ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Second
ตอนที่ 2
"แทฮยอง แทฮยอง ย๊าาาา แทฮยอง!!!"
"คะคะครับ ครับ" ผมสะดุ้งตื่นลืมตาโพลง อานี้ผมเผลอหลับไปงั้นเหรอเนี่ย
หวาา น่าอายชะมัด ทั้งๆที่นี้เป็นการเจอกันครั้งแรกกับทุกคนแท้ๆ ทำไมผมถึงเผลอหลับไปแบบนี้นะ
ผมขยี้ตาแรงๆก่อนจะค่อยๆลืมตาสู้แสง ปรับโฟกัสทำให้เห็นคนตรงหน้าชัดเจนยิ่งขึ้น อ่าาา โฮซอกฮยองนั้นเอง
"หลับสบายเลยนะ แอร์เย็นล่ะสิ" คนตรงหน้าพูดปนขำๆก่อนทีเอิ้อมมือหนามาวางบนหัวผมแล้วยีแรงๆ
"ตื่นๆๆ ตื่นได้แล้ว จากนี้ไปเราต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันแล้วนะจะมานอนสบายแบบนี้ได้ยังไงกัน"
น้ำเสียงดุๆของโฮซอกฮยองที่ฟังยังไงก็ไม่น่ากลัวสักนิด กลับแฝงความเอ็นดูผมอยู่ด้วยซ่ำไป คงเป็นเพราะหน้าผมยังไม่ค่อยตื่นดีนัก
หลังจากสลัดความงัวเงียทิ้งไป สายตาผมเริ่มเห็นผู้คนรอบๆมากขึ้น ทุดคนคงกำลังพักกันอยู่ แต่มีอยู่หนึ่งคนที่ผมไม่คุ้นหน้าสักนิด
กลับยืนซ้อม อยู่คนเดียวหน้ากระจก เหห ตอนผมเข้ามา ผมจะได้ว่าไม่เห็นเขานะ
"นั้นน่ะเหรอ จีมิน น่ะ พอดีเขาเพิ่งกลับเข้ามาหลังจากที่นายหลับไป" นัมจุนฮยองพูดพร้อมกับลงมานั่งข้างๆพร้อมยื่นแตงโมสีแดงสด
ฉ่ำน้ำมาให้ผม ผมหยิบรับมาทานพลางมองจีมิน อาา ผมควรจะซ้อมจะเรียนรู้บ้างแล้วสินะ อยู่เฉยๆแบบนี้คงไม่ได้อะไรพอดี
"เอ่อ ฮยองครับ ระหว่างนี้ให้ผมทำอะไรเหรอครับ นั่งอยู่เฉยๆรู้สึกไม่ดีเลย" ผมถามอย่างเกรงใจ แต่ผมก็รู้สึกไม่ดีจริงๆนะ
"นายมาที่นี่เพื่ออะไรล่ะ มานั่งเฉยๆ หรือมาเป็นเพื่อที่ตั้งใจจะเดบิวต์" เสียงของคนไหล่กว้างทำผมต้องเงยหน้ามองตาม
นิ้วยาวเอื้อมลงมาหยิบแตงโมจากจานในมือผมก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางกระจกที่จีมินซ้อมเต้นอยู่
"หมอนั่น ก็เพิ่งเรียนรู้ท่าใหม่ ไม่ลองไปเรียนรู้พร้อมๆกันล่ะ"
"อย่าโหดนักสิจินฮยอง แทแทฮยองเพิ่งมาเองนะ" เสียงเล็กๆ ที่เดินตามมาข้างหลังพูดขึ้นก่อนหยิบจานแตงโมไปจากมือผม
"แทแทฮยองพร้อมหรือยังละครับ เดี๋ยวผมสอนให้ก็ได้นะ" จองกุกพูดขึ้นตากลมโตนั้นจ้องมองผมตาแป๋ว ทำไมน่ารักจริงๆเลยเนี่ยเด็กคนนี้
