มนต์ปรารถนา

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ ๑

 ๑.

“แค่กๆ !!!”

                หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นพบเจอกับแสงสว่าง ใบหน้าคมเด่นชัดขึ้นเบื้องหน้า

“คุณครับ คุณ”

                ชายผู้เป็นเจ้าของเสียงร้องเรียก หล่อนพยายามปรือตาอันหนักอึ้งเพ่งมองดวงหน้านั้น ก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป

                ไอลีนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความสับสน ห้องที่ไม่คุ้นตาสีขาว กับเรื่องราวที่ประดังเข้ามาในสมอง ‘นี่มันอะไรกัน’ ฉับพลันมืออุ่นๆ สองมือก็เคลื่อนเข้ามาจับหล่อน หญิงสาวสะดุ้งเฮือกร้องแต่เสียงกลับแผ่วเบาราวกระซิบ

“เป็นอย่างไรบ้าง ลูกลีน”

                คุณวาสนาเอ่ยถามบุตรสาวด้วยน้ำเสียงห่วงใยอย่างเต็มเปี่ยม มือทั้งสองตระกองจับมือหล่อนขึ้นแนบไปกับแก้ม ส่วนคุณอภิรักษ์ผู้เป็นบิดาโอบกอดผู้เป็นภรรยาไว้ ทอดสายตามายังบุตรีด้วยความห่วงใยไม่แพ้กัน

“เกิดอะไรขึ้นคะ?”

“ลูกจมน้ำ” ผู้เป็นแม่บีบมือลูกสาวไว้ด้วยความหวงแหนและทนุถนอม “มีคนมาช่วยลูกไว้ ไม่อย่างนั้นแม่คงจะต้องเสียลูกไปแล้ว” คุณวาสนากล่าวก่อนน้ำตาจะหลั่งรินด้วยความรัก คุณอภิรักษ์จึงต้องซับน้ำตาให้นางอย่างไม่อาจเลี่ยงได้

“คุณก็ ลูกไม่เป็นไรแล้วหน่า ขี้แยจริงเชียว” ชายชรากล่าวชวนให้บรรยากาศแห่งน้ำตาดีขึ้น ทั้งที่ตัวเองก็มีน้ำตาคลอเช่นกัน

“จมน้ำหรือคะ” ไอลีนพยายามนึกทบทวนความทรงจำ หากแต่จำได้เพียงเลือนลาง วูบนั้นหล่อนนึกถึงวินาทีการเอาชีวิตรอดในโลงลอยน้ำนั่น ทำไมนะหล่อนถึงเกิดภาพประหลาดนี้ขึ้นในห้วงแห่งความเป็นความตาย ทำไมนะ?

“ลูกยังหน้าซีดอยู่เลย ยังตกใจอยู่หรือลูก” คุณวาสนาไต่ถามไอลีน “โถ ลูกแม่ คราวหน้าคราวหลังรู้ตัวว่าว่ายน้ำไม่เป็น ก็อย่าไปเสียเลยนะลูกสระว่ายน้ำหน่ะ”

                ใช่แล้ว ตอนนั้นไอลีนกำลังว่ายน้ำอยู่ในสระว่ายน้ำ ทั้งๆ ที่ทักษะทางด้านนี้ของหล่อนอ่อนหัดนัก หรือจะพูดง่ายๆ ว่า ว่ายไม่เป็น นี่ถ้าไม่ใช่เพราะลิลลณี เพื่อนสนิทหว่านล้อม ชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อสอนหล่อนว่ายน้ำ หล่อนคงไม่เยื้องกรายไปยังสถานที่นั้นจนเฉียดตายอย่างเด็ดขาด แต่เป็นเพราะเหตุใดกัน หล่อนจึงเห็นห้วงนิมิตอันน่ากลัวและสังเวชใจนั้น ทั้งๆ ที่หล่อนกำลังจมอยู่ในสระว่ายน้ำสุดหรูของโรงแรมห้าดาวแท้ๆ แล้วใบหน้าผู้ชายคนนั้นอีกล่ะ ใบหน้าคมคายที่มองมายังหล่อนนั้น เขาเป็นใครกัน?

