รักหมดใจ ยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมนิเทศ

บทที่ 1
       ปฐมนิเทศ

"กริ๊งงงงงงงงงง"

   สมองของผมตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงนาฬิกาดังขึ้น  ผมรีบกระเด้งตัวลุกจากที่นอน 
โอ้ย แย่แล้ว  ผมต้องรีบไปโรงเรียน วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศสะด้วยผมไม่อยากไปสาย  อีก
อย่างผมกะว่าจะทำสถิติซิวนักเรียนดีเด่นมีผลการเรียนยอดเยี่ยมไปโรงเรียนไม่เคยสาย
ของโรงเรียนตลอด3ปีซ้อนให้เหมือนกับตอนม.ต้นสักหน่อย  หุหุ ไม่อยากจะโม้นะเนี๊ยะ

   เออ เกือบลืม  ผม "เดียว เมธัส  วัฒนประเสริฐ"  นั่นเป็นชื่อจริง ที่มีเฉพาะคนในครอบครัว
ผมเท่านั้นล่ะมั้งที่เรียก อ้อ! แล้วก็มีไอ้คีมเพื่อนสนิท แล้วก็อาจจะมีครูที่โรงเรียนกับอาแปะ
ช่างตัดผมแถวบ้านด้วยที่เรียกนอกนั้นก็เรียก "ไอ้เห่ยบ้าง ไอ้แว่นบ้าง ไอ้ตี๋บ้าง" แล้วแต่จะ
เรียกกันไป  แล้วทำไมถึงไม่มีคนอื่นที่เรียกผมว่าเดียวหน่ะเหรอ  ก็ผมไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร
 ไม่ค่อยไปเที่ยวที่ไหน จะไปก็แค่โรงเรียน กับบ้านพี่สาวที่อยู่ห่างไม่ไกลเท่านั้น  นอกนั้น
ผมก็อยู่บ้านซะเป็นส่วนใหญ่  ซึ่งอยู่บ้านของผมก็คืออยู่บ้านจิงจิงไม่ไปไหนเลยนอกจากอยู่
ในบ้านอย่างเดียวเท่านั้น  จะมีก็แต่อาแปะช่างตัดผมเท่านั้นแหละที่รู้จักเพราะตั้งแต่เล็ก
จนโตผมออกจากบ้านเพื่อใช้บริการตัดผมที่นี่ที่เดียว

       "อาม้า อาม้า อาปา อาปา  ตื่นได้แล้ว วันนี้อั้วต้องไปโรงเรียนนะ"
   ผมรีบวิ่งไปเคาะประตูห้องอาม้ากับอาปา หลังจากที่อาบนํ้าแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
   ปัง ปัง ปังๆๆ
 "อาม้า อาปา  ตื่น"
 "อาราย  อาราย  อาเลียว มาปลุกม้าทำไม"
 "โธ่  ม้า ม้าจำไม่ได้เหรอ วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศของอั้วน้าาา"
 "ม้าก็เข้าจาย  แต่..ลื้.."
 "โธ่ ม้า  ไหนม้าบอกว่าถ้าอั้วสอบเข้าม.4โรงเรียนประจำจังหวัดได้แล้ว ม้าจะตามใจอั้วไง"
 "ลื้..."
 "แล้วม้าก็ยังบอกว่าจะให้อาปาไปส่งอั้วที่โรงเรียน แล้วม้าก็จะทำกับข้าวให้อั้วกินทุกเช้าไง"
 "มันก็ช่าย...แต่ใจคอลื้อจะไปโรงเรียนตั้งแต่ตี 4 อย่างนี้เลยเหรอ ลื้อจะไปอยู่เปิดรั้ว
โรงเรียนหรืองาย อาเลียว"

