My Sky ท้องฟ้าที่มีในวันนั้น....ของฉันและเธอ ภาค...การลาจาก

ข้อมูลเบื้องต้น

Theme :: + +

** บทความนี้มีการเพิ่มเนื้อหานิดหน่อย **

ตัวละคร

ซาซา เด็กสาวอายุ13ปี ที่จะต้องจากไปเพราะโรคร้าย


อาริสะ เพื่อนของ ซาซา ผู้มีจิตใจที่อบอุ่น

 
วาวา พี่สาวของ ซาซา คอยดูแลน้องสาวทั้งสองแทนพ่อกับแม่ของเธอ



นานา พี่คนรองของ ซาซา  มีนิสัยที่ดื้อรั้น


Thanks




Banner บทความนี้




Banner อื่นๆของเรา


 

เนื้อเรื่อง

ท้องฟ้าที่มีในวันนั้น....ของฉันและเธอ

- บทที่ 1 -

วันหนึ่ง...
     บ้านริมน้ำแห่งนี้ ถูกล้อมไปด้วยป่าไม้นานา..
"เฮ้อ!" เด็กสาวถอนหายใจแล้วทำหน้าเศร้า
"อีกกี่วันนะ...ที่ฉันจะอยู่บนโลกนี้" เด็กสาวพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
     ทำไมเธอถึงพูดอย่างนั้นหรอ ก็เพราะว่า......
     เธอป่วยเป็นโรคหัวใจ  ....และอาจจะต้องตายในไม่ช้านี้....
     ฉันจะมีชีวิตอยุ่อีกนานไหมนะ ฉัน...อยากอยู่กับทุกคน..
     อยากอยู่กับทุกคนตลอดไป.....
     ฮึก....ฮือ....
"เป็นอะไรไปนะซาซา" เสียงจากในบ้านไม้หลังหนึ่งดังขึ้น
"ฉันไปดูเธอให้เองค่ะ"
     เด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนในชุดกิโมโนสีแดง วิ่งไปหาเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง
"ซาซา"เธอเรียก
"ฮึก....อ...อาริ...อาริสะหรอ...ฮึก.."เด็กสาวหันไป
     อาริสะ เป็นเพื่อนของซาซา มาตั้งแต่ยังเด็ก
"เธอ...ร้องไห้ทำไม.."
"เปล่า..ไม่มีอะไรจ้ะ ฉันแค่นึกถึงเรื่องเก่าๆ...สมัยยังเด็ก"
     อาริสะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ซาซา "เช็ดน้ำตาเถอะ"
"จ้ะ ขอบใจนะ"เธอรับผ้าเช็ดหน้านั้นมาแล้วยิ้ม
     อีกฝ่ายก็ยิ้มตอบ

เย็นวันนั้น..
     เด็กสาวก็ยังคงนั่งอยู่ที่ริมแม่นำอีกเช่นเคย
"ซาซาจ้ะ พี่เธอเรียกแน่ะ"อาริสะเรียกเธอ
"จ้ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"
     เด็กสาวพูดแล้วก็เดินไป แล้วปาดน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด
     อาริสะยังคงยืนอยู่ที่ตรงนั้น
"หรือว่าเธอ...คงกังวลเรื่องนั้นอยู่นะ..."เธอพูดแล้วทำหน้าเศร้า


 - บทที่ 2 -  

วันนี้....
     เธอก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมตรงริมแม่น้ำ
"แล้วเธอไม่คิดจะไปเล่นกับคนอื่นเลยหรอ?"พี่ของเธอพูด
     เธอชื่อนานา เป็นลูกคนรองของบ้านนี้
"ก็ หนูชอบนั่งตรงนี้นี่"เด็กสาวพูดแล้วเงยหน้าขึ้น
     มองไปยังท้องฟ้า.......
"ท้องฟ้าเนี่ย...สวยดีเนอะ อืม...เรียกว่าอะไรนะ S...Sky ท้องฟ้า"ซาซาพูด
     นานาก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
"นั่นสิ...."
"พี่คะ"
     เธอมองไปที่นานา
"พี่คะ....เป็นอะไรไหมคะ ไม่สบายหรือเปล่า"
     เธอสะดุ้งหลังจากซาซาพูดจบ
"พี่.....ไม่เป็นอะไร....หรอกจ้ะ อย่าห่วงเลยนะ"
     'ฉันจะบอกเธอได้ยังไงล่ะ....ก็เรื่องนั้น...'
"จริงหรอคะ"เธอถาม
"จริงสิจ้ะ"เธอตอบแล้วส่งรอยยิ้มบางๆให้
     ซาซาก็ยิ้มตอบ
     แล้วทั้งสองก็เดินกลับไปที่บ้าน

"มากันแล้วหรอจ้ะ พี่ทำกับข้าวไว้รอแล้วนะ ไปทานกันได้เลยจ้ะ"
     คนนี้คือ วาวา พี่สาวของทั้งสองคน
     เธอทำหน้าที่แทนแม่ของพวกเขาทั้งหมด...
     หลังจากที่แม่ ตายไปได้ไม่นาน...จากอุบัติเหตุรถชน....
     หล่อนตายคาที่...ต่อหน้าต่อตาวาวา ซาซาและนานา
     พ่อของพวกเขาก็ยังจากไปอีกคน เป็นสิ่งที่ไม่คาดฝัน...

ในตอนนั้น.....เมื่อ 5 ปีก่อน
     ทั้งสามคนกอดกันร้องไห้...
"ฮึก.....ฮือ.......แม่คะ พ่อคะ"
"ฮือ......อย่าจากพวกเราไปอย่างนี้..."
"เราจะอยู่กันยังไงล่ะ...ฮึก.."
     ทั้งสามอยู่ในความเศร้าโศก...
      มีแต่น้ำตา...

     แต่ปัจจุบัน พวกเธอก็ยังอยู่ด้วยกันได้ดี

"พี่คะ"ซาซาเรียกพี่สาว
"พี่....พี่"นานาก็เรียกเช่นกัน
"พี่คะ"ซาซาลุกขึ้นจากเก้าอี้
     เธอเดินไปหาวาวา แล้วเขย่าตัวของหล่อน
"พี่คะ....พี่คะ"
"อ๊ะ...อะไรหรอจ้ะ"
"พี่เป็นอะไรไป"นานาถาม
"ก็....คิดถึงเรื่องอดีตนิดหน่อยน่ะจ้ะ..."
"........."
"คิดถึงพ่อกับแม่หรอคะ...พี่"
"อืม...แต่ก็ไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวไปนอนกันได้แล้วนะ" เธอพูดพลางเช็ดน้ำตา
"ค่ะ"ซาซาตอบ
"อืม"นานาพูด
"ราตรีสวัสดิ์นะคะ.....พี่"

- บทที่ 3 - 

"อรุณสวัสดิ์จ้า ซาซา"วาวาพูด
"อือ...อืม.....อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่"
"ตื่นสายอีกแล้วนะ"นานาพูด
"เมื่อคืน....หนูคิดอะไรนิดหน่อย.."
"......"นานาเงียบ ไม่ตอบอะไร
"....งั้นหรอจ้ะ" วาวาพูด
     เด็กสาวลุกจากเตียง

บ่ายวันนั้น
     เธอยังนั่งอยู่ที่ริมแม่น้ำ
"ซาซาจ้ะ"อาริสะพูด
"อ้าว อาริสะจัง"
     เธอพูดแล้วลุกขึ้น
"อ๊ะ....ซาซาจัง!!"เธอเรียกซาซาด้วยความตกใจ
"แค่กๆ.....อาริสะ..จัง ช่วยไปเรียก..พ..พี่ฉันให้ที...แค่กๆ"
"จ้ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"
     เธอพูดแล้ววิ่งไป

"พี่ๆทั้งสองคะ ซา......ซาซา แย่แล้วค่ะ!!!"
"หา  ว...ว่าไงนะ!!"นานาพูด
"พาฉันไปด้วย เร็วเข้า!!"
"ทางนี้ค่ะ..แฮ่กๆ"
     ทั้งสามวิ่งไปด้วยความเป็นห่วง
"ซาซา!!!"
"ซาซาจ่ะ!!อดทนอีกนิดนะ"
    การลาจากเริ่มเข้ามาใกล้ทุกที...