"ฮยองเองก็ด้วย ยังเต้นไม่ทันเลยนะ" คนตัวเล็กหันไปตบบ่าคนตัวใหญ่ตรงหน้าแรงๆ
"ไม่ต้องไปพูดแบบนั้นกับแทแทฮยองเลย มาด้วยกันผมจะติวเข้มฮยองเอง!" อาาา จองกุกอาา ฮยองรักนาย ทำไมนายเป็นคนดีแบบนี้นะ TwT
จองกุกจับมือผมพร้อมลากคนตัวโตไปหน้ากระจกที่จีมินอยู่ ทิ้งให้ ฮยองทั้ง3 นั่งทานแตงโมและคุยกันเรื่องเพลงที่กำลังทำกันอยู่
"แทแทฮยองง นี่จีมินนะครับ คนที่ตัวเล็กที่สุดในวงของเรา" จองกุกพูดพร้อมขำนิดๆ ทำให้จีมินมุ่ยหน้าเล็กน้อย
"จองกุก ทำไมเรียกฮยอง แบบนี้ ฮยองเป็นพี่นายนะเว้ยย อ๊ะ สวัสดีนะ ฉันจีมิน นายคือเมมเบอร์คนใหม่ที่เมเนเจอร์ฮยองบอกสินะ"
จีมินยื่นมือมาจับมือทักทายพร้อมยิ้มอย่างสดใสให้กับผม ก่อนให้ไปต่อว่าจองกุกที่ไม่เรียกเขาว่าฮยอง
"เป็นแบบนี้ทุกวันล่ะ เดี๋ยวนายก็ชิน" จู่ๆเสียงทุ้มข้างตัวก็ดังขึ้้นพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ ผมหันไปสบกับรอยยิ้มบางๆที่พี่ใหญ่ของวงมอง
น้องๆที่ทะเลาะกันชุลมุน เดี๋ยวแล้วทำไมหน้าผมถึงรู้สึกร้อนจัง ทั้งๆที่แอร์เปิดหนาวจนขนลุกขนาดนี้
"ฮ..ฮยอง"
"หืม????" คนข้างๆหันมาตามเสียงเรียกของผม
"ว่าไงมืออะไรเหรอ" คนเดิมถามซ้ำย้ำความเหลอหลาของผม นั้นสิแล้วผมเรียกเขาทำไมกัน แล้วผมจะตอบว่าอะไรดีล่ะ ก็เรียกไปแล้ว
"ไม่ ไม่ ไม่มีอะไรครับ" อยากจะตบหน้าผากตัวเอง ผมพูดตะกุกตะกักทำไม
คนข้างตัวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมยกมือมาลูบคางตัวเองและยิ้มขำ "ทำไมตะลึงในความดูดีของฉันงั้นเหรอ"
คำถามนี้แทบทำให้ผมอยากจะเอาไม้ปั่นหูมาปั่นหูตัวเองให้สะอาดแล้วฟังใหม่
"ฮะ? อะไรนะครับ"
"ฉันถามว่าตะลีงในความหล่อของฉันเหรอ"
"โคตร หลง ตัว เอง เลย ครับ อ่ะ" ผมรีบปิดปากตัวเองเพราะนึกขึ้นได้ว่าผมไม่ควรพูดแบบนี้กับรุ่นพี่เลย เขาจะโกรธอะไรไหมนะ
------------------- JIN PART-------------------
คนตรงหน้าทำเอาผมอยากแกล้งจริงๆ ผมพูดอะไรทำหน้าเข้มๆ ก็ต้องสะดุ้งต้องกลัวไปหมด ทั้งๆที่ดูจากบุคลิกแล้วน่าจะไม่ใช่คนแบบนี้ด้วยซ้ำ