                “ลีน แกฟื้นแล้ว โอ้ยยย คุณพระ ในที่สุดไอลีนสุดสวย เพื่อนรักของลิลลี่ก็รอดตายจนได้” ลิลลณี ถลาเข้ามาจากประตูห้องโรงพยาบาล มายังไอลีนทันที แววตายังคงตระหนก และดูเหมือนเร่งรีบ ‘ลิลลี่คงรีบมาหาเราแน่ๆ’ ไอลีนคิดเช่นนั้น “ฉันนะตกใจแทบตายตอนแกจมหายไปตอนนั้น  ทำอะไรไม่ถูกเลย ต่อไปนี้นะฉันจะไม่พาแกไปว่ายน้ำอีกแล้ว ฉันขอโทษนะแก” ลิลลณีกลั้นสะอื้น  แบะหน้าราวกับจะร้องไห้ แต่กลับทำให้ไอลีนนึกขัน

                ลิลลณีก็เป็นเช่นนี้เสมอ การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของหล่อนเรียกเสียงหัวเราะ หรือบรรยากาศดีดีได้แม้แต่ในยามคับขัน อาจเป็นเพราะดวงตากลมโต โดยเฉพาะส่วนที่เป็นตาดำนั้นกลมใหญ่อย่างชัดเจน ปากนิด จมูกหน่อย ผิวขาวชนิดที่เรียกว่า ขาวโอโม่และรูปร่างเล็กกะทัดรัด อันทำให้หล่อนดูเหมือนลูกแมวน้อยไม่มีผิดเพียงแต่หล่อนมีผมยาวดำขลับที่มักรวบไว้เสมอ ดังนั้นไม่ว่าหล่อนจะทำอะไรก็ดูน่ารัก เรียกความรักความเอ็นดูจากคนรอบข้างได้โดยตลอด

                “ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนี่ ก็แค่จมน้ำ”              

                “แค่จมน้ำ แกพูดเหมือนเดินชนประตูเลยนะ“ ลิลลณีพูดเสียงเบาเพื่อให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน เนื่องจากตอนนี้คุณวาสนาและคุณอภิรักษ์ได้เดินออกไปนั่งอีกห้องหนึ่งของโรงพยายาบาลที่จัดไว้ในห้องพิเศษเพื่อใช้รับแขก “แกอ่ะ อย่างนี้ทุกทีเลย ไม่ว่าอะไรก็เป็นเรื่องเล็กน้อยไปสะหมด ฉันล่ะเหนื่อยใจ” ลิลลณีสะบัดหน้าเล็กน้อยราวกับเด็กไม่พอใจ แต่ก็ทำให้ไอลีนหัวเราะ

                “ก็ฉันไม่เป็นไรจริงๆ  แกก็เห็น อาจจะได้กลับบ้านวันนี้เสียด้วยซ้ำ”

                “จ้า แม่คนดวงแข็ง เป็นอย่างนี้ให้ได้ตลอดเหอะ” ลิลลณีกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชัน แต่ไอลีนก็ไม่ได้ถือสา

                “ลีน!!!” เสียงห้าวของชายหนุ่มเรียก ทำให้หญิงสาวทั้งสองนางหันขวับไปดู ชายร่างสูง คิ้วเข้ม มาดเนี๊ยบ เดินยิ้มตรงเข้ามาหา ในอ้อมแขนประคองเอาช่อดอกกุหลาบช่อโต ก่อนยื่นให้หญิงสาวผู้อยู่บนเตียงคนไข้

                “สำหรับคนป่วยครับ” ภานุกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเจือด้วยความอาทรเป็นห่วงเป็นใย  คุณวาสนาที่เดินตามเข้ามาด้วยจึงอาสานำไปใส่แจกัน ก่อนเดินออกไปพร้อมกับคุณอภิรักษ์ เพื่อให้หนุ่มสาวได้คุยกันโดยสะดวก

                “แหม พี่นุเนี๊ยะมาเร็ม เคลมเร็วจริง ๆ เลยนะคะ มิน่าไอลีนถึงได้รักนักหนา” ลิลลณีกล่าวล้อเลียน ก่อนเดินไปนั่งยังโซฟาที่ห่างออกไปเล็กน้อย คว้าเอานิตยสารมาอ่าน เปิดโอกาสให้ภานุได้คุยกับไอลีน

