คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : (SF WONHYUK) ไม่ใช่คนสวย
(SF WONHYUK) ไม่ใช่คนสวย
_____________________________________________
สวย
สวย
สวย
.
.
.
เฮ้อ ~ ~ มองไปทางไหนก็เจอแต่คนสวย เนี่ย !!! แม้แต่เพื่อนของผมทุกคนผมยังรับประกันว่าสวยทุกคน
จนผมไม่แน่ใจแล้วละว่า นั้นคือผู้ชายจริงๆ นะเหรอ ทำไมถึงได้สวยขนาดนั้นนะ ผมละไม่อยากเชื่อเลย เฮ้อ ~ ~ เหตุผลที่ผมมานั่งคร่ำครวญอยู่แบบนี้ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมเห็นเพื่อนผมแล้วพอกลับมาดูตัวเอง ถึงกลับร้องไห้ ใช่สิ เพื่อนผมทั้งน่ารัก ทั้งสวย ทั้ง ทันสมัย แต่ผมนี่สิ ลีฮยอกแจ คนนี้ เรียกว่าเป็นแกะดำในกลุ่มเลยล่ะ ทำไมนะเหรอ ก็ผมน่ะ ทั้งเฉิ่ม ทั้งเชย ไม่มีอะดีสักอย่าง ใครเค้าจะมาสนใจผมละ แม้กระทั้ง คนที่ผมแอบชอบอยู่ อย่าง ชเวซีวอน เค้ายังไม่สนใจผมเลย ด้วยเหตุผลที่กล่าวมาทั้งหมดนั่นแหละ ผมจะทำไงดีนะ ถึงจะทำให้เค้าหันมาสนใจ คนหน้าตาไม่ดี แสนเฉิ่มเชย อย่างผมได้ เ ฮ้อ ~ ~ (ถอนหายใจรอบที่สามแล้วน่ะเนี่ย)
“เฮ้ ฮยอก” เสียงเรียกของลีทงเฮดังขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของตน จ้องมองมาทางตัวเองแล้วทำหน้าเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนักอยู่
“ฮยอกแจ เว้ย !!! ” ทงเฮเรียกอีกเป็นครั้งที่สองหลังจากไม่ได้รับการตอบรับจากเพื่อน
“เฮ้ย แว่นนน !!!!!!!! ” เสียงตะโกน ที่ดังขึ้นนั้น ทำให้คนที่อยู่ในผวังแบบกู้ไม่กลับ สะดุ้งตื่นมาบนโลกแห่งความจริงที่กำลังเผชิญอยู่ อย่างถาวร
“อะไรเล่า แกจะตะโกนเสียงดังทำไมเนี่ย อยู่ใกล้กันแค่นี้ เรียกซะอยู่คนละฟากตึก”ลีฮยอกแจที่หลุดอออกผวัง ตอบเพื่อนที่กำลังนั่งหน้าดำหน้าแดงมองหน้าตนอยู่
“จะไม่ให้ตะโกนได้ไงเล่า ก็แกน่ะสิ เหม่ออะไรอยู่ ห้ะ!! เรียกตั้งนาน จ้องกันอยู่นั่นแหละ”
“เอ้า จ้องไม่ได้เหรอ ก็แกสวยนิ จ้องคนสวยผิดด้วยเหรอ ”
“ไอ้บ้า !!!” “จ้องไม่ได้เว้ย เขิน >///<”
“เฮ้อ ~ ~” (ถอนหายใจอีกแล้ว กลัวไม่แก่เหรอ ฮยอก : ไรเตอร์)