   ตี 4 !^~^ แหะๆ   เอาไงดีฟะตู จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าเราตื่นเต้น ลูกผู้ชายต้องห้ามเสียฟอร์ม!
 "อ้าว! ม้า  นี่อั้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง  เอาะ สงสัยอั้วละเมอ งั้นอั้วไปนอนก่อนนะ"
 "อาเลียว  นี่ลื้อกำลังตื่นเต้นช่ายม้าาาา"
 "ใคร ม้า ใคร ใครตื่นเต้น อั้วไม่ได้ตื่นเต้นเลย จิงจิ๊งงง"
   ม้านะม้า จะมาจับผิดอะไรตอนนี้  โอ้ย! เอาไงดีเอาไงดี อ๋อ เอางี้ละกัน
 "เออ พอดีอั้วนึกขึ้นได้ว่า...ว่า...โรงเรียนเค้ามีนโยบายให้นักเรียนตื่นเช้า ก็ ก็ เลยให้ทุกคน
ไปวัดรัศมีดวงอาทิตย์หน้าโรงเรียนทุกเช้า ใช่ ใช่"
            ~_~

   ...........................................................................

   นั่น เป็นเหตุการณ์เมื่อเช้า  ในที่สุดตอนนี้ผมก็มาถึงโรงเรียน ซึ่งแทบจะเป็นเวลาปกติเลยด้วยซํ้า
เพราะอาปาเห็นว่ามันเช้าเกินไป (ก็ไม่เท่าไหร่หรอกม้างงง)เลยไม่ยอมมาส่ง  แล้วก็...
 "เฮ้ยยยยย!!!!"
  !!!โครม!!!
   ผมไม่รู้ว่าเสียงอะไร  หรือมันเกิดอะไรขึ้น  แต่ผมพยายามไม่สนใจ  ผมรีบก้าวลงจากรถเพราะ
ดูเหมือนอาปาจะเริ่มอารมณ์เสียกับการจราจรที่คับคั่งหน้าโรงเรียน  อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ทำให้
ผมตื่นเต้นลดลงเลย  ผมก้าวลงจากรถ  ขยับแว่นตา (คิดว่าคงเท่ห์มากๆ) แล้วปิดประตู เฮ้ยยย...
 "ไอบ้า  เปิดประตูยังไง  ไม่ดูคน  ชนมาได้  คนยิ่งรีบๆ อยู่"
   เด็กผู้ผู้หญิงคนหนึ่งโอดครวญ  เธอคงจะเป็นนักเรียนรุ่นราวคราวเดียวกับผม แต่ผมของเธอ
ยุ่งเหยิง  เสื้อผ้าดูไม่เรียบร้อย  ใส่ถุงเท้าข้างเดียว ส่วนอีกข้างดูเหมือนเธอจะกำเอาไว้  รองเท้า
เธอก้กระเด็นไปคนละ เอ่อ! ข้างละทิศละทาง นี่ผมเปิดประตูรถชนเธอแรงขนาดทำให้สภาพเธอ
เยินขนาดนี้เชียวเหรอ  สงสัยผมคงเป้น SUPER MAN กลับชาติมาเกิด
 "ขะ...ขอโทษ ครับ"
 "เออ...เออ ไม่เป็นไร ไว้ค่อยคุย ไปแระ"
   !-_-    "เป็นนน...อารายยย....ม้ายยยคร้าบบบบบบ"
   เธอวิ่งไปโดยปล่อยให้ผมงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง  งง

   ...........................................................................

