ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
บทที่1
เมื่อดวงทินกรมาเยือน ณ ฟากฟ้า แสงสีทองสาดส่องแต่งแต้มสีสันให้กับท้องนภา คล้ายเป็นสัญญาณวัน
ใหม่เริ่มขึ้น หมู่นกกาโบยบินกันเป็นกลุ่มๆ มีจ่าฝูงบินนำหน้าออกหาอาหาร รวมไปถึงสัตว์ตัวเล็กตัวน้อย
ประตูบ้านเปิดแง้มออกช้าๆทีละบานสองบาน ตามด้วยเสียงทักทายแสนอบอุ่นของชาวเมือง ในเวลาต่อมา
บรรยากาศเริ่มคึกคักเพราะที่นี่คือ ตลาด ที่ซึ่งมีผู้คนมากมายมาจับจ่ายซื้ออาหาร และในเวลาเดียวกัน
ที่ปราสาทเอดินเบิร์ก ทุกคนตื่นจากห้วงนิทรากันแล้ว ไม่เว้นแม้แต่เจ้าตัวยุ่ง เฟริน เดอเบอโรว์ หรือ
เฟลิโอน่า เกรเดเวล ที่ตอนนี้อยู่ปี6แล้ว และเป็นคนที่เคยตื่นยากที่สุดในป้อมอัศวินได้กลับกลายมาเป็นคนที่
ตื่นได้เหมือนคนอื่น เพราะเหตุใดนั่นหรือ ก็เพราะตั้งแต่ได้ตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายซ้าย จาก เจ้าชายโรเวน
ฮาเวิร์ด แห่งเจมิไน อตีดเสนาธิการฝ่ายซ้ายของป้อม ที่จบการศึกษาเอดินเบิร์กไปแล้วและก่อนที่เจ้าตัวยุ่ง
จะได้รับตำแหน่ง....
“ตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายซ้าย ไม่ใช่ว่าทุกคนจะดำรงตำแหน่งนี้ได้ เพราะการยืนอยู่ ณ จุดนี้จะต้องใช้ความ
สามารถ ไหวพริบ ปฏิภาณและการรู้รับผิดชอบ บัดนี้ขอแต่งตั้งให้ เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะปริ้นเซสออฟเดมอส
ดำรงตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายซ้ายต่อจากข้า”
ถ้อยคำปรารภจากเจ้าชายโรเวนบุคคลที่ธิดาแห่งความมืดนับถือ กล่าวก่อนจะมอบตำแหน่งให้ ซึ่งจริงๆแล้วไม่
จำเป็นต้องพูด แต่ด้วยเหตุใดก็ไม่ทราบที่ทำให้เจ้าชายโรเวนกล่าวออกมาทำให้ทุกคนในที่แห่งนี้ตั้งใจที่จะฟัง
ไม่เว้นแม้แต่คนที่ไม่ชอบฟังใครเทศอย่างเจ้าตัวยุ่งเฟริน และหนึ่งในคำสอนคือ “...การรู้รับผิดชอบ...”
