คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My DeStiNy ลิขิตรักครั้งนี้มีเพียงเธอ 5
5
♀ ♥ Mÿ ĐꌝĩŃÿ ลิขิตรักครั้งนี้มีเพียงเธอ ♥ ♂
"เฮ้ย เมื่อกี้แกคุยกับใครว่ะซองเคียว" คิมเฮถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงตัวซองเคียว
"ป่าวหรอก แค่ผู้หญิงเซ่อซ่าคนนึงเท่านั้นแหละ"
"แค่ฉันไม่เคยเห็นแกคุยผู้หญิงคนไหนก่อนเรยนะตั้งแต่ .."
ชองอึนเพื่อนอีกคนของซองเคียวเงียบไปเมื่อเห็นหน้าตาของซองเคียวหงุดหงิดขึ้นมาทันที
"อืม แล้วเธอชื่ออะไรหล่ะ" คิมเฮถาม
"ยัยนั่นหน่ะหลอ -^- เป็นยัยเปิ่นจอมซุ่มซ่าม โยลี"
"เอ ไม่เคยเห็นหน้าเรยแฮะ -0-" ชองอึนพูด
"คงเพราะพวกเราไม่เคยสนใจใครมากกว่านะ และแกก็ยังหาแฟนไม่ได้สักทีไง ชองอึนฮาาาๆๆ OoO"
"เออวันนี้เลิกเรียนแล้วไปทันโตปังกันหน่อยสิ ฉันอยากให้น้ำเสียงไพเราะของฉันมาขับกล่อมให้โลกสดใสหน่อย" ชองอึนพูดพร้อมหลับตานึกภาพ
"เออ ไปดิ กำลังจะชวนพอดี"
"ฉันคงไปไม่ได้ว่ะ .พวกแกไปกันเถอะ"
"เฮ้ยยย!! O_< ทำไมวะซองเคียว แกจะไปไหนหล่ะ"
"ฉันมีธุระนิดหน่อย อาจารย์มาแล้ว ไปละ แล้วเจอกันทีหลัง"
"วันนี้มันแปลกว่ะ"
"เออปล่อยมันเหอะ มันก็มีธุระของมันบ้างดิ เราไปเหล่สาวกันสองคนก็ได้ ฮิ ฮิ ^O^"
ปัง!!! เสียงประตูปิดดังขึ้น เมื่ออาจารย์คณิตศาสตร์ย่างก้าวเข้ามาในห้อง แล้วเริ่มสอนอย่างไม่ต้องให้นักเรียนตั้งตัว
"นี่ฉันนึกว่าเธอจะโดนทำโทษซะแล้ว โยลี" จีซองถามด้วยอาการโล่งใจ
จีซองกับฉันเองเป็นเพื่อนที่รักกันมากจริง ๆ เราคบกันมาตั้งแต่ตอนม.ต้น เธอไม่เคยทำให้ฉันเสียใจและเราก็สัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป
"อย่างฉัน ไม่โดนทำโทษง่ายๆหรอกน่า ไม่ต้องห่วง"
"แต่ว่าเธอมาทันได้อย่างไร จากความเป็นไปได้แล้ว เธอมาไม่ทันแน่ ๆ"
"ฉันขึ้นรถมากับคนมารยาททรามซองเคียว" ฉันบอกจีซองอย่างหน้าตาเฉย
"ห๊าาาา!!! OoO เธอคงไม่ไปชอบนายนั่นจริง ๆ ๆใช่ไหมโยลี"
ทำไมเธอต้องทำหน้าแขยง ๆ ๆ ด้วยนะ มีอะไรที่ร้ายกาจเกี่ยวกับนายปีศาจนั้นแน่ ๆ ๆ
"เธอเป็นอะไร เธอกลัวนายคนนั้นหรือ เล่าเรื่องนายคอมมิวนิสต์นั่นให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม"