 "เอ้ย ไอเดียว"
   ผมหันไปตามเสียงเรียก  ไม่ใช่ใคร  "ไอคีม" เพื่อนสนิทผมเอง เราเรียนห้องเดียวกันตอนม.ต้น
ที่โรงเรียนเก่า  นี่ก็ได้อยู่ห้องเดียวกันอีก  ก็ยังดีที่มีมันอยู่ ไม่งั้นผมก็คงไม่มีเพื่อนแน่ๆ
 "งาย...ไอเด็กเรียน ข้าว่าแล้วเอ็งต้องสอบติด อิจฉาว่ะ เอ็งคงทำข้อสอบแบบชิลชิล เลยอ่ะดิ
ข้านะเว้ย  อ่านหนังสือหัวแทบหลุด พ่อข้าแม่ข้าบนกันเก้าวัดเก้าวา  พอข้าสอบติดเท่านั้นแหละ
โอ้ย! พ่อแม่ข้าแทบเดินเข้าบ้านไม่ได้เลย อ่ะ...สงสัย สงสัย หน้าบานจนเข้าบ้านไม่ได้อะดิ 555+"
   นั่นคือ เหตุการณ์ปกติ ไอคีมมักจะแย่งบทพูดของผมเสมอ เฮ้อ !! แต่มีมันเป็นเพื่อนก็ไม่เหงา
 "เออ  เกือบลืม แล้วทำไมเอ็งได้ที่ 2 วะ แหม!! มันน่าเจ็บใจ เห็นว่าคนที่ได้ที่ 1 เป็น
ผู้หญิงด้วยนี่หว่า ใครวะ"
 "ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน"
 "อยากเห็นหน้าจิงจิงว่ะ  เอ็งว่ามั้ย?"
   ใช่  ผมอยากเห็นหน้าจริงจริง  ใครกันนะที่เก่งขนาดเอาชนะผมได้ ผมล่ะอยากรู้จริงจริง
 "คงเก่งน่าดูเลยล่ะ"

   ผมเข้าไปในหอประชุมใหญ่  ที่นี่สมกับเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด  ทั้งใหญ่  ทั้งกว้าง  ผมจำได้ว่าหลังจากลงชื่อเสร็จ  รุ่นพี่เค้าบอกว่าให้ไปหาที่นั่ง  ใช่!! หาที่นั่ง แต่ผมผมต้องนั่งตรงไหนอ่ะ ???
เออ...ถามไอคีมดีกว่า  ไอเนี๊ยะ มันคล่อง
 "เฮ้ยยย!!! คีม เราต้องงง น่างงง โตรงงง หนายยย ว้าาา"
 ".........."
   ไม่อยู่  ไม่มีไอคีมอยู่  เฮ้ย ! ไอคีมไปไหน  ก็เมื่อกี๊ตอนลงชื่อ  ไอคีมมันลงชื่อก่อนผม หระ..หรือ
ว่ามันไม่รอผม  มันทิ้งผมสะแล้ว  ละ แล้ว ผมจะทำยังไงดี  ทำไงดี  เอาไงดีล่ะทีนี้

