น้องชายพี่สะใภ้ Y

ลำดับตอนที่ #1 : แก้ววัลลา กับ ดีอ้อน 100%

01

Rr.....r....r...... "พี่แก้ว...... โทษทีพี่ผมไปไม่ได้อะพี่....."
กัน เสียงน้องชายตัวดีของ แก้ว ขอโทษเสียงอ่อยเพราะจะไม่มางานแต่งของพี่สาวของตัวเองพี่สาวเพียงคนเดียวของเขา
'ไม่ได้นะกัน....'   เสียงแก้วเฉียบขาดยิ่ง บอกปฎิเสต การไม่อยากมางานแต่งของตัวเอง ที่นี่            "ไม่รู่ล่ะ......พี่จองเที่ยวบินส่งไปให้แล้ว... อย่างงั้ยก็ต้องมา"    
แก้วพูดกับน้องชายตัวแสบโดยไม่เว้นช่องว่างให้  ไอ้ตัวแสบเถียงได้         "แล้วมาก่อนวันที่  20 กัยยายนด้วยล่ะ เข้าใจมั้ย##"  แก้วสั่ง กัน  ทันทีที่สิ้นเสียงแก้ว  เสียงกันก็ดังแทรกขึ้นมาทั้นที
"ทำใมต้องวันที่ 20 ด้วยไปวันแต่งพี่ทีเดียวเลยไม่ได้หรืองั้ย....ต้องไปก่อนงานจริงอีกต้องหลายวัน  กัน ไม่อย่างอยู่ที่นั้นนานๆ มันแบบ.... ไม่เป็นตัวเองอ่ะเข้าใจไม่พี่" กัน ตอบพี่ด้วยคำพูด งอแง่ เอาแต่ใจตัวเองในแบบของ เขาอ่ะนะ แต่ก็ล่ะ พี่ต้องชนะน้องอยู่แล้ว

"เอาตรงๆ เลยนะ แม่ บอกพี่มาอย่างนี้แล้ว พี่เห็นด้วย ก็เลยให้แก่มาวันที่ 20 ง้ัย นานๆ  แม่ ถึงจะขอร้องแกนะ กัน..... " เสียง แก้ว อ่อน ลงเมื่อบอกน้องชายถึงสาเหตุ 

"แล้วมันก็ไม่เสียหายอ่ะรั้ย ที่แกจะมาก่อน เพราะแก่ก็ว่างอยู่แล้ว
แล้วไม่ต้องมาอ่างว่า ติดเรียน... วาดรูปของแก่ อะไรนั่นนะ เพราะพี่เห็นแก่ นานที่ไปเรียน และก็วาดรูป อะไรไปส่งแค่นั่นเอง....ตามนี้แก่ต้องมาวันที่ 20 เข้าใจตรงกัน .....บาย ...."
"แ....แต...แต่..พ..พี่แก้ว" กันพูดเสียงติดขัด  แล้วแก้วก็ตัดสายทิ้ง
........................................เงียบ

แก้วมองโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นหลังจากคุยกับน้องชายเสด เฮ้อ....  
ไม่เคยคิดเลยว่าการที่อธิบายอะไรบางอย่างให้ น้องตัวเองฟังมันจะเหนื่อยขนาดนี้

ในขณะที่แก้วกำลังคิดไปทั่วต่างนาๆๆ ว่าเจ้าน้องตัวแสบมันจะมาหรื่อเปล่า ก็มีเสียงหนึ่ที่ทำ ให้แก้วหลุดจะพระวังได้ 

"งั้ย....คนเก่ง...ทำอะไรอยู่น่าเครียจเชียว ฮึ.." เสียงของ ดีอ้อน อ่อนโยน เออ ทัก แก้วพร้อมเอาแขนกอดเอวแก้วไว้จากด้านหลัง  ทำให้แก้วสะดุดเล็กน้อย ที่นอกระเบียงห้องนอน

"ก็...เรื่องน้องชายที่แก้วเล่าให้คุณฟัง งั้ยค่ะ..." แก้ว ตอบ ดีอ้อน ในขณะที่หันหน้ามาหา ดีอ้อน 

"ก็ตั้งแต่พ่อเราเสีย....ทำให้ กัน เขาไม่เหมือนคนอื่นๆๆ รายนั้นน่ะหัวแข่งไม่ยอมใคร แถมไม่ถูกกับคนแปลกหน้าด้วย เลยหาข้ออ้างไม่อยากมางานแต่งเรา" 

