นายเท่านั้นที่ฉันจะยอมแพ้

ลำดับตอนที่ #3 : หนีออกจากบ้าน

19.00 น.

หมู่บ้านทรัพย์สินเงินกอง

“พ่อกับแม่อ่ะไม่เข้าใจเนโกะเลยสักนิด!! เนโกะพึ่งจะอายุแค่ 20 พึ่งจะบรรลุนิติภาวะไม่นานนี้เองด้วย! พ่อกับแม่จะให้เนโกะแต่งงานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ!”

“เนโกะลูก ฟังแม่ก่อนนะ คนที่เนโกะจะแต่งงานด้วยน่ะ เขามีฐานะร่ำรวยนะลูก ชาติตระกูลดี หน้าตาหล่อเหลา แม่ว่าเขาจะดูแลลูกดีกว่าพ่อกับแม่นะลูกนะ”

“เนโกะไม่สน!! ต่อให้เขารวยล้นฟ้า เชื้อเจ้าเชื้อพระวงศ์จากที่ไหนก็ช่าง! เนโกะไม่ได้รักเขา พ่อกับแม่เข้าใจเนโกะบ้างสิ”

“เนโกะเอ๊ย พ่อว่า..”

“พ่อไม่ต้องพูดเลย! ถ้าพ่อกับแม่ยังไม่เลิกบังคับเนโกะนะ เนโกะจะหนีออกจากบ้าน!!!” พูดจบฉันก็วิ่งหนีขึ้นห้องเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเลย ทำไมนะๆๆ ทำไมพ่อกับแม่ถึงได้ยัดเยียดลูกสาวคนเดียวให้คนอื่นด้วยล่ะ พ่อกับแม่ไม่รักเนโกะรึไง ตลอด 2 เดือนมานี้ถึงได้พยามให้เนโกะไปเจอกับนายอะไรเกย์ๆเนย์ๆก็ไม่รู้ ดูสิ ขนาดชื่อหมอนั่นฉันยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป แล้วพ่อกับแม่ยังจะบังคับให้ฉันแต่งงานอยู่นั่นล่ะ เรื่องนี้เนโกะจะไม่ทน!!

22.00 น.

Victory Condo

ฉันเก็บข้าวของหนีออกจากบ้านมาได้สักพักล่ะ โทรศัพท์ก็ปิดเครื่องไว้ ฉันว่าฉันจะไปค้างอยู่ที่ห้องของยัยน้ำค้างเพื่อนสมัยมัธยมตอนปลายสักพักนึงล่ะกัน หวังว่ายัยนั่นจะอยู่ห้องนะ ฉันไม่ได้โทรไปบอกล่วงหน้าซะด้วยสิ

ปิ๊งป่องงงง~ แอ๊ดดดด~

“เนโกะ~ จะมาทำไมไม่โทรบอกกันก่อนล่ะ แล้วมาทำอะไรป่านนี้เนี่ยยย ลากกระเป๋ามาด้วย จะมานอนค้างกับฉันหรอ” ยัยน้ำค้างเปิดประตูออกมาก็ระดมคำถามใส่รั่วๆ

“ใช่~ ฉันขอมานอนค้างห้องเธอสักพักนะ พอดีทะเลาะกับที่บ้านมาน่ะ” ฉันเดินเข้าห้องยัยน้ำค้าง แล้วก็ลากกระเป๋าเข้าไป

“ก็ได้อยู่หรอก แต่วันนี้แม่ฉันก็มาอยู่ด้วยนะ ยืนรับโทรศัพท์อยู่นู่นอ่ะ” น้ำค้างชี้ให้ฉันหันไปสวัสดีแม่ของเธอ แม่ของน้ำค้างก็ส่งยิ้มแปลกๆให้ฉัน “ใครโทรหาหรอคะแม่” ยัยน้ำค้างถาม