สงสัยต้องลองละลายพฤติกรรมสักหน่อย สงสัยเราจะแกล้งเข้มมามากพอแล้ว
"ทำไมตะลึงในความดูดีของฉันงั้นเหรอ" ผมพูดกวนๆพลางอมยิ้มเพื่อที่จะพยายามกลั้นขำในคำพูดตัวเองออกไป
"ฮะ? อะไรนะครับ" ได้ผลแหะ ทำหน้าตาอย่างฮาเลย
"ฉันถามว่าตะลีงในความหล่อของฉันเหรอ"
"โคตร หลง ตัว เอง เลย ครับ อ่ะ" คนตัวเล็กยกมือขึ้นมาปิดปาก คงกลัวว่าผมจะดุ แต่ผมไม่ใช่รุ่นพี่บ้าอำนาจแบบนั้นสักหน่อย
"ว่าฮยองงั้นเหรอฮะ" ผมแกล้งทำเสียงดังส่งผลให้คนตัวเล็กสะดุ้งนิดหน่อย
"ขะ ขอ... ย๊าาาาา!!! ฮยอง!!!" ก่อนที่คำขอโทษจะหลุดออกจากปากคนตาคมผมได้ล๊อคคอสั่งสอนเจ้าหมอนี่ไปเรียบร้อย
"หลงตัวเองเหรอหิม หลงตัวเองเหรอ นายว่าใครหลงตัวเองงง" ผมพูดซ้ำๆพร้อมใช้มืออีกข้างจี้เอวอีกคน ส่งผลให้คนในแขนผมดิ้นเป็นกุ้ง
ระหว่างที่กำลังชุลมุนไปมา สายตาเหลือบไปเห็นคนตัวน่้อยที่ผมมองมาตลอด ยืนยิ้มขำในท่าทางของพวกเรา
สายตาและรอยยิ้มน่ารักนั้นส่งผลให้ผมหยุดชะงัก ทำให้แทฮยองที่ดิ้นอยู่ในแขนผมอย่างแรงทำให้เราล้มลงไปทั้งคู่
"โอ๊ยยยๆๆๆๆ ฮยอง!! เล่นอะไรผมเจ็บนะเนี่ย" คนในวงแขนผมโวยวายพร้อมพยายามเอาตัวออกไป
"จินฮยอง ปล่อยแทแทฮยองเถอะ หน้าแดงคอแดงไปหมดแล้ว" เสียงคนที่ทำให้ผมล้มลงพูดขึ้นก่อนจะลงมานั่งข้างๆ
ผมปล่อยแทฮยองออกก่อนได้ยื่นหน้าไปดูอีกคนใกล้ๆ
"ไหนๆ เฮ้ยจริงๆ ด้วยฮยองขอโทษ หายใจไม่ออกงั้นเหรอ ย๊าาา คอแดงนิเลย ขอโทษนะแทฮยอง ฮยองเล่นแรงไปสินะ ฮยองแค่ไม่อยากให้นายเกร็๋ง"
ผมก้มลงมองคออีกคนที่เป็นรอยแดงเพราะแขนของผม แถมหน้าเข้ายังร้อนจะผมรู้สึกถึงไอร้อนได้ขนาดนี้ ผมเล่นแรงไปจริงๆสินะ ย๊าาา รู้สึกผิดจริงๆ
"งั้นนั่งพักก่อนแล้วกันนะ ให้แทแทฮยองหายเหนื่อยแล้วผมจะเริ่มทวนท่านะ แทแทฮยองก็เริ่มไปพร้อมๆกันนะครับ" คนตาโตพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมเฝ้ามองเขามาตลอด ผมเอื้อมมือไปลูบหัวคนพูดเบาๆพร้อมยิ้มให้ สิ่งที่ได้คือรอยยิ้มสดใสตอบกลับมา
ถ้าเป็นไปได้ ผมละอยากจะเก็บรอยยิ้มนี้ไว้เพียงคนเดียวจริงๆ
"จองกุก ฉันไหวแล้วล่ะ เริ่มเลยก็ได้" คนข้างๆผมพูดขึ้นมา อาขอโทษนะแทฮยอง เพราะผมแท้ๆเลย...
