คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คนไม่มีตัวตนกับคนถูกลืม
“ลับมาแล้วฮะ”
“มีไรินมั่อ่ะ?”
“ไปทำไรันมา หมเรี่ยวหมแรเนี่ย?”ฮิมฮยอถาม
“>///<”ออบ
“ไม่ไ้ทำไร”แ้
แ่เอ้ ทำไมเราเห็นรอยที่อออบบี้ฮยอนะ นั่นมันรอยอะไรหน่ะ? เท่ห์ีแฮะ
“ออบบี้ฮยอ อเป็นไรหรอฮะ?” ผมถาม
“>..O”ฮยอทั้หลาย
“>.<”แ้ออบ
“้านอยุเยอะน่ะ เโล่”ยุฮยอรีบพู
“อื้ม ใ่ๆ ยุเยอะมา”แฮยอนฮยรีบเสริม
“โหวว ฮยออ่ะ ไมู่แลัวเอเลย เโล่เป็นห่วนะเนี่ย”
“^^” ออบ
“O.o”แ้
“บัอ่าาาา เ้าอยาโนยุัอ่ะ ><” บ้า! ฮิมฮยอมันบ้าแน่ๆนปิใระไปอยาายุ
“เอิ่มมมม แถวนี้ไม่่อยมียุเลยอ่ะ เราไปหายุันเหอะทัรี่><” ุฮยอ็ามใแฟนอี โว๊ะ มัน้อไม่ใ่ยุธรรมาแน่ๆ อย่านี้เโล่้อาม!!
“ผมไปมั่อ่ะ ผมอยาโนยุัมั่”
“เฮ่ยๆ ไม่ไ้ๆ เี๋ยวฮยอไปบยุเล่นัน2น เี๋ยวเโล่เป็นไ้เลือออ” นเหือบานรีบห้าม
“ใ่ๆ แ้อ่า เอาน้อไปสอนารบ้านหน่อยไป๊” ภรรยารีบเสริม
“อนนี้เลยหรอ?”ยอแฮยอพูพลามอไปที่แฮยอนฮยอที่ำลัสู้ับ้าวอยู่
“เออสิ! ั้นะไปายุ”
“โหว ี้เียอ่ะ ารบ้าน่ายะายเี๋ยว็เสร็”
“ามมาเหอะ ุนฮ” ยอแฮยอสั่อีรั้ ทั้ๆที่ยัไม่วาาาแฮยอนและออบฮยอที่ีบันโยมีาม้าวเป็นามเทพ โอ๊ยยยยย ุนฮทนไม่ไ้ เ้าห้อๆ
“ฮ...ฮะ”
“ทำเอานะุนฮ ฮยอไม่มีอารม์”
“ไม่เป็นไรฮะ ผม็ี้เียเหมือนัน” <โรๆ
“..........................”ไม่มีเสียอบรับ แ่ฮยออ่ะิลิ้ไป็นอนมา ่ายหน้าผา หน้าลมล่ำเรีย
“ฮยอเป็นไรรึป่าวฮะ?”ผมถาม
“็ู2นนั้นสิ ออไปเทันมาแล้วไม่ใ่เทธรรมามัน้อเป็นเทบนเียแน่ๆ ูรอยที่อออบสิ ”
“็ยุไฮะ”
“เฮอะ! อย่านั้นน่ะนะยุ นั่นมันิสมาร์ัๆูยัไ็ิสมาร์ โอ๊ยยยยย ถ้าปล่อยไว้แบบนี้แฮยอนไม่มีทาลับมาหาฮยอแน่ๆอ่ะ”
“O.O” ผมใมาเมื่อรู้ว่านั่นมันไม่ใ่รอยยุัอย่าที่ผมเ้าใแล้วออบฮยอนที่เยเป็นเมะีๆถึเป็นเะไปไ้? แ่นั่นไม่ไ้ทำให้ผมใมาไปว่ายอแฮยอ เ้าหลุปาออมาแล้วในที่สุ สิ่ที่ผมสสัยมันเป็นวามริสินะ
“ToT ่าาา ุนฮไม่สมวรรู้เรื่ออย่านี้เลย ฮยออโทษนะ”
“ไม่เป็นไรฮะ ฮยอไหนๆผม็รู้แล้ว ฮยอบอผมทีว่ามันเป็นยัไมายัไ”
“ม่ายยยยย ฮยอให้ิสมาร์ับเโล่ไม่ไ้หรอ ฮยอไม่ไ้รัเโล่”- -*
“ผมหมายถึเรื่อแฮยอนฮยอ”
“..อืมม..................”ฮยอมอหน้าผมราวันิอะไรัอย่าอยู่
“....................”รอฟั
“็ไ้ ือฮยอับแฮยอนเราเยรัันมา่อน แ่มีวันนึเราทะเลาะันแรมา แฮยอนเ้าไม่เ้าใน่ะ ารที่ฮยอมีเพื่อนสนิทหลายๆน และเราสนิทันมาเินไป ทำให้เ้าิว่าฮยอะนอใเ้านั่นแหละ เ้าโมโหมาแล้วเินหนีไปและนเ้าับออบ”
“……..”
“็อย่าที่เห็นเ็นั่นมันเป็นนใีเรื่อแ่นี้มันไม่โรธอะไรหรอแถมยัหันมายิ้มให้แฮยอนอี รอยยิ้มนั่นมันไม่ธรรมาเลยนะ มันทั้อ่อนโยนทั้อบอุ่น ใรที่เห็น็้อหลรัมันบ้าหล่ะ ไม่เว้นแม้แ่แฮยอน นั่นแหละทำให้มัน2นรู้ััน หลัานั้นทั้2น็สนิทัน แล้วแฮยอน็ไม่เยุยับฮยออีเลยั้แ่วันนั้น”
“อ่าว แล้วไมุ่ยหล่ะ”
“’แฮยอนน่ะเป็นนโรธนานไม่ยอมืนี่ายๆหรอ ฮยอไ้แ่อยูทั้2นที่สนิทันเรื่อยๆ นวันที่มันบับออบนั่นแหละ มันเินมาบอเลิฮยอ ถ้าำไม่ผิรั้นั้นแหละที่เราพูันรั้สุท้าย แล้วั้แ่นั้นมาแฮยอน็ทำเหมือนฮยอไม่มีัวนอีเลยั้แ่วันนั้น” ไม่มีัวน? มัน่าอะไรับผมรึป่าวนะ?
“ฮยออยาืนีับแฮยอนฮยอสินะรับ” ผมิบาอย่าออละหล่ะ
“อืม”
“ผมเอ็มีบาอย่า้อทำ ฮยอสัาสิว่าะร่วมมือับผม”
“ทำอะไรหล่ะ?”
“แ่สัาฮยอ! ารไม่มีัวนับารถูลืมมันไม่ไ้่าอะไรันหรอ”
“ถูลืม?”
ความคิดเห็น