“แม่คุยกับคุณแม่ของหนูเนโกะน่ะ เขาบอกว่าอีกประมาณ 15 นาที จะมารับหนูเนโกะกลับบ้านนะ มีอะไรก็ใจเย็นๆนะลูก พ่อแม่เขายังไงก็รักและเป็นห่วงลูกเสมอล่ะ” ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกผิดนะ ฉันยังไม่พร้อมเจอกับพ่อแม่ฉันตอนนี้สักเท่าไร ฉันขอหลบไปทำใจสักพักไม่ได้หรอ เรื่องแต่งงานมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะ

“ขอบคุณค่ะคุณป้า แต่ตอนนี้หนูยังเจอพ่อกับแม่ไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วยนะคะ” ฉันหยิบกระเป๋าลากออกจากห้องของน้ำค้างมา เอาไงดีล่ะ ฉันไม่มีที่จะไปแล้วด้วยสิ หิวก็หิว เงินก็เริ่มเหลือน้อยแล้วด้วย จริงสิหาไรกินแถวเซเว่นก่อนดีกว่า

แล้วนี่ฉันจะไปหาค้างที่ไหนดีเนี่ย คืนนี้ก็เริ่มดึกแล้วซะด้วยสิ เงินก็มีอยู่แค่ 2,000 บาทเอง ฉันล้วงหาเงินในกระเป๋าดูเผื่อจะมีซุกซ่อนไว้อีก แต่ก็ไม่เจอ เจอแต่กระดาษอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ ฉันเกือบจะขย้ำทิ้งล่ะ แต่บังเอิญสายตาดันเลือบไปเห็นนามบัตรของนายไรเลย์พอดี ฉันคงต้องพึ่งหมอนั่นจนได้สินะ เอาเถอะ ไม่มีทางเลือกแล้วนี่

02.00 น.

ห้อง 1111 Kingstone Condo

ป๊องแป๊งงงงง~ เสียงกริ่งหน้าห้องเป็นเอกลักษณ์มากไปนะ ==;; ฉันได้ยินเสียงเหมือนอะไรตกอยู่ในห้องด้วยนะ หรือว่าหมอนั่นลื่นลมหัวฟาดพื้นไปแล้ว ไม่นะฉันต้องเรียกรถพยาบาลแล้ว เอ่อโทรศัพท์ ไม่ได้สิ! เปิดเครื่องไม่ได้ ไม่งั้นเดี๋ยวพ่อแม่ฉันโทรมาสายไหม้แน่ ทำไงดีล่ะๆ

แอ๊ดดดด~

“อ่าว! นายยังไม่ตายหรอ O_o” หมอนั่นเปิดประตูออกมาพอดี อีกนิดนึงฉันจะลงไปให้พนักงานต้อนรับที่อยู่ข้างล่างโทรไปเรียกรถพยาบาลแล้วนะเนี่ย ฉันเหลือบไปเห็นว่าที่ประตูมีโซ่คล้องอยู่ อะไรล่ะย่ะ ที่ส่องตรงประตูก็มีน่าจะรู้แล้วนี่ว่าฉันมาอ่ะ กลัวฉันจะมาปล้นบ้านนายหรือไงย่ะ เชอะ! ถึงบ้านฉันจะจนแต่ฉันก็ถูกสอนมาดีพอที่ไม่คิดจะขโมยของคนอื่นเขากินหรอกย่ะ

“-_- ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น ฉันยังอยู่ดี” หมอนั่นโผล่มาตรงช่องระหว่างประตู แถมยังไม่ใส่เสื้อแต่ยังดีที่มีกางเกงขายาวสีดำ ดูดีๆเขาก็หุ่นดีใช้ได้เลยนะเนี่ย ผิวขาวนวลมีซิกแพ็คด้วย ถ้าเป็นแบบในการ์ตูนที่ฉันดูฉันคงกริ๊ดลงไปดิ้นอยู่หน้าประตูแล้วล่ะ “จ้องหุ่นฉันแล้วคิดอะไรทะลึ่งๆอยู่รึไง แล้วเธอมาทำอะไรตอนตี 2 เนี่ย”