“เป็นอะไรของแก ฉันเห็นแกถอนหายใจเป็นรอบที่ สิบของวันได้แล้วมั้ง”ลีซองมินที่นั่งฟังเพื่อนทั้งสองเถียงกันอยู่นาน พูดแทรกขึ้นมาเมื่อ เห็นฮยอกแจ ถอนหายใจเป็นรอบที่สามของวันนี้
“เว่อหน่า ไม่ถึงขนาดนั้นสักหน่อย ”
“ถึงไม่ถึงสิบรอบแต่แกถอนหายใจแบบนี้ เป็นอะไรรึเปล่า ?? ”ซองมินถามเพื่อนของตนด้วยความเป็นห่วง
“หรือว่าแก กำลัง คิดเรื่อง ซีวอนอยู่ละซิ” ทงเฮพูดต่อทันทีเมื่อซองมินเอ๋ยปากถามฮยอกแจเสร็จ
“อื้ม ฉันกำลังคิดว่าจะทำยังไงให้เค้าหันมาสนใจฉันอยู่น่ะ”
“อ่า ฉันก็จนปัญญาล่ะน่ะ แกก็รู้ว่าซีวอนเค้าทั้งหล่อ แถมยังจะสุดแสนจะเฟอร์เฟค ซะขนาดนั้นเค้าไม่หันมามองคนเฉิ่มเชยอย่างแกหรอก คนอย่างซีวอนน่ะ ต้อง สวย และมีเสน่ห์ ถึงจะเหมาะสม ”
“ใช่ ฉันว่าแกน่ะอย่าไปหวังอะไรเลย ”
“เออ ฉันรู้ตัวเองดีน่ะไม่ต้องมาซ้ำเติม T^T พวกแกสองคนนี่ช่างเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยน่ะเนี่ย”
“เฮ้ย อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ล้อเล่นหรอกหน่า”
“ไม่ต้องมาปลอบ ฉันรู้ตัวฉันดี T^T ”
“เอาหน่า อย่าคิดมากเลยเดี๋ยวสักวันเค้าก็หันมามองแกเองแหละ แกน่ะเป็นคนดี ใครๆเค้าก็ชอบคนดีทั้งนั้นแหละ แต่ติดอย่างเดียวที่แกมัน เอ่อ ....”
“ไม่สวย TT ไม่ต้องย้ำเพื่อน ไม่ต้องๆ ”
“เอาเถอะหน่า อย่าคิดมาก นี่ก็เลิกเรียนแล้วฉันว่าเรากลับกันเถอะ” ทงเฮเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน ผู้คนต่างทะยอยกันออกจากโรงเรียนเพื่อกลับบ้านกันบ้างแล้ว
“อื้ม ฉันก็ว่าอย่างนั้นน่ะ ฉันไปก่อนน่ะเพื่อน เดี๋ยวคยู รอนาน บาย ~ ” เมื่อซองมินพูดร่ำลาเพื่อนๆเสร็จก็รีบวิ่งไปหาแฟนหนุ่มที่กำลังยืนรออยู่แล้วควงกันออกจากโรงเรียนไปทันที
“อ่า งั้นฉันกลับก่อนน่ะ ”
"อื้ม กลับบ้านดีๆละ"
"จ้า" เมื่อพูดเสร็จทงเฮก็เก็บของกลับบ้านตนเองทันที
"อ่า กลับกันหมดแล้วงั้นเรากลับบ้างดีกว่า"
พูดเสร็จฮยอกแจก็เก็บของกลับบ้านโดยที่ไม่ลืมทำสิ่งหนึ่งที่ตอนนี้ทำจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปเสียแล้ว
_________________________________________________________________________________________________
กรี๊ด ด ด ด !!!!!! เฮ้ !!!!!!