ทำให้เฟริน จำติดจิตใจจนถึงวันนี้จึงเป็นผลให้เจ้าตัวดีตื่นเช้าได้อย่างคนอื่นๆนั่นเอง
ส่วนตำแหน่งอื่นๆคือ หัวหน้าป้อม เป็นอะไรที่แน่นอนตายตัวอยู่แล้วว่าต้องเป็นเจ้าชาย คาโล วาเนบลี
แห่งคาโนวาล ซึ่งก็ทำหน้าที่ได้ดีเพราะอาจจะเป็นพรสวรรค์ของเจ้าตัวอยู่แล้วก็ได้
ตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายขวา ผู้ที่ดำรงตำแหน่งนี้คือ นักบวชแห่งบารามอส ซีบิล สเวน ด้วยความสามารถที่เกิน
ความคาดหมายของคนทุกคน ทำให้คนในป้อมนึกสงสัยกันนักว่า ภายใต้หน้ากากบุคคลแสนเรียบร้อยและ
สุภาพนั้น จริงๆแล้วเป็นใครกันแน่
ตำแหน่งสามขุนพล เป็นของชั้นปี4 คนหนึ่ง และปี5อีกสองคน เพราะพวกเหล่าทโมนรุ่นเดียวกับเฟริน
ไม่ประสงค์จะลงแข่งด้วย จึงปล่อยตำแหน่งนั้นให้เป็นหน้าที่ของปีอื่นๆ
ตำแหน่งสิบสองผู้พิทักษ์ป้อมก็เช่นเดียวกัน ไม่มีรุ่นของเฟรินลงแข่งด้วย ตำแหน่งจึงเป็นออกมาดังนี้ คือ ปี3
สี่คน ปี5 ห้าคน และปี7อีกสามคน
และอีกตำแหน่งสำคัญอีกหนึ่งที่ยังไม่ได้พูดถึงคือ ตำแหน่งสี่ผู้คุมกฎ ผู้ได้รับตำแหน่งเป็นเพื่อนพ้องรุ่นเดียว
กับเฟรินทั้งหมด เจ้าหญิงมาทิลด้าแห่งอเมซอน เจ้าหล่อนดูดีเมื่อได้อยู่ในตำแหน่งนี้มากกว่าที่จะเป็นหัวหน้า
ป้อม นักบวชแห่งกิลดิเรก กัส โทนีย่า นักฆ่าแห่งซาเรส คิลมัส ฟีลมัส นักฆ่าที่มีครอบครัวเป็นสำคัญ
มีเพื่อนสนิทที่เคยทรยศมาแล้วเพื่อครอบครัว(แต่ตอนนี้ก็ยังสนิทกันอยู่เหมือนเดิม - .* ) และ ขอทานที่
ไม่น่าจะใช่ขอทาน เพราะมันรู้ไปซะหมดทุกเรื่อง คนที่เฟรินขนานนามให้ว่า ห้องสมุดเคลื่อนที่ และมีเพียง
เจ้าชายแห่งคาโนวาลคนเดียวเท่านั้นที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของนายคนนี้
.............. ........ โร เซวาเรส เดอะเบ็กการ์ ออฟทริสทอร์ ......... ...........
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“เจ้าว่ายังไงนะ” พระโอษฐ์อิ่มแดงระเรื่อของสมเด็จพระจักรพรรดินีแห่งเวนอลขยับถาม ผู้ต่ำศักดิ์กว่าตน
“ไม่ผิดแน่กระหม่อม ท่านชายยังมีชีวิตอยู่” ผู้ต่ำด้วยศักดิ์ตอบผู้เป็นนาย
“แต่ว่า..ท่านลาอุส....เจ้าพี่จากพวกเราไปนานแล้ว......จากไปพร้อมกับท่าน...พ่อ”
ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวน้ำตาเริ่มคลอเบ้า ความหลังที่แสนเศร้าเริ่มหวนกลับคืนมาครอบงำจิตใจของผู้ที่ตก
อยู่ในอำนาจของมันและเขื่อนน้ำตาก็พังลงมาอย่างยั้งไม่อยู่
“แต่นั่นเป็นเพียงแค่ข้อสันนิฐานจากพวกเราเท่านั้น” ‘ท่านลาอุส’พูดกับสมเด็จพระจักรพรรดินีแห่ง
เวนอล..วิเวียน นานีย่า... ซึ่งตอนนี้ร่ำไห้อย่างเศร้าสลดใจเมื่อระลึกถึงท่านพ่อท่านแม่และท่านพี่ที่จาก
ไปแสนนานและจากไปอย่างไม่มีวันที่จะหวนกลับมาได้
ท่านพ่อ....ท่านแม่...ลูกกลัว กลัวว่าลูกจะทำตามที่ท่านพ่อและท่านแม่สอนไม่ได้คน ภายนอกมองว่า
ลูกไม่ใช่กษัตริย์ที่เข้มแข็ง ลูกเป็นคนอ่อนแอ ทำไมนะ ทำไม...ฮือ.....น้ำตาร่วงเผาะๆ เสียงสะอื้นเข้า
มาแทรก ทำไมต้องเป็นแบบนี้...เป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาร้องไห้ หยุดมันไม่เคยได้ซักที...ฮือ....