"ไว้คืนนี้ฮยองทำอะไรให้กินเป็นการไถ่โทษนะ" ผมพูดเพราะรู้สึกผิดจริงๆนะ
"อร่อยจริงเหรอฮยอง อย่าใส่น้ำมันงาเหมือนเทอย่างคราวที่แล้วอีกนะ" จีมินพูดพร้อมทำหน้าแหยๆ เดี๋ยวเอาตะหลิวยัดปากเลยครับ- -
ผมชอบน้ำมันงามันผิดตรงไหน ใส่เยอะๆมันก็อร่อยดีนิ ทำไมทุกคนต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย น้ำมันงามันอร่อยจริงๆ จริงๆนะครับ เชื่อผมสิ
ย๊าาาา อย่าทำหน้าไม่เชื่อกันแบบนั้นสิครับ
"เอาเป็นว่ามาเริ่มกันเลยดีกว่านะ" จองกุกลุกขึ้นพร้อมเริ่มสอนท่าให้แทฮยองก่อน จะว่าไปหมอนี้ก็เรียนรู้ไว้ใช้ได้นะ
ผมทวนท่าพลางสายตาที่เหลือบมองคนตัวเล็กอยู่เป็นพักๆ ทั้งคนสอนและคนเรียนต่างก็ตั้งใจกันมากจริงๆ
"เอาล่ะ ลองมาซ้อมรวมกันอีกรอบนะ" เสียงของนัมจุนผู้ได้ชื่อว่าเป็นลีดเดอร์ดังขึ้น อะไรกัน ผมยังไม่ค่อยได้พักเลยนะ
"แทฮยอง คราวนี้นายลองมาซ้อมด้วยกัน เอาแค่ท่าก่อนถ้าโอเคเราค่อยมาดูเรื่องไลน์เต้นกัน" นัมจุมพูดอย่างเอ็นดู
"คะ ครับ ครับ" แต่เจ้าหมอนี้ดันทำหน้าติดต่อยานแม่ จะรอดไหมเนี่ย...
เสียงเพลงดังขึ้นพร้อมกับที่ทุกคนเต้นตามจังหวะ ผมชอบเวลาแบบนี้ที่สุด เพราะ ผมสามารถมองจองกุกได้ชัดเจนจากตำแหน่งที่ผมอยู่
"จินฮยอง!"เสียงเล็กดังขึ้นพร้อมกับเสียงเพลงที่หยุดลง
"จินฮยองอ่าา เต้นไม่ทันอีกแล้ว มานี้ ตรงนี้มันต้องก้าวขา จ้วงหมัด ให้เข้มแข็งหน่อยนะครับ เอาแมนๆนะฮยองๆ เอาแมนๆนะ" จองกุกพูดพร้อม
จับท่าทางผมให้ถูกต้อง
"ขอโทษนะะะ ขอใหม่อีกรอบนะ คราวนี้จะไม่พลาด" ผมพูดพร้อมยิ้มอ้อนนิดๆ คนตรงหน้าพองแก้มนิดๆ ก่อนนัมจุนจะเดินไปเปิดเพลงแล้วเริ่มเต้นกันใหม่
จองกุก นายรู้ไหม ที่ฮยองเต้นไม่ทัน เป็นเพราะฮยองมองนายอยู่ตลอดเวลา จนลืมจังหวะและท่าทุกอย่างไปเลยต่างหาก
____________________________________________________________________________________
ตัดจบตอนที่ 2
เป็นฟิคเรื่องแรก ผิดพลาดอะไรยังไง ภาษาไม่สวย บรรยายไม่เกท อีโมเยอะไป ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะTT
แต่จะพยายามปรับปรุงนะ ช่วยติด้วยนะชอบไม่ชอบยังไงจะขอบคุณมากเลย ใครเล่นทวิตติดแทค #HL2UV มาติ มาสครีม
มาฟินมาอะไรกันได้หมดเลยนะ ตอนหน้า คงเริ่มมีอะไรชัดเจนมากขึ้น และจะพยายามทำให้แต่ละคนเด่นขึ้นมาอีกด้วย
ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่มาอ่านกัน
ทวิตมาคุยกันได้นะ @_xAuzt ง้าบบบบ
"แทฮยอง แทฮยอง ย๊าาาา แทฮยอง!!!"
