นายเท่านั้นที่ฉันจะยอมแพ้

ลำดับตอนที่ #2 : รู้จักกัน

14.30 น.     

Kingstone Condo

“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม!!” ฉันถามตอนที่หมอนี่เลี้ยวรถเข้ามาในคอนโดหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งห่างจากบ้านฉันพอสมควร ทำไมหมอนี่ต้องพาฉันมาที่คอนโดด้วยเนี่ย หมอที่ไหนเขามาอยู่แถวนี้กันย่ะ หรือว่าหมอนี่คิดจะทำอะไรมิดีมิร้ายฉันแน่เลยอ่ะ คิดจะลองดีกับเนโกะคนนี้คิดผิดแล้วล่ะย่ะ เห็นฉันตัวเล็กๆแบบนี้ ฉันก็เก่งด้านศิลปะการป้องกันตัวนะ

“ก็มาหาหมอไง -.-” หมอนี่ตอบตอนที่จอดรถพอดี เอาล่ะ ได้โอกาสหนีแล้ว!!
          “หมอที่ไหนเขาจะมาอยู่แถวนี้ล่ะย่ะ!! นายประสาทเสียไปแล้วรึไง! ที่นายพาฉันมาที่นี่เพราะคิดจะทำอะไรมิดีมิร้ายฉันน่ะสิ! อย่าเข้ามาใกล้นะ!! ฉันเอานายตายแน่!” ฉันรีบเปิดประตูลงจากรถแล้วรีบตั้งการ์ดป้องกันตัวให้ห่างจากรถสักระยะนึง มองดูทิศทางที่จะหนีเอาไว้ด้วย

“คุณใจเย็นๆก่อนนะ ผมมีเพื่อนที่เป็นหมออยู่ที่คอนโดนี่! แล้วที่นี่เขาก็มีเครื่องมือครบ ถ้าคุณไม่เชื่อผมโทรเรียกให้เขาเอาใบรับรองการเป็นแพทย์ให้ดูเลยก็ได้ แต่ดูท่าทางคุณคงจะไม่เป็นอะไรแล้วล่ะมั้ง -.-” หมอนั่นรีบเปิดประตูรถตามลงมา แล้วก็เดินอ้อมรถมาทางด้านฉันแต่ก็เว้นระยะห่างไว้ระดับหนึ่ง เชื่อก็บ้าแล้วย่ะ! อีกอย่างใครบอกว่าฉันไม่เป็นไร เจ็บก้นจะตายอยู่แล้วเนี่ย T^T “ฮัลโหล ไอ้เอก แกลงมาหาฉันที่ลาดจอดรถชั้น G บล็อก C หน่อยสิ เออ เอาไอ้ใบรับรองการเป็นแพทย์มาด้วยนะ .... เออน่า รีบๆมาด้วย แค่นี้ล่ะ” หมอนั่นมองฉันแล้วกดโทรศัพท์เรียกใครสักคนลงมา สักพักก็มีคนวิ่งมาทางนี้ พร้อมทั้งถือใบอะไรสักอย่างมาด้วย

“อะไรว่ะ ไอ้เลย์ ยังคุยกันไม่รู้เรื่องก็ตัดสายซะล่ะ แล้วแกให้ฉันเอาใบรับรองนี่มาทำไมว่ะ เฮ๊ยๆ” นายเลย์(ฟังมาจากคนที่วิ่งมา) แย่งใบรับรองไปจากมือคนที่ฉันคิดว่าน่าจะชื่อเอก แล้วยื่นมาให้ฉันดู

“....”เออ เขาเป็นหมอจริงๆด้วย == สงสัยฉันจะคิดมากไปหน่อย เหะๆ ช่วยไม่ได้นี่ก็นายเลย์อะไรนี่เล่นพาฉันมาที่คอนดดแทนที่จะเป็นโรงพยาบาลนี่น่า ฉันก็ต้องระแวงน่ะสิ ==;;

“ไง ทีนี้เชื่อผมรึยังครับ ว่าผมไม่ได้พาคุณมาทำมิดีมิร้ายอะไร ^^” นายเลย์ถามฉัน

“เออ เชื่อแล้วก็ได้ย่ะ!”

15.00 น.

