คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ (รีไรท์นิดหน่อยค่ะ)
บทนำ
ายหนุ่มร่าสูให่รปลายเท้าแผ่วเบาเ้ามาในห้อุหรูหรา วามริบสีสนิมเหล็วามอรอบห้อว้าแ่็ไม่เห็นแม้แ่เาอสาวนรั เายิ้มริ่มแล้วเินไปยัห้อนอนุ้นเย ที่มีวามทรำีๆมามายในนั้น
ใบหน้าามแสนรึใับร่าสูเพรียวระหในุเสื้อโ้ทสีำยาวลุมเ่าอหิสาว เิรัสโเ่นในสายาอ ภัทรล เหลือเิน แม้เธอะเพียยืนเยๆอยู่หน้าระเาบานให่ บนโ๊ะเรื่อแป้ึ่เยมีอใ้ผู้หิมามาย แ่บันี้มันเือบะว่าเปล่า เาเ้าไปโอบอร่าามระหาทา้านหลั พลาูบนุ่มนวลลบนปราแ้มหอมละมุนอย่ารัใร่
“ทำไมถึยัไม่แ่ัวอีล่ะรับที่รั ลืมไปแล้วเหรอว่าวันนี้ผมะพาุไปานแ่น้อายผม” ายหนุ่มระิบบอิออาวหอมรุ่น ลิ่นที่เาแสนุ้นเย และประทับูบลไปเบาๆอย่าไม่อาห้ามใ
มาริสา ลอบถอนหายใแผ่วเบา วามหวานทอประายแห่วามัวลบาอย่าที่เธอแบรับเอาไว้แ่เพียลำพั
“ภัทระ...” เธอเรียื่อนรัแล้วพลิัวหันลับมาหาเา “ันมีเรื่อะบอุ”
ายหนุ่มประสานสายาับนรั แววไหวระริบาอย่าที่ส่ผ่านมาาวาู่สวยที่เาแสนหลใหลอเธอ ทำให้หัวใหนุ่มระุ และรู้สึถึวามึเรียที่เริ่ม่อัว
“เรื่ออะไรเหรอรับ?”
เธอหลบาเาวูบหนึ่่อนสูลมหายใเ้าลึ และเยหน้าึ้นประสานสายาับนรัอีรั้
“ันไปานแ่ับุไม่ไ้แล้วล่ะ่ะ”
ภัทรลมวหัวิ้วพลันที่อยู่ๆมาริสาลับเปลี่ยนใ ทั้ที่ลันไว้แล้วว่าเาะพาเธอไปแนะนำให้เพื่อนๆรู้ัในวันนี้
“ทำไมล่ะรับ?”
“ัน...้อบินไปฝรั่เศส่ะ” เธอเ้นเสียออมาเบาหวิว
“ไปฝรั่เศส! ไปทำไม? แล้วทำไมไม่เห็นบอผม่อนหน้านี้เลยล่ะ?” ภัทรลยิำถามรัวอย่าสสัย อนนี้เารู้สึไปหมเพราะมาริสาไม่เยพูถึเรื่อที่เธอะ้อเินทามา่อน
“ันำเป็น้อไป่ะ เพราะทุอย่าเรียมารไว้หมแล้ว” วาลมหวานสีนิล เริ่มมีประายหยาน้ำมาลอรื้นอย่าสุะห้าม เมื่อนึไปถึหนทาเบื้อหน้าที่นเอะ้อเินทาไปเผิ...เพียลำพั
“เรียมาร? เรียมารอะไร? ุหมายวามว่ายัไมาย์ผมไปหมแล้ว” ภัทรลยิ่มวิ้วมุ่น นรัเาำลัะบออะไรันแน่
“อโทษนะะที่ันไม่สามารถบอเหุผลับุไ้ แ่อใหุ้รู้ไว้ว่าันำเป็นริๆ่ะ ันำเป็น…” เธอย้ำเสียเรือ ใบหน้าามหมที่รั้หนึ่ายหนุ่มเยหลุมรัั้แ่แรพบายแววหม่นเศร้าอย่าน่าสสาร
“ และัน....อยาอให้เราาันแ่โยี”
สิ่ที่ไ้ยินทำให้ภัทรลนิ่ันราวับถูำพูอนรัสาปให้ลายเป็นหินไปทั้ัว หาในหัวสมออายหนุ่มลับว้าวุ่นและพยายามับ้นนปลายเรื่อทั้หม แ่มัน็ูะสับสน ยุ่เหยิ นหัวเาหมุนว้าหาุยืนให้นเอแทบไม่ไ้
“ุ...” ภัทรลลืนน้ำลายลลำอแห้ผา เารู้สึเหมือนหัวใำลัหนัอึ้ึ้นเรื่อยๆและ่อยๆถูรอยแร้าวัินนปวหนึบไปทั้ว แม้อยาะโนถาม อยารู้เหุผลที่เธอ้อาเาไป แ่วามมีศัิ์ศรีในัวายหนุ่มลับ้ำอ เมื่อนะไปเหุใเา้อแสวามน่าสมเพให้อีฝ่ายสสาร
“ุแน่ใเหรอว่าอยาให้เราาันแ่โยีริๆ”
มาริสาิำมือัวเอแน่นนเล็บแหลมๆฝัเ้าเนื้อ ใบหน้าสวยัที่มอเมื่อไหร่็สวยับาพร่าพรายไป้วยวามปวร้าว เธออยาบออยาพร่ำพรรนาให้เาฟัเหมือน่อนว่าเธอรัเามา มามายเหลือเิน แ่เพราะวามำเป็นบัับให้เธอ้อไป หิสาวสูลมหายใเ้าลึพยายามสะลั้นน้ำาไม่ให้ไหลรินและเิหน้าึ้น เพื่อยืนยันวาม้อารอนเอ
“่ะ”
วินาทีนั้น ภัทรลรู้สึเหมือนวใที่เยแ็แร่ัหลัศิลาอน ่อยๆถล่มลและแหลสลายลไปรหน้า นอย่ามาริสาเมื่อั้ใะทำอะไรแล้ว เธอเ็เี่ยว แน่วแน่ และไม่มีวันถอยลับ
หมแล้ว ทุสิ่ ทุอย่าที่เยเฝ้าทนุถนอม ถัทอร่วมสร้าันมา...
เหลือเพียวามว่าเปล่า ไร้เศษเสี้ยวอหัวใ ไร้ร่อรอยแห่รั
“็ไ้...อย่าทีุ่้อาร”
านี้ไปไม่เหลือแม้แ่ ‘เารั’ ไว้เพื่อใร..
เพราะวใอผู้ายนนี้มันแสลายไม่มีิ้นี!
ความคิดเห็น