รักหมดใจ ยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : สวนสนุก กับ เพื่อนสนิท

บทที่  2
         สวนสนุก กับ  เพื่อนสนิท

         เตรง เตร่ง เตร่ง เตร๊ง เตรง เตรง เตร้ง เตร่ง เตรง

   เสียงที่ปลุกผมให้ตื่นจากฝันร้ายอันน่าสะพรึง  ให้ตายเหอะเรื่องเมื่อวานมันยังวนเวียนอยู่ในหัวผมอยู่ตลอดจนผมเก็บ
ไปฝัน  เสียงของยัยฐิติชยายังก้องอยู่ในหูผมอยู่เลย จนเสียงโทรศัพท์กลายเป็นเสียงสวรรค์ที่ปลุกให้ผมตื่นขึ้นมาได้ ผม
คว้าโทรศัพท์แล้วกดรับ ใครนะโทรมาจะขอบคุณสักหน่อย
 "สวัสดีครับ"
 "นายเมธัส!!! ตื่นได้แล้วๆๆ " เสียงที่ทำให้ผมคิดอยากจะกัดลิ้นตัวเองที่ตื่นขึ้นมารับ  นะ นี่มันนนน..."ชั้น
ฐิติชยาเพื่อนสนิทนายไง  จำไม่ได้เหรอ"
 "ธะ เธอไปเอาเบอร์ชั้นมา ดะ ได้ยังไง!!!"ผมถามเธอด้วยความตกใจ นับวันเธอยิ่งน่ากลัวมากขึ้นไปทุกที
 "ไปเที่ยวกันเถอะ"เสียงของเธอที่เบิกบาน แต่ทำให้ผมหดหู่ ตะ แต่ ว่าไงนะ
 "หะ หา"
 "ตอนนี้ชั้นกำลังจะถึงบ้านนายแล้วนะ "
 "วะ ว่า ไงนะ ธะ เธออำชั้นเล่นใช่มะ ธะ เธอไม่รู้จักบ้านชั้นหรอก" ผมตกใจสุดๆ
 "ฉันถึงบ้านนายแล้ว  แค่นี้นะ"
   อะไรนะ ยัยนี่ต้องอำ ต้องอำผมเล่นแน่ๆ เห็นม้าาาาา  แค่นี้ผมก็จับไต๋ได้แล้ว ยัยนี่ต้องเป็นหลอกให้ผมตกใจเล่นแน่ๆ
ยังไงซะยัยนี่ก็ไม่รู้จักบ้านผมหรอก ขนาดไอคีมมันยังเคยมาบ้านผมแค่ครั้งเดียวเอง นั่นสิเนอะ !!!
 "อาเลียว! อาเลียว! เพื่อนลื้อมาหา อาเลียว!"
   หะ หา ไม่จริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
   .........................................................................................

   ในที่สุดผมก็ต้องออกมากับยัยนี่  แล้วต้องโกหกอาม้าว่าโรงเรียนเค้าให้ทำรายงานเรื่องวันเปิดเทอม ไม่งั้นอาม้าต้องซักยาว
แน่ๆ  เพราะยัยนี่แท้ ๆ ผมถึงต้องโกหกอาม้า  ผมไม่เคยทำเลยนะเนี๊ยะ ถ้าตายไปตกนรกแล้วใครจะรับผิดชอบ
 "เราจะไปที่ไหนกันดีล่ะ  นายเลียว"เธอถามผม
  "ชั้นชื่อเดียว"ผมตอบไปแบบห้วนๆ  เพราะไม่ต้องการให้เธอเรียกชื่อผมผิด และเลิกยุ่งกับผมสักที
 "อ้อ!! ชั้นก็ได้ยินแม่นายเรียกนายอ่ะ แม่นายเนี๊ยะน่ารักดีเนอะ"เธอพูด แล้วก็พูดอะไรก็ไม่รู้  ผมไม่อยากจะสนใจ
นี่มันเวรกรรมอะไรของผมเนี๊ยะ วันหยุดแทนที่จะได้อ่านหนังสือกลับต้องถูกยายนี่พาไปไหนก็ไม่รู้  เฮ้อ!!!