เสียงเชียร์ที่ดังมาจากข้างสนามเมื่อนักกีฬาที่กำลังเล่นอยู่ในสนามนั้นทำคะแนนให้กับทีมของตัวเองบวกกับความเท่ห์ของนักบาสทำให้ในสนามทุกๆเย็นมักจะเต็มไปด้วยสาวน้อยสาวใหญ่หรือแม้แต่หนุ่มๆที่มาดูนักกีฬามากกว่าดูเกมบาสเสียอีก "เยี่ยมมากซีวอน"หนึ่งในเพื่อนร่วมทีมเอ่ยขึ้นหลังจากจบการแข่งขัน
"ขอบใจนะ"
"อื้ม งั้นฉันกลับก่อนน่ะ เจอกันพรุ่งนี้น่ะ"
"อืม แล้วเจอกัน"
เมื่อร่ำลากับเพื่อนเสร็จซีวอนก็กลับมาที่ล็อกเกอร์ของตนเองเพื่อทีเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวกลับบ้าน
"เอ๋ อีกแล้วเหรอเนี่ย เอามาให้ทุกวันเลย ใครกันน่ะ "
เล่นมาเหนื่อยๆดื่มซะนะ จะได้สดชื่น
ถ่อยคำที่แปะไว้บนขวดเกลือแร่ เรียกรอยยิ้มละมุน ที่น้อยคนนักจะได้เห็นมาจากผู้ชายที่ชื่อ เชวซีวอน
"ขอบใจน่ะ"
เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จซีวอนก็เก็บของแล้วเดินออกไปจากห้องแห่งนี้ทันที
_________________________________________________________________________________________________
6.00 น.
"วันนี้ลูกแม่ทำอะไรทานเนี่ย"เสียงของผู้เป็นแม่ดังมาจากหน้าประตูห้องครัวเมื่อเห็นลูกชายของตนกำลังง่วนอยู่กับการจัดของใส่กล่องอยู่
"อ่า วันนี้ผมทำสปาเก็ตตี้ครับแม่ ของแม่วางอยู่บนโต๊ะนู้น"
"จ้า เนี่ยลูกแม่กลายเป็นแม่ศรีเรือนตั้งแต่เมื่อไรแล้วเนี่ย"คุณแม่ของฮยอกแจเดินตรงไปยังโต๊ะอาหารโดยไม่วายที่จะเอ่ยแซวลูกชายตนเองที่นับวันชักจะกลายเป็นลูกสาวไปเสียแล้ว
"แม่ก็ ไม่ใช่สักหน่อย"ฮยอกแจตอบปัดด้วยความเขินอาย เมื่อจัดอาหารลงกล่องเสร็จฮยอกแจก็เดินไปยังโต๊ะทานข้าวเพื่อที่จะไปทานข้าวเช้ากับแม่เป็นประจำทุกวันอย่างที่ทำอยู่เสมอ
"จ้าๆ รีบๆทานเข้าเถอะ เดี๋ยวก็ไปเรียนสายกันพอดี จะไม่ทันเอาสปาเก็ตตี้ ไปให้ว่าที่ลูกเขยแม่กันพอดี"
"อ่า แม่อ่ะ >/////<"
"อิอิ รีบทานเถอะจ๊ะ"
"ฮะ"เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จฮยอกแจก็รีบมาโรงเรียนเพื่อที่จะเอาอาหารที่ตนเองตั้งใจทำมามาใส่ไว้ในล็อกเกอร์ของซีวอน เหมือนกับที่ทำอยู่ทุกๆวัน โดยที่ไม่ลืมที่จะแปะโน้ตไว้เหมือนเดิม
กินอาหารตอนเช้าดีต่อสุขภาพ ทานให้อร่อยน่ะ
"เอ๋ ??" ฮยอกแจเอื้อมไปหยิบโน้ตที่แปะไว้ตรงข้างประตูล็อกเกอร์ขึ้นมาดู "อ่า มีตอบกลับมาด้วยเหรอเนี่ย"
ขอบคุณสำหรับอาหารทุกๆเช้าและเครื่องดื่มที่มีมาให้ทุกๆเย็นน่ะ อยากรู้จังว่าเธอเป็นใคร....