"คะคะครับ ครับ" ผมสะดุ้งตื่นลืมตาโพลง อานี้ผมเผลอหลับไปงั้นเหรอเนี่ย
หวาา น่าอายชะมัด ทั้งๆที่นี้เป็นการเจอกันครั้งแรกกับทุกคนแท้ๆ ทำไมผมถึงเผลอหลับไปแบบนี้นะ
ผมขยี้ตาแรงๆก่อนจะค่อยๆลืมตาสู้แสง ปรับโฟกัสทำให้เห็นคนตรงหน้าชัดเจนยิ่งขึ้น อ่าาา โฮซอกฮยองนั้นเอง
"หลับสบายเลยนะ แอร์เย็นล่ะสิ" คนตรงหน้าพูดปนขำๆก่อนทีเอิ้อมมือหนามาวางบนหัวผมแล้วยีแรงๆ
"ตื่นๆๆ ตื่นได้แล้ว จากนี้ไปเราต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันแล้วนะจะมานอนสบายแบบนี้ได้ยังไงกัน"
น้ำเสียงดุๆของโฮซอกฮยองที่ฟังยังไงก็ไม่น่ากลัวสักนิด กลับแฝงความเอ็นดูผมอยู่ด้วยซ่ำไป คงเป็นเพราะหน้าผมยังไม่ค่อยตื่นดีนัก
หลังจากสลัดความงัวเงียทิ้งไป สายตาผมเริ่มเห็นผู้คนรอบๆมากขึ้น ทุดคนคงกำลังพักกันอยู่ แต่มีอยู่หนึ่งคนที่ผมไม่คุ้นหน้าสักนิด
กลับยืนซ้อม อยู่คนเดียวหน้ากระจก เหห ตอนผมเข้ามา ผมจะได้ว่าไม่เห็นเขานะ
"นั้นน่ะเหรอ จีมิน น่ะ พอดีเขาเพิ่งกลับเข้ามาหลังจากที่นายหลับไป" นัมจุนฮยองพูดพร้อมกับลงมานั่งข้างๆพร้อมยื่นแตงโมสีแดงสด
ฉ่ำน้ำมาให้ผม ผมหยิบรับมาทานพลางมองจีมิน อาา ผมควรจะซ้อมจะเรียนรู้บ้างแล้วสินะ อยู่เฉยๆแบบนี้คงไม่ได้อะไรพอดี
"เอ่อ ฮยองครับ ระหว่างนี้ให้ผมทำอะไรเหรอครับ นั่งอยู่เฉยๆรู้สึกไม่ดีเลย" ผมถามอย่างเกรงใจ แต่ผมก็รู้สึกไม่ดีจริงๆนะ
"นายมาที่นี่เพื่ออะไรล่ะ มานั่งเฉยๆ หรือมาเป็นเพื่อที่ตั้งใจจะเดบิวต์" เสียงของคนไหล่กว้างทำผมต้องเงยหน้ามองตาม
นิ้วยาวเอื้อมลงมาหยิบแตงโมจากจานในมือผมก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางกระจกที่จีมินซ้อมเต้นอยู่
"หมอนั่น ก็เพิ่งเรียนรู้ท่าใหม่ ไม่ลองไปเรียนรู้พร้อมๆกันล่ะ"
"อย่าโหดนักสิจินฮยอง แทแทฮยองเพิ่งมาเองนะ" เสียงเล็กๆ ที่เดินตามมาข้างหลังพูดขึ้นก่อนหยิบจานแตงโมไปจากมือผม
"แทแทฮยองพร้อมหรือยังละครับ เดี๋ยวผมสอนให้ก็ได้นะ" จองกุกพูดขึ้นตากลมโตนั้นจ้องมองผมตาแป๋ว ทำไมน่ารักจริงๆเลยเนี่ยเด็กคนนี้