 "อะ อะไรเนี๊ยะ!!! ธะ เธอพาชั้นมาที่ไหนเนี๊ยะ"
 "สวนสนุกไง  นายไม่รู้จักเหรอ  ที่นี่เป็นที่เพื่อนสนิทต้องพากันมาเพื่อเชื่อมสัมพันธภาพ ชั้นให้เค้าซื้อบัตรมาแล้วนะ
เล่นได้ทุกอย่างเลย จะเล่นกี่รอบก็ได้"
   อะไรของยายนี่เนี๊ยะ  ไม่รู้หรือไงว่าผมไม่ถูกโรคกับสวนสนุก  ผมมีความหลังที่ไม่น่าจดจำเอาซะเลย  ผมจำได้เมื่อ 3 ปีก่อนเจ๊ดาว
เคยพาผมมาเป็นข้ออ้างกับอาม้าเพื่อมาเที่ยวกับแฟน จนมันเกิดเรื่องนั้นขึ้น แต่ช่างมันเถอะ ผมยังจำได้ว่าผมทรมานแค่ไหนกับไอ
เครื่องเล่นบ้าๆ นั่น  และผมก็ไม่คิดจะกลับมาที่นี่อีก
 "มะ มะ ไม่อ่ะ ชั้นจะกลับ"ผมหันหลังกลับและทำท่าจะเดินออกไป
 "ไปกันเหอะ"เธอพูดแล้วก็ลากผมไปเลย  ยัยนี่ไปเอาแรงควายนี่มาจากไหนเนี๊ยะ ไม่นะไม่......

   แล้วเธอก็ลากผมเข้ามาข้างในจนได้  โอย จะบ้าตาย  นี่มันอะไรกันเนี๊ยะ ตอนนี้เครื่องเล่นต่างๆ น่ากลัวกว่าเมื่อก่อนอีก (ผมดูที่ตั๋ว
ที่ยัยนี่ซื้อมา) คงแพงน่าดูเลยน้าาาาาา  ไอบัตรบ้านี่  ไม่เข้าใจเล้ยทำไมคนต้องลงทุนซื้อตั๋วแพงๆ เพื่อมาทรมานตัวเอง  และบัตรนี้
มันคงเป็นรุ่นที่แพงที่สุดเลยล่ะมั้งเนี๊ยะ ถึงขนาดเล่นได้ไม่จำกัดรอบ ยัยนี่ไปเอามาจากไหนนะ
 "นี่เดียว! เรามาทำความรู้จักกันหน่อยมะ ตั้งแต่เราเป็นเพื่อนกันมาเรายังไม่ค่อยรู้ข้อมูลอะไรกันเลย"ยัยนี่พูด แหม!!!
ทำยังกะสนิทกันมากอย่างนั้นแหละ ชั้นไม่ได้อยากรู้จักเธอสักหน่อย
 "ก่อนอื่นนะ ฉันฐิติชยา ชื่อเล่นก็ ต้นข้าว ฉันชอบกินช็อคโกแลต ชอบสีฟ้า เกลียดบาร์บี้ ยี้ผักทุกอย่าง เกิดวันอังคาร
สิ่งที่ไม่ชอบที่สุดก็ แว่นตาของนาย  ผู้ชายที่ไม่ชอบก็พวกเด็กเรียน บ้าอ่านหนังสือ ไม่สนใจอะไรนอกจากคะแนนสอบ วันๆไม่
ทำอะไรที่มีประโยชน์ และคนที่บ้าอำนาจ และหลงตัวเอง......."