“ฮือ...ฮึก..ฮึก..ท่านพี่..ท่านพี่ใจร้าย..ฮึก..ฮืออ..ฮืออ..ฮึก” เสียงร้องของเจ้าหญิงน้อยว่าประนาม
คนตรงหน้าที่ทำไม่ได้ดั่งใจตน
“หญิงฟังพี่นะ พี่..พี่ขอโทษ”เสียงขอโทษจาก‘ท่านพี่’ดังขึ้น นัยน์ตาสีเขียวมีแววปวดร้าวอยู่นิดๆให้เห็น
ทุกครั้งที่น้องสาวร้องไห้
“ฮึกก ฮือออออ” น้องสาวยังไม่ยอมหยุดร้อง
“เอาหละพี่ขอโทษแล้วหยุดร้องไห้ได้แล้วนะ”
“ฮือออ ฮึก ฮึก หญิง..หญิงหยุด..ฮือ...หยุดร้องไม่ได้ ฮึก ฮือออ”
ผมสีชาถูกเสยขึ้น นัยน์ตาสีน้ำตาลแฝงความเอ็นดู รักใคร่ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าคมคายเล็กน้อย
“หญิงรู้มั้ย อาจมีหลายคนคอยปลอบใจเวลาเราเศร้าสร้อย แต่มีเพียงเราเท่านั้นที่จะเป็นผู้ดับความ
ทุกข์ในใจนั้นลงได้...จำไว้”
.....อาจมีหลายคนคอยปลอบใจเวลาเราเศร้าสร้อย แต่มีเพียงเราเท่านั้นที่จะเป็นผู้ดับความทุกข์ใน
ใจนั้นลงได้.....เสียงร้องไห้เริ่มหายไป ทีละเล็กน้อย และในที่สุดก็หยุดร้องได้
ท่านพี่...หญิงขอบคุณท่านพี่มาก….
“ท่านลาอุส ข้าจะเดินทางไปเอดินเบิร์ก โปรดเตรียมการไว้ให้ข้าด้วย”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอจบตอนเรยล่ะกานนะ--
จาก น้ำค้าง
+-------+++-------
เมื่อดวงทินกรมาเยือน ณ ฟากฟ้า แสงสีทองสาดส่องแต่งแต้มสีสันให้กับท้องนภา คล้ายเป็นสัญญาณวัน
ใหม่เริ่มขึ้น หมู่นกกาโบยบินกันเป็นกลุ่มๆ มีจ่าฝูงบินนำหน้าออกหาอาหาร รวมไปถึงสัตว์ตัวเล็กตัวน้อย
ประตูบ้านเปิดแง้มออกช้าๆทีละบานสองบาน ตามด้วยเสียงทักทายแสนอบอุ่นของชาวเมือง ในเวลาต่อมา
บรรยากาศเริ่มคึกคักเพราะที่นี่คือ ตลาด ที่ซึ่งมีผู้คนมากมายมาจับจ่ายซื้ออาหาร และในเวลาเดียวกัน
ที่ปราสาทเอดินเบิร์ก ทุกคนตื่นจากห้วงนิทรากันแล้ว ไม่เว้นแม้แต่เจ้าตัวยุ่ง เฟริน เดอเบอโรว์ หรือ
เฟลิโอน่า เกรเดเวล ที่ตอนนี้อยู่ปี6แล้ว และเป็นคนที่เคยตื่นยากที่สุดในป้อมอัศวินได้กลับกลายมาเป็นคนที่
ตื่นได้เหมือนคนอื่น เพราะเหตุใดนั่นหรือ ก็เพราะตั้งแต่ได้ตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายซ้าย จาก เจ้าชายโรเวน
ฮาเวิร์ด แห่งเจมิไน อตีดเสนาธิการฝ่ายซ้ายของป้อม ที่จบการศึกษาเอดินเบิร์กไปแล้วและก่อนที่เจ้าตัวยุ่ง
จะได้รับตำแหน่ง....
“ตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายซ้าย ไม่ใช่ว่าทุกคนจะดำรงตำแหน่งนี้ได้ เพราะการยืนอยู่ ณ จุดนี้จะต้องใช้ความ
สามารถ ไหวพริบ ปฏิภาณและการรู้รับผิดชอบ บัดนี้ขอแต่งตั้งให้ เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะปริ้นเซสออฟเดมอส
ดำรงตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายซ้ายต่อจากข้า”
ถ้อยคำปรารภจากเจ้าชายโรเวนบุคคลที่ธิดาแห่งความมืดนับถือ กล่าวก่อนจะมอบตำแหน่งให้ ซึ่งจริงๆแล้วไม่
จำเป็นต้องพูด แต่ด้วยเหตุใดก็ไม่ทราบที่ทำให้เจ้าชายโรเวนกล่าวออกมาทำให้ทุกคนในที่แห่งนี้ตั้งใจที่จะฟัง
ไม่เว้นแม้แต่คนที่ไม่ชอบฟังใครเทศอย่างเจ้าตัวยุ่งเฟริน และหนึ่งในคำสอนคือ “...การรู้รับผิดชอบ...”
ทำให้เฟริน จำติดจิตใจจนถึงวันนี้จึงเป็นผลให้เจ้าตัวดีตื่นเช้าได้อย่างคนอื่นๆนั่นเอง
ส่วนตำแหน่งอื่นๆคือ หัวหน้าป้อม เป็นอะไรที่แน่นอนตายตัวอยู่แล้วว่าต้องเป็นเจ้าชาย คาโล วาเนบลี
แห่งคาโนวาล ซึ่งก็ทำหน้าที่ได้ดีเพราะอาจจะเป็นพรสวรรค์ของเจ้าตัวอยู่แล้วก็ได้
ตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายขวา ผู้ที่ดำรงตำแหน่งนี้คือ นักบวชแห่งบารามอส ซีบิล สเวน ด้วยความสามารถที่เกิน
ความคาดหมายของคนทุกคน ทำให้คนในป้อมนึกสงสัยกันนักว่า ภายใต้หน้ากากบุคคลแสนเรียบร้อยและ
สุภาพนั้น จริงๆแล้วเป็นใครกันแน่
ตำแหน่งสามขุนพล เป็นของชั้นปี4 คนหนึ่ง และปี5อีกสองคน เพราะพวกเหล่าทโมนรุ่นเดียวกับเฟริน
ไม่ประสงค์จะลงแข่งด้วย จึงปล่อยตำแหน่งนั้นให้เป็นหน้าที่ของปีอื่นๆ
ตำแหน่งสิบสองผู้พิทักษ์ป้อมก็เช่นเดียวกัน ไม่มีรุ่นของเฟรินลงแข่งด้วย ตำแหน่งจึงเป็นออกมาดังนี้ คือ ปี3
สี่คน ปี5 ห้าคน และปี7อีกสามคน
และอีกตำแหน่งสำคัญอีกหนึ่งที่ยังไม่ได้พูดถึงคือ ตำแหน่งสี่ผู้คุมกฎ ผู้ได้รับตำแหน่งเป็นเพื่อนพ้องรุ่นเดียว
กับเฟรินทั้งหมด เจ้าหญิงมาทิลด้าแห่งอเมซอน เจ้าหล่อนดูดีเมื่อได้อยู่ในตำแหน่งนี้มากกว่าที่จะเป็นหัวหน้า
ป้อม นักบวชแห่งกิลดิเรก กัส โทนีย่า นักฆ่าแห่งซาเรส คิลมัส ฟีลมัส นักฆ่าที่มีครอบครัวเป็นสำคัญ
มีเพื่อนสนิทที่เคยทรยศมาแล้วเพื่อครอบครัว(แต่ตอนนี้ก็ยังสนิทกันอยู่เหมือนเดิม - .* ) และ ขอทานที่
ไม่น่าจะใช่ขอทาน เพราะมันรู้ไปซะหมดทุกเรื่อง คนที่เฟรินขนานนามให้ว่า ห้องสมุดเคลื่อนที่ และมีเพียง
เจ้าชายแห่งคาโนวาลคนเดียวเท่านั้นที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของนายคนนี้
.............. ........ โร เซวาเรส เดอะเบ็กการ์ ออฟทริสทอร์ ......... ...........