แล้วจีซองก็เล่าให้ฉันฟังว่านายปากจระเข้นั่นเคยคบกับยัยงั่งซันยอง และเหมือนกับว่าถูกนังนั่นหลอกให้รักหมดหัวใจแล้วก็ทิ้งไปหาคนอื่นซึ่งก็คือซางคุกที่น่ารักของฉันเองT_T จากนั้นปาร์คซองเคียวก็เป็นเพล์บอยที่คบกับผู้หญิงมากมายที่มาจีบ แต่สุดท้ายก็หักอกทุกคนให้เจ็บช้ำโดยวิธีชั่วร้ายต่าง ๆ กลายเป็นผู้ชายที่เย็นชา แต่ถึงอย่างนั้นก็มีสาวๆๆมารุมล้อมขอเป็นแฟนอยู่ดีเพราะหน้าตาที่ชวนฝันของนายนั่น นั่นเอง
"นายปาร์คซองเคียวนี่น่าสงสารนะ ตกเป็นเหยื่อของนางมารสมองฝ่ออีกราย" โธ่ แล้ว...ซางคุกของฉันจะต้องเจ็บเพียงไหนเนี่ยยยยยย Y_Y
"นายปาร์คซองเคียวนี่น่าสงสารนะ ตกเป็นเหยื่อของนางมารสมองฝ่ออีกราย" โธ่ แล้ว...ซางคุกของฉันจะต้องเจ็บเพียงไหนเนี่ยยยยยย Y_Y"อืม
.ไม่รู้สิจะว่าน่าสงสารก็ใช่ แต่อย่าไปยุ่งก็พวกนั้นเรยดีกว่านะ"
ทั้งวันนั้นฉันนั่งคิดแต่ว่าจะไปหรือไม่ไปดีวันเสาร์ คิดเสียจนเรียนไม่รู้เรื่องเรยหล่ะ ^o^ "โยลี
เอ่อ ..วันนี้เธอกลับบ้านคนเดียวได้ไหมฉันมีนัดกับเจวอนอ่ะ ^-^" "ได้สิ ไม่เป็นไร สบายมากจ่ะ ขอให้สนุกนะ บาย" "บายจ่ะ ^O^// " ฉันเดินออกมาจากรั้วโรงเรียนด้วยใจเหม่อลอย แล้วฉันก็เจอกับปาร์คซองเคียว "นายมาทำอะไรตรงนี่เนี่ย" คำทักทายของฉันเป็นแบบนี้ไปเสียแล้วกับคนอย่างนาย เชอะ-^- "เธอมากับฉันหน่อยได้ไหม แปบเดียว" เอะ ทำไมมาแปลกจัง Q_Q ฉันตัดสินใจขึ้นรถไปกับซองเคียวเพราะความอยากรู้อยากเห็น แล้วเขาก็พาฉันมาที่ริมสระในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง สระนั้นสวยมาก ๆ แปลกจริง ๆ ที่ฉันมาเดินที่สวนนี้ประจำ แต่ไม่เคยสังเกตเลยว่ามีสระที่สวยขนาดนี้อยู่ใกล้ ๆ "สวยไหม" อยู่ ๆ ๆซองเคียวก็พูดขึ้นมา "หืม
.สวย สวยมากเรย ฉันมาที่นี่บ่อยแต่ไม่เคยมองสระนี้สักที" "ฉันชอบนั่งที่ริมสระนี้ มันสงบ ทำให้สบายใจทุกครั้งที่สูดอากาศแถวนี้ ได้มองไปรอบ ๆแล้วทำให้ฉันมีความสุขขึ้น" "นายมีอะไรไม่สบายใจหรอ บอกฉันได้ไหม" "ไม่จำเป็นหรอก" [ O^O อ้าว!! นายนี่คนอ่านเขาพยายามทำซึ่งอยู่รู้มั้ยยย!! ] "แล้วนายพาฉันมาที่นี่ทำไมล่ะ" "ก็เพราะฉันมาที่นี่ แล้วเห็นเธอแล้ว เรื่องที่ฉันไม่สบายใจก็หมดไปแล้วหล่ะ" จะเป็นไปได้ไหม คำพูดนี้มันทำให้หัวใจฉันเต้นแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ฉันทำให้เขารู้สึกดีงั้นหรอ O_Oจากนั้นเขาก็มองไปทางที่พระอาทิตย์กำลังจะลับไป แล้วฉันก็มองดูไปกับเขา มันสวยเหลือเกิน สวยจริงๆ ฉันรู้สึกสงบและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก "โยลี
