แ่เ็ทุอย่าที่เี่ยวับเาเพื่อนนนี้รู้
ีเสมอ อาารปวหัวที่ยอแถามถึมันเป็นผลระทบที่ยัหลเหลือาอุบัิเหุรั้นั้น
" ็นิหน่อย ันแ่มานอนเฝ้าน่ะ " ุนฮหยิบระเป๋าัึ่นมามอรูปนั่นอีรั้แล้วมอเ้าไปในห้อพยาบาลที่แฮยอน
ำลัูโทรทัศน์สลับับรูป
" ( อืม ันะเอาไปให้นะ ) "
" อบใ " ุนฮวาสาย แนเล็ยันัวเอให้ลุาเ้าอี้เินผ่านประูระไปทาเียนไ้ทีู่ไม่เหมือนนไ้เอา
เสียเลย
" ุยับใร ? " วามปรายมอเหมือนไม่พอใอะไรสัอย่า
" อยารู้ไปทำไมมิทราบ " ุนฮออมออบอย่าเอาเรื่อ
" ถ้าเป็นเรื่ออุนฮัน็อยารู้หมละ " ใบหน้าหล่อหันมาสบารๆ วามนั้นแฝไปวามริันนถูมอ
้อ่าแ้เินามนิสัย
" อะ .. ไอ้บ้า " เินนะเว้ย !
" มานอนเหอะ ยืนเินอยู่นั่นละ " แนแร่ยื่นมาับที่้นแนแล้วออแรระุนุนฮัวปลิวมาบนเีย
" เห้ย " เสียหวานร้อลั่น มือบาันอแร่ใ้เสื้อพยาบาลบาๆให้ห่าาหน้า
" นอนเถอะน่า โฟานั่นแ็ะาย นอนเี๋ยวปวหลัันพอี " มือหนาีหัวสีวันบุหรี่แล้วรั้มาบอัวเอ
็ไ้ ...
ุนฮแอบยิ้ม ร่าบา่อยๆระเถิบเมื่อแฮยอนผลอยหลับไปะแล้วให้ร่าสูใ้เป็นหมอน้าไ้แน่นึ้น
....
“ รอ้วยฮะ ! ” ยอแะโนเรียนในลิฟ์ที่ำลัปิ าเรียวสาวเท้าเ้าไปในัวลิฟ์อย่าหวุหวิ
มือเล็ยึ้นปาเหื่อาารวิ่แล้วหันเ้า้าลิฟ์ส่อวามเรียบร้อยอทรผม่อนะหันลับมาเมื่อผนัลิฟ์
สะท้อนภาพผู้ายนนึำลัยืนำิัอยู่้านหลั
“ ำอะไรมิทราบ ” ยอแแว้ใส่อย่าหัวเสีย รีบเอาเสื้อผ้ามาใหุ้นฮแท้ๆยั้อมา่อปา่อำับใร็ไม่รู้อี ยู ยอแ เพลีย
นถูหาเรื่อไม่อบอะไร เพียแ่หันมายิ้มให้นัวเล็บาๆ
ั้น ‘ 7 ’
ยอแรีบ้าวออมาทันทีที่ประูลิฟ์เปิ ระหว่าทาเาแทบะระโะรุบหัวผู้ายนนั้นให้รู้แล้วรู้รอ หน้าา็
ีเหอะ แ่วนประสาทะมั นี่นาเาไม่รู้ัยัเสียประสาทนานี้ ถ้ารู้ันี่ินมาม่า่าัวายไปแล้ว
นิ้วเรียวี้ไล่ัวเลหน้าห้อสลับับ้อวามที่ถูส่มาาุนฮ เมื่อพบว่าไม่เ้าห้อผิแน่ๆึเรียมบิที่ับประูเ้าไป
แ่ลับมามือใรสันมาับพร้อมัน
“ นาย ! ” ยอแใ้หาามอนที่ำลัับมือัวเอเป็นนัยๆ เมื่อพบว่าเป็นผู้ายในลิฟ์นนั้น นัวเล็แทบะเอาหัว
โบานประูาย
“ มานมานายอะไร ันื่อฮิมาน ” ยอแรับประันไ้เลยว่าหน้าอนที่แนะนำัวอยู่นั่นวนีนมาถึมาที่สุ
“ ันไม่ไ้อยารู้ั ” วาลมมอไปที่มืออัวเอที่ถูเปลี่ยนมาถูอบุมเอาไว้
“ ปล่อย ” ยอแสะบัมืออแล้วบิประูเ้าไปอย่ารวเร็ว
ภาพรหน้าทำเอายอแทำัวไม่ถู เพื่อนรัอัวเอำลันอนอับนบนเีย
“ ยืนทำอะไรละ เ้าไปสิ ” เสียอฮฮิมานปลุใหุ้นฮเ้ัวึ้นมาแล้วรีบลมาาเียในทันที
