Projectรั่ว ยั่วพี่เมะ [SJ-คู่แปลก]

ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Marry U [Special HanGeng x JongSoo]

 

 

 

พระอาทิตย์อยู่ริมขอบฟ้า แม่น้ำเป็นประกายจากแสงอาทิตย์ตกกระทบ และอากาศที่เกือบจะเย็น บรรยากาศยามเย็นที่ใครๆก็ต่างพาคู่รักออกไปดินเนอร์นอกบ้าน

 

 

 

 

ร่างหนามุ่งหน้าไปที่ภัตคารอาหารชื่อดังในอินชอน วันนี้เป็นวันที่พิเศษที่สุดสำหรับชายคนนี้

 

 

 

 

“รอนานมั้ยจ๊ะ...ที่รัก”ร่างหนาเดินเข้ามาจากทางด้านหลังร่างบางที่นั่งรออยู่ และกระซิบเบาๆที่ข้างใบหู

 

 

 

 

“ไม่นานหรอกจ๊ะ...ทำไมวันนี้มาเร็วกว่าปกติเนี่ย เห็นทุกทีสายตลอด”ร่างบางแซว

 

 

 

 

“ก็วันนี้.....”

 

 

 

 

“วันนี้ทำไมหรอที่รัก บอกมาเร็วๆสิ”ร่างบางถามเมื่อเห็นร่างหนาไม่ตอบ

 

 

 

 

“ไม่เอาไม่บอกดีกว่า ถามบอกก็ไม่เซอร์ไพร์สิจ๊ะคนสวยของผม”ร่างหนาจับมือร่างบางที่วางอยู่บนโต๊ะมาจูบอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

“น้องครับ...สั่งอาหารหน่อย”ร่างหนาเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร

 

 

 

 

“รับอะไรดีครับ”

 

 

 

 

“ขออาหารที่แพงที่สุดในร้านซักสามอย่าง แล้วก็ขอไวน์ที่แพงที่สุด แค่นี้แหละ”ร่างหนาสั่งเสร็จก็หันมาหาร่างบางตรงหน้าต่อ

 

 

 

 

“ทำไมสั่งแต่ของแพงล่ะ ถูกหวยมาหรือไง”ร่างบางว่า ที่จริงผมก็ไม่ใช่คนยากจนอะไรนะครับ แค่ลูกเจ้าของโรงแรมสี่ดาวในอินชอนเท่านั้นเอง อีกหน่อยมันก็เป็นของผม

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกหน่า ผมมีตังจ่าย”

 

 

 

 

“...ไม่รู้ตามใจนายเถอะ”ร่างบางว่า

 

 

 

 

“ที่รัก.... ถ้าผมไม่ได้อยู่กับคุณอีก...คุณจะรู้สึกยังไง”อยู่ดีๆร่างหนาก็ถามขึ้น

 

 

 

 

“ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ อย่างกับว่านายจะหายไปไหน”

 

 

 

 

“ตอบผมมาเถอะที่รัก”

 

 

 

 

“ฉันก็อาจจะขาดใจตาย เพราะตอนนี้...นายคือลมหายใจของฉัน นายคือชีวิตฉัน ถ้านายไม่ได้อยู่กับฉัน ฉันก็อาจจะอยู่ไม่ได้”ร่างบางตอบ

 

 

 

 

“ผมไม่ได้หายไปไหนหรอกที่รัก อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ ผมไม่ชอบเลย”

 

 

 

“แล้วใครให้นายมาถามอย่างนี้ละ ฉันก็นึกว่า....”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบร่างหนาก็พูดแทรกขึ้นมา พร้อมหยิกกล่องกำมะหยี่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อด้านในออกมาพร้อมเปิดออก

 

 

 

 

“แต่งงานกับผมนะ..”คำง่ายๆเพียงไม่กี่คำทำให้น้ำตาของร่างบางตรงหน้าผมไหลออกมา

 

 

 

 

“....”น้ำตาของร่างบางไหลหนักเข้าไปทุกที ร่างหนาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ร่างบางอย่างเบามือ

 

 

 

 

“จองซู... ผมรักคุณนะ”

 

 

 

 

“ฮันกยอง...ฉะ.ฉันขอไปถามพ่อก่อนได้มั้ย...นายก็รู้ว่าพ่อฉันเป็นคนยังไง..ถ้าฉันตอบตกลงตอนนี้ฉันอาจจะทำให้นายเสียใจทีหลัง....ฉันไม่อยากให้นายเสียใจเหมือนที่ผ่านๆมา”จองซูอธิบาย

 

 

 

 

“ผมจะรอนะ...วันที่คุณพร้อมจะรักผม...วันที่คุณพร้อมจะอยู่กับผม...ผมจะรอ”ฮันกยองบอก

 

 

 

 

อาหารเสิร์ฟลงบนโต๊ะ และทั้งสองก็รับประทานอาหารโดยที่ไม่พูดอะไรอีก

 

 

 

 

“เดี๋ยวผมไปส่งนะ...คุณไม่ได้เอารถมาใช่มั้ย”ฮันกยองถาม

 

