คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สามคุณชายหนึ่งประมุข1(rewrite)
เมือเียนเป่ย
แว้นเถาเย่
เมือเียนเป่ยเป็นเมือที่อยู่ทาทิศะวันออ
ไม่ไลาเมือหวายอานึ่เป็นเมือหลวอแว้นเถาเย่นัโยปิถ้าเินทาโยรถม้าาเมือหลวะใ้เวลาไม่เินสอั่วยาม
เถียนอันเล่อเลือั้โรทานในสถานทีุ่มนึ่ไม่ไลาวนเ้าเมือนั เนื่อาสามารถอำลัานในวนเ้าเมือมา่วยไ้ สิ่อที่นำมาแ่ายไ้แ่ อาหาร ยารัษาโร
และสิ่อที่ำเป็นในารำรีวิอื่นๆ
าประสบาร์ารั้โรทานมาหลายรั้ามเมือที่เิภัยพิบัิ เถียนอันเล่อพบว่านอาสิ่อำเป็นในารำรีวิแล้ว เรื่ออารรัษาพยาบาลยัมีไม่เพียพอ
มารั้นี้นาึเิหมอหลวที่มีวามสามารถหลายนมาร่วมั้เรือนรัษานไ้ั่วราวึ้น้วย
หิสาวสวมุเรียบ่าย
ัเย็บ้วยอาภร์เนื้อหยาบ ยืนแอร่วมับบ่าวไพร่และนในวนเ้าเมือ แ่ถึอย่าไรวามามล่มเมืออนา็ลายเป็นุสนใอบรราายหนุ่มบริเวนั้นไ้โยไม่ยา
โรน้ำานาลาึ่ั้อยู่บนถนนสายหลัไม่ไลาสถานที่ั้อโรทานมานั
ายหนุ่มสามนลัษะล้ายุายระูลุนนานั่รวมลุ่มันอยู่ที่ห้อรับรอพิเศษริมระเบียั้นสอ
พวเาือสามุายื่อัแห่เมือหลว เียนหานิ
หยาื่อหลา และเอี้ยนหนานเฟย
“โมสะราามประหนึ่หยล้ำ่า
เถียนอันเล่ออ์หิรอนับเป็นเพรเม็ามอแว่นแว้นริๆ
แม้ะเปรียบเทียบับเหยาเหมยฟาโมามอันับหนึ่อหวายอาน
็ยัามว่าอยู่หลายส่วน”
ผู้พูือเอี้ยนหนานเฟย
เาเป็นบุรายอเสนาบีฝ่าย้ายเอี้ยนเมิ่เวี๋ย
เามีอายุยี่สิบสอปีรับราารเป็นุนนาในรมอาา แม้ะทำานในรมอาาแ่ลัษะอเาลับล้ายบัิผู้ทรภูมิมาว่า ้วยหน้าาที่หล่อเหลาปานหยสลัผิวาวัริมฝีปาแท่าทาเรียบ่าย
ำพูำาสุภาพอ่อนน้อม เาโบพัไปมาอย่าสบายอารม์
หยาื่อหลาผู้ำลัื่ม่ำับลิ่นหอมอใบาั้นเลิศาแว้นิ้หันหน้าไปมอทาเถียนอันเล่อรู่หนึ่ เมื่อหันลับมาใบหน้าหล่อเหลามเ้มอเาปรารอยยิ้มาๆอย่ายาที่ะพบเห็น เาเป็นบุรายอแม่ทัพปราบะวันออหยาน่ำเทียน ปีนี้อายุยี่สิบเอ็รับราารเป็นุนนาสััรมเสนาธิารทหาร
้วยใบหน้าหล่อเหลามาย ผิวล้ำเ้ม รูปร่าสูให่ล่ำสันแบบายาินัรบ
ทำให้เาิโผหนึ่ในสามุายรูปามอเมือหลวไ้อย่าไม่น่าแปลใ
“นั่นเพราะไม่มีผู้ใอาหานำอ์หิรอมาัอันับ่าหาเล่า
ุหนูเหยาถึไ้อันับหนึ่ไป” หยาื่อหลาพูแล้วปรายามอไปยัสหายสนิทึ่ยัทำสีหน้าอมทุ์ไม่เลิั้แ่พบหน้าัน
