เริ่มต้นคือลบ ตอนจบคือรัก

ลำดับตอนที่ #4 : การพบกันครั้งแรก 4

   “ปัง!” เสียงปืนที่ดังขึ้น ทำให้คนในห้องประชุมนี่ตกใจ ก่อนที่เหตุการณ์จะชุลมุนขึ้นทันที

                “จากทางไหนน่ะแม่” ปลายพิรุณหันไปตะโกนถามแม่ เพราะบรรยากาศในห้องประชุมที่ชุลมุนสุดๆ ทำให้พูดธรรมดาไม่ได้เลย

                “ข้างบน”

                “เดี๋ยวปลายไปเด็ดหัวมันเอง”            

                “ไม่ต้อง ปลายไปคุ้มกันนายภูตะวัน”

                “ฮา! ปลายเนี่ยนะ”

                “ใช่ เดี๋ยวทางนี้แม่กะกุมภ์จัดการเอง เร็วสิ” ปลายพิรุณมองเหตุการณ์โดยรอบแบบงงๆ ก่อนจะหันไปทางที่นายภูตะวันยืนอยู่ ชายหนุ่มยืนอยู่โดยไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย หญิงสาวร่างบางมองอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเหลือบไปเห็นแสงไฟกระพริบๆ จากใต้โต๊ะใกล้ๆ กับที่อริของเธอยืนอยู่ เธอจ้องมองอีกครั้งก่อนจะนึกได้

                “ระเบิดนี่ แม่! หนูไปก่อนนะ” ปลายรุ้งยังไม่ทันจะตอบอะไร ปลายพิรุณก็วิ่งไปนู่นแล้ว เธอมองตามอย่างเป็นห่วงก่อนจะทำงานต่อ

                “นาย มานี่” ปลายพิรุณคว้ามือชายหนุ่มที่เธอแสนจะเกลียดก่อนจะวิ่งจูงมือออกมา

                “จะพาผมไปคุยกันส่วนตัวหรอคุณ” ภูตะวันที่ไม่รู้อะไรยังคงกวนต่อไป

                “ตลกเถอะ ที่ฉันลากนายมาก็เพราะว่าตรงที่นายยืนมันมี....” ปลายพิรุณพูดยังไม่ทันจบ ระเบิดก็ทำงานขึ้น แรงระเบิดทำให้ทั้งสองกระเด็นลงไปนอนกับพื้นทันที

                “ปลาย” เสียงเรียกของผู้เป็นแม่ทำให้ปลายพิรุณค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น ก่อนจะส่ายหัวช้าๆ เป็นเชิงว่า ‘ไม่เป็นไร’ ปลายรุ้งพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะวิ่งออกไปเลย หญิงร่างบางมองตามผู้เป็นแม่ก่อนจะหันมาหาอริของเธอ

                “นาย เป็นไรมั้ย”

                ชายหนุ่มค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาอย่างอึ้งๆ “คุณ....ถามผมหรอ”

                “ฉันอยู่กะนาย คงถามแม่นายมั้ง”

                “ผมไม่เป็นไร” ภูตะวันค่อยๆ ยันตัวขึ้น “แล้วแม่ผมก็สบายดี”

                “นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาตลกนะ ถ้านายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันจะได้พานายออกจากห้องประชุม”

                แล้วปลายพิรุณก็ลากภูตะวันออกไปจากห้องประชุมไปยังโถงทางออกเลย แต่วิ่งไปไม่เท่าไร ปลายพิรุณก็หยุดวิ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปบีบแขนตัวเองอย่างเจ็บปวด

                ภูตะวันมองภาพตรงหน้าอย่างงงๆ ก่อนจะถามเสียงค่อย “ทำไมคุณต้องมาเสี่ยงชีวิตเพราะผม”

                “ไม่ใช่เพราะนาย” ปลายพิรุณตอบเสียงกระท่อนกระแท่น “แต่เพราะมันเป็นหน้าที่ของตำรวจต่างหาก”

                ภูตะวันมองหญิงสาวร่างบางแต่ใจไม่บางที่ยืนอยู่ตรงหน้าแบบทึ้งๆ “คุณ...เป็นตำรวจ”

                “ใช่ ไปต่อเหอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว” แล้วปลายพิรุณก็คว้ามือชายหนุ่มออกวิ่งต่อ แต่ชายหนุ่มไม่วิ่งตาม

                “อย่าฝืนเลยดีกว่าคุณ”

                “ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก เก็บความห่วงใยไปห่วงตัวเองเถอะ” แล้วหญิงสาวก็ออกแรงดึงสุดฤทธิ์ก่อนจะวิ่งออกไปเลย “นายเองก็เจ็บแขนเหมือนกันไม่ใช่หรอ”

                ภูตะวันฟังอึ้งๆ อย่างคิดไม่ถึงว่าเธอจะรู้ เพราะจริงๆ เค้าก็เจ็บแขนอยู่เหมือนกัน “เธอรู้ได้ไง”

                “ฉันรู้ก็แล้วกัน ก้มหัวลง”

                ปลายพิรุณกดหัวชายหนุ่มลง ก่อนจะหยิบปืนออกจากเอวแล้วยิงไปตรงผู้ชายที่กำลังเล็งปืนมาทางนี้ทันที ภูตะวันมองหน้าหญิงสาวอึ้งๆ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้น แต่ก็โดนหญิงสาวกดหัวลงไปอีก “อยู่เฉยๆ ไปนั่นแหละ ถ้าไม่อยากตาย”

                 ชายหนุ่มแอบบีบแขนตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาวที่ตอนนี้ของกำลังขึ้นสุดๆ ก่อนจะหันมามองแขนตัวเองยิ้มๆ

            “หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ยังจะมายิ้มอะไรอีกยะ”

                ภูตะวันเงยหน้ามองหญิงสาวแบบงงๆ “บู๊เสร็จแล้วหรอ”

                “ไม่เสร็จแล้วฉันจะมายืนคุยกับนายแบบนี้หรอ” แล้วเธอยื่นมือไปตรงหน้าชายหนุ่ม “ลุกขึ้นมาได้แล้ว”

                ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับกับมือหญิงสาว ก่อนจะดันตัวขึ้นมา หญิงสาวร่างบางมองภูตะวัน ก่อนจะออกวิ่งต่อไปทันที จนมาถึงบริเวณปฐมพยาบาล

                “นายทำแผลอยู่เนี่ยแหละ ฉันจะไปดูบรรยากาศในห้องประชุม” แล้วหญิงสาวก็กดชายหนุ่มให้นั่งลงบนเก้าอี้ “เค้าเจ็บไหล่ค่ะ”

                “แล้วเธอไม่ทำหรอ เธอก็เจ็บนะ”

                “ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า นายห่วงตัวเองไปนั่นแหละ” แล้วปลายพิรุณก็วิ่งออกไปเลย ชายหนุ่มมองตามอย่างเป็นห่วง ก่อนจะก้มลงมองแขนตัวเอง

                ...หวังว่าเราคงจะได้พบกัน คุณตำรวจสาว