                “พี่นุ อย่าไปถือสากับลิลลี่เลยนะคะ เค้าก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ” ไอลีนกล่าวยิ้มๆ เพราะรู้ถึงความเป็นคู่กัดของทั้งแฟนหนุ่มและเพื่อนสาว เนื่องจากนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองเปิดศึกลับฝีปากกัน

                “พี่ไม่เอาความกับเด็กไม่รู้จักโตหรอกจ๊ะ ไม่คุ้ม”ภานุกล่าวขึ้นพร้อมเหล่ตาไปยังทิศที่ลิลลณีนั่งอยู่ จึงได้ยินเสียงฮึดฮัดของลิลลณีที่ส่งมา ก่อนหล่อนจะตั้งหน้าตั้งตาอ่านนิตยสารทำไม่รู้ไม่ชี้ “พี่เป็นห่วงแทบแย่นะรู้มั้ย ดูสิ หน้ายังซีดอยู่เลย ตกใจมากใช่มั้ยคะ” ชายหนุ่มเอื้อมมือมาแตะยังดวงหน้ามน รูปไข่ ผิวเนียนละออซีดเผือด ตาคู่สวยช้อนขึ้นมามองขอบคุณ ริมฝีปากบางเฉียบเผยอขึ้นเล็กน้อย แม้หญิงสาวจะไม่ขาวเหมือนลิลลณี หากแต่ก็ผุดผ่อง เกลี้ยงเกลา ดูเอาเถอะถึงจะอยู่ในสภาพคนป่วย แต่ก็ยังงดงามโดดเด่น ไม่แปลกเลยที่ชายหนุ่มจะหลงใหล เพียงรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากของหล่อน ก็ทำเอาจิตใจของชายหนุ่มหวั่นไหวราวกับวันแรกที่ได้พบก็ไม่ปาน “งั้นเดี๋ยวลีนออกจากโรงพยาบาล พี่จะมารับไปดินเนอร์ปลอบขวัญดีมั้ย เอาร้านอะไรดี” ภานุถามแต่เมื่อเห็นหญิงสาวไม่ตอบ เขาจึงเลื่อนมือขึ้นไปกุมไอลีนไว้ ก่อนบรรจงจูบลงไป “ลีนต้องดูแลตัวเองให้ดีนะคะ พี่คงทนไม่ได้ ถ้าลีนเป็นอะไรไป”

                หญิงสาวซาบซึ้ง มองเขากลับด้วยแววตาฉ่ำหวาน เอียงอาย ก่อนสะดุ้งหันไปมองยังเพื่อนสาว ที่บัดนี้ยืนขึ้นกอดนิตยสารในมือ

                “ในเมื่อแกมีคนดูแลแล้ว งั้นฉันกลับล่ะ” ลิลลณีเอ่ยขึ้น ใบหน้าแดงก่ำ “หนังสือนี่ ฉันขอนะ จะเอาไปอ่านแก้เลี่ยน” หญิงสาวสะบัดสะบิ้งแสนงอน คว้ากระเป๋าเดินออกไป

                “พี่นุ ทำอะไรก็ไม่รู้ ดูสิคะ ลิลลี่เขินแทนลีนแล้วเนี๊ยะ”

                “ก็พี่รักลีนนี่ เค้าไม่ออกไปแต่แรกเองนี่หน่า” ภานุย้ำ ยิ่งทำให้ไอลีนขัดเขินหนักขึ้นไปอีก รีบดึงมือ ก่อนก้มหน้างุดซ่อนพวงแก้มที่แต้มไปด้วยเลือดฝาดจนแดง เสริมใบหน้าละมุนให้ชวนมอง ภานุจึงช้อนใบหน้าสวยขึ้นมาราวกับจะบรรจงจูบ

                แก๊กๆ!!!

เสียงประตูถูกเปิดเรียกสติของหญิงสาวให้เบี่ยงใบหน้าหลบ พร้อมเสียงของลิลลณีลอยเข้ามา

                “คุณหมอ เชิญค่ะ”