   ยัยนี่พล่ามอะไรเนี๊ยะ แถมยังพาดพิงมาถึงชั้นอีก แว่นตาของชั้นมันทำไมฮ้าาาาาา  แล้วที่เธอไม่ชอบเด็กเรียน บ้าอ่านหนังสือ มัน
ก็ชั้นเลยทั้งนั้น  ไม่ได้การล่ะ ก่อนมันจะบ้าไปมากกว่านี้เราต้องหยุด ต้องหยุดยัยนี่ให้ได้
 "นะ นี่ ฐิติชยา ธะ เธอ...."ผมพูดยังไม่ทันจะจบ เธอก็
 "นี่!!!!!!!!! นาย นายต้องเรียกชั้นด้วยชื่อเล่น ชั้นชื่อต้นข้าว"เธอพูดด้วยเสียงดัง ราวกับมันสำคัญนักหนา"ต้นข้าวๆๆๆ"
 "ฐิ...."
 "ต้นข้าว!!!!!"เธอพูดไป จ้องผมไป นี่ อย่ามองชั้นอย่างนั้นซี่ ไม่ได้กลัวนะ แต่มันน่าสยองนะ ก็ได้ๆๆๆๆๆ เรียกว่าต้น
ข้าวก็ได้  ถ้าเธอจะหยุด แล้วฟังชั้นพูดสักที
 "ตะ ตะ ต้นข้าว ฟังชะ ชั้นก่อนได้มั้ยยยย"เฮ้ย!!! ที่นึกไว้มันต้องไม่ใช่นํ้าเสียงอย่างนี้ มันต้องเข้มแข็ง มันต้องน่ากลัวดิ
ไหงกลายเป็นงี้ไปได้
 "นายอยากแนะนำตัวใช่มะ เด๋วสิชั้นยังแนะนำไม่เสร็จเลย นี่ชั้นเตรียมตัวมาจากบ้านเลยนะเนี๊ยะ รู้มั้ย!!! นายเป็นเพื่อน
คนแรกของฉันเลยนะ ฉันล่ะตื่นเต้นที่ซู้ดดดดด ที่ได้มาเที่ยวกับนาย แทบนอนไม่หลับเลย แต่ถ้านายอยากแนะนำตัวบ้างก็ได้นะ ถ้า
เพื่อนสนิทต้นข้าวขอมา ต้นข้าวก็จัดห้ายยยยยยย"
 "คะ คือ...."ทำไมถึงพูดไม่ออกนะ พูดออกไปสิไอเดียวว่าแกไม่อยากรู้จักเค้า พูดออกไปสิว่าแกรำคาญเค้ามากแค่ไหน พูด
สิโว้ยยย ทำไมแกถึงพูดไม่ออกฟะ แกไม่ได้อยากมีเพื่อนไม่ใช่เหรอ ชีวิตนี้แกมีแต่เรียนๆๆๆเท่านั้น แกจะไปใส่ใจความรู้สึกยัยนี่ทำไม
ถึงเค้าจะบอกว่าแกเป็นเพื่อนคนแรกของเค้าก็เหอะ  มันจะเป็นไปได้ยังไงคนเราเกิดมาไม่เคยมีเพื่อน มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่า
สายตายายนี่มันจะดูจริงใจก็เถอะ มันเป็นไปไม่ได้ แกเป็นอะไรไปวะ ไอเดียว
 "ว่าไง เดียว"
 "คะ คือ ว่า...."
 "เอาเถอะ นายไม่ต้องแนะนำตัวก็ได้ ชั้นรู้เรื่องนายหมดแล้วล่ะ"
   อะไรของยายนี่เนี๊ยะ  มารู้เรื่องชั้นได้ยังไง เธอเป็นใครกันแน่นะ

 "เห้ย!!! นั่นๆๆ ๆมัน เฮอริเคน เดียวไปเล่นกันเหอะ ไปเร็วววว"
   หะ หา ว่าไงนะ ฮะ เฮอริเคน มะ ไม่นะ ไม่เอา ไม่เอา  ต้องกอดเสาไว้ ผมพยายามเกาะเสาให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ยัยนี่ก็ยังเอาแรง
ควายลากผมไปจนได้  มะ ไม่อาวววววววววววววววววววววว

   คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย รอดมาได้ไงวะเรา อุ๊กๆ อ้วกๆๆๆ  ยัยต้นข้าวยังมีน่ามาหัวเราะอยู่ได้  จะว่าไปนอกจากต้นข้าวที่มองแล้วหัวเราะ
เราแล้วทำไมคนอื่นๆ ถึงมองเราแปลกๆวะ ตั้งแต่ลงมาจากเฮอริเคนแล้ว รึว่าเราหล่อ ฮะฮ้า เสน่ห์เราแผลงฤทธิ์อีกแล้ว
 "น้อง  ถ่ายรูปให้พี่หน่อยดิ"ผู้หญิงคนหนึ่งมาเรียกผม  หรือว่าจะเป็นแมวมอง  ความหล่อผมเข้าตาอะดิพี่  มันก็งี้แหละ เป็นเรื่อง
ธรรมดาของคนหล่อ
 "ดะ ได้ครับ"ผมพยายามเก๊กหน้า ปั้นยิ้มที่หล่อที่สุดให้พี่เค้า
 "น้องช่วยทำหน้าเหมือนตอนอยู่บนเฮอริเคนอีกทีดิ พี่จะเอาส่งรายการรวมหน้าประหลาดทางทีวี หน้าน้องได้ใจมาก"ง่ะ TOT
ไหงกลายเป็นงี้อ่ะ  ถึงว่าคนมองกันจัง นี่ตูทำหน้าอุบาทว์ตอนอยู่บนเครื่องเล่นหรอเนี๊ยะ กรรมแท้ๆ หมดหล่อเลย ฮ่วย!!!
 "เดียว เล่นอีกรอบนะ สนุกดี มีแต่คนเค้าชอบดูนายเล่นทั้งนั้นเลย ฮาฮา ถามจริง นายไม่อายหรอ"อะไรของยัยนี่พูดเสร็จก็หัวเราะ
ไม่ใช่เพราะเธอหรอที่ทำให้ชั้นอับอายประชาชีอยู่อย่างนี้เนี๊ยะ มะ มะ ไม่เอาแล้ว
 "ไม่เอา!!!"ผมพูดเสียงดัง แล้วเดินหนี แค่นี้ผมก็อายมากพออยู่แล้ว
 "งั้น...ไวกิ้งล่ะกัน"เธอพยายามตื้อ
 "ไม่เอา!!!"ผมพูดดังกว่าเดิม จนแทบจะกลายเป็นตะคอก แล้วคนก็เริ่มหันมามอง ผมจึงต้องรีบเดินหนี
 "แล้ววว...นายอยากเล่นอะไรล่ะรถไฟเหาะ ปลาหมึกยักษ์ บ้านผีสิง กระเช้าลอยฟ้า รึว่าเมืองหิมะให้นายเลือกก็ได้"
 "ไม่เอา!!!ชั้นอะไรทั้งนั้น แล้วเธอก็เลิกยุ่งกับชั้นสักที ฉันรำคาญ เข้าใจมะ ชั้นรำคาญ ธะ เธ..."
  !!!ตุบ!!!
 "ธะ เธอ ต่อยชั้นทำไมเนี๊ยะ โอ๊ะ โอ้ย"
 "แค่นี้  มันยังน้อยไป ชั้นอุส่าห์ชวนนายมาเที่ยว เพราะชั้นเห็นว่านายเป็นเพื่อน เป็นเพื่อนของชั้น แล้วนายกลับมาทำกับชั้นแบบ
นี้หรอ นายบอกว่านายรำคาญชั้นหรอ ฮ้าาา ชะ ชั้น เกลียดนาย ชั้นเกลียดนายที่สุด ไอแว่น ไอตี๋ ไอเห่ย อะ อะ อะไอ.....โธ่โว้ย!!!"ยัยนี่พูดเสียง
ที่ดังกว่าผมซะอีก  แถมนํ้าเสียงเหมือนใกล้จะร้องไห้ด้วย แล้วก็วิ่งไปเลย ผมงงมาก ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรต่อไป ผมรู้แต่ผมต้องวิ่งตามยายนี่ให้
ทัน ผมไม่สนใจว่าใครจะมองผม หรือผมวิ่งไปชนใครเค้าบ้าง แต่เหมือนวูบหนึ่ง ผมเห็นพี่ริต้า (ขวัญใจของผ้มมม) แต่คิดว่าผมคงจะแค่มองผิด
ไป ผมต้องวิ่งตามให้ทันยายนี่ให้ได้  แต่ผมก็ยังเป็นผม วิ่งช้าอย่างกะเต่า(ผมวิ่งเร็วที่สุดแล้วนะเนี๊ยะ  ทำไงได้ผมไม่ได้เกิดมาเพื่อวิ่งนี่หน่า)ยัย
ต้นข้าวหายไปไหนก็ไม่รู้  ผมมองไปรอบๆ ไม่เห็น ไม่เห็นแล้วจริงๆ แล้วผมจะทำยังไงดีเนี๊ยะ ตะ แต่ ไม่เห็นจะต้องไปสนใจเลย ทำไมเราจะ
ต้องไปแคร์ยายนี่ด้วย ดีแล้วจะได้เลิกยุ่งกับเราสักที ผมคิด แต่แล้วผมก็ต้องชะงัก เห็นแล้วยายต้นข้าว ยืนหันหลังอยู่ที่ร้านไอติม ว่าแต่ยัยต้นข้าว
ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นนะ ช่างเหอะ เรียกมาคุยให้รู้เรื่องเลยดีกว่า...
 "นี่  ยัยต้นข้าว เป็นอะไรไปหะ แล้ว นี่มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ชั้นวิ่งตามเหนื่อยแล้วนะ โอเค ชะ ชั้นขอโทษแล้วกัน เลิกงอนสักทีได้มะ"
 "อะ อะไรคะ???"
  เพละ เพล้ง!!!
   ทักผิดคน  ตะ ตาย__าแล้วตู  ทำไงดีฟะ ถึงว่ามาทำไรอยู่หน้าร้านไอติม
 "ขะ ขอโทษครับ" อายจริงๆ เลยตู
 "ฮะ ฮะๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะที่คุ้นหูดังขึ้น"อภัยให้ก็ได้เห็นแก่ที่หน้าแตกนะเนี๊ยะ ฮะๆๆๆๆๆๆ"ยัยต้นข้าวหนะเอง  ไม่รู้มาอยู่ข้าง
หลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมอายน้อยลงเลย  กลับรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก ถึงแม้ว่าผมจะอาย แต่ผมก็รู้สึกโล่งใจยังไงก็ไม่รู้