“ ยอแ ! ทะ … ทำไมมาับฮยอละ ” ุนฮรีบเปลี่ยนประเ็นไม่ให้ยอแยิำถามใส่ัวเอ ฝ่ายแฮยอนอนนี้
ระเถิบัวึ้นมานอนพิหมอนมอุนฮำลัทำัวเอะะอย่าสนใ
“ อยามา้วยนัวสั่นเลยละ ” ยอแทำเสียึ้นมูประประัน พร้อมเินเอาถุเสื้อผ้าไปวาบนโฟา
“ ันมาูอาารแฮยอนนิหน่อยน่ะ แล้วมาเอเ้า ” ฮิมานเินเ้าไปนั่้าๆยอแที่หันหน้ามามอาแทบถลน
“ ันไปอาบน้ำ่อนนะ ส่วนนายห้ามลวนลามเพื่อนันเ็า ! ”
……
“ นายลับมาั้แ่เมื่อไหร่ ” ยอแ้อนุ้นเยันีไม่วาา
“ ัพัแล้ว บัเอิน่ะ ” แฮยอนลั้วหัวเราะเล็น้อยที่เห็นยอแทำหน้าาริั ึ้ไม่ว่ายัไมัน็ไม่เยเหมาะับ
ยอแสัที
“ ันเื่อว่ามันไม่ใ่วามบัเอิแน่นอน บอันมาะีๆ ” ยอแพู้วยวามหุหิ
“ ันพยายามะิ่อุนฮมาลอั้แุ่นฮัสินใะลับไปที่เาหลี แ่็ไม่มีารอบรับเลยแม้แ่สั้อวาม
นึ ” แฮยอนยิ้มให้ัวเอบาๆ
ในวันนั้นเาแทบะเป็นบ้า เอาแ่ิว่าทำไมุนฮถึไม่อบ้อวามมาสันิเียว ทั้ที่่อนะไปนหน้าหวานยัยิ้ม
พร้อมโบมือลาให้เาแท้ๆ เาเอาแ่ฟุ้่านนิไป่าๆนานา ว่าุนฮอยาเลิับเาถึไ้ทำแบบนี้ …..
นระทั่วันนึเาเอับแม่อุนฮโนบัเอิ ำถามมามายในหัวสมอถูเลย
ุนฮประสบอุบัิเหุ … วามทรำบาส่วนหายไป
“ และันลับมาทววามทรำนั่นืน ” แฮยอนพู้วยน้ำเสียริั
“ แล้วุนฮรู้รึยั ? ” ฮิมานเป็นฝ่ายถามบ้า ถึเาะไม่ไ้รู้ัแฮยอนมาั้แ่อนอยู่ L.A แ่เา็เป็นพี่นนึอุน
ฮ เรื่อแบบนี้เารู้ีว่าน้อายอเาไม่อบเรื่อที่ทำให้ัวเอเหมือนัวลแบบนี้ และมันะเป็นเรื่อแน่ๆถ้า
ุนฮ ….
“ ผมรู้แล้ว ” เสียหวานแสนุ้นเยัึ้น ุนฮในุนอนำลัำระเป๋าัอแฮยอนแน่น อีมือถือรูปเอาไว้ วา
ลมมอมาที่แฮยอน้วยสายาบอไม่ถู ทั้ีใที่ไ้เอนรั … แ่็ลับเสียใ
“ ุนฮ … ฟัฮยอ่อนสิ ” แฮยอนไปมอฮิมานที่พยัหน้า่อนะลายอแออไป
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่น้ำาไหลลมา ….
มือหนาเอื้อมไปเ็น้ำาออ ริมฝีปาเรียวูบที่หน้าผาเนียนเบาๆ ่อนะเลื่อนสายาลมาประสานับุนฮ
“ ฮยอไม่ไ้ะหลอุนฮริๆ ” นิ้วเรียวเลี่ยแ้มใสเปรอราบน้ำา มูโ่ลบนแ้มสูมลิ่นแป้ที่ยัไม่
เยเปลี่ยน
“ แล้วทำไม .. อึ … ไม่บอละ ” มือบาีที่ไหล่หนา้วยวามเินอาย
“ ็รอให้ำไ้ … ” แฮยอนูบลบนริมฝีปาบาอย่าแผ่วเบา ไร้าราบ้ว แ่ลับอ่อนหวานที่สุทีุ่นฮไ้
สัมผัส
“ อย่าหายไปอีนะุนฮ ”
“ ะลัวไปทำไม … ็ใอยู่ที่ฮยอหมแล้วนี่ ”
-----------------------------------------------
สอบันรึยั ไรท์สอบแล้วปิแล้ว
ะแนน ... 55555555555555
เม้น้วยๆ
ความคิดเห็น