 

 

 

“เปล่า ฉันไม่ได้เอารถมา”

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะที่รัก”หลังจากจ่ายตังฮันกยองขับรถไปส่งอิทึกที่บ้าน

 

 

 

 

เมื่อขับรถไปถึงหน้าบ้านพบพ่อของอิทึกยืนรออยู่

 

 

 

 

“สวัสดีครับคุณพ่อ”เมื่อลงจากรถฮันกยองก็กล่าวคำทักทายก่อนจะเดินไปเปิดประตูฝั่งด้านข้างคนขับ

 

 

 

 

“สวัสดีครับพ่อ”อิทึกทักทายผู้เป็นพ่อแล้วเดินเข้าบ้าน

 

 

 

 

“อืม...เข้าบ้านก่อนสิฮันกยอง”

 

 

 

 

“ครับ”ฮันกยองเดินเข้ามาในบ้านอย่างน้อบนอม

 

 

 

 

“จองซูขึ้นห้องไปก่อนพ่อขอคุยกับฮันกยองหน่อย”อิทึกเดินขึ้นตามที่พ่อสั่งแต่ก็อดหันมามองฮันกยองด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

 

 

 

 

พ่อของจองซูเป็นคนห่วงลูก จองซูมีน้องสาวอีกคน ถึงรู้ว่าจองซูจะเป็นลูกชายแต่ก็อดห่วงไม่ได้ ด้วยความที่จองซูอ่อนไหวง่ายเหมือนแม่ ทำให้ผู้เป็นพ่อห่วงมากกว่าลูกสาวที่เข็มแข็งตั้งแต่เด็ก

 

 

 

 

10นาทีผ่านไป ร่างบางเริ่มกังวลเพราะกลัวว่าพ่อจะทำอะไรหรือว่าด่าอะไรฮันกยองรึเปล่า

 

 

 

 

“จองซู...ทำไมทำหน้าอย่างนี้ละ เป็นห่วงผมอยู่หรอ”ฮันกยองเดินเข้มาเบาๆและเดินเข้ามากอดจองซูที่นั่งหันหลังให้ประตู

 

 

 

 

“เป็นยังไงบ้าง พ่อไม่ได้ด่าอะไรนายใช่มั้ย เอ๊ะ หน้านายไปโดนอะไรมาทำไมแดงอย่างนี้ล่ะ”จองซูเอื้อมมือไปลูบหน้าฮันกยองเบาๆ

 

 

 

 

“อ่อ ผมไม่เป็นไรหรอกครับ”ฮันกยองหอมแก้มร่างบางไปทีนึง

 

 

 

 

“แล้วพ่อคุยอะไรกับนายมั้งหรอ”จองซูถาม

 

 

 

 

“ก็เรื่องทั่วๆไปหน่ะครับไม่มีอะไรหรอกอย่าไปสนใจเลยนะ”ฮันกยองบอก

 

 

 

 

“แล้วนายจะไปกลับบ้านรึไงกันนี้มันดึกแล้วนะ”จองซูว่า

 

 

 

 

“ครับ...กลับก็ได้...คืนนี้ฝันดีนะครับ”ฮันกยองจูบที่ริมฝีปากสวยครั้งนึงแล้วเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

“ฮันกยอง...ฉันมีคู่หมั้นแล้ว...”ร่างบางพูดเบาๆหลังจากที่ฮันกยองเดินออกไปแล้ว

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

 

ฮันกยองกลับมาที่บ้านก็นอนคิดเรื่องที่พ่อของจองซูบอก

 

 

 

 

‘ฮันกยอง....’พ่อเรียกฮันกยอง

 

 

 

 

‘ครับ’

 

 

 

 

‘ทำไมนายต้องคอยรับคอยส่งลูกชายคนเดียวของฉัน’

 

 

 

 

‘เพราะผมรักจองซู’

 

 

 

 

‘นายเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อมั้ย ฉันอยากมาหลานไว้สืบสกุล’

 

 

 

 

‘ครับเรื่องนั้นผมทราบ’

 

 

 

 

‘นายรู้...แล้วนายยังจะมายุ่งกับลูกชายฉันทำไม’

 

 

 

 

‘เพราะผมรักจองซู.....และไม่คิดจะรักใครอีก...’

 

 

 

 

เพี๊ยะ!!!!!!

 

 

 

 

ฝ่ามือด้านตบที่แก้มชายหนุ่มตรงหน้า

 

 

 

 

‘ผมรักจองซู...ไม่ว่ายังไงผมจะแต่งงานกับเขา’

 

 

 

 

‘ที่จริงพ่อรู้ตั้งนานแล้ว....เวลานายไม่มาหาลูกชายฉันก็จะนั่งเหม่อ จองซูรักนายมากนะ ถ้านายทำลูกชายฉันเสียใจ ก็ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับลูกชายฉันอีก’

 

 

 

 

‘ผมสัญญาครับ ว่าผมจะดูแลจองซูให้ดีที่สุด ผมจะไม่มีวันทำให้จองซูเสียใจ’

 

 

 

 

‘.....’