"ฮยองเองก็ด้วย ยังเต้นไม่ทันเลยนะ" คนตัวเล็กหันไปตบบ่าคนตัวใหญ่ตรงหน้าแรงๆ
"ไม่ต้องไปพูดแบบนั้นกับแทแทฮยองเลย มาด้วยกันผมจะติวเข้มฮยองเอง!" อาาา จองกุกอาา ฮยองรักนาย ทำไมนายเป็นคนดีแบบนี้นะ TwT
จองกุกจับมือผมพร้อมลากคนตัวโตไปหน้ากระจกที่จีมินอยู่ ทิ้งให้ ฮยองทั้ง3 นั่งทานแตงโมและคุยกันเรื่องเพลงที่กำลังทำกันอยู่
"แทแทฮยองง นี่จีมินนะครับ คนที่ตัวเล็กที่สุดในวงของเรา" จองกุกพูดพร้อมขำนิดๆ ทำให้จีมินมุ่ยหน้าเล็กน้อย
"จองกุก ทำไมเรียกฮยอง แบบนี้ ฮยองเป็นพี่นายนะเว้ยย อ๊ะ สวัสดีนะ ฉันจีมิน นายคือเมมเบอร์คนใหม่ที่เมเนเจอร์ฮยองบอกสินะ"
จีมินยื่นมือมาจับมือทักทายพร้อมยิ้มอย่างสดใสให้กับผม ก่อนให้ไปต่อว่าจองกุกที่ไม่เรียกเขาว่าฮยอง
"เป็นแบบนี้ทุกวันล่ะ เดี๋ยวนายก็ชิน" จู่ๆเสียงทุ้มข้างตัวก็ดังขึ้้นพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ ผมหันไปสบกับรอยยิ้มบางๆที่พี่ใหญ่ของวงมอง
น้องๆที่ทะเลาะกันชุลมุน เดี๋ยวแล้วทำไมหน้าผมถึงรู้สึกร้อนจัง ทั้งๆที่แอร์เปิดหนาวจนขนลุกขนาดนี้
"ฮ..ฮยอง"
"หืม????" คนข้างๆหันมาตามเสียงเรียกของผม
"ว่าไงมืออะไรเหรอ" คนเดิมถามซ้ำย้ำความเหลอหลาของผม นั้นสิแล้วผมเรียกเขาทำไมกัน แล้วผมจะตอบว่าอะไรดีล่ะ ก็เรียกไปแล้ว
"ไม่ ไม่ ไม่มีอะไรครับ" อยากจะตบหน้าผากตัวเอง ผมพูดตะกุกตะกักทำไม
คนข้างตัวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมยกมือมาลูบคางตัวเองและยิ้มขำ "ทำไมตะลึงในความดูดีของฉันงั้นเหรอ"
คำถามนี้แทบทำให้ผมอยากจะเอาไม้ปั่นหูมาปั่นหูตัวเองให้สะอาดแล้วฟังใหม่
"ฮะ? อะไรนะครับ"
"ฉันถามว่าตะลีงในความหล่อของฉันเหรอ"
"โคตร หลง ตัว เอง เลย ครับ อ่ะ" ผมรีบปิดปากตัวเองเพราะนึกขึ้นได้ว่าผมไม่ควรพูดแบบนี้กับรุ่นพี่เลย เขาจะโกรธอะไรไหมนะ
------------------- JIN PART-------------------
คนตรงหน้าทำเอาผมอยากแกล้งจริงๆ ผมพูดอะไรทำหน้าเข้มๆ ก็ต้องสะดุ้งต้องกลัวไปหมด ทั้งๆที่ดูจากบุคลิกแล้วน่าจะไม่ใช่คนแบบนี้ด้วยซ้ำ
สงสัยต้องลองละลายพฤติกรรมสักหน่อย สงสัยเราจะแกล้งเข้มมามากพอแล้ว