- บทที่ 4 -

ที่โรงพยาบาล...

"คุณหมอคะ น้องดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ!!"
     วาวาวิ่งไปและพูดกับหมอ
"น้องฉันล่ะ น้องฉันเป็นยังไงบ้าง!!!"
"ใจเย็นๆค่ะพี่ๆ"อาริสะพูด
"รอดูอาการอีกสักพักนะครับ แล้วจะรายงานให้ทราบอีกครงั้หนึ่งครับ"
"ช่วยน้องสาวฉันด้วยนะคะ!!"
     ฮึก....ฮึก......ฮือ...
     โรงพยาบาลนี้เงียบสงบ เหลือเพียงแต่เสียงร้องให้เศร้าโศกของ ครอบครัวและญาติผู้ป่วย
"ฮืก....พ...พี่ค่ะ ซาซาต้องรอดใช่ไหมคะ...ฮือ"นานาพูด
"...จ้ะ...ฮึก......เธอ..จะต้อง...รอด..รอดแน่ๆจ้ะ"วาวาตอบไปพร้อมน้ำตา
"เข้มแข็งไว้นะคะพี่ๆ"อาริสะปลอบ

ในวันนั้น....

     น้ำตาไหลอาบแก้มของทั้งสามคน
     ความโศกเศร้าครอบคลุม...
"ฉันไม่ดีเอง...ฮือ....ฉันไม่ยอมดูแลเธอเอง"นานาพูดไปร้องไห้ไป
".....ฮึก...ฮือ..."
"น้องเราต้องรอดสิ...ต้องรอดแน่ๆ.....!!"

เวลา 6 โมงเย็น...

     แอ๊ด....
     เสียงเปิดประตูดังขึ้น
     นานาจึงวิ่งไปหาคุณหมอ..
"คุณหมอ..หมอคะ!!!"เธอตะโกน
"น้องดิฉันรอดไหมคะ....ต้องรอกแน่ๆ...ใช่ไหมคะ!!"
"ฮือ..."
     หมอทำหน้าเศร้า...
"หมอขอบอกว่า...น้องเธอน่ะ...เสียชีวิตแล้ว"
     วาวาตกใจมาก
"น...น้องของพี่..."
     ตุบ!!
"พี่วาวาคะ!!! พี่วาวา!!!"อาริสะตะโกน


- บทสุดท้าย -

วันนี้เป็นวันที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตา..

     ทุกคนที่มาร่วมงานศพนี้ ต่างแต่งกายชุดสีดำ รวมทั้ง ทั้งสามคน..
"วันนี้...สินะ"
"เป็นวันนี้ฉันจะเจอเธอเป็น....ครั้งสุดท้าย.."
"...ค่ะ"อาริสะพูด
     นานาเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า
     เธอยิ้ม...ยิ้มไปทั้งน้ำตา
"จริงสิ...."
"อะไรหรอ"วาวาถาม
"ท้องฟ้าไงล่ะ..."นานาตอบ
"ท้องฟ้ามีอะไรหรอคะ"
"ซาซาคงอยู่บนท้องฟ้า...."นานาพูด
"อืม...."
"ท้องฟ้าวันนี้.....สีสวยกว่าวันไหนๆเลยล่ะ"
"นั่นสินะคะ"อาริสะพูด
"........"
"เป็นท้องฟ้าที่มีในวันนั้น....ของฉันและเธอ..."

              ท้องฟ้าที่มีในวันนั้น.....ของฉันและเธอ
                         ยังคงไม่จบลงสินะ......


                                                จบ.