คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (SF WONHYUK) น่ารักเกิน
(SF WONHYUK) น่ารักเกิน
__________________________________________________
ผู้ชายเวลามองผู้หญิงหน้าตาต้องมาก่อนเป็นอันดับหนึ่ง คุณว่าไหม ? แต่มันคงใช้ไม่ได้กับผมล่ะมั้ง เพราะผมไม่ได้มองผู้หญิงที่หน้าตา แต่ผู้ชายต่างหาก จริงๆน่ะผมมองแต่ผู้ชาย แล้วตอนนี้ผมก็เจอคนๆนั้นแล้วด้วยถึงในสายตาคนอื่นเค้าคนนั้นอาจจะไม่ได้หน้าตาดีอะไร ออกจะเฉิ่มเชย ด้วยซ้ำแต่สำหรับผม ผมว่าเค้าน่ารักดีน่ะ น่ารักในแบบของเค้า ถูกใจผมสุดๆเลยละครับ นั่นแหน่ คุณผู้อ่านคง งงล่ะสิว่าเขาคนนั้นที่กุมหัวใจ ชเวซีวอน คนนั้นคือใคร ผมบอกให้ก็ได้นะ เค้าคนนั้นชื่อ อีฮยอกแจ ครับ ผมรู้จักเค้าตอนที่ไอ้คยูเพื่อนผมไปจีบซองมินเพื่อนของเค้าน่ะ รู้ไหมตอนที่ผมเห็นเขาครั้งแรก คนๆนี้ทำหัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลยละ ทั้งๆที่เค้าแทบไม่มีอะไรเด่นเหมือนกับซองมินหรือทงเฮเพื่อนของเค้าเลยแต่เค้าดันโดนใจผมเต็มๆเลยล่ะครับ ฮยอกแจของผม (กล้าพูดเนอะ ; ไรเตอร์) น่ะเค้าเป็นคนเงียบๆครับ แต่เวลาเค้ายิ้มทีไร มันทำให้ใจผมละลายทุกที ใบหน้าที่อยู่ใต้กรอบแว่นหนาเตอะนั่นผมว่าต้องน่ารักแน่ๆเลย ตอนแรกผมอยากจะให้เค้าถอดแว่นน่ะ แต่ตอนนี้ผมว่าไม่แล้วล่ะ เพราะอะไรน่ะเหรอ ผมหวงน่ะสิ คนนี้นะผมจะเก็บไว้ดูคนเดียว!!
“เฮ้ย!! ซีวอน นี่นั่งคิดถึงฮยอกแจอีกแล้วเหรอวะ” คยูฮยอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของตนนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
“อื้ม อยากเห็นหน้าฮยอกแจจัง” ซีวอนตอบออกไปอย่างเพ้อๆ
“อาการหนักแล้วเพื่อนกู ว่าไหมวะคิบอม”คยูนั่งดูเพื่อนที่มีอาการเพ้อ อย่างปลงๆ
“อื้ม ช่างมันเหอะ ตอนแกเจอซองมินครั้งแรกแกก็เป็นแบบมันเหมือนกัน” คิบอมพูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจ
“เฮ้ย อย่าเอาเรื่องฉันมาเกี่ยวดิวะ”คยูเมื่อได้ยินประโยคของคิบอม ถึงกับหน้าแดงเมื่อคิดเรื่องของตนเองที่มีอาการไม่ต่างกับซีวอนในตอนนี้
“ก็เห็นไม่ต่างกันเลยพูด”คำตอบที่ออกมาจากปากของคิบอม ทำให้คยูฮยอนถึงกับต้องมุดดินหนี
“อ๊ากก ไอ้บ้าบอม แก!!!!”