แก้วพูด ในขณะที่ เดินจูงมือของ ดีอ้อน เข้ามาในห้องแต่งตัว เพื่อที่จะยิบ เน็กไท ขึ้นมาผูกให้ ดีอ้อน ก่อนจะออกไปทำงาน ที่บริษัท นำเข้าและส่งออกรูปภาพลายใหญ่  
แต่ในขณะที่ผูกอยู่ แก้วก็นึงถึงเหตุการ หลายอย่าง จะโทษ กัน เองก็คงไม่ได้ เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ทุกอย่างเปลี่นไปจริงๆๆ  พ่อของเราเสียไปตอน กัน จะเข้ามหาลัยพอดี ทำให้ กัน เสียใจ มากเพราะเขา สนิทกับพ่อมาก  ตอนนั้น กัน ก็สอบติด แพทย์ ที่ ม.ดังแห่งนึง ทุกอย่างแย่ลงเมื่อ แม่เสียใจพอๆ กับพวกเราทุกคน เลยทำให้แม่บอกเราทุกคนว่าจะมาอยู่ต่างประเทศ  ตอนนั้น  แก้ว ก็เลยตามแม่มา อยู่ต่างประเทศ เรียนและทำงานที่ บริษัทของพ่อที่เปิด สาขา อยู่ที่นี่ ส่วนกันเองเลือกที่จะไม่ตามเรามา และเริ่มเปลี่ยนตัวเอง เข้าสังคม เด็กเกเรบาง โน่น นี่ เกิดเรื่องมากมาย สุดท้ายก็เรียนแพทย์ ต่อไม่ได้ เลยต้องย้าย คณะมาเรียน จิตกรรม  มันก็ช่าวได้บางเพราะส่วนให้ กัน เองก็ได้ใช้เวลากับตัวเองมากขึ้น แต่กะนั่น กัน เองมันก็เก็บตัว มีเพื่อนน้อย และยังกลัวคนแปลกหน้าอีกด้วย  ถึงการวาดรุป มันทำให้ กัน ดีขึ้นแค่ ไหนแต่มันก็ทำให้ แม่ ไม่ค่อยพอใจนัก เพราะเข้าต้องการให้ กัน เรียน แพทย์ เพื่อที่จะได้มีน่าตาของสังคม ทำ งั้ยได้ ก็ ขึ้นชื่อว่า กัน  มันต้องทำตรงกับข้ามกับที่ครอบครัวต้องการอยู่แล้ว  แม่ กับ เจ้า กันเลยทะเลาะตามภาษาแม่ลูกบ่อยๆๆ  แต่มันก้อนานมา 2 ปีกว่าแล้ว จน แก้วได้พบกับ ดีอ้อน เจ้าของนักธุรกิจหนุ่ม เจ้าของบริษัทรายใหญ่ มันจึงเป็นอ่ะรั้ยที่ เมาะเจาะที่ บริษัทของเราและของ ดีอ้อน จะได้รวมงานกันทำ เรื่องนี้เองก็ทให้แม่ดีใจ จนลืมเรื่องเจ้า กัน มันไปได้ซักพัก หนึงละนะ......คิดแล้วก็เหนื่อยใจจริงๆ

"อืม...แล้วคุณส่งบัตรเชิญ ครอบครัวคุณยังคะ..." แก้วถาม ดีอ้อน หลังจากเลิกคิดเรื่อง น้องชาย 

"ไม่ต้องหวง  หรอก แก้ว พ่อ กับ แม่ ของผม ดีใจจนจะเป็นบ้าไปอยู่แล้ว ถึงอย่างงั้ย พวกท่านก็มาแน่ๆๆ ....เว้นแต่น้องชายของผมอันนี้ก็ไม่แน่ใจเหมื่อนกันกับรายนั่นนนะ่นะ...." ดีอ้อนเดินยิปกระเป๋าแล้วเดินลงไปชั่นล่าง พร้อมบอกพนักงานให้คนเตรียมรถ ไป บริษัท แบบเร่งรีบ...
"น้องคุณก็อีกคน...เฮ้อ" แก้วยิ้ม พร้อมส่ายหัวให้ ดีอ้อน แล้วดีอ้อนก็หอมแก้ม แก้ว ก่อนขึ้นรถไปทำงาน
"ผม ไปล่ะสายแล้ว"
............................................................................................................................