  !!!พลั๊ก!!!
   ผมล้มลง  ยังดีที่เอามือยันไว้ได้ไม่งั้นหัวฟาดพื้น น็อคแน่  ให้ตายเถอะใครกันนะที่ชนผม  อย่า
ให้รู้นะ  ฮืม ฮืม  แว่นผมกระเด็นไปไหนก็ไม่รู้  ผมพยายามควานหา  ถ้าไม่มีแว่น ผมก็ไม่ต่าง
อะไรกับคนตาบอด  ในระยะ  5 ก้าว ผมก้แยกไม่ออกแล้วระหว่างคนกับควาย  แล้วก็มีมือหนึ่ง
ยื่นแว่นมาให้ผม
 "นี่...จ๊ะ"
   ผมรีบหยิบแว่นมาใส่  ฮ้าาา!!! โลกสดใส
 "ขะ ขอบคุณครับ"
   ผมลุกขึ้น และ ตะลึง!!! สวย  สวย น่ารัก เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น แม่เจ้าโว้ย
 "เดินยังไงวะ  ไม่เห็นคนหรือไง  ตาอ่ะตามีไว้ทำไม"
   พี่ผู้ชายหน้าหล่อคนหนึ่ง โวยวายใส่ผม
 "ไม่เอาหน่าาา  กราฟ กราฟ  ใจเย็นเย็น  น้องเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก"
 "ริต้า ริต้าเข้าข้างมันเหรอ ก็เห็นเห็นอยู่ว่าไอเอ๋อชนกราฟ ริต้าไม่เห็นเหรอ"
   แล้วตูไปชนมันตอนไหนวะ  มันเป้นคนชนตูชัดๆ แล้วมันว่าใครเอ๋ออ่ะ
 "เห็น  แต่ที่ริต้าเห็นหนะกราฟเป็นคนชนน้องเค้านะ"
 "ริต้า!!! "
 "ใจเย็นๆ  นะกราฟ  ใจร้อนเดี๋ยวไม่หล่อนะ"
 "........."
   หนอย   ไอนี่คงหลงตัวเองหนัก เก๊กเลยโว้ย  คนเรา ช่างเป็นไปได้
 "พี่ต้องขอโทษแทนแฟนพี่ด้วยนะจีะ เค้าก็เป้นอย่างนี้แหละใจร้อน น้องอย่าไปถือสาเลยนะ"
   ฟะ แฟน พี่ริต้า(ได้ยินไอพี่นั่นเรียก)มีแฟนแล้วแห้ว แห้วอีกแล้วครับงานนี้
 "คะ...ครับ"
 "แล้วน้องหาอะไรเหรอจ๊ะ หาเพื่อนเหรอ"
 "หะ...หา ทะ..ที่ นะ...นั่งครับ"
 "งั้น  อยู่ห้องไหนล่ะ  หน่อย!!! หน่อย!!! มาพาน้องเค้าไปนั่งหน่อยสิ"
 "........."
   ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรต่อจากนั้น  รู้แต่ว่าถูกพี่สาวร่างถึกทึนที่น่าจะชื่อหน่อย(ไม่เข้ากับตัวเล้ย)ที่ทั้ง
ลาก กระชาก มานั่งในแถว และนั่น นั่นมันไอคีม ไอเพื่อนชั่วที่ทอดทิ้งให้ผมผจญกับความยากลำ
บาก  หนอย!!! คุยกับสาวซะด้วย ไอ้ทุ... เฮอะ  ช่างมันเหอะ   เออ...จะว่าไปไอคีมถ้าตัดความขี้โม้
ขี้โอ่ พูดมากออกไปมันก็เป้นคนหน้าตาดีทีเดียว (ผมไม่ใช่เกย์นะ)ยิ่งเวลาคุยกับสาวด้วย แต่ แต่
ถึงอย่างงี้ก็เหอะมันมีสิทธิ์อะไรที่ทิ้งเพื่อนมาหลีสาว มันทำได้ยังไง๊  ยังไงซะผมก็ไม่มีวันให้อภัย
มันในเรื่องนี้เด็ดขาด ฮืมมมม!!! คิดแล้วมันก็แค้น
 "นี่นาย...."
   ใคร ใคร ใครเรียกผม ผมหันไปมองรอบๆ และ.........
 "นายนั่นแหละ..."เด็กผู้หญิงคนหนึ่งจับหน้าผมแล้วหันไปหาเธอที่นั่งอยู่ข้างๆ
   ง่ะ... น่ารักจังเลย  มะ มะ ไม่เคยมีใคร อ่ะ ผะ ผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับผมขนาดนี้มาก่อน เธอ
มาจับหน้าผมแบบเต็ม 2 มือ แถมยังเรียกผมอีกด้วย หรือว่าเธอจะแอบชอบบผม โอ้!! เพิ่งจะเจอ
กันครั้งแรกเธอก็ชอบผมเลยเหรอเนี๊ยะ เสน่ห์ไม่เบาเหมือนกันแหะ ตะ แต่ ไม่!!! ไม่!!! เราต้อง