"ทำไมตะลึงในความดูดีของฉันงั้นเหรอ" ผมพูดกวนๆพลางอมยิ้มเพื่อที่จะพยายามกลั้นขำในคำพูดตัวเองออกไป
"ฮะ? อะไรนะครับ" ได้ผลแหะ ทำหน้าตาอย่างฮาเลย
"ฉันถามว่าตะลีงในความหล่อของฉันเหรอ"
"โคตร หลง ตัว เอง เลย ครับ อ่ะ" คนตัวเล็กยกมือขึ้นมาปิดปาก คงกลัวว่าผมจะดุ แต่ผมไม่ใช่รุ่นพี่บ้าอำนาจแบบนั้นสักหน่อย
"ว่าฮยองงั้นเหรอฮะ" ผมแกล้งทำเสียงดังส่งผลให้คนตัวเล็กสะดุ้งนิดหน่อย
"ขะ ขอ... ย๊าาาาา!!! ฮยอง!!!" ก่อนที่คำขอโทษจะหลุดออกจากปากคนตาคมผมได้ล๊อคคอสั่งสอนเจ้าหมอนี่ไปเรียบร้อย
"หลงตัวเองเหรอหิม หลงตัวเองเหรอ นายว่าใครหลงตัวเองงง" ผมพูดซ้ำๆพร้อมใช้มืออีกข้างจี้เอวอีกคน ส่งผลให้คนในแขนผมดิ้นเป็นกุ้ง
ระหว่างที่กำลังชุลมุนไปมา สายตาเหลือบไปเห็นคนตัวน่้อยที่ผมมองมาตลอด ยืนยิ้มขำในท่าทางของพวกเรา
สายตาและรอยยิ้มน่ารักนั้นส่งผลให้ผมหยุดชะงัก ทำให้แทฮยองที่ดิ้นอยู่ในแขนผมอย่างแรงทำให้เราล้มลงไปทั้งคู่
"โอ๊ยยยๆๆๆๆ ฮยอง!! เล่นอะไรผมเจ็บนะเนี่ย" คนในวงแขนผมโวยวายพร้อมพยายามเอาตัวออกไป
"จินฮยอง ปล่อยแทแทฮยองเถอะ หน้าแดงคอแดงไปหมดแล้ว" เสียงคนที่ทำให้ผมล้มลงพูดขึ้นก่อนจะลงมานั่งข้างๆ
ผมปล่อยแทฮยองออกก่อนได้ยื่นหน้าไปดูอีกคนใกล้ๆ
"ไหนๆ เฮ้ยจริงๆ ด้วยฮยองขอโทษ หายใจไม่ออกงั้นเหรอ ย๊าาา คอแดงนิเลย ขอโทษนะแทฮยอง ฮยองเล่นแรงไปสินะ ฮยองแค่ไม่อยากให้นายเกร็๋ง"
ผมก้มลงมองคออีกคนที่เป็นรอยแดงเพราะแขนของผม แถมหน้าเข้ายังร้อนจะผมรู้สึกถึงไอร้อนได้ขนาดนี้ ผมเล่นแรงไปจริงๆสินะ ย๊าาา รู้สึกผิดจริงๆ
"งั้นนั่งพักก่อนแล้วกันนะ ให้แทแทฮยองหายเหนื่อยแล้วผมจะเริ่มทวนท่านะ แทแทฮยองก็เริ่มไปพร้อมๆกันนะครับ" คนตาโตพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมเฝ้ามองเขามาตลอด ผมเอื้อมมือไปลูบหัวคนพูดเบาๆพร้อมยิ้มให้ สิ่งที่ได้คือรอยยิ้มสดใสตอบกลับมา
ถ้าเป็นไปได้ ผมละอยากจะเก็บรอยยิ้มนี้ไว้เพียงคนเดียวจริงๆ
"จองกุก ฉันไหวแล้วล่ะ เริ่มเลยก็ได้" คนข้างๆผมพูดขึ้นมา อาขอโทษนะแทฮยอง เพราะผมแท้ๆเลย...