"อยากรู้จริงๆเหรอว่าเราเป็นใคร จะทำไงดีล่ะถ้าเค้ารู้ว่าเป็นเราเค้าจะรังเกียจเราไหมน่ะ "เมื่ออ่านโน๊ตที่ตอบกลับมานั้นฮยอกแจมีอาการวิตกอยู่ในใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าซีวอนต้องการที่จะเจอคนปริศนาคนนี้
และเมื่อฮยอกแจเอาข้าวกล่องไปใส่ไว้ในล็อกเกอร์ของซีวอนเสร็จแล้วก็เดินกลับไปยังห้องเรียนของตนเองตามเดิม
_________________________________________________________________________________________________
"เอ๊ะ มีอีกแล้วเหรอวันนี้ แล้ววันนี้ทำอะไรมาให้กินล่ะ เนี่ย"เมื่อมาถึงซีวอนก็ตรงไปยังล็อกเกอร์ของเขาทันทีและก็เป็นไปตามคาดเมื่อเห็นกล่องข้าวที่วางอยู่ในล็อกเกอร์ของเขาเหมือนอย่างทุกๆวัน และในแต่ละวันอาหารในกล่องจะมีหน้าตาที่หน้าทานและไม่ซ้ำกันเลยสักวัน
"ขยันจริงๆเลยคนทำเนี่ย อยากรู้จังเลยว่าใครเป็นคนทำ"ซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อพิจารณาอาหารในกล่องเสร็จ
" ดี ซีวอนมาแต่เช้าเลยน่ะเนี่ย " เสียงทักของคยูฮยอนที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ซีวอนละความสนใจจากข้าวกล่องไปทักทายเพื่อนทันที
" มันเป็นเรื่องปกติฉันจะมาเช้าอยู่แล้วละ " ซีวอนตอบเพื่อนที่กำลังเดินเข้ามา
" เออ พ่อคนขยัน โอ้ว ข้าวกล่องอีกแล้วเหรอ ใครเอามาให้ละเนี่ย "คยูฮยอนเอ่ยทักขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นข้าวกล่องที่อยู่ในมือของซีวอน
" อื้ม คนเดิมนั่นแหละ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร แต่ทำอาหารได้อร่อยมากเลยนะฉันว่าเค้าคงเป็นคนหน้าตาดีเหมือนกับอาหารที่เค้านั่นแหละ "
" ทำไมคิดงั้น วะ "
" มันเป็นทฤษฏีของฉันน่ะ ฮ่าๆ "
" มันมีสาระมากเพื่อน ฉันว่าไม่เกี่ยวนะ บางทีเค้าอาจจะไม่ได้หน้าตาดีก็ได้ "
"ไม่รู้ล่ะฉันว่าคนทำต้องหน้าตาดีแน่ๆ"
"หน้าตาดีอย่างนั้นเหรอ" ฮยอกแจที่ยืนฟังอยู่เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาเมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน
"ถ้านายรู้ว่าคนๆนั้นเป็นฉันนายคงผิดหวังสิน่ะ ซีวอน"เมื่อพูดเสร็จฮยอกแจก็หันหลังเดินออกไปทันที
ตอนเย็นหลังเลิกเรียนฮยอกแจก็เอาเกลือแร่ไปใส่ไว้ในล็อกเกอร์ของซีวอนอย่างที่ทำอยู่เป็นประจำพร้อมกับเก็บกล่องข้าวที่ว่างเปล่ากลับบ้าน
"เอ๋"
อยากเจอเธอจัง พรุ่งนี้ตอนเที่ยงมาเจอฉันที่ดาดฟ้าได้ไหม