.เธออยู่กับฉัน ทำให้ฉันสบายใจไปตลอดไปได้ไหม" เขาพูดลอยๆ ทั้งที่สายตายังคงเหม่อลอยอยู่ที่ปลายฟ้า ฉันคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะตอบยังไง ฉันเพียงแค่รู้สึกว่า ฉันมีความสุข มีความสุขจริง ๆ ที่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ อยู่ใกล้กับเขา \\>O<// "โยลี เธอได้ยินฉันพูดหรือป่าว คือฉันหมายถึง คือ
." ซองเคียวเองก็คงไม่กล้าที่จะพูดตรง ๆ กับฉัน เขาหันมามองฉันแล้วฉันก็มองเขา เค้าโน้มตัวมากอดฉันไว้แล้วพูดกับฉัน >>ll<< "ฉันคงบังคับเธอไม่ได้ แต่ฉันจะดีใจที่สุดถ้ามีเธออยู่กับฉัน ฉันเจอเธอน้อยไปหรือป่าว อย่าโกรธที่ฉันพูดกับเธอไม่ดี ฉันไม่รู้จะทำตัวยังไงเมื่อใกล้เธอจริง ๆ จริงๆ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นเรย " ทำไมเขาทำให้ฉันซึ้งได้มากมายอย่างนี้ สมองเล็ก ๆ ของฉันมันสับสนวุ่นวายไปหมด ฉันไม่ขัดขืนที่เขากอดฉันอย่างนี้ แต่ฉันกลับอบอุ่นจนไม่อยากจากเขาไปไหน ฉันชอบเขาแล้วหรือไง ฉันรักเขาแล้วหรือเปล่า ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่นึกเลยว่าผู้ชายที่ปากร้ายจะอ่อนไหวได้ถึงขนาดนี้ >O<!!! "ซองเคียว..คือ ฉัน จำเป็นต้องตอบนายตอนนี้ไหม +8+" เขามองหน้าฉัน สายตาของเขาเศร้าลงนิดหน่อย โอ้ย!!! ตายแล้วฉันจะละลายแล้ว "ไม่หรอก
.แต่สักวันเธอต้องให้คำตอบฉันนะ รู้มั้ยฉันจะรอ ^-^ อืม..เย็นแล้วฉันจะไปส่งเธอที่บ้านนะ" "อืม.." ทำไมนายยิ้มได้หวานขนาดนี้นะ นายจะขโมยทั้งหัวใจฉันรึเปล่าเนี้ย ><_><
ทั้งวันนั้นฉันนั่งคิดแต่ว่าจะไปหรือไม่ไปดีวันเสาร์ คิดเสียจนเรียนไม่รู้เรื่องเรยหล่ะ ^o^
"โยลี เอ่อ ..วันนี้เธอกลับบ้านคนเดียวได้ไหมฉันมีนัดกับเจวอนอ่ะ ^-^"
"ได้สิ ไม่เป็นไร สบายมากจ่ะ ขอให้สนุกนะ บาย"
"บายจ่ะ ^O^// "
ฉันเดินออกมาจากรั้วโรงเรียนด้วยใจเหม่อลอย แล้วฉันก็เจอกับปาร์คซองเคียว
"นายมาทำอะไรตรงนี่เนี่ย" คำทักทายของฉันเป็นแบบนี้ไปเสียแล้วกับคนอย่างนาย เชอะ-^-
"เธอมากับฉันหน่อยได้ไหม แปบเดียว" เอะ ทำไมมาแปลกจัง Q_Q
ฉันตัดสินใจขึ้นรถไปกับซองเคียวเพราะความอยากรู้อยากเห็น แล้วเขาก็พาฉันมาที่ริมสระในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง สระนั้นสวยมาก ๆ แปลกจริง ๆ ที่ฉันมาเดินที่สวนนี้ประจำ แต่ไม่เคยสังเกตเลยว่ามีสระที่สวยขนาดนี้อยู่ใกล้ ๆ
"สวยไหม" อยู่ ๆ ๆซองเคียวก็พูดขึ้นมา