   วันนั้นทั้งวัน ผมเลยต้องเล่นเครื่องเล่นกับยายนี่  ถึงแม้ว่าผมจะกลัวมากแค่ไหน แต่ก็เริ่มรู้สึกว่ามันสนุกขึ้นมานิด(ยํ้าว่านิด)นึงแล้วล่ะ แต่ที่ทำให้
ผมหนักใจกว่าคือ ผมต้องแบกไอ้รอยเขียวๆรอบตานี่เล่นด้วยต่างหาก  ยิ่งนานก็ยิ่งเจ็บ ยัยนี่มือหนักใช่เล่นเลยแหะ

 "ถามจริงเหอะ ทำไมเธอถึงได้ให้ความสำคัญกับเพื่อนนัก"ผมถามขึ้น ดูเหมือนยัยนี่จะงงที่ผมถามนิดหน่อย"บอกได้มะ"
 "ก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่... ชั้นอ่ะย้ายโรงเรียนบ่อย บ่อยมาก ขนาดเฉลี่ยปีละ 3โรงเรียนเลยก็ว่าได้  ชั้นเลยแทบไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว
พอเริ่มจะสนิทก็ต้องย้ายโรงเรียนอีก สุดท้ายมันก็ห่างกันไป ฉันก็เลยกลายเป็นคนไม่มีเพื่อนไปโดยปริยาย ดังนั้น ชั้นเลยตั้งปณิธานไว้ว่าถ้าชั้นมี
เพื่อนสักคน ฉันจะทุ่มเทให้เค้าอย่างเต็มที่...."อ๋อ  อย่างงี้นี่เอง
 "แล้วทำไมเธอถึงต้องย้ายโรงเรียนบ่อยขนาดนั้นล่ะ?"ผมถามอีก
 "พ่อชั้นทำธุรกิจหนะ เลยต้องย้ายไปเรื่อยๆ"เธอตอบ
 "ทำธุรกิจไรอ่ะ???"ผมถามอีกครั้ง
 "หลายอย่างอ่ะ เยอะ ขี้เกียจตอบ"เธอตอบสั้นๆ เร็วๆ  สงสัยมีพ่อเป็นพ่อค้าแน่ๆ แค่นี้ก็อายด้วย โธ่!!!
 "งั้นถามอีกอย่างนึง  ทำไมต้องเป็นชั้นด้วยอ่ะ???"
 "อยากรู้จริงๆ หรอ"เธอถามผมกลับ
 "อือ"
 "แว่นนายตลกดีอ่ะ"
 "?????"

   ไม่ว่าจะยังไงก็เหอะ สรุปก็คือผมต้องเป็นเพื่อนกะยายนี่จริงๆ ใช่มั้ยเนี๊ยะ เฮ้อ!!!