คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My DeStiNy ลิขิตรักครั้งนี้มีเพียงเธอ 3
3
♀ ♥ Mÿ ĐꌝĩŃÿ ลิขิตรักครั้งนี้มีเพียงเธอ ♥ ♂
คาบสุดท้ายของวันนั้นฉันฟลุบหลับอย่างไม่สนใจอาจารย์ประวัติศาตร์ พอถึงวิชานี้ทีไรเหมือนมีใครมาเป่ามนต์ให้ฉันสลบไสลไปทุกที มารู้ตัวอีกทีก็มีหนังสือฟาดมาโดนหัวฉันดังตุ๊บ!!!
"โอ้ยยย!!! อะไรเนี่ย คนจะหลับจะนอน _O_zzZ"
"งั้นเธอก็ไปนอนเรียนที่บ้านละกันโยลี"
เสียงเข้มดังมาจากหน้าห้อง ทำให้ฉันต้องสนใจในประวัติศาสตร์ไปโดยบันดล แต่ว่าความสนใจก็ยังไม่สามารถต้านทานความง่วงของฉันได้ ฉันก็เลยขออนุญาติไปห้องน้ำเสียเรย -O- zZ
ฉันเดินหลับตาออกมาจากห้องเรียนเดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่คิดว่าจะถึงห้องน้ำด้วยซ้ำ ก็ดันไปเดินชนคนหนึ่งเขา จนล้มหัวคะมำอยู่บนพื้น
"ปัดโธ่….ใช่ตาตุ่มเดินหรือไงยัยเซ่อ มองทางบ้างไหมเนี่ย Q_>"
ฉันลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ใครกันนะที่เสียมารยาทกับเด็กน่ารักอย่างฉันได้ขนาดนี้ >o<
"นี่…นายชนฉันล้ม แล้วยังจะไม่ช่วยอีกหรอ คนอะไรไร้น้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์จริง ๆ +๐+"
โอะ!!! นี่ปาร์คซองเคียวนี่นา ~o~ มารยาททรามจริงๆ ไม่เห็นจะเหมาะกับรูปร่างหล่อเหลาเลยสักนิดดดส์ เคลิ้มมมมม O_O ตอนนั้นเองฉันก็ได้สบตามองเขา แล้วเขาก็ยื่นมือมา
"เออๆๆ -_- " ฉันขอโทษละกัน ถือว่าให้อภัยคนตาบอด *O* "
"เชอะ ฉันลุกขึ้นเองได้น่า ไม่จำเป็นต้องมาสัมผัสมือสากๆด้านๆของนายหรอก เชอะ -O-"
ทันทีที่ลุกขึ้นก็รู้เลยว่าฉันไม่ได้ล้มหัวคะมำอย่างเดียวขาฉันยังพลิกอีกต่างหาก T-T
"โอ้ย!!!! TOT เท้าฉัน….T_T" มาเป็นอะไรต่อหน้าคนแบบนี้น้าาาาาาา @^@
"เป็นอะไรอีกหล่ะยัยเฉิ่ม…ลุกเองไม่ได้แล้วหรือไง >_>"
หนอย…>O< เดี๋ยวก็เรียกยัยเซ่อ เดี๋ยวก็เรียนยายเฉิ่ม ให้ตายฉันก็ไม่ยอมให้นายช่วยหรอก หืมมม ถ้าเป็นซางคุกเขาคงอุ้มฉันไปห้องพยาบาลนานแล้ววววว T^T..ฮือๆๆ
"นายจะทำอะไรหน่ะ @O@ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ มีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องตัวฉัน ปล่อยนะ >O< อ้ายยยย!!!! ปล่อยยยยยยยย!!!"
"ถ้างั้นฉันจะปล่อยให้ตัวเธอกระแทกพื้นเลยดีมั้ยยยย #_# หุบปากซะ ฉันจะพาเทอไปห้องพยาบาล ฉันแค่สงสารคนพิการ เข้าใจมั้ย "
นายนั่นอุ้มฉันเดินดุ่ม ๆไปที่ห้องพยาบาล ทั้งๆที่คิดว่านายคนนี้สุดจะไร้น้ำใจ แต่เมื่อมาใกล้ชิดกับอกของเขาอย่างนี้มันอบอุ่นยังไงก็ไม่รู้แฮะ O_O
"แฮก ๆ ๆ นี้ฉันอุ้มคนหรือว่าอุ้มท่อนซุงมานะเนี่ย -_-" แฮก ๆ อ่ะถึงแล้ว ฉันไปหล่ะนะ เหนื่อยชะมัด"
"เดื๋ยว!!! ปาร์คซองเคียว" เขาหยุดกึกแล้วหันมามองฉัน ฉันรู้แล้วว่าพูดอะไรผิดๆออกไป
"นี่!! ..เธอรู้จักชื่อฉันได้ยังไง ห๊าาา บอกมาเดี๋ยวนี้นะ >@<" นายนั่นก้มลงมามองหน้าฉันจนจมูกของเค้าแทบจะชนจมูกฉันอยู่แล้ว ฉันก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก
"บอกมานะ….จะตอบได้หรือยัง อ๋อฉันรู้แล้วหล่ะ เธอต้องแอบชอบฉันใช่ไหมหล่ะ ฮะฮ้าาาา ๆๆ"
"นี่นายหัวเราะอะไร ฉันไม่ได้ชอบนายสักหน่อยนะ >O<"
"อ้าว!! แล้วเธอมารูจักชื่อฉันได้ยังไงหล่ะ ถ้าเธอไม่ได้แอบชอบฉันอยู่" นายนั่นก้มลงมาหาฉันอีกแล้ว โอ้ยยยย หัวใจฉันมันเต้นแรงจนกลัวว่านายนั่นจะได้ยินเข้าสะแล้ว
"เอ่อ……คือ……..ฉัน…."
กริ้งงงงงงงงงงงงงง กริ้งงงงงงงงงงงงงง !!!
ฉันรีบหยิบโทรศัพท์มารับทันที มันดังมาช่วยชีวิตฉันไว้จริง ๆ
"จีซองหรอ"
"นี่เธออยู่ไหนอ่ะ โยลี"
"เออ…..ฉันอยู่ห้องพยาบาล มาหาฉันด้วยนะ ฉันเท้าแพลงอ่ะ"
"อืมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ" ตุ๊ด~
"หึ เสียเวลา"
ปาร์คซองเคียวพาดกระเป๋าขึ้นบ่า แล้วเดินออกไป ฉันเพียงแค่อยากขอบคุณเท่านั้น เพราะฉันรู้สึกว่านายนั่นมีอะไรซ่อนอยู่ภายใต้ความเสื่อมโทรมนั่น ฉันชักจะอยากรู้จักปาร์คซองเคียวให้มากขึ้นแล้วสิ -^^-
ความคิดเห็น