"เจอกันงั้นเหรอ" ฮยอกแจเมื่อได้อ่านข้อความที่แปะมากับกล่องข้าวถึงกับเอ่ยออกมาด้วยความกังว"ถ้าไปหาเค้าทั้งสภาพแบบนี้เค้าคงไม่เชื่อแน่ว่าเป็นเรา จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย" เมื่อบ่นกับตัวเองเสร็จแล้วฮยอกแจก็เดินออกไปยังสนามบาสเพื่อดูซีวอนเล่นบาสสักพักแล้วจึงกลับบ้าน
_________________________________________________________________________________________________
วันต่อมา
วันนี้เป็นวันที่ซีวอนรอคอยเนื่องจากเมื่อวานหลังจากทานอาหารในกล่องนั้นเสร็จตนเองได้เขียนจดหมายนัดแนะเจ้าของกล่องข้าวเพื่อต้องการที่จะพบเจอกับเจ้าของกล่องข้าวปริศนาคนนั้น
"วันนี้ฉันจะได้รู้แล้วสิน่ะว่าเธอเป็นใคร เธอจะใช่คนที่ฉันคิดไว้หรือเปล่านะ"
ทางด้านฮยอกแจหลังจากที่ได้รับจดหมายนัดแนะแล้วก็เกิดอาการวิตกกังวลกลัวว่าถ้าความจริงเปิดเผยแล้วซีวอนจะรับไม่ได้จึงพยายามคิดหาวิธีทุกวิธีที่จะทำให้ซีวอนประทับในการเจอกันครั้งแรกของพวกเขา
"จะทำยังไงดีน่ะ เฮ้อ~ ~"
"เฮ้ ฮยอกแจ เป็นอะไรฉันเห็นนายนั่งถอนหายใจตั้งแต่มาถึงแล้วน่ะ"ทงเฮที่นั่งสังเกตอาการเพื่อนมาตลอด ถามขึ้นมาเมื่อเห็นเพื่อนของตนนั่งถอนหายใจตั้งแต่เช้า
"เปล่าหรอกทงเฮ ไม่มีอะไร อ่ะ!! ทงเฮ"ฮยอกแจตอบปฏิเสธทงเฮไปเพื่อที่จะไม่ให้เพื่อนเป็นห่วง แต่เมื่อนึกอะไรได้ ฮยอกแจจึงหลุดเรียกชื่อของทงเฮออกมา
"อะไรของนาย"ทงเฮตอบกลับเมื่อเพื่อนได้ยินเพื่อนเรียกชื่อตนเองด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น
"ทงเฮฉันขอช่วยอะไรหน่อยสิ"ฮยอกแจเอ่ยขึ้น
"ช่วยอะไร ล่ะ"ทงเฮเมื่อได้ยินเพื่อนบอกว่าต้องการความช่วยเหลือจริงรีบถามกลับไปด้วยความเป็นห่วง
"วันนี้ซีวอนนัดฉันไปเจอที่ดาดฟ้าน่ะ ฉันอยากให้นายไปพบเขาหน่อยน่ะ ได้ไหม"ฮยอกแจเอ่ยความต้องการออกไป แต่ก็เป็นไปตามที่เขาคาด ทงเฮปฏิเสธที่จะช่วยเขา T^T
"เห้ย! อะไรเล่าเค้าอยากเจอนาย นายก็ไปเองสิฉันไม่เอาด้วยหรอก"
"หน่านะทงเฮถือว่าช่วยฉันเถอะ"ฮยอกแจเอ่ยขอร้องเพื่อนอีกครั้งเมื่อเห็นทงเฮตั้งท่าที่จะไม่ร่วมด้วย "ถ้าซีวอนเขารู้ว่าฉันไม่ใช่คนหน้าตาดีอย่างที่เขาคิดเขาคงต้องผิดหวังแน่ๆเลย"ฮยอกแจเอ่ยเหตุผลที่ตนไม่กล้า1บซีวอนออกไป
"แล้วไง นายกลัวซีวอนผิดหวัง แล้วนายไม่กลัวตัวเองเสียใจบ้างรึไง"ทงเฮเอ่ยขึ้นเมื่อได้ฟังเหตุผลของเพื่อนที่ไม่กล้าไปพบซีวอน "ถ้าเค้าเข้าใจว่าเป็นฉันเค้าก็จะคิดว่าเป็นฉันแล้วสุดท้ายเค้าก็ไม่หันมามองแก แล้วคนที่เจ็บมันก็คือแกน่ะฮยอกแจ"ทงเฮพูดเสริมไปอีกรอบ