“หานิ อ์หิในวใอเ้ามาอยู่รหน้านี้แล้ว
เ้าไม่สนใู้วยันหรือ”
เียนหานิมีสีหน้าไม่สู้ีนั ใบหน้าหล่อเหลาเินมารานายหนุ่มรูปามทั่วไปายแววลัลุ้ม ิ้วหนาสีำสนิทยัมวเป็นปมไม่ลายออ
เียนหานิปีนี้อายุยี่สิบเอ็ปี
เาเป็นบุรายอเสนาบีฝ่ายวาเียนหลิเสวี่ย รับราารเป็นุนนาสััรมอรัษ์เราะเิน ายหนุ่มมีผิวาวละเอีย รูปร่าสูให่ วามายสีำสนิทภายใ้แพนาให้วามรู้สึน่า้นหา มูโ่ไ้รูป ริมฝีปาแเย้ายวนเป็นธรรมาินั้น ทำให้เาลายเป็นุายรูปามที่บรราหิสาวในเมือหลวยให้เป็นอหายาั้นเลิศแห่แว่นแว้น
“้าไม่อยาแ่านับอ์หิให่”
เาพูในสิ่ที่ัวลใออมา
เอี้ยนหนานเฟยและหยาื่อหลามอหน้าันอย่าไม่ไ้นัหมาย
“เ้าไม่ลอปิเสธูเล่า ไม่ี่วันมานี้้ายัล้าให้ท่านพ่อบอปิเสธเรื่อสมรสับอ์หิสาม่อพระสนมเอ่เฟิเหมียนอยู่เลย”
อ์หิสามที่เาล่าวถึือเถียนหวัลี่ บุรสาวนเียวอพระสนมเอ่เฟิเหมียน เายืนยันับท่านพ่อเ็าว่าไม่้อารสมรสับนาโยให้เหุผลว่านามีอนุอยู่แล้วถึสามน เาไม่้อารแ่านับสรีมารั ำปิเสธอเาสร้าวามลำบาใให้แ่หยาน่ำเทียนผู้พ่อเป็นอย่ายิ่
แ่้วยวามรับุรายยิ่ว่าแ้วาวใ แม่ทัพวัยลานำเป็น้อแบหน้าไปอปิเสธารสมรส้วยวามรู้สึผิเป็นเท่าทวี
หยาื่อหลามอสหาย้วยสายาเห็นใ เาบบ่าอเียนหานิเป็นเิปลอบใ
“เ้า็พูไ้สิื่อหลา พระสนมเอิ้หวัูหาใ่มีเหุผลเหมือนพระสนมเอ่เฟิเหมียนไม่ อีอย่าอ์หิสามมีพฤิรรมเ้าู้มารัสามารถใ้เป็นเหุผลในารบอปิเสธไ้
ไม่เหมือนอ์หิให่ที่ไม่เยมี่าวับบุรุษนใเลย” เอี้ยนหนานเฟยแย้ึ้น
“ทำเป็นปาีไปเถิหนานเฟย ผู้โีราย่อไปอาเป็นเ้า็ไ้ ทุวันนี้ท่านพ่ออ้าเวลาเ้าประุมุนนายัไม่ล้ามอหน้าพระสนมเอ่เฟิเหมียนเลย”
หยาื่อหลาพูแล้วถอนหายใเบาๆ
ใรใ้ให้พวเาถือำเนิในระูลุนนาให่แห่แว่นแว้นันเล่า ท่านพ่อท่านแม่ถึไ้ับพวเาสมรสันามใอบ
“ถ้าไ้สมรสับอ์หิรอ
้ายินีั้โรทานทุเือนไปลอีวิ”
เียนหานิเปรยึ้นมาเบาๆ
วามายอเา้อไปยันอหน้า่า ้อมอหิสาวที่แ่ายทานอย่าไม่รู้ัเหน็เหนื่อยอย่าไม่อาละสายา
เอี้ยนหนานเฟยมอามสายาอเียนหานิไป
เาส่ายหน้าเล็น้อยับพฤิรรมอสหายรั
