คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I N T R O
"พระผู้เป็นเจ้า ผมคงผิดมากสินะ... ที่คิด จะ แย่ง สิ่งที่เคยเป็นของตนเอง"
“พระผู้เป็นเจ้าฮะ จะผิดไหมฮะ... ถ้าผมรักคน คนหนึ่ง แต่ หัวใจ ของผม... กลับไม่ได้อยู่ที่เค้า”
“พระผู้เป็นเจ้าครับ ผมยอมกลายเป็น คนโง่ ขอแค่... เค้ายังยืนอยู่ข้างๆ ผม”
. .
ต่อไปนี้...
จะเป็นบทลงทัณฑ์จากพระเจ้ากับความผิดบาปที่พวกเค้าทั้งสามได้กระทำไว้
I M P R I S O N Of L O V E
ณ สนามบิน
“มันกี่โมงแล้ว” ผมถอนหายใจยาวได้แต่พูดพึมพำกับตนเอง มองไปยังนาฬิกาข้อมือคู่ใจที่กำลังบอกว่า ผมรอ ใครบางคน มาเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
นาน... มันไม่ควรนานขนาดนี้
ครืด ครืด...
“ ว่าไง ไอ้แสบ เมื่อไร ทักรี่ของแกจะมาวะ ” ไม่ต้องพูดให้มากความผมเริ่มยิงคำถามใส่น้องชายหลังจากที่กดรับโทรศัพท์
‘ ทักรี่ บอกผมว่า เครื่องเลทไปครึ่งชั่วโมงอะพี่... ’ ห๊ะ !? ทำไม ไอ้แสบพึ่งมาบอกผมละ ปล่อยผมยืนรอจนขาแข็งจนจะเป็นเส้นเลือดคอดแล้ว
“ แหม่... ทำไมไม่บอกพี่อาทิตย์หน้าเลยละ จะได้หอบเสื่อมาปูนอนรอที่สนามบิน -_-: ”
‘ โทษทีพี่ เดียววันหลังผมจะบอกก่อนนะ ฮ่าๆ ’
“ อืม... ได้ข่าวว่ากูประชดนะ... ” คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ ยังจะมากวนบาทาผมอีก โตจนเป็นหมอดูแลคนไข้ได้เป็นร้อยคน แต่นิสัยกวนแบบเด็กๆของเจ้าน้องชายไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
‘ ฮ่าๆ ไม่ได้นะครับพี่ชาย ห้ามพูดคำหยาบสิครับ เดี๋ยวผมฟ้องมาม๊ากับปาป๊านะ ’ ดูเหมือนคนในสายโทรศัพท์ของผมยังไม่รู้สึกสำนึกในคำพูดของตนเองแม้แต่น้อย
“ ขอโทษครับ คุณน้องชาย ถ้าคุณน้องชายยังไม่เลิกกวนบาทาคุณพี่ชายอีก... คุณน้องชายอดเจอทักรี่แน่นอนครับ ” ผมพูดหยิกแกมหยอก
แบบนี้ทุกครั้ง พูดอะไรนิดอะไรหน่อยจะเอาแต่จะฟ้องป๊ากับม๊า แล้วไม่ว่าผมจะถูกหรือผิดป๊ากับม๊าก็ให้น้องชายของผมชนะทุกที... ไม่ได้รู้สึกน้อยใจ ไม่สินะ ต้องบอกว่าเคยรู้สึกแบบนั้น แต่มันก็ไม่มีค่าพอให้ใครสนใจจนผมรู้สึกชินไปแล้ว
‘ คุณหมอบีไอ คะ มีคนไข้มาขอพบค่ะ ’ นั้นไม่ใช่เสียงของน้องชายผมแต่อย่างไร แต่เป็นเสียงของผู้หญิง ผมคาดว่าน่าจะเป็นเสียงของพยาบาลผู้ช่วยคนประจำของบีไอที่ดังรอดออกมาจากโทรศัพท์ของผม
‘ ครับๆ เดี๋ยวผมไปครับ ’
“ เอาเถอะ ไอ้แสบไปทำงานได้ละ... ส่วนทักรี่เดี๋ยวจัดการให้ไม่ต้องห่วง ”
‘ พี่มาร์คครับ อย่าลืมชูป้ายที่ผมทำให้ทักรี่เห็นด้วยนะเอาแบบสูงๆ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ทักรี่ของผมมาไต้หวัน ถ้าทักรี่ไม่เห็นป้ายก็อาจจะหลงได้ ทักรี่ของผมยิ่งเป็นคนชอบหลงทิศอยู่... ’ หลงทิศ ? คนบ้าอะไรหลงทิศ ?