"เถอะหน่าถือว่าช่วยฉันเถอะน่ะ ขอร้องล่ะ"ฮยอกแจเอ่ยขอร้องอีกแล้ว
"เฮ้อ โอเคก็ได้ๆ แต่ครั้งนี้ครั้งเดียวน่ะ"ด้วยความที่รักและเป็นห่วงเพื่อนทงเฮจึงตบปากรับคำที่จะช่วเหลือโดยที่ไม่วายพูดดักเอาไว้
"อ่าได้ๆครั้งนี้ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วล่ะ ขอบใจน่ะ"ฮยอกแจตบปากรับคำกับคำพูดของทงเฮด้วยอาการดีใจสุดๆ
_________________________________________________________________________________________________
เมื่อถึงเวลาเที่ยงซีวอนก็รีบตรงไปยังดาดฟ้าเพื่อรอเจ้าของกล่องข้าวปริศนาที่เขาได้นัดแนะเอาไว้ ด้วยอาการตื่นเต้น
“ถึงเวลาแล้ว อยากรู้จัง ว่าเธอจะเป็นไร เมื่อไรจะมานะ ” ไม่พูดเปล่า ซีวอนก็ชะเง้อมองหาคนที่คิดว่าจะเป็นเจ้าของกล่องข้าวที่นำมาให้ตนเองทุกๆวัน
ฝ่ายทงเฮที่เดินบ่นมาตลอดทางมาที่ดาดฟ้า เมื่อมาถึงเห็นซีวอนยืนรออยู่จึงรีบนำข้าวกล่องที่ฮยอกแจฝากมาไปให้ทันที โดยฮยอกแจนั้นแอบยืนดูสถานการณ์อยู่ตรงประตูทางเข้า
“ครั้งนี้ครั้งเดียวน่ะทงเฮ ถือว่าช่วยฉันน่ะ” ฮยอกแจเอ่ย
“ก็ได้ ฉันเอาไปให้ซีวอนเสร็จฉันก็ไปได้เลยใช่ไหม” ทงเฮกล่าวขึ้นเ
“ทงเฮ !! นายก็ยืนคุยกับเค้าสักพักก่อนสิ ” ฮยอกแจแย้งขึ้น
“จะให้พูดอะไรล่ะ ”
“ไม่รู้พูดๆไปเถอะหน่า”
“ก็ได้ๆ ” เมื่อพูดคุยกันเสร็จทงเฮก็ตรงไปยังซีวอนที่กำลังยืนรอ อยู่
“นี่ ซีวอน ”เมื่อเดินเข้าไปถึง ทงเฮก็เอ่ยทักซีวอนทันที
“อ่ะ ทงเฮ มาทำอะไรที่นี่เหรอ หรือว่า....” ซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนที่มาเป็นทงเฮ เพื่อนของซองมินที่เป็นแฟนกับคยูฮยอนเพื่อนของเขา
“อื้ม ฉันเอาข้าวกล่องมาให้ตามที่นายบอกนั่นแหละ”ทงเฮเป็นคนตัดบทเมื่อรู้ว่าซีวอนกำลังจะพูดอะไร
“เป็นนายเองหรอกเหรอเนี่ย ฉันคิดว่าเป็นเค้าคนนั้นเสียอีก ปล่อยให้ฉันเข้าใจผิดเสียนานเลยน่ะ” ซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อรู้ว่าทงเฮเป็นเจ้าของกล่องข้าว โดยไม่วายพูดตัดพอออกอาการผิดหวัง ว่าไม่ใช่คนๆนั้นอย่างที่เขาคิดไว้
“อะไรเนี่ย นายไม่คิดเลยเหรอว่าจะเป็นฉัน แล้วนายคิดว่าคนที่ทำไอ้นี่มาให้นายเป็นใครกันล่ะ” ทงเฮเมื่อรู้ว่าซีวอนเหมือนจะไม่เชื่อว่าตัวเองเป็นคนทำแถมยังพูดตัดพ้ออีกว่าไม่ใช่คนที่ซีวอนคิดไว้ จึงได้ถามออกไป