เ้าหานิสหายสนิทอเาแอบรัอ์หิรอเถียนอันเล่อมานานหลายปี พยายามหา้อมูลวันเวลาในารแ่ายทานออ์หิรอ แล้วไปนั่รอพบหน้าอยู่อย่านี้มาหลายรั้แล้ว เสียาย็แ่ลุ่มอพวเาแม้ะเป็นบุรายอระูลุนนาให่แห่เมือหลวแ่็ไม่เยมีใรรู้ัอ์หิรอเป็นารส่วนัวเลยสันเียว
อ์หิรอผู้นี้พระสนมรอเว่ยเหลียนอันผู้เป็นพระราบิาหวแหนยิ่นั หลายปีมานี้เลี้ยูนาอยู่แ่ในวัหลวะมีออมาบ้า็เวลาแ่ายทานเท่านั้น แม้แ่พระสหายสนิทึ่เป็นุหนูระูล่าๆ็ยัไม่มี
“หรือพวเราะทำเป็นไปออาสา่วยลุ่มออ์หิรอแ่ายทานีหรือไม่เล่า” เอี้ยนหนานเฟยเสนอวามิึ้น
“อย่าีว่าหนานเฟย
้าเพิ่ปิเสธอ์หิสามมา หานิ็อา้อสมรสับอ์หิให่ในอนา
ถ้าพวเราไปเสนอหน้าแ่ายทานร่วมับอ์หิรอแล้วเิมีผู้ไปฟ้อบรราพระสนม ศีรษะบนบ่าอพวเราะรัษาไว้ไม่ไ้” หยาื่อหลารีบห้ามปรามทันใ
“โน่น็ไม่ไ้
นี่็ไม่ไ้่าน่าปวเศียรเวียนเล้าเสียริ” เอี้ยนหนานเฟยบ่นพึมพำ
“อย่าว่าแ่หานิเลย นี่้า็ยัไม่แน่ใว่าพระสนมเอ่เฟิเหมียนะยอมเลิราเรื่อารแ่านอ้าับอ์หิสามหรือไม่ สมมิถ้านาแสร้ทำเป็นไล่อนุทั้หมออาวน
ท่านพ่ออ้าไม่มีเหุผลใมาอปิเสธารแ่านอีเป็นแน่”
พูแล้วหยาื่อหลาหลุบาลเป็นเิรุ่นิ ส่วนเียนหานิยัเหม่อมอออไปนอหน้า่าอย่าไรุ้หมาย เอี้ยนหนานเฟยเห็นบรรยาาศเริ่มึเรียึพยายามเปลี่ยนหัว้อสนทนาเป็นเรื่ออื่น
ถัาที่ั้อโรทานมีเาร่าอนสอนยืนอยู่ไม่ไล ายหนุ่มอายุประมายี่สิบปีแ่าย้วยอาภร์สีำ
ลิบลายสีแเลือหมูึ่ัเย็บาผ้าไหมเนื้อี
ลุมทับ้วยผ้าลุมนสัว์สีำสนิท
ร่าสูโปร่ ผิวอเาาวันเป็นสีมพูระเรื่อ เามีใบหน้าหล่อเหลาหวานละมุน มูโ่ำลัี มีเพียวาเรียวยาวู่เท่านั้นที่ายแววเหี้ยมโหัับใบหน้าอ่อนวัยไร้เียสานั้นอย่าัเน ายหนุ่มผู้นี้ือฟิหยาบุรายอประมุพรรเามารโลหินปัุบัน
“ประมุน้อย วันนี้นอทาารมาั้โรทานมามาย
้าว่าพวเราอย่าเพิ่ทำเรื่อั่วร้ายีว่านะอรับ”
ื้อเิเสนอวามิึ้น เาเป็นนสนิททำหน้าที่เปรียบเสมือนมือวาอประมุน้อยฟิหยามานานหลายปี
ฟิหยาหรี่ามอใบหน้าโหเหี้ยมน่าหวาลัว
และยัมีแผลเป็นนาให่ที่หัวา้า้ายยาวลมาถึแ้มอผู้่วยนสนิท
“เ้าลายเป็นนิใีามั้แ่เมื่อไรัน
น่าเสียายหน้าาโหเหี้ยม อมหิอเ้าเสียริ”
ใบหน้าหวานใสุอิสรีอท่าน็ไม่เ้าับนิสัยโั่ว
ใำอมหิุอีาอท่านเหมือนันนั่นแหละ ื้อเิมอใบหน้าหวาน ไร้เียสาอเ้านายแล้วลอบิในใอย่าอไม่ไ้
ความคิดเห็น