“ เออๆ รู้แล้วน่า ไปทำงาน แค่นี้ละ... ” บีไอจะสั่งเสียอะไรนักหนากับอิแค่มารับ เพื่อน คนหนึ่งที่สนามบิน แต่จะว่าไปชื่อของเพื่อนบีไอแปลกชะมัด ทักรี่ งั้นหรอ มันมีความหมายว่าอะไรกัน
ผมก้มเล่นโทรศัพท์เพื่อฆ่าเวลา โดยมืออีกข้างหนึ่งยังคงถือป้ายที่น้องชายผมตั้งใจทำสุดชีวิต (เห็นมันนั่งทำเกือบเที่ยงคืน - -) แต่มันเขียนเป็นภาษาอะไรน่ะหรอ
ภาษาไทย...
" หึ " เสียงหลุดหัวเราะในลำคอดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มร้าย
ผมไม่ชอบ
ไม่ใช่ว่าผมเป็นพวกต่อต้านประเทศไทยนะ แต่มันเป็นเพราะว่า ทุกครั้งที่ผมมองอะไรเกี่ยวกับประเทศไทยแล้ว ผมชอบนึกถึง ใครบางคน ที่ถึงแม้เวลาจะผ่านมานานหลายปีแล้ว แต่ผมก็ไม่เคย... ไม่เคยลืมเค้าได้เลย
แต่ถึงผมจะไม่ชอบยังไงผมก็ต้องจำใจถือป้ายนี้ในระดับอก เพราะผมรับปากน้องชายตนเองไว้แล้วว่าจะมารับเพื่อนคนนี้ให้ ศอกทั้งสองข้างของผมเท้าอยู่กับรั้วกั้นจะรออีกแค่ 10 นาทีพอ ถ้ายังไม่มาก็หาทางไปเอง ถึงจะเป็นเพื่อนของบีไอก็ตาม แต่ดันมาทำให้ผมหวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต ผมก็ไม่เอาไว้เหมือนกัน
“ สวัสดีฮะ พี่ใช่พี่ชายของบีไอหรือป่าวครับ ” หืมมม มาแล้วหรอ คนที่ปล่อยให้ผมรอเกือบครึ่งชั่วโมง แต่เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมเสียงที่ผมได้ยินเมื่อสักครู่
ทำไม... ทำไมมันคุ้นนัก
เหมือนผมเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน...
“ ขอโทษนะฮะพี่ ที่ทำให้ต้องรอนาน
" ...!! "
" คือพอดีเครื่องบินมัน..." คนตรงหน้าผมหยุดคำพูดทันทีที่เห็นโครงหน้าผม ไม่ต่างอะไรจากผมที่ต้องหยุดการเคลื่อนไหวของปลายนิ้ว ผมจ้องมองไปยังใบหน้าของคนตรงหน้าผ่านกรอบแว่นตาสีดำ...
ตอนนี้ภาพใน อดีต ของผม
กำลังซ้อนทับ
“ อะ เออ... คือ... อาจจะขอแปลกๆนะฮะ... แต่พี่ช่วยถอดแว่นตาหน่อยได้ไหมฮะ ” ร่างกายของผมไม่อยากปฏิบัติตามคำขอของคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ทำไม ทำไมนายถึงอยากให้ฉันถอดแว่นตาออกล่ะ รึว่านาย...
นายยังจำฉันได้
“ ขอโทษนะฮะพี่... ” ร่างบางพยายามเอื้อมมือทั้งสองข้างไปตรงกรอบหน้าคม หมายที่จะเอาแว่นตาของของชายปริศนาตรงหน้าออก... มือเล็กนั้นจับเข้าที่กรอบแว่นตาด้วยอาการมือสั่นเทา
หึ สั่นแบบนี้ นายก็กลัวว่า จะใช่ฉันสินะ
หมับ!
“ อะ... ” ผมจับเข้าที่มือเล็กนั้นก่อนที่คนตรงหน้ากำลังจะดึงกรอบแว่นตาหรูนี้ออก
“ ดะ ดะ เดี๋ยวก่อนสิฮะ พี่จะรีบไหน.. .” ผมรีบเดินเรียบตามรั้วกั้นจนคนตัวเล็กอีกฝั่งเซไปตามแรงดึง ผมเปลี่ยนจากจับมือเป็นจับที่ข้อมือบางนั้นแทนแต่ความแรงที่ลงไปที่ฝ่ามือของผมที่เกาะกุมนั้นไม่ได้ลดลงเลย มีแต่จะทวีคูณมากยิ่งขึ้น
“ โอะ โอ้ย พี่ฮะ ผมเจ็บนะ ” คนตัวเล็กพยายามออกแรงแกะมือของผมออก แต่ยิ่งแกะมากเท่าไร ผมยิ่งออกแรงบีบมันแรงมากกว่าเดิม...
“ โอ้ย พี่ฮะ แบม เจ็บจริงๆนะ พี่ของบีไอครับ ฮึก ปล่อยผม ”
หึ... เจ็บงั้นหรอแบม
แต่ความเจ็บที่ฉันให้นาย
ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่ง... กับที่นายเคยทำไว้กับฉันเลย
แบมแบม
TBC.
ปล่อยดองนานมากเลย
แต่จะพยายามมาแต่งตอนที่ 1 ให้เร็วที่สุดนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ เลิฟ
ความคิดเห็น