ห้อง 1112 Kingstone Condo

สุดท้ายฉันก็ยอมไปตรวจที่ห้องของคุณหมอเอก แวบแรกที่เข้ามาในห้องนะ ฉันคิดว่าที่นี่คือคลินิกเล็กๆซะอีก เขามีทุกอย่างจริงๆ แม้กระทั่งเครื่องเอกซ์เรย์ นี่คุณหมอเปิดคลินิกในห้องใช่ไหมบอกฉันที ==;;

“อ่ะ ตรวจเสร็จล่ะ ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแค่มีรอยซ้ำนิดหน่อย แปปๆเดี๋ยวก็หาย”คุณหมอเอก บอกนายเลย์

“โอเค ดีล่ะ ขอบใจนะโว๊ยไอ้เอก” นายเลย์เดินไปตบไหล่หมอเอก 2 ที “เดี๋ยวฉันจะไปส่งเอง เธอพอจะเดินไหวไหม”เขาหันมาถามฉันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

“แน่นอนย่ะ ฉันเดินไหวอยู่แล้ว โอ๊ย!” ฉันลุกขึ้นยืน แต่ก็เซล้มลงที่เก้าอี้ตัวเดิม ก็อยากจะบอกว่าไหวนะ แต่ตอนนี้ขามันอ่อนแรงไปหมดเลยอ่ะ สงสัยจะเพราะยาอะไรที่หมอฉีดให้แน่เลย

“ไอ้เลย์แกอุ้มไปเลย ฉันฉีดยาให้ยัยนี่ไป ตอนนี้ขาคงไม่ค่อยมีแรงอ่ะ” หมอบอกนายเลย์

“หึ! แล้วทำมาเป็นอวดเก่ง” นายเลย์พึมพำเบาๆ แต่ฉันได้ยินนะเฟ้ยยยย อย่าให้มีแรงที่ขาเมื่อไรนะ แม่จะเตะให้ก้นโด่งเลยนิ

นายเลย์ก็เข้ามาอุ้มฉันออกจากห้องของหมอเอก ฉันพึ่งจะสังเกตนะเนี่ย ว่าชั้นนี้ทั้งชั้น มีแค่ 3 ห้องเอง ห้องของหมออยู่ตรงกลาง จู่ๆนายเลย์ก็พาฉันเดินไปที่ห้องแรกของชั้นนี้

“เธอพอจะยืนไหวไหม แค่แปปเดียว ฉันจะแวะเข้าไปเอาของซะหน่อย” นายเลย์ถามฉัน

“ไหวอยู่แล้วน่า” เหมือนขาจะพอมีแรงอยู่สักหน่อยแล้วล่ะ หลังพูดจบหมอนี่ก็วางฉันลงแล้วก็เอาคีย์การ์ดออกมารูดเข้าห้อง 1111 สักพักเขาก็เดินออกมาแล้วก็มาอุ้มฉันต่อ แล้วก็พาลงลิฟท์ไปชั้นจอดรถ ระหว่างทางนอกจากที่หมอนี่ถามทางแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรกัน แล้วรถก็มาจอดที่หน้าบ้าน

“นี่บ้านเธอหรอ?”

“อือ ใช่ ทำไมอ่ะ”

“อ...อ่อ เปล่า เอานี่ นามบัตรฉัน ถ้าเธอมีอาการอะไรอีกก็โทรมาบอกฉันได้เลยนะ ฉันจะเสียค่าใช้จ่ายให้” ฉันรับนามบัตรมาใส่กระเป๋า ”อ่อ อีกอย่าง เธอ...ชื่ออะไร”

“เนโกะ”ฉันบอกชื่อ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วก็รีบเดินเข้าบ้านไป

แม่ก็ถามฉันใหญ่เลยว่าฉันหายไปไหนไปทำอะไรมา ฉันก็บอกแค่ว่าไปหาเพื่อนมา ฉันไม่อยากบอกว่าฉันถูกรถชนมา เดี๋ยวพ่อกับแม่จะเป็นห่วงฉันมากเกินไปจนแทบไม่ให้ออกจากบ้านอีก หลังจากที่คุยกับแม่ฉันก็ขึ้นไปบนห้อง แล้วก็กระโดดลงบนเตียงนุ่มๆของฉัน ฉันควักนามบัตรออกมาดู นายไรเลย์ โคโตโยชิ ประธานบริษัท Kingstone กรุ๊ป 098-7654-321 เบอร์โทรจะจำง่ายไปไหมเนี่ย ==;; เฮ้อ วันนี้ไม่กินข้าวเย็นล่ะกัน เหนื่อยจะตายแล้ว ขอพักพักหน่อยเถอะ