"หืม .สวย สวยมากเรย ฉันมาที่นี่บ่อยแต่ไม่เคยมองสระนี้สักที"
"ฉันชอบนั่งที่ริมสระนี้ มันสงบ ทำให้สบายใจทุกครั้งที่สูดอากาศแถวนี้ ได้มองไปรอบ ๆแล้วทำให้ฉันมีความสุขขึ้น"
"นายมีอะไรไม่สบายใจหรอ บอกฉันได้ไหม"
"ไม่จำเป็นหรอก" [ O^O อ้าว!! นายนี่คนอ่านเขาพยายามทำซึ่งอยู่รู้มั้ยยย!! ]
"แล้วนายพาฉันมาที่นี่ทำไมล่ะ"
"ก็เพราะฉันมาที่นี่ แล้วเห็นเธอแล้ว เรื่องที่ฉันไม่สบายใจก็หมดไปแล้วหล่ะ"
จะเป็นไปได้ไหม คำพูดนี้มันทำให้หัวใจฉันเต้นแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ฉันทำให้เขารู้สึกดีงั้นหรอ O_Oจากนั้นเขาก็มองไปทางที่พระอาทิตย์กำลังจะลับไป แล้วฉันก็มองดูไปกับเขา มันสวยเหลือเกิน สวยจริงๆ ฉันรู้สึกสงบและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
"โยลี .เธออยู่กับฉัน ทำให้ฉันสบายใจไปตลอดไปได้ไหม"
เขาพูดลอยๆ ทั้งที่สายตายังคงเหม่อลอยอยู่ที่ปลายฟ้า ฉันคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะตอบยังไง ฉันเพียงแค่รู้สึกว่า ฉันมีความสุข มีความสุขจริง ๆ ที่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ อยู่ใกล้กับเขา \\>O<//
"โยลี เธอได้ยินฉันพูดหรือป่าว คือฉันหมายถึง คือ ."
ซองเคียวเองก็คงไม่กล้าที่จะพูดตรง ๆ กับฉัน เขาหันมามองฉันแล้วฉันก็มองเขา เค้าโน้มตัวมากอดฉันไว้แล้วพูดกับฉัน >>ll<<
"ฉันคงบังคับเธอไม่ได้ แต่ฉันจะดีใจที่สุดถ้ามีเธออยู่กับฉัน ฉันเจอเธอน้อยไปหรือป่าว อย่าโกรธที่ฉันพูดกับเธอไม่ดี ฉันไม่รู้จะทำตัวยังไงเมื่อใกล้เธอจริง ๆ จริงๆ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นเรย "
ทำไมเขาทำให้ฉันซึ้งได้มากมายอย่างนี้ สมองเล็ก ๆ ของฉันมันสับสนวุ่นวายไปหมด ฉันไม่ขัดขืนที่เขากอดฉันอย่างนี้ แต่ฉันกลับอบอุ่นจนไม่อยากจากเขาไปไหน ฉันชอบเขาแล้วหรือไง ฉันรักเขาแล้วหรือเปล่า ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่นึกเลยว่าผู้ชายที่ปากร้ายจะอ่อนไหวได้ถึงขนาดนี้ >O<!!!
"ซองเคียว..คือ ฉัน จำเป็นต้องตอบนายตอนนี้ไหม +8+" เขามองหน้าฉัน สายตาของเขาเศร้าลงนิดหน่อย โอ้ย!!! ตายแล้วฉันจะละลายแล้ว
"ไม่หรอก .แต่สักวันเธอต้องให้คำตอบฉันนะ รู้มั้ยฉันจะรอ ^-^ อืม..เย็นแล้วฉันจะไปส่งเธอที่บ้านนะ"
"อืม.." ทำไมนายยิ้มได้หวานขนาดนี้นะ นายจะขโมยทั้งหัวใจฉันรึเปล่าเนี้ย ><_><
ความคิดเห็น