"เช้านี้มีเรื่องอะไรให้คิดอีก และ พี่แก้วนะพี่แก้ว"  ผมตืนเช้ามาด้วยเสียง บ่น ของพี่แก้ว ทางโทรศัพท์ เรื่องที่ต้องไปงานแต่งของเขา นั่นแหละ พนันได้เลยว่า แม่ ผมต้องค่อยบอกให้พี่แก้ว พูดให้ผม ไปหาแน่ๆ เลยไม่งั้ยเข้าคงไม่นัดผมให้ไป ก่อนวันแต่งงานจริงๆ ตั้ง 5 วัน แต่ผมไม่อยากไปจริงๆ นะ เพราะทั้งงานผมไม่รู้จักใครเลย ไม่ใช่ญาติ เอาร่ะถึงจะเป็นครอบครัวของแฟนพี่แต่ก็ยังไม่ใช่แนวผม ที่ต้องเดินไปทั่วงานแล้วไม่รู้จักใคร  คนในงานคงจะมอง ว่าไอ้เด็กสกปกนี่เป็นใครว่ะ มันได้การ์ดเชิญด้วยหรอ แต่ถ้าพอทุกคนรู้ว่าผมเป็นลูกใครล่ะก้อนะ  
"ตายแล้ว.......ลูกคุณภา เองหรอค่ะ แหม่เหมือนแม่ไม่มีผิด..... "
และคำชมผมก็จะมาเยอะแยะมากมายเลยที่เดียว
ผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองนะเพราะผมเป็นลูกของ เจ้าของบริษัทใหญ่การค้าระหว่างประเทศ
แต่พ่อผมเสียไปแล้ว ตอนนี้ก็มีแม่และพี่สาวผมดูแลอยู่ แต่ผมไม่ดีกว่าแค่คิดถึงสังคมขยะอย่างนั้นก็ป่วยที่สุด 
ผมเรียน จิตกรรม เกี่ยวกับวาดภาพเป็นแบบตามใจฉัน งานก็ไม่เยอะหรอก แต่ อาจาร์ณจะให้งานมาเป็นชิ้น งานหนึ่งชิ้น ให้เวลาทำประมาณ 1 เดือน หรือมากกว่านั่นถ้างานชิ้นใหญ่ๆ อ่ะนะ ผมเรียนอยู่ที่ ม.ดังแห่งนึง ก็มีเพื่อนสนิทไม่มากหรอก 
rr......r.r....r....r
"กัน มึงตืนยังเนี่ย กูมารอมึงหน้า ม.ทุกวันเนี่ย...กูก็ไม่ไหวนะ..." พูดถึงก็มาเลยคับ ไอ้นัท มันเป็นเพื่อนผมตั่งแต่เด็ก พ่อกับแม่มันรู้จักกับแม่ผม เราสองคนเลยสนิทกันมากกว่าคนอื่นๆๆ
"เอ่อ...งั่นมึงเข้าไปก่อนเลยกูพึงตื่นเองวะคงเข้าสายๆๆหน่อยแหละ" แค่เข้าไปทำงานต่อให้เสดครับ ก็วาดรูปแหละครับพอ ดีงานมันใหญ่ก็เลย ต้องวาดที่ห้องของคณะ ผมกับไอ้นัทเลยต้องไปวาดงานต่อให้เสด กันทุกวัน
"เออ....แต่ เร็วๆนะมึง จะถึงวันส่งอยู่แล้วมึงมัว แต่นอนตืนสาย งานไม่เสด มึงไม่จบปีสอง มึงจะโดนแม่มึงเก็บ ไปเรียนต่อ ต่างดาวแน่ๆ ไอ้ กัน " ไอ้นัท มันรู้ว่าผมเคยเรียน แพทย์ แล้วเลิกเรียน ย้ายมาเรียนกับมันเนี่ย มันเลย แกล้งพูดใหญ่
"เออๆๆ มึงได้ทีเอาใหญ่เลยนะ สัต... ซื้อข้าวเข้าไปให้กูด้วย...ขี้เกียจแวะกิน..ว่ะ"
"เร็วเหอะมึง...." ไอ้นัทพูดเสดพร้อมวางสาย ส่วนผมก็ต้องรุกจากเตียงแล้วรีบอาบ น้ำ แต่งตัว พร้อมขับรถออกบ้านไป  
ผมอยู่บ้านคนเดียวคับ แม่กับพี่สาวผมไปอยู่ต่างประเทศไปดูแลบบัรษัทอยูที่นั่น ส่วนบ้านของผมก็จะมีแม่บ้านมาค่อนทำความสะอาดและก็ป้า ตาล พี่สาวแม่ คอยแวะมาหาและมาเยียมบาง  แต่ผมรู้ว่าแม่ คงบอกให้มาดูหลาน  หน่อยว่าตายไปหรือยัง มากกว่า  แต่ก็ดีครับป้าตาลเป็นหมออยู่โรงบาลใกล้  หลายครั้งป้าตาล จะมานอนค้างบ้านผม ผมค่อยข้างสนิทกับป้าตาลนะ  แต่ด้วยความที่ป้าตาลเป็นหมอใหญ่เลยไม่ค่อย มีเวลาสักเท่ารั้ย.... แค่คิดก็เหนื่อยแทน 

ผมขับรถออกจากบ้านมาเพื่อมา ม มันก็ไกลพอสมควรแหละครับก็อะนะ เป็นธรรมดา
ผมขับรถมาถึง มหาลัยแล้ว ผมก็ต้องขับมาจอดที่ตึกจอดรถ  ผมวนหาที่จอดรถอยู่ ก็ได้ที่จอด ชั่น 8 จากตึกจอดรถผมก็ต้องเดินจากตึกจอด เดินเข้าไปตึกที่ 3 มันเป็นตึก ของจิตกรรม ไอ้นัท นั่งรออยู่ ตรงม้าหินอ่อนหน้าตึก พร้อมข้าวกล้องของผม วางอยู่บนโต๊ะ
แต่มันไม่ได้นั่นอยู่คนเดียว มันนั่นอยู่กับ แฟนของมัน น้องขิง กับอีกคนที่ผมไม่รู้จัก คงเป็นเพื่อนน้องขิง ผมเลยเดินไปที่โต๊ะ...
"อ้าว....พี่ กันมาแล้ว หวัดดีพี่ กัน " น้องขิง ทักผมมาพร้อม รอยยิ้น อ่อนหวาน ทให้ผมยิ้มตอบและ ทักตอบ 
 

“ไงน้องขิง  มาหาไอ้ นัท แต่เช้าเลยนะ มันไม่หายไปไหนหรอกน่า………”ผมทักน้องขิง  ก็จริงนี่นะ ตั้งแต่ ไอ้นัทมีแฟน เวลาไปไหนมาไหนมันก็ต้องรายงานแฟนของมันตลอดเวลา แถมบางครั้งน้องขิงยังมาหามันแถบทุกเวลาว่างหรือ ทุกวันนั่นแหละ แต่ไอ้นัท มันก็รักของมันมากนะคนเนี่ย…..               

“แหม่…..พี่กัน จะไม่ไห้ ขิง มาได้อย่างงั้ยล่ะค่ะ ก็คนมันคิด….ถึง มีแฟนทั้งคนก็ แหละค่ะ ……ขิงน่ะ ไม่อยากพูดด้วยกับคนสันโดนจริงๆๆ  พี่กันคงไม่เข้าใจความรู้สึกของ ขิงแน่นอน” น้องขิงพูดในขณะที่ ทำน่าประชดผม แบบน่ารัก อ่ะนะ คนนี้ผมยกให้คน นึ่งเพราะเห็นเป็นเหมือนน้องสาว แต่ไอ้คำพูดที่ว่าคนสันโดนนี่ยังงั้ยกัน น้า….. คุยมาอยู่ตั้งนานลืมไปเลยว่าบนโต๊ะไม่ได้มี เพรียง ไอ้นัทกับน้องขิง ….

“ไอ้นัท…..แล้วใครว่ะ…..เพื่อน….มึ… “ผมเออถามไอ้นัท ยังไม่ทันสิ้นประโยค เสียงไอ้ขิงก็ตอบกลับมา

“อ่อกูลืมแนะนำโทษที…คนนี้เขาเป็นน้องคนละคณะกับเรา เข้าเรียนจิตวิทยา กับขิง เป็นเพื่องน้องขิงเขา…. ชื่อน้อง…..น้องชื่ออ่ะไรนะพี่ลืม….โทษที ##” ไอ้นัทแนะนำเขาซะเป็นทางการเชียวนะมึง แต่เสือกจำ ชื่อน้องเขาไม่ได้เนี่ยนะ…ปวดใจกับมันจริงๆๆ

“เออ…ผมชื่อ ลีโอ..คับ ”เขาตอนตอนหันหน้ามาบอกผมเอง… เสียงน้องเขาน่าฟังสุด ขนาดผมเป็นพวกแพ้คนแปลกน่ายังหลงเสียงน้องเข้าเลย….ทำให้ชะงักไปนิดนึง  แต่น้องเขาคงจะเป็นลูกครึ่งนะ เพราะน่าต่าและคำพูดมันดูขัดยังงั้ยไม่รู้ ผมเลยใจกล้าถามน้องออกไป

“น้องเป็นลูกครึ่งหร่อคับ ….” ถามไปเพื่อยืนยันในสิ่งที่คิด เพราะน่าตาน้องออกแนวไทยน่าแป๊ะมากกว่าโทนตะวันตก อ่ะนะเลยไม่ค่อยแน่ใจเท่ารั้ย

“อ่อ ใช่ พ่อผมเป็นชาวไอริส แม่เป็นคนไทย  แน่นอนผมเป็นลูดครึ่งไอริส แต่แม่ให้ไทยมาเยอะมากกว่ามันเลยมองยากนิดนึง….พี่เป็นคนแรกๆๆที่ถามผมตรงๆๆเลยน่ะเนี่ย” น้องลีโอ ตอบมาแบบที่เล่นที่จริง ก็น่ารักดีครับ ไอ้น้องคนนี้ท่าจะไม่ใช่เล่นๆๆ การพูดดูสดใส ร่าเริง ไอ้นี่น่าจะหาเพื่อนได้ง่ายๆ แต่ทำใมต้องมากับน้องขิง ตั้งนานก็ไม่มาด้วย หรือว่า…..น่าสงสั้ยนะไอ้เด็กคนนี้เนี่ย….

ผมก็ตอบรับมันโดยการหัวตอบ…55 แบบแห้งๆๆ

ระหว่างนั้นเสียงขิงก็แทรกขึ้นมากลางวง

“ตาย…แล้ว 10โมง กว่าแล้ว ขิงกับลีโอ มีสอนย่อยอ่ะ ต้องไปแล้ว เดี๋ยวขิงโทรหานะพี่นัท  ไปล่ะพี่กัน” ขิงรีบเก็บของและรีบเดินไปที่ตึก คณะตัวเองอีกสองตึกแบบรีบเดินมากๆๆ จนเกือบวิ่งๆไป ดูแล้ว ท่าทางแบบนั้นตลกดี หึหึ

ระหว่างนั้นผมกินข้าวที่ ไอ้นัทซื้อมากให้  หลังจากนั่นผมกับไอ้นัท ก็เข้าไปห้องทำงานต่อจนถึงบายโมงกว่า 

มีอาจาร์ณเขามาแจ้ง นักศึกษาว่าจะมีการจัดแสดงงานโชว์รูปศิลป์ ในห้องประชุมใหญ่ และจะมีผู้คนต่างๆ จากบริษัท มาเข้าดูงานของนักศึกษา และนักศึกษาสามารถขายรูปได้ ท่าพวกเขาสนใจหรือให้ราคามามากพอ  งานนี้จะเก็บคณะจบครั้งสุดท้ายก็คือ  ให้นำรูปที่กำลังเขียนชิ้นสุดท้าย ไปจัดแสดงโชว์ก็จะได้ขแนนตรงนี้ไป แต่จะขายหรือไม่นั่นขึ้นอยู่กับตัวพวกเธอเอง

หลังจากพวกผมฟังประกาศจาก อาจารย์  ทั่วทั้งห้อง ตกอยู่ในตลาดสดเสียงรอบทิศดังมาทุกทิศทาง รวมถึงผมด้วยก็ตื่นเต้นที่จะเอารูปของตัวเองไปแสดง แต่มันเป็นมากกว่านั้น เพราะว่าทุกคนฝันอย่างให้งานของตัวเองไปเป็นส่วนหนึ่งของงานที่ยิ่งใหญ่นั่น มันเลยมีความสำคัญกับทุกคน  

ผมมกันไอ้นัท และทุกๆคนเยตั้งใจทำงานวาดออกมาให้สุดสีมือตัวเอง เลย

(แต่ครั้งนี้  กัน เองคงไม่ได้เตียมตัวรับเรื่องที่มันจะเกิดขึ้นและเปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่าง เพราะความพยามในครั้นนี้อีด้วย  อิอิ หัวแบบชั่วช้า  )

ขอโทษด้วยนะเรื่องภาษามันแบบ ไรท์ เขียนไม่ค่อยเก่ง เลยเขียนผิดเยอะบาง มีอะไรก็แนะนำมาได้นะไรท์เองก็จะปรับปรุ่งให้ ดีดีดีขึ้น  ตอนน่า พระเอกน่าจะมาแล้วน่ะถ้าจำไม่ผิด  รักคนอ่าน และรักคนดอมเมนมากกว่าจ้า  จากตาสองสี