“นายอยากรู้จริงๆน่ะเหรอถ้าฉันบอกไปนายจะไม่เสียใจแน่นะ”ซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอาการของทงเฮเหมือนว่าจะอยากรู้เอามากๆ
“เสียใจเหรอ ไม่หรอก บอกๆมาเถอะ อยากรู้” ทงเฮเอ่ยออกไปตามความจริง (จริงใจมากเฮ : ไรเตอร์)
“ถ้าอยากรู้ก็เอาหูมาสิ เดี๋ยวจะบอก” ซีวอนเอ่ยออกไป
“อืมๆ โอเคๆ” ทงเฮยื่นหูออกไปเพื่อรอฟังคำตอบของซีวอน พร้องกับที่ซีวอนโน้มหน้าลงมากระซิบบอก
โดยที่ภาพนั้นทำให้คนที่มองอยู่ที่ประตูหัวใจแทบสลายเมื่อคิดว่า ซีวอนคงจะสารภาพรักกับทงเฮ น้ำตาที่พยายามเก็บเอาไว้ค่อยๆไหลลงมาผ่านใบหน้าที่มีแว่นตาหนาเตอะปกปิดอยู่ ฮยอกหันหลังเดินกลับลงไปเพื่อที่จะไม่ได้มองเห็นภาพบาดตาบาดใจภาพนั้นอีก
“ห๊า !!!!! O_O ไม่จริงหน่า คนอย่างนายเนี่ยน่ะ โอ้ว ไม่ๆ ” ทงเฮเมื่อรู้ว่าคนที่ซีวอนคิดนั้นป็นใคร ถึงกับออกอาการตกใจอย่างไม่น่าเชื่อว่า นายเชวที่อยู่ตรงหน้านี่สเปกสาวจะ... ได้ขนาดนั้น
“ฉันกะไว้แล้วว่านายจะต้องตกใจ ว่าแต่นายไม่เสียใจเหรอที่ฉันคิดว่าเป็นคนนั้น แถมยังชอบเขาอีก”ซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอาการตกใจของทงเฮ แต่ก็แปลกใจเมื่อเห็นทงเฮไม่มีท่าทีเสียใจกับเรื่องที่เขาบอก
“โอ๊ย ไม่เสียใจเลย ดีใจด้วยซ้ำไป นี่จะบอกให้น่ะ จริงๆฉันไม่ใช่เจ้าของกล่องข้าวนี้หรอก เค้าวานให้ฉันเอามาหอีกทีน่ะ” ทงเฮเอ่ยขึ้น พร้อมกับบอกความจริงว่าตนเองนั้นไม่ใช่เจ้าของกล่องข้าวใบนี้
“จริงเหรอ แล้วเค้าคนนั้นเป็นใครล่ะ ทงเฮ ใช่คนที่ฉันคิดเอาไว้รึเปล่า” ซีวอนเมื่อรู้ว่าเจ้าของกล่องข้าวใบนี้นั้นไม่ใช่ทงเฮก็รีบถามออกมาอย่างตื่นเต้น
“อะไรจะตื่นเต้นขนาดนั้น รีบๆตามไปสิ สงสัยป่านนี้คงเดินร้องไห้ไปไหนแล้วมั้ง ” ทงเฮเอ่ยขึ้น พร้อมกับร้อยยิ้มที่สดใส
“ขอบใจน่ะทงเฮ ฉันไปก่อนน่ะ” เมื่อรู้ว่าเป็นใครซีวอนก็รีบวิ่งลงไปจากดาดฟ้าทันที เพื่อไปตามหาคนที่เค้าคิดไว้
“ขอให้โชคดีน่ะซีวอน หวังว่านายจะมีความสุขน่ะเพื่อนของฉัน” ทงเฮพูดขึ้นหลังจากที่ซีวอนวิ่งออกไป
“ไปอยู่ไหนของเค้าน่ะ” ซีวอนที่วิ่งลงมาจากดาดฟ้า กำลังมองคนๆนั้น คนที่เค้าคิดถึงอยู่ตลอด ซีวอนเดินไปเรื่อยๆจนถึงสวนหลังโรงเรียน ที่เงียบสงบ และเหลือบไปเห็นเงา เงาหนึ่งที่แอบอยู่หลังต้นไม่ พร้อมกับหลังที่สั่นเทา
“อยู่นี่เองเหรอ”พูดเสร็จซีวอนก็สาวเท้าเข้าไปหาคนๆนั้นทันที