“ฉันหนีออกจากบ้านมา! เปิดประตูให้ฉันสักทีสิย่ะ ฉันยืนเป็นชั่วโมงแล้วนะ!” มันเมื่อยนะย่ะรู้ไหมเนี่ย

“เฮ้ออออ~ อ่ะๆๆ เข้ามาสิ -_-” ดูทำหน้าอย่างกับว่า ‘อะไรนักหนานะยัยนี่ มาห้องคนอื่นเขาแล้วยังจะมาโวยวายอะไรอีก’ อย่างนั้นล่ะ ฉันเดินเข้ามาห้องรับแขกแล้วก็ลากกระเป๋าไว้ข้างๆโซฟา ห้องนี้ดูเผินๆก็โอเค ไม่ได้หรูหราอะไรมากมายแต่ก็จัดแต่งได้ดูดีเลยทีเดียว ข้าวของจัดวางเป็นระเบียบ มีต้นไม้กระถางประดับ โดยภาพรวมก็ดูดี ก็ดีแล้วล่ะ เพราะฉันคงมาอยู่ที่นี่สักพักใหญ่ๆเลย “แล้ว....ทำไมเธอถึงมาหาฉันล่ะ”

“ก็บ้านเพื่อนคนอื่นพ่อแม่ฉันก็รู้หมด ฉันเลยต้องแบกหน้ามาหานายนี่ไง =^=”

“งั้นหรอ เธอมีปัญหาอะไรกับทางบ้านล่ะเนี่ย?”

“มันเรื่องของฉันย่ะ นายไม่ต้องยุ่ง”

“ได้ครับผม เรื่องของเธอก็คงเป็นเรื่องของเธอ ส่วนเรื่องของฉันตอนนี้ฉันจะนอนต่อแล้ว พรุ่งนี้มีงานแต่เช้าด้วย เพราะงั้นเชิญกลับไปได้แล้วนะครับ” นายไรเลย์เดินไปลากกระเป๋าของฉันแล้วก็พยามดันตัวฉันออกนอกห้อง ไม่ได้หรอกนะ ฉันไม่มีที่ไปแล้ว ใครจะยอมกันล่ะ ฮี๊ยยยย ให้ตายก็ไม่ยอมออกหรอก ย๊ากกกกกก หัวเด็ดตีนขาดฉันก็จะไม่ยอมออกไป!!

ปัง! แต่สุดท้ายก็สู้แรงผู้ชายไม่ไหวจริงๆ นายไรเลย์ดันฉันออกมาจากห้องแถมยังกล้าปิดประตูอัดหน้าฉันอีก เหอะ! รู้จักฉันน้อยไปซะแล้วย่ะ คนอย่างเนโกะคนนี้นะ ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆย่ะ

ปังๆๆ

“นี่ นายไรเลย์! เปิดประตูให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้นะ!! ได้ยินใช่ไหม! เปิดประตูสักทีสิย่ะ!” ฉันทุบประตูไม่หยุด ทุบจนเจ็บมือแล้วเนี่ย ยังไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาเลย “นี่! นายคิดจะปล่อยฉันไว้หน้าห้องรึไงกันน่ะห๊ะ เฮ้! ได้ยินฉันพูดไหมเนี่ย! ได้! งั้นฉันจะนอนมันหน้าห้องนายนี่ล่ะ!!” เงียบบบบบบกริบ เฮ๊ยยย นี่หมอนั่นกะจะให้ฉันนอนตายหน้าห้องเลยรึไง ข้างนอกมันหนาวนะเฟ้ยยยย ยังคงเงียบอยู่ ได้! คนอย่างเนโกะ ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก ไม่ให้เข้าห้องใช่ไหม! งั้นนอนมันหน้าห้องนี่ล่ะ เหอะ!