ราชันเงาแห่งอเคเซีย
ตอนที่ 35 : บทพิเศษ : สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า'เทเรซ่า'
บทพิเศษ : สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า'เทเรซ่า'
ในตอนนี้จูเนียร์กลายเป็นเด็กหนุ่มที่มีเงินในบัญชีเป็นร้อยล้าน และที่พักอย่างหรูพร้อมคนรับใช้อีกจำนวนหนึ่ง ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปไม่มากก็น้อย แต่เมื่อเขาตอบรับเรื่องนี้แล้วก็ต้องเปลี่ยนตัวเองไปบ้าง
เริ่มจากเขาต้องเรียนรู้การวางตัว การพูดคุย การบริหารงานและอะไรอีกหลายอย่างจากหัวหน้าพ่อบ้าน'แฟรงค์ มาร์ติน' และครูสอนพิเศษคนอื่นๆอีกหลายคน เขาไม่รู้ว่าทำไมต้องเรียน แต่นี้เป็นสิ่งที่ครรชิตทิ้งไว้ให้ทำไมเขาจะไม่ทำตามละ แต่เริ่มแรกเขาต้องชินกับเรื่องนี้ให้ได้ก่อน!
ในทุกๆเช้า เขาจะถูกเมดปลุกด้วยการขึ้นคร่อม! ถ้าเขาตื่นไม่ทันเขามักจะได้รอยจูบที่แก้มไม่ก็ที่ริมฝีปาก ก่อนจะถูกลากไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำโดยมีเมดที่ดูแลในแต่ละวันค่อยปลุกและอาบน้ำให้ พวกเธอมีเจ็ดคนแต่ละคนต่างก็หน้าตาน่ารักและสวยใช้ได้เลยทีเดียว เมื่อเข้าห้องน้ำเขายังไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกถอดเสื้อผ้าและเตรียมอุปกรณ์แปรงฟันกับอาบน้ำให้
ถึงแม้ความจริงเขาจะออกคำสั่งกับโฟลให้ช่วยเตรียมของพวกนี้กับหุ่นบริการได้ก็ตาม ตั้งแต่เขามาอยู่ในคอนโดนี้ เขาแทบจะไม่เคยได้เรียกใช้โฟลในการช่วยเหลือตัวเองในการทำสิ่งต่างๆเลย เพราะเขาจะมีเมดและพ่อบ้านแฟรงค์ค่อยตอบสนองทันทีที่เขาจะขยับตัว อย่างกับว่าพวกเขาอ่านความคิดของเขาได้
แต่สิ่งที่เขาไม่เคยชินก็คงมีแต่เรื่องที่ต้องถูกเมดสาวแก้ผ้าและอาบน้ำให้นี้แหละ พวกเธอต่างชมว่าเขาน่ารักอย่างนู้นอย่างนี้ แล้วชอบเอาชุดเด็กผู้หญิงมาให้เขาลองประจำ แม้ว่าบางครั้งเขาจะอยากกลายร่างเป็นหมาป่าก็ตาม แต่ก็ต้องพับเก็บไป เมื่อโฟลส่งภาพเหล่าเจ้านายที่กลายร่างเป็นหมาป่ากับเหล่าเมดมาให้เขาดู มันโหดร้ายมาก! และเขาเกือบเสียงเลือดหมดตัวเพราะเลือดไหลออกจมูกไม่หยุดจนได้พ่อบ้านแฟรงค์มาช่วยไว้
นั้นเป็นสิ่งที่ผมอับอายที่สุด ทุกเช้าผมจะถูกเมดจู่โจมแต่ทำอะไรไม่ได้ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่มีเวลาว่างแน่ๆตามที่โฟลแสดงให้ดู ผมได้แต่อดกลั้นเอาไว้รอคอยการแก้แค้นเท่านั้น ด้วยอายุเพียงสิบห้าปีแต่อะไรๆก็โตเกินขนาดไปหมดยกเว้นแต่ความสูงและหน้าตาของเขานี้แหละที่ยังไงก็เป็นผู้หญิงชัดๆ เขาพยายามขอให้พ่อบ้านแฟรงค์ช่วยห้ามเหล่าเมดแต่รู้สึกจะดีขึ้นหน่อยตรงที่เขาไม่ต้องลองชุดผู้หญิงแต่ก็ไม่พ้นถูกจับอาบน้ำอยู่ดี
และเขาก็เพิ่งรู้ว่าชื่อตัวเองหมายถึงอะไรเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้นี่เอง นั้นยิ่งทำให้เขาอับอายยิ่งขึ้นไปอีก และเขาก็คิดขึ้นได้ว่าเมดสาวคงไม่คิดว่าเขาเป็นผู้ชายสินะถึงได้อาบน้ำให้เขาได้อย่างไม่อายอย่างนั้น
เวลาล่วงเลยมีหลายอาทิตย์จูเนียร์ต้องเรียน และใช้ชีวิตอยู่บนคอนโดจนกว่าจะจบหลักสูตรและสามารถใช้ชีวิต
"แฟรงค์ วันนี้ผมมีเรียนหรือเปล่า" จูเนียร์หันไปถามพ่อบ้านแฟรงค์ที่กำลังยืนรอคำสั่งจากเขาอยู่ที่ประตูห้องนั่งเล่นนี้
ตั้งแต่เช้าