คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบกันครั้งแรก 2
“มาช้าจัง สงสัยจะเด็กใหม่”
ชายคนส่งดอกไม้ค่อยๆ หันมา ปลายพิรุณมองชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาคมเข้มที่อยู่ในชุดสูทสุดหรูตรงหน้าด้วยสายตาพิศวงก่อนจะถามขึ้น
“คุณหรอคนที่ส่งดอกไม้มา”
“ใช่ ทำไมหรอ”
“ว่างนักหรือไง ถึงได้ส่งดอกไม้พร้อมอักษรปริศนาบ้าบอแบบนี้”
ปลายพิรุณโยนช่อดอกไม้ไปตรงหน้าของภูตะวัน ชายหนุ่มมองภาพตรงหน้าและหญิงสาวตรงหน้าทึ่งๆ
.....ต่างจากที่เคยเห็นชะมัด ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเสียแล้วสิ
“เป็นอะไร ฉันถามทำไมไม่ตอบ”
“เธอคงจะมาใหม่จริงๆ น่ะสิเนี่ย เค้ามีแต่คนดีใจที่ได้ดอกไม้ แต่เธอกลับ....”
ฝ่ายชายยังพูดไม่ทันจบ ฝ่ายหญิงก็พูดแทรก “ขอโทษที ฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่บ้าผู้ชายไปวันๆ”
“เธอนี่ต่างจากคนที่ฉันเคยรู้จักนะเนี่ย” ภูตะวันขยับเข้ามาใกล้ปลายพิรุณ หญิงสาวเบือนหน้าหนี “หน้าตาเธอ...น่ารักดีนี่”
“ขอบคุณที่ชม แต่ฉันไม่ต้องการคำชมจากผู้ชายที่ปากหวานกับผู้หญิงไปวันๆ เพราะมันรู้สึกว่าเป็นคำชมไม่ได้ที่มาจากใจ แต่มันเป็นแค่ลมปากที่ไว้ใช้หลอกล่อผู้หญิงให้ติดกับเท่านั้น” แล้วปลายพิรุณก็ผลักภูตะวันออกไปเลย
น้ำเสียงที่จริงจัง บอกกับสายตาที่ดุดัน ทำให้ชายหนุ่มอึ้งไป ก่อนจะพูดเสียงทะเล้น “สำนวนใช้ได้ สงสัยจะอ่านนิยายบ่อย”
“ขอโทษอีกที ฉันไม่ใช่ผู้หญิงเพ้อฝัน”
“แล้วเธอเป็นหญิงประเภทไหนล่ะ”
“ประเภทที่เกลียดผู้ชายปากหวาน เจ้าชู้แล้วก็เจ้าเล่ห์สุดๆ ไง”
“ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าเธอต่างจากคนที่ฉันรู้จัก เพราะไม่มีใครเค้าเป็นผู้หญิงประเภทเดียวกับเธอ” ภูตะวันหันไปรินไวน์ใส่แก้ว ก่อนจะยื่นมาตรงหน้าปลายพิรุณ “ดื่มไวน์มั้ยครับ”
ปลายพิรุณมองแก้วไวน์ตรงหน้าอย่างรังเกียจ ก่อนจะรับมาถือไว้แล้วสาดใส่หน้าฝ่ายชายอย่างแรง “เก็บไวน์ไว้ไปหลีสาวคนอื่นเถอะ”
ปลายพิรุณวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะรับแขก ก่อนจะหันหลังเดินออกไปเลย ภูตะวันวิ่งไปขวางหน้า “จะไปไหนหรอครับ”
“ฉันเป็นนางแบบ ก็ต้องไปเดินแบบสิ” ปลายพิรุณพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่ฝ่ายชายก็กันเอาไว้ตลอดทุกทาง “ช่วยกรุณาหลบด้วย ฉันจะไปเตรียมตัวเพราะมันใกล้เวลาเดินแบบแล้ว”
“อยู่คุยกันก่อนสิ คนอื่นยังอยู่ต่อเลย” แล้วภูตะวันก็เข้าสวมกอดหญิงสาวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หญิงสาวยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก แต่พอตั้งสติได้เธอก็กอดตอบ ก่อนจะตีเข่าฝ่ายชายจนแทบจะล้มทั้งยืน
เธอสะบัดตัวจนหลุดจากวงแขน ก่อนจะพูดเสียงแข็ง “ฉันบอกคุณแล้วไงว่าฉันจะไปเดินแบบ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง” แล้วเธอก็หันหลังเดินออกจากห้องไปเลย ชายหนุ่มมองตามอย่างเซ็งๆ
...ชักน่าสนใจซะแล้วสิ ผู้หญิงคนนี้ แต่จะว่าไป...หน้าคุ้นๆ เหมือนกันแหะ
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ กับความคิดของตน ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปเลย
ความคิดเห็น