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“เจ้าว่ายังไงนะ” พระโอษฐ์อิ่มแดงระเรื่อของสมเด็จพระจักรพรรดินีแห่งเวนอลขยับถาม ผู้ต่ำศักดิ์กว่าตน
“ไม่ผิดแน่กระหม่อม ท่านชายยังมีชีวิตอยู่” ผู้ต่ำด้วยศักดิ์ตอบผู้เป็นนาย
“แต่ว่า..ท่านลาอุส....เจ้าพี่จากพวกเราไปนานแล้ว......จากไปพร้อมกับท่าน...พ่อ”
ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวน้ำตาเริ่มคลอเบ้า ความหลังที่แสนเศร้าเริ่มหวนกลับคืนมาครอบงำจิตใจของผู้ที่ตก
อยู่ในอำนาจของมันและเขื่อนน้ำตาก็พังลงมาอย่างยั้งไม่อยู่
“แต่นั่นเป็นเพียงแค่ข้อสันนิฐานจากพวกเราเท่านั้น” ‘ท่านลาอุส’พูดกับสมเด็จพระจักรพรรดินีแห่ง
เวนอล..วิเวียน นานีย่า... ซึ่งตอนนี้ร่ำไห้อย่างเศร้าสลดใจเมื่อระลึกถึงท่านพ่อท่านแม่และท่านพี่ที่จาก
ไปแสนนานและจากไปอย่างไม่มีวันที่จะหวนกลับมาได้
ท่านพ่อ....ท่านแม่...ลูกกลัว กลัวว่าลูกจะทำตามที่ท่านพ่อและท่านแม่สอนไม่ได้คน ภายนอกมองว่า
ลูกไม่ใช่กษัตริย์ที่เข้มแข็ง ลูกเป็นคนอ่อนแอ ทำไมนะ ทำไม...ฮือ.....น้ำตาร่วงเผาะๆ เสียงสะอื้นเข้า
มาแทรก ทำไมต้องเป็นแบบนี้...เป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาร้องไห้ หยุดมันไม่เคยได้ซักที...ฮือ....
“ฮือ...ฮึก..ฮึก..ท่านพี่..ท่านพี่ใจร้าย..ฮึก..ฮืออ..ฮืออ..ฮึก” เสียงร้องของเจ้าหญิงน้อยว่าประนาม
คนตรงหน้าที่ทำไม่ได้ดั่งใจตน
“หญิงฟังพี่นะ พี่..พี่ขอโทษ”เสียงขอโทษจาก‘ท่านพี่’ดังขึ้น นัยน์ตาสีเขียวมีแววปวดร้าวอยู่นิดๆให้เห็น
ทุกครั้งที่น้องสาวร้องไห้
“ฮึกก ฮือออออ” น้องสาวยังไม่ยอมหยุดร้อง
“เอาหละพี่ขอโทษแล้วหยุดร้องไห้ได้แล้วนะ”
“ฮือออ ฮึก ฮึก หญิง..หญิงหยุด..ฮือ...หยุดร้องไม่ได้ ฮึก ฮือออ”
ผมสีชาถูกเสยขึ้น นัยน์ตาสีน้ำตาลแฝงความเอ็นดู รักใคร่ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าคมคายเล็กน้อย
“หญิงรู้มั้ย อาจมีหลายคนคอยปลอบใจเวลาเราเศร้าสร้อย แต่มีเพียงเราเท่านั้นที่จะเป็นผู้ดับความ
ทุกข์ในใจนั้นลงได้...จำไว้”
.....อาจมีหลายคนคอยปลอบใจเวลาเราเศร้าสร้อย แต่มีเพียงเราเท่านั้นที่จะเป็นผู้ดับความทุกข์ใน
ใจนั้นลงได้.....เสียงร้องไห้เริ่มหายไป ทีละเล็กน้อย และในที่สุดก็หยุดร้องได้
ท่านพี่...หญิงขอบคุณท่านพี่มาก….
“ท่านลาอุส ข้าจะเดินทางไปเอดินเบิร์ก โปรดเตรียมการไว้ให้ข้าด้วย”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอจบตอนเรยล่ะกานนะ--
จาก น้ำค้าง
+-------+++-------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น