เป็นเด็กดี เรื่องอย่างนี้ต้องไม่ยุ่ง รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียนเท่านั้น อีกอย่างพี่ริต้าก็ขโมยหัวใจเราไป
ซะแล้ว*-* เราต้องไม่เป็นผู้ชายหลายใจ มันไม่ดี ช่าย ช่ายยยย...
 "นายใช่มั้ย...ที่เปิดประตูรถชนชั้นเมื่อเช้า"เธอพูดใส่หน้าผม  แต่เอ๊ะ!!! นะ  นี่คือเด็กผู้หญิง
คนเมื่อเช้าเหรอเนี๊ยะ  ดูดีขึ้นเยอะเลยแหะเวลาแต่งตัวเรียบร้อยเนี๊ยะ
 "อะ..คะ คือ..."
 "นายรู้มั้ยว่าทำชั้นลำบากแค่ไหน หาาา"เธอใส่อารมณ์แต่ก็กัดฟันพูดเบาๆ เพราะผอ.เริ่ม
กล่าวเปิดการปฐมนิเทศแล้ว
 "........."
 "เอ๊ะ!!! นายชื่อเมธัสเหรอ" เธอเอานิ้วจิ้มหน้าอกที่มีชื่อปักอยู่ "โธ่เอ้ยยย  นึกว่าใคร นายนี่
เอง เมธัส  วัฒนประเสิรฐ "
   เธอรู้จักผม  รู้จักผมด้วย  เธอเป็นใครกันแน่นะ???
 "สงสัยเหรอ  ฉัน คือ ฐิติชยา  พัชรธารา" เธอกระหยิ่มยิ้มย่องพูดจา
 "?????????"
 "อึ้งไปเลยล่ะสิ  ความจริงชั้นก็ไม่ได้ตั้งใจเท่าไหร่ ไม่รู้ว่ามันติดได้ยังไง "
 "???"
 "แต่ก็เอาเถอะ ยังไงมันก็ได้ที่หนึ่งไปแล้ว ทำไงได้"
   หะ หา เธอเนี๊ยะนะที่สอบได้ที่หนึ่ง เธอเนี๊ยะนะที่สอบเอาชนะผมได้  หน้าอย่างนี้เนี๊ยะนะ ผมไม่
ได้ดูถูกนะ แต่ แต่ เธอไม่มีบุคลิกเด็กเรียนอยู่เลยสักนิด  ไม่ เค้าต้องตรวจข้อสอบผิดแน่ๆ
 "แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ชั้นยังไม่ได้เอาคืนนายเลยนะ นายตี๋ใส่แว่นสุดเห่ยยยย"
   เต็มยศเลย เธอเรียกฉายาผมเต็มยศ ให้ตายเหอะทำไมทุกคนถึงเรียกผมอย่างนี้หมดเลยนะ ผม
ไม่ได้เป็นอย่างนั้นสักหน่อย
 "นายต้องรับผิดชอบ"
 "หะ หา"
 "ใช่  นายต้องมาเป็นเพื่อนสนิทชั้นนับจากวันนี้เป็นต้นไป เข้าใจมั้ยยย"
 "???...???"
   ............................................................................
  โครมๆๆๆ
 "อาเลียว  นี่ลื้อเปนอารายฮ้าาา  " นั่นเป็นเสียงบ่นของอาม้าหลังจากที่ผมเดินชนชั้นวาง
ขนมที่ขายอยู่  เออ  ผมลืมบอกไปบ้านผมเป็นร้านขายของชำ นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ผมไม่ชอบออก
จากบ้าน เพราะบ้านผมมีทุกอย่าง
 "ลื้อใจลอยอะลายนักหนานะอาเลียว  วันนี้ก็เปิดประตูรถไปชนเพื่อนเค้า พออั้วจะลงไปดุนะ
อีก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้" อาปาเริ่มบ่นบ้าง จนผมต้องรีบวิ่งขึ้นข้างบน เมื่อถึงห้องนอนผมรีบปิด
ประตูห้อง แล้วล็อคทันที เฮ้อ!!!!! วันนี้มันเป็นวันอะไรกันเนี๊ยะ  ทำไมผมถึงเจอเรื่องอะไรมากมาย
ขนาดนี้ ผมต้องการความสงบ ความสงบเพื่ออ่านหนังสือ แต่ทันทีที่เปิดหนังสือผมก้ได้ยินเสียงยัย
ฐิติชยาที่ให้ผมไปเป็นเพื่อนสนิทก้องอยู่ในหู  เอ๊  ยัยนั่นพูดจริงรึเปล่าเนี๊ยะ  เฮ้อ มันคงไม่จริงหรอก
มะ มะ ไม่จริง แต่ถ้าจริงขึ้นมาล่ะ ผมจะทำยังไงดี  ช่างมันเหอะ มันคงไม่จริง ไม่จริง ผมได้แต่
ท่องอยู่อย่างนั้นจนผมผล็อยหลับไป