"ไว้คืนนี้ฮยองทำอะไรให้กินเป็นการไถ่โทษนะ" ผมพูดเพราะรู้สึกผิดจริงๆนะ
"อร่อยจริงเหรอฮยอง อย่าใส่น้ำมันงาเหมือนเทอย่างคราวที่แล้วอีกนะ" จีมินพูดพร้อมทำหน้าแหยๆ เดี๋ยวเอาตะหลิวยัดปากเลยครับ- -
ผมชอบน้ำมันงามันผิดตรงไหน ใส่เยอะๆมันก็อร่อยดีนิ ทำไมทุกคนต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย น้ำมันงามันอร่อยจริงๆ จริงๆนะครับ เชื่อผมสิ
ย๊าาาา อย่าทำหน้าไม่เชื่อกันแบบนั้นสิครับ
"เอาเป็นว่ามาเริ่มกันเลยดีกว่านะ" จองกุกลุกขึ้นพร้อมเริ่มสอนท่าให้แทฮยองก่อน จะว่าไปหมอนี้ก็เรียนรู้ไว้ใช้ได้นะ
ผมทวนท่าพลางสายตาที่เหลือบมองคนตัวเล็กอยู่เป็นพักๆ ทั้งคนสอนและคนเรียนต่างก็ตั้งใจกันมากจริงๆ
"เอาล่ะ ลองมาซ้อมรวมกันอีกรอบนะ" เสียงของนัมจุนผู้ได้ชื่อว่าเป็นลีดเดอร์ดังขึ้น อะไรกัน ผมยังไม่ค่อยได้พักเลยนะ
"แทฮยอง คราวนี้นายลองมาซ้อมด้วยกัน เอาแค่ท่าก่อนถ้าโอเคเราค่อยมาดูเรื่องไลน์เต้นกัน" นัมจุมพูดอย่างเอ็นดู
"คะ ครับ ครับ" แต่เจ้าหมอนี้ดันทำหน้าติดต่อยานแม่ จะรอดไหมเนี่ย...
เสียงเพลงดังขึ้นพร้อมกับที่ทุกคนเต้นตามจังหวะ ผมชอบเวลาแบบนี้ที่สุด เพราะ ผมสามารถมองจองกุกได้ชัดเจนจากตำแหน่งที่ผมอยู่
"จินฮยอง!"เสียงเล็กดังขึ้นพร้อมกับเสียงเพลงที่หยุดลง
"จินฮยองอ่าา เต้นไม่ทันอีกแล้ว มานี้ ตรงนี้มันต้องก้าวขา จ้วงหมัด ให้เข้มแข็งหน่อยนะครับ เอาแมนๆนะฮยองๆ เอาแมนๆนะ" จองกุกพูดพร้อม
จับท่าทางผมให้ถูกต้อง
"ขอโทษนะะะ ขอใหม่อีกรอบนะ คราวนี้จะไม่พลาด" ผมพูดพร้อมยิ้มอ้อนนิดๆ คนตรงหน้าพองแก้มนิดๆ ก่อนนัมจุนจะเดินไปเปิดเพลงแล้วเริ่มเต้นกันใหม่
จองกุก นายรู้ไหม ที่ฮยองเต้นไม่ทัน เป็นเพราะฮยองมองนายอยู่ตลอดเวลา จนลืมจังหวะและท่าทุกอย่างไปเลยต่างหาก
____________________________________________________________________________________
ตัดจบตอนที่ 2
เป็นฟิคเรื่องแรก ผิดพลาดอะไรยังไง ภาษาไม่สวย บรรยายไม่เกท อีโมเยอะไป ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะTT
แต่จะพยายามปรับปรุงนะ ช่วยติด้วยนะชอบไม่ชอบยังไงจะขอบคุณมากเลย ใครเล่นทวิตติดแทค #HL2UV มาติ มาสครีม
มาฟินมาอะไรกันได้หมดเลยนะ ตอนหน้า คงเริ่มมีอะไรชัดเจนมากขึ้น และจะพยายามทำให้แต่ละคนเด่นขึ้นมาอีกด้วย
ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่มาอ่านกัน
ทวิตมาคุยกันได้นะ @_xAuzt ง้าบบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น