คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความรักบทที่ 5 อดีตอันหวานขม ตอนที่ 1
วามรับทที่ 5 อีอันหวานม อนที่ 1
โรเรียนแห่หนึ่เมื่อ 13 ปี่อนหลัาที่พ่อและแม่อนายหมอเสียีวิลไป ในวันที่สายลมเย็นพัผ่านสนามเ็เล่นเสียิ้าที่ถูสายเย็นๆพัผ่านส่เสีย เอี๊ยเอี๊ยอ๊ออ๊อ ใบไม้ร่วหล่นลมาาิ่แ่ๆที่ใล้ะาย แมลวันบินผ่านไปมาบริเวโรอาหาร เ็นัเรียนที่เพิ่ลมาพัาารเรียนใน่วเ้า สายธารและสายลมเินวแนันไปมาที่โรอาหาร ท่ามลาสายาอนัเรียนอีหลายๆนที่อิาทั้สอน
“สายธารวันนี้ทานอะไรีรับ เี๋ยวผมไปื้อมาให้” สายลมแฟนหนุ่มอเธอเอ่ยพร้อมผละัวลุาโ๊ะ
“อะไร็ไ้่ายๆ ธาริไม่ออว่าอยาินอะไร”
“ั้นเี๋ยวผมื้อมาให้เอแล้วัน” สิ้นำสายลมสายธารพยัหน้ารับำพร้อมเบือนหน้าหนีไปทาอื่น
สถานที่เียวันเวลาเียวัน ยัมีายหนุ่มผู้สิ้นหวันายหนึ่นั่ึมเศร้าอยู่เพียลำพั นายหมอายหนุ่มผู้สิ้นหวั เารู้สึโรธให้ัวเอที่ทำให้พ่อับแม่เา้อเสียีวิไป าผู้หิที่เารัื่อสายธาร...
ย้อนไป่อนที่พ่อและแม่อนายหมอเสียีวิ
นายหมอและสายลมเพื่อนสนิทันมาั้แ่อนุบาล1 เาทั้สอสนิทันมามีเรื่ออะไร็่วยเหลือึ่ันและัน ไปไหนมาไหน็ไป้วยันนนอื่นมอว่าทั้สอเป็นพวล่มปาอ่าว ึ่ะนี้เป็นเวลา 14 ปีแล้วที่เารู้ัันมา
“เฮ้ยหมอ...อนนี้นายบับใรอยู่ว่ะ” สายลมเอ่ยถามนายหมอึ้น้วยวามสสัย
“สายธาร...ทำไมหรอ” นายหมอเอ่ยอย่าเยา
“ป่าวหรอไม่มีอะไร แ่เราอยารู้ว่าเพื่อนสุที่รัอเรามันมีแฟนเป็นัวเป็นนหรือยั”
นายหมอยิ้มโยที่ไม่รู้เลยว่าเพื่อนที่นเอรันั้นแอบไปบหาับแฟนอนเอ
“ลมแล้วเรียนบที่นี่แล้วนายะไปเรียน่อที่ไหนล่ะ”
“เรายัไม่รู้เลย ไม่แน่อาะบม.6 แล้วหาานทำเลย”
“เฮ้ย....ไม่ไ้นายเรียนมาถึนี่แล้ว นาย้อหาที่เรียน่อเป็นหลัแหล่สิ”
“เรา็อยาอยู่หรอ แ่...เราอยาทำานเ็บเินว่ะ อยาแ่าน”
นายหมอสสัยในำพูอสายลมเนื่อาเาไม่เยรู้มา่อนว่าสายลมบหาับใรอยู่
“นายะรีบแ่านทำไม อนายัอีไลเลย เออ...ว่าแ่นายมีแฟนแล้วหรอว่ะ ทำไมเราไม่เยเห็น”
“นายไม่ำเป็น้อรู้หรอน่า” สิ้นำสายลมผละัวลุาเ้าอี้เินห่าออานายหมอ
นายหมอึ่ถูปล่อยไว้ให้นั่อยู่เพียลำพั็นั่ิถึำพูอสายลมที่พูววนนเาไม่เ้าใ
่อนที่พ่อและแม่อนายหมอะเสียีวิ 1 วัน
ฟาฟ้ายามเย็นเห็นแสรำไร อาทิย์ะลับโลไป พระันทร์ะโผล่ึ้นมา ลมหนาวพัผ่านโยเรือนนล้ายะพั ใบไม้ปลิวไหวไปมาทิ้ร่วลมาลาถนนมามาย เสียรถยน์ผ่านไปมาส่ไอเสียล่อลอยไปในอาาศ
เียใหม่
วันนี้นายหมอพาสายธารแฟนสาวอเามาทาน้าวที่บ้าน ึ่เป็นเรื่อปิไปแล้วเนื่อาบ้านอเธออยู่ที่รุเทพฯลฯ พ่อและแม่อสายธาร็รับรู้เนื่อาพ่อแม่อนายหมอรู้ัันมา่อน พ่อและแม่อนายหมออบสายธารมา เพราะเธอเป็นผู้หิที่รบามหลัสูรมารานหิไทย
“วันนี้แม่เ้าทำับ้าวไว้เยอะเลยลู เห็นว่าสายธาระมา็เลยทำไว้เผื่อเยอะเลย” สายธารยิ้มรับำพ่อนายหมอ
“อบุ่ะุพ่อุแม่ วันนี้ธาระทานให้เลี้ยไปเลยทีเียว”
“มาไปแล้วธาร เผื่อไว้ให้เรา้วย็ีนะ” นายหมอพูหยอแฟนสาวอเา
เวลาผ่านไปพัให่ทุนรับประทานอาหารเรียบร้อย นายหมอเินไปส่สายธารที่หอพัอเธอามปิ
แ่วันนี้เมื่อไปถึหน้าหอพัอเธอนายหมอเห็นสายลมนั่รอใรสันอยู่ที่หน้าหอแฟนสาวอเา
“อ้าว มานั่บริาเลือให้ยุอะไรรนี้ ทำไมนายยัไม่เ้าบ้าน” นายหมอเอ่ยถามสายลมึ้น
“เรามารอแฟนเราหว่ะ แฟนไปิน้าวอยู่ วันนี้ะพาไปนอนที่บ้าน” สายลมอบ้วยน้ำเสียประ
“อ๋อ...แฟนนาย็อยู่หอเียวับสายธารนิ ีเหมือนันะไ้รู้ัันไว้เลย”
“ไม่้อหรอ สายธารเ้ารู้ัี” สายลมพู้วยสายาไม่พอใ
“ั้นเราให้สายธารอยู่เป็นเพื่อนแล้วัน เี๋ยวเรารีบลับไปหาพ่อับแม่่อนท่านไม่่อยสบาย”
วันที่พ่อและแม่อนายหมอเสียีวิ
ใน่วเ้าอาาศยามเ้ามีหมอเย็นๆลมาปลลุมามิ่ไม้ใบห้า นเือบะลายเป็น้อนน้ำแ็
วันนี้นายหมอื่นเ้าเป็นพิเศษเาแ่ัวเพื่อเรียมะไปเรียนหนัสือ ึ่พ่อและแม่ะไปส่ที่โรเรียนทุเ้า
เนื่อาเป็นทาผ่านที่ทำานอท่านทั้สอ
“พ่อรับ วันนี้พ่อแวะไปรับสายธาร้วยไ้ไหมรับ”
“ไ้สิลู ว่าแ่ให้พ่อไปรับที่ไหนล่ะ” พ่อนายหมอเอ่ยึ้น้วยวามสสัย
“อ๋อเี๋ยวพ่อไปอรออยู่หน้าหอเลย็ไ้รับ อนนี้สายธารำลัแ่ัวแล้ว”
ไม่้ารถอพ่อนายหมอ็ไปอสนิทไว้หน้าหอพัหิอสายธาร เวลาผ่านไปสัพัเหุาร์ที่นายหมอไม่เยิมา่อนว่ามันะเิึ้น็เิึ้น
สายลมับรถมอเอร์ไมาพร้อมับสายธารึ่ยัไม่เปลี่ยนุั้แ่เมื่อืน นั่นทำให้นายหมอรู้ทันทีว่าแฟนสาวอสายลมเมื่อืนนั้นือแฟนสาวอนเอเ่นัน
นายหมอเห็นเ่นนั้นแล้ว็ผละัวลารถ วิ่เ้าไปไม่ถามำถามอะไรแม้แ่ำเียว ปล่อยหมัวาเ้าเ็มรัสายลมปารึ่มูรึ่ ทำให้ฝ่ายหลัล้มล นายหมอวิ่เ้าไปะ้ำนล้ม ะนั้นเอสายธารเบี่ยัวเ้ามาเป็นโล่ให้สายลม ทำให้นายหมอทำอะไรไ้ ยืนอึ้ับารระทำอสายธาร ไม่้าพ่อและแม่นายหมอลารถมาูเหุาร์
“เธอไปนอนับมันมาใ่มั้ยเมื่อืน และนที่มันมานั่รอเมื่อืน็ือเธอใ่มั้ย” นายหมอเอ่ย้วยวามโมโห
“ใ่...ะทำไม ็ั้นรัลมมาว่านาย นายมัน็แ่ลูแห่ิพ่อิแม่ไปวันๆ ไม่มีเวลาให้ั้นเลย”
ะที่ทั้สอเถียันอยู่พ่อและแม่นายหมอยืนฟัใล้ๆ ไ้ยินัเนทุำพูทำให้เาทั้สอเป็นลมล้มลไปนอนัอยู่ับพื้น ้วยเหุที่ทั้สอนำลัไม่แ็แรเป็นทุนเินอยู่แล้ว พอมาถูทำให้ิใไหวหวั่นอีทำให้แม่อนายหมอหยุหายใไปพัให่ เวลาผ่านไปไม่นานรถโรบาล็บึ่มา้วยวามเร็วแ่มันสายเินไปที่ะ่วยีวิอแม่อนายหมอไ้ทัน เธอเสียีวิในทันทีที่เธอหยุหายใ้วยโรหัวใำเริบ ส่วนัวพ่ออนายหมอถึนำัวส่โรพยาบาลอย่าเร็วที่สุ ระหว่าที่เาถูส่ัวไปที่โรพยาบาลเาเรียแ่ื่ออภรรยาอเา ึ่นอนอยู่้าๆอย่าสบนิ่ และแล้วเสียอพ่อนายหมอ็่อยๆแผ่วลเรื่อยๆ เาำมือนายหมอไว้แน่น แล้วเอ่ยเบาๆว่า “รัลู” สิ้นำมืออุ่นอพ่อลายเป็นีเียวและเย็นลโยอัโนมัิ แน่แล้วพ่ออเาเสียีวิ่อนที่ะถึโรพยาบาลเนื่อารอรถโรพยาบาลนานเินไป
ความคิดเห็น