“เฮ้ย พวกแก จะฆ่ากันรึไงห๊ะ” ซีวอนที่หลุดออกจากผวังความรัก (แหวะ - -) รีบเอ่ยห้ามเมื่อเห็นคยูฮยอนกำลังกระโจน เข้าไปบีบคอคิบอมทันที
“ก็ มันน่านักนิ ฮึ้ยย ไปดีกว่าเดี๋ยวซองมินรอนาน ไปล่ะเพื่อนๆ บาย” เมื่อพูดเสร็จคยูก็ลุกขึ้นก้าวออกไปจากห้องทันที
“งั้นฉันกลับบ้างละ แกจะไปเล่นบาสก่อนใช่ไหม” คิบอมเมื่อเห็นคยูออกไปจึงเก็บของเตรียมตัวกลับบ้านบ้าง
“อื้ม คงงั้นแหละ”
“อืม อย่างนั้นฉันกลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้ ”เมื่อพูดเสร็จคิบอมก็ก้าวออกจากห้องทันที
กรี๊ดด ด ด
เสียงเชียร์ที่ดังมาจากข้างสนามแบบนี้ ผมชินแล้วละครับ มันมักจะดังเวลาที่ผมทำคะแนนให้ทีมได้ หรือไม่ก็ตอนที่ผมหรือเพื่อนทำอะไร ก็มักจะมีเสียงพวกนี้เสมอเลยละครับ ตอนแรกผมก็รำคาญนะแต่ตอนนี้เริ่มชินไปกับมันแล้วล่ะ แต่วันนี้ผมว่าผมฟอร์มตกไปน่ะ สงสัยเพราะเค้าคนนั้นไม่มาแน่เลย ใจของผมคิดถึงเขาอีกแล้วละ
“เยี่ยมมากเลยซีวอน”เสียงของเพื่อนร่วมทีมดังขึ้นหลังจากจบการแข่งขัน
"ขอบใจนะ"
"อื้ม งั้นฉันกลับก่อนน่ะ เจอกันพรุ่งนี้น่ะ"
"อืม แล้วเจอกัน"
เมื่อร่ำลากับเพื่อนเสร็จผมก็กลับมาที่ล็อกเกอร์ของตนเองเพื่อทีเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวกลับบ้านแต่
"หืม อีกแล้วเหรอเนี่ย เอามาให้ทุกวันเลย ใครกันน่ะ " อีกแล้วละครับโน้ตปริศนาที่มากับเครื่องดื่มเกลือแร่ มีมาให้ผมทุกเย็นเลยละครับ แต่ผมไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร จะใช่คนที่ผมคิดรึเปล่าอันนี้ก็ต้องรอดูไปน่ะครับ
เล่นมาเหนื่อยๆดื่มซะนะ จะได้สดชื่น
คำที่เขียนมาให้นั้น ถึงจะไม่ได้หวานซึ้งอะไรขนาดนั้นแต่มันกลับเรียกรอยยิ้มของผมได้เสมอ
"ขอบใจน่ะ"
เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จซีวอนก็เก็บของออกไป ทันที
_________________________________________________________________________________________________
สวัสดีตอนช้าครับ อ่าวันนี้ผมมาเช้าอีกแล้วละ ทำไมน่ะเหรอเพราะผมจะมาดูหน้าคนที่เอาเกลือแร่ขวดนั้นมาให้ผมนะสิ ผมทนรอไม่ไหวแล้ว วันนี้ผมต้องเห็นหน้าเค้าให้ได้
แล้วซีวอนก็เดินตรงไปที่ล็อกเกอร์ของตนเองทันที เมื่อมาถึงซีวอนก็เข้าไปแอบในห้องเปลี่ยนชุดเพื่อที่จะแอบดูว่าใครเป็นคนที่เอาข้าวกล่องและเกลือแร่มาให้เขา