 

 

 

 

‘….งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ...’

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

Oh 난 그 누가 누가 뭐래도 나는 상관 없다고그 누가 누가 욕해도 너만 바라본다고

 

 

 

 

“ยอบอแซโย”

 

 

 

 

[จองซู...วันนี้คุนว่ารึเปล่า]

 

 

 

 

“ว่างจ๊ะที่รัก..จะพาฉันไปไหนหรอ”

 

 

 

 

[เปล่าครับ...เดี๋ยวผมไปหาที่บ้านนะ...]พูดจบฮันกยองก็วางหูไป

 

 

 

 

“เห้ออ ว่าจะบอกก็ไม่ได้บอกซักที”จองซูว่า

 

 

 

 

ก๊อกๆๆๆ

 

 

 

 

“ครับบ”

 

 

 

 

“จองซูพ่อมีเรื่องจะคุยด้วย..พ่อเข้าไปได้มั้ย”

 

 

 

 

 

“ได้ครับเชิญครับ...พ่อมีเรื่องอะไรหรอครับ”

 

 

 

 

“เรื่องคู่หมั้นลูก”

 

 

 

 

“...”

 

 

 

 

“พ่อจะไม่บังคับลูกแล้ว..แต่ลูกต้องตอบคำถามพ่อแค่คำถามเดียว”ประโยคแรกร่างบางยิ้มออกแต่ก็ต้องหุบยิ้ม

 

 

 

 

“ครับ”

 

 

 

 

“ลูกรักฮันกยองมั้ย....”

 

 

 

 

“......”กลัวเหลือเกินถ้าตอบว่ารักพ่อยังจะให้เขาหมั้นกับแทยอนอีกมั้ย แต่ถ้าตอบว่าไม่มันก็จะไม่ตรงกับใจ

 

 

 

 

“ตอบตามที่ลูกต้องการ..ลูกโตแล้วพ่อจะไม่บังคับลูกอีก”

 

 

 

 

“ครับ...ผมรักฮันกยอง”

 

 

 

 

“อืม...งั้นพ่อไปก่อนนะ”ว่าแล้วผู้เป็นพ่อก็เดินออกจากห้อง

 

 

 

 

40 %
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

“เดี๋ยวครับพ่อ...คือ...”จองซูเรียกผู้เป็นพ่อก่อนที่ท่านจะเดินออกจากห้อง

 

 

 

 

“มีอะไรหรอ”

 

 

 

 

“คือ....ฮันกยองขอผมแต่งงานครับ”จองซูพูดเสียงอ่อยๆ

 

 

 

 

“แล้วทำไมหรอ”

 

 

 

 

“คือ....พ่อจะอนุญาตมั้ยครับ”

 

 

 

 

“ลูกอยากแต่งรึเปล่าล่ะ ถ้าอยากก็แต่ง ไม่อยากก็ไม่ต้องแต่งพ่อไม่ได้ว่าอะไรหนิ”พ่อพูดแล้วเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่คิดจะฟังว่าจองซูจะตอบเช่นไร

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

 

ฮันกยองเดินเข้ามาในบ้านและตรงขึ้นไปบนชั้นสามที่เป็นห้องนอนของจองซู ฮันกยองเปิดประตูออกโดยที่ไม่ได้เคาะทำให้ได้ยินเรื่องที่พ่อของจองซูมาคุยกับจองซู

 

 

 

 

 

‘คู่หมั้น?? จองซูมีคู่หมั้นแล้ว....’ฮันกยองหยุดหายใจไปชั่วขณะ

 

 

 

 

 

สมองสั่งให้เท้าทั้งสองข้างมุ่งหน้าออกจากที่นี้ให้เร็วเพื่อจุดประสงค์หลายๆอย่างที่คิดออกในเวลานี้

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

‘ทำไมฮันกยองยังไม่มาอีกนะ ไหนบอกว่าจะมาป่านนี้แล้ว เกิดอะไรขึ้นกับฮันกยองเปล่าเนี่ย’เวลาผ่านมาหลายต่อหลายชั่วโมงทำให้จองซูอดเป็นห่วงไม่ได้

 

 

 

 

ตรู๊ดด... ตรู๊ดด... ตรู๊ดด... ตรู๊ดๆๆๆๆ

 

 

 

 

“ฮันกยอง...นายเป็นอะไรไป...ทำไมนายไม่รับโทรศัพท์ชั้นล่ะ”จองซูเอ่ยออกมาเบาๆ

 

 

 50%

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เฮ้อ หายไปนานเน้อ

ติดนู้นติดนี้ 

เหนื่อยจัง

เอาไว้เม้นขึ้นแล้วจามาต่อให้จบ

เหลืออีกนิดเดียวนะ

ขอบคุน รีดเดอร์ ที่ยังไม่ลืมกัน

ปล.ไรด์เตอร์โคฟด้วยนะ เลยไม่ว่าง ย้าย รร งานเยอะอีด แต่ว่างพอที่จะ แต่เรื่องนี้

^^