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ เจ้าของกล่องข้าว บอกให้ไปหาไม่ใช่ให้คนอื่นไปหานะ ” เมื่อเดินเข้ามาถึงซีวอนก็รวบตัวฮยอกแจเข้ามาในอ้อมกอดทันที
“ซีวอน รู้เหรอ ว่าเป็นฉัน ” ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองดูคนที่โอบกอดตนเองอยู่ เมื่อรู้ว่าเป็นใครจึงเอ่ยถามขึ้นมาทันที
“รู้สิ นายรู้ไหมว่าวันนี้ฉันเสียใจมากเลยที่เห็นคนที่เอาข้าวกล่องใบนั้นเป็นทงเฮไม่ใช่นาย”ซีวอนเอ่ยออกมาอย่างตัดพ้อ
“ก็.. ฉันไม่กล้านิ ฉันกลัวว่านายจะรังเกียจฉัน”ฮยอกแจเอ่ยความจริงที่ตนคิดอยู่เสมอออกมา
“แล้วนายเห็นฉันรังเกียจนายไหมล่ะ ถ้าฉันรังเกียจนายน่ะฉันคงไม่วิ่งตามหานายแบบนี้หรอก”ซีวอนพูดออกมาพร้อมกับเอามือมาขยี้หัวฮยอกแจอย่างเอ็นดู
“ก็ ฉันมันคนหน้าตาไม่ดีนิ ”
“หน้าตาไม่ดีตรงไหน ฮยอกแจของฉันออกจะน่ารักขนาดนี้ ฮยอกแจฉันขอน่ะนายอย่าคิดไปเองสิว่าคนทุกคนเค้าจะต้องชอบคนสวยเพียงอย่างเดียว”ซีวอนเมื่อเห็นฮยอกแจตัดพ้อออกมาจึงเอ่ยออกไปตามความคิดของตนเองเพื่อที่ไม่ให้ฮยอกแจคิดมาก
“อย่างนั้นเหรอ”ฮยอกแจเอ่ยออกมาด้วยความไม่แน่ใจ
“ใช่น่ะสิ หนึ่งในนั้นก็เป็นฉันน่ะ ฮยอกแจนายรู้ไหมว่าฉันแอบชอบนายอยู่ตั้งนานแล้ว แต่นายไม่รู้ตัวสักที นายน่ะชอบคิดมากว่าฉันไม่สนใจนายจนนายไม่เห็นเลยว่าฉันมองนายอยู่เสมอรู้ตัวบ้างไหม”วีวอนสารภาพความจริงออกมาหมดเปลือก
“จริงเหรอ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”ฮยอกแจถามขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“เรื่องจริง นายไม่ได้ฝันไปหรอก”
“ฮยอกแจ ฉันชอบนายนะ ”
“ฉันก็ชอบนาย ซีวอน ไม่ใช่สิ ฉันรักนาย ต่างหากซีวอน รักมาตลอด”
“ อ่า ฮยอกแจ ฉันว่าฉันเริ่มรักนายแล้วล่ะ ฮยอกแจของฉัน ”
.
.
.
.
________________________________________________________________________________________________
ฮู้เล่ ฮู้เล่ จบกันไปแล้วสำหรับช๊อตฟิคเรื่องแรกของไรเตอร์
เป็นยังไงกันบ้างค่ะเนื้อเรื่องไม่ป่วงใช่ไหม เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรเตอร์ เลยน่ะเนี่ย เป็นเรื่องเดียวที่แต่งจบ
ถ้าหากผิดพลาดอะไร ก็ขออภัยด้วยน่ะค่ะ เรื่องนี้แต่งสดเลย วางพล็อตเอาไว้แต่สุดท้ายก็แต่งสด ฮ่าๆๆๆ
ปล.เรื่องเม้น ฮึก ไรเตอร์ไม่เห็นมีคนเม้นเลยอ่า รีดเดอร์ที่เข้ามาอ่าน คิดว่าเรื่องนี้เป็นไงบ้างเอ่ย เม้นบอกได้น่ะ
ความคิดเห็น