ผมว่าตอนนี้ผมเริ่มเข้าข่ายเป็นพวกโรคจิตยังไงก็ไม่รู้ที่ต้องมาแอบดูคนอื่นอย่างนี้เนี่ย เฮ้ย !!! นั้นไงมาแล้ว อ่าใช่จริงๆด้วยใช่คนที่ผมคิดจริงๆด้วย ฮยอกแจของผม อ่า ใจผมเต้นแรงมากๆเลยตอนนี้ผมอยากเดินออกไปหาฮยอกแจตอนนี้เลยแต่ผมไม่กล้า ผมนี้มันไม่ได้เรื่องเอาซะเลย เฮ้อ ดูซิยิ่งผมเห็นหน้ากังวลของฮยอกแจผมก็แทบอยากจะเข้าไปกอดเค้าแล้ว อยากเข้าไปบอกว่า ผมไม่ได้รังเกียจเขาอย่างที่เขาคิดน่ะ อ่า ทำไมผมถึงมายืนแอบอยู่เนี่ย ทำไมไม่ออกไปหาเค้าล่ะ ทำไม ทำไม ทำไม เฮ้อ ~ เมื่อฮยอกแจเดินออกไปแล้วซีวอนก็เดินออกมาจากที่ซ่อนแล้วตรงไปยังล็อกเกอร์ของตนทันที
"อ่าอีกแล้วเหรอ ขยันจริงๆเลย"เมื่อเห็นว่าฮยอกแจเอาอะไรมาใส่ไว้ในล็อกเกอร์ซีวอนก็หลุดเปรยออกมาไม่ได้เพราะว่า
ฮยอกแจทำอาหารเช้ามาให้เขาทุกวันแถมเมนูยังไม่ซ้ำกันเลยสักวัน
"ดีซีวอน มาแต่เช้าเลยน่ะเนี่ย"เสียงของคยูมันละครับ
"เออดี ฉันก็มาเช้าอย่างนี้เป็นประจำอยู่นิ"ผมไม่ได้กวนมันน่ะครับผมตอบตามความจริง
"เออๆ พ่อคนขยัน โอ้ว นั่นข้าวกล่องอีกแล้วเหรอเนี่ย ใครเป็นคนให้นะ "มันไม่วายกัดผมครับ นั่นไงผมว่าแล้วไอ้สายตาแบบนั้นนกะจะจับผิดผมอีกละสิท่า
"อืม คนเดิมนั่นแหละ ทำอร่อยด้วย ฉันว่าคนทำต้องหน้าตาดีแน่ๆเลย"ผมพูดไปตามความจริงน่ะครับคนทำเขาหน้าตาดีจริง น่ารักดีออก
"อะไรของแก ไม่เห็นจะเกี่ยว บางทีคนทำเค้าอาจหน้าตาไม่ดีก็ได้"ดูมันสิครับ ชอบขัดผมอยู่เรื่อยเลย ผมบอกหน้าตาดีก็หน้าตาดีสิ
"เออ หน่ามันเป็นทถษฎีของฉัน"ใช่มันเป็นเรื่องของผมมันไม่เข้าใจผมหรอก
"เออๆ อย่างนั้นเราไปเรียนกันเถอะใกล้เวลาถึงเวลาเรียนแล้ว"ไอ้คยูมันพูดตัดบทเฉยเลย แต่เดี๋ยวเมื่อกี้ผมเห็นอะไรแว๊บๆหรือว่าเป็นฮยอกแจนี่เค้าแอบฟังผมกับไอคยูพูดเหรอเนี่ย แย่แล้วสิถ้าเค้าได้ยินประโยคเมื่อกี้จะไม่คิดมากเหรอ แต่ที่ผมพูดน่ะผมหมายถึงเค้าน่ะ โอ๊ย ผมกลุ้มๆ
ตอนนี้ก็ตอนเย็นแล้วละครับคนอื่นเค้าก็เริ่มทยอยกลับกันหมดแล้วแต่ไม่ใช่ผม ผมต้องไปเล่นบาสก่อนมันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้วล่ะครับ แต่ก่อนไปเล่นผมเอาจดหมายนัดมาให้ฮยอกแจก่อนน่ะครับให้ยังไงน่ะเหรอก็แปะเอาไว้บนกล่องข้าวนั่นแหละครับ
เมื่อซีวอนเอากล่องข้าวพร้อมโน้ตที่แปะเอาไว้ไปใส่ในล็อกเกอร์ของตัวเองเสร็จก็ออกไปเล่นบาสทันที
_________________________________________________________________________________________________
วันต่อมา
อ่าแล้ววันนี้ก็มาถึงวันนี้ผมจะได้สารภาพรักกับฮยอกแล้วล่ะครับผมรอไม่ไหวแล้วน่ะเนี่ยอยากให้ถึงตอนเที่ยงไวๆจัง ผมไม่มีสมาธิที่จะเรียนแล้วละครับใจผมมันกระวนกระวายไปหมด ว่าถ้าเจอเค้าผมจะพูดอะไรดี จะกล้ามองหน้าเค้าไหมโอ๊ย ตอนนี้ผมฟุ้งซ่านไปหมดแล้ว
"เฮ้ยไอ้วอน เป็นไรของแกวะ"คยูถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองที่วันนี้ไม่มีสมาธิที่จะเรียนตั้งแต่เช้า
"เอ่อ ฉันตื่นเต้นวะ วันนี้จะได้เจอเจ้าของข้าวกล่องนั้นแล้ว"ผมตอบไอ้คยูมันไปตามตรงล่ะครับ
"อะไรจะตื่นเต้นขนาดนั้นว่ะ ทำอย่างกับว่าพอเจอเค้าแล้วจะสารภาพรักเค้าอย่างนั้นนะ"จี้ใจดำเลยครับ
"เออดิ"ผมพูดไปแล้วผมบอกมันไปแล้วผมต้องโดนมันแซวแน่ๆเลย
"เฮ้ย จริงเหรอ สู้ๆน่ะเว้ย เอาใจช่วยๆ"อ้าว ผิดคาดครับมันไม่แซวผมแถมยังให้กำลังใจผมอีก โอ้ เพื่อนที่ดีผมล่ะโครตซึ้งใจ
"เออๆ ขอบใจๆ เฮ้ยอาจารย์เลิกแล้วงั้นฉันไปก่อนน่ะ"
เมื่อพูดเสร็จซีวอนก็รีบเดินออกจากห้องทันที
ดาดฟ้า
อ่าผมมาถึงแล้วล่ะครับแต่ผมยังไม่เห็นใครมาเลยหรือว่าเค้าจะไม่กล้ามาน่ะ ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยน่ะ พระเจ้าครับลูกขอละครับวันนี้ขอให้ลูกสมหวังเถอะ เมื่อผมขอพรจากพระเจ้าเสร็จผมก็เอาแต่มองหาเค้าคนนั้นตลอดเลยละครับเมื่อไรเค้าจะมาน่ะ
"นี่ซีวอน"ผมรู้สึกเหมือนมีแรงสะกิดแล้วก็ได้ยินเสียงเรียกน่ะ อ่าต้องเป็นฮยอกแจแน่เลย แต่พอผมหันหลังกลับไปดูมันกลับไม่ใช่อย่างที่ผมคิดน่ะสิ
"อ่า ทงเฮเหรอ มาทำอะไรที่นี่น่ะหรือว่า....."ขอเถอะขอให้ไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเลย
"ใช่ ฉันเอากล่องข้าวมาให้นายน่ะ"ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ ทำไมเค้าถึงไม่เอามาให้ผมเองล่ะ หรือว่าเค้าแค่เป็นคนที่เอาข้าวกล่องไปให้แต่คนที่ชอบผมคือทงเฮ อย่างนั้นเหรอ
"อ่าเป็นนายเองหรอกเหรอ ฉันนึกว่าเป็นเค้าคนนั้นซะอีก"ผมพูดออกไปแบบนั้นทงเฮเค้าจะเสียใจไหมน่ะ
"หือ นายไม่คิดเหรอว่าจะเป็นฉัน แล้วนายคิดว่าเป็นใครล่ะถ้าไม่ใช่ฉัน "นั่นไงเขาต้องโกรธผมแน่ๆเลย แต่เดี๋ยวน่ะเค้าถามผมเหรอว่าผมคิดว่าเจ้าของข้าวกล่องนี้เป็นใคร
"เอ่อ ถ้าฉันบอกนายไปนายแน่ใจเหรอว่าจะไม่เสียใจน่ะ"ผมกลัวทงเฮเสียใจจัง ผมไม่อยากทำร้ายใครนะ ทงเฮโปรดเข้าใจผมด้วย
"ไม่หรอก บอกๆมาเถอะ"หืมดูทงเฮพูดสิเหมือนเค้าไม่ได้คิดอะไรเลยล่ะ
"แน่ใจน่ะ"ผมย้ำเค้าอีกรอบ
"อืม แน่ใจ"อ่า งั้นผมบอกก็ได้
"เอาหูมาสิเดี๋ยวบอก"ผมไม่กล้าพูดออกมาดังๆหรอกครับผมเขิน
"อ่าก็ได้ๆ" ทงเฮก็ยื่นหูเข้ามาผมก็โน้มหน้าเข้าไปกระซิบบอก
"ฉันคิดว่าเป็นฮยอกแจน่ะ ฉันชอบเขามานานแล้ว"ผมบอกไปแล้วล่ะครับแต่มันไม่ใช่ฮยอกแจก็เท่านั้นเอง
"ห๊า!! จริงเหรอไม่อยากจะเชื่อเลยคนอย่างนายเนี่ยนะ"ดูทงเฮทำหน้าเข้าสิเค้าไม่เชื่อผมเหรอคนอย่างผมทำไมกันเหรอ
"จริงสิ นายไม่เป็นไรน่ะ"ที่ถามไปนี่ผมกลัวเค้าจะเสียใจน่ะ
"ไม่ๆฉันไม่เป็นไร ฉันดีใจซะด้วยซ้ำ"ห๊า ดีใจเหรอ ทำไมถึงดีใจล่ะ
"คือ ฉันมีเรื่องจะบอกน่ะ คือจริงๆฉันไม่ใช่เจ้าของไอ้ข้าวกล่องนี่หรอกเจ้าของเค้าขอช่วยมาอีกทีนะ"ไม่ใช่เจ้าของเหรองั้นแสดงว่าเป็นไปอย่างที่ผมคิดน่ะสิ
"ไม่ใช่ทงเฮเหรอแล้วเค้าคือใครละ"ผมถามออกไปเพื่อที่จะได้แน่ใจว่าผมไม่ได้คิดไปเอง
"คนๆนั้นของนายนั่นแหละ รีบตามไปสิฉันว่าป่านนี้คงวิ่งร้องไห้ไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้"อ่า ร้องไห้อย่างนั้นเหรอหรือว่าเค้าเห็นที่ผมกระซิบกับทงเฮเมื่อกี๊ ไม่นะ
"อ่า ขอบใจน่ะทงเฮ"พูดเสร็จผมก็วิ่งออกไปทันที
แฮก แฮก อยู่ไหนของเขานะ เขาหายไปไหนกันผมเป็นห่วงเขาเหลือเกินไม่รู้ป่านนี้เขาจะคิดมากไปถึงไหนแล้ว
"หายไปไหนของเขาน่ะ นายอยู่ไหนนะ" ผมวิ่งตามหาเขาจนทั่วแล้วละครับแต่ผมก็ไม่เจอเค้าเลย ตอนนี้ผมวิ่งมาถึงส่วนหย่อมหลังโรงเรียนแล้วล่ะครับมันเป็นที่สุดท้ายแล้วละที่ผมจะหาเค้าเจอ ผมเดินหาเค้าจนทั่วจนเหลือบไปเห็นแผ่นหลังที่สั่นเทาของฮยอกแจมันทำให้ผมเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่หัวใจ ผมก้าวเข้าไปหาเค้าช้าๆ แล้วดึงเขาเข้ามาในอ้อมกอดไม่อยากเห็นเขาร้องไห้เลย
"มาอยู่นี่เอง เจ้าของข้าวกล่องรู้ไหมว่ารออยู่ไม่ใช่ให้คนอื่นไปแทน"ผมเอ่ยออกไปอย่างน้อยใจก็มันน่าน้อยใจจริงๆนิ
"ซีวอน รู้เหรอว่าเป็นฉัน"เขาถามผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นเคลือระคนตกใจ
"รู้สิ ฉันรู้มาตลอดนั่นแหละ"ผมบอกเค้าไปตามความจริง
"แล้ว เอ่อ ซีวอนไม่รังเกีนจฉันเหรอ"นั่นไงผมกะไว้แล้วว่าเค้าจะต้องถามแบบนั้น
"ถ้ารังเกียจแล้วฉันจะออกมาตามหาเธอทำไมละ"
"เอ่อ >///<"อ่าเวลาฮยอกแจหน้าแดงน่ารักจัง
"ฮยอกแจฉันจะบอกอะไรให้น่ะ คนเราทุกคนน่ะไม่ได้ชอบคนหน้าตาดีเพียงอย่างเดียวหรอกน่ะ อีกอย่างใครบอกว่านายหน้าตาไม่ดีละ สำหรับฉันนายน่ะน่ารักที่สุดเลยน่ะ"อ่า ผมสารภาพออกไปหมดแล้วล่ะ
"อย่างนั้นเหรอ"ดูหน้าฮยอกแจสิแดงหมดแล้ว
"อื้ม ฮยอกแจ ฉันชอบนายน่ะ"ผมบอกไปแล้วอ่าผมเขินจัง
">///< ฉันก็ชอบนายน่ะ ไม่สิ ฉันรักนายเลยละ รักมาตั้งนานแล้วด้วย"อ่าผมโดนสารภาพรักเหรอเนี่ย ใจผมเต้นจนมันจะระเบิดออกมาแล้ว
"อ่าฉันว่าตอนนี้ฉันเริ่มรักนายแล้วล่ะ"
อ่า พระเจ้าครับสุดท้ายคำขอของผมก็สมปารถนา แล้วละครับ ผมขอบคุณมากน่ะครับ ผมรักฮยอกแจจัง
.
.
.
.
_________________________________________________________________________________________________
อ่าจบกันไปแล้วอีกเรื่องเรื่องนี้เป็นภาคต่อของเรื่องที่แล้วนะคะ
แต่เป็นพาสของซีวอนคะ เรื่องนี้เป็นการบรรยายความรู้สึกของซีวอนล้วนๆเลยละว่าคิดยังไงกับนายเอกของเรา
ว่าแต่เป็นยังไงกันบ้างเอ่ยสนุกกันไหมเอ่ย บอกไรเตอร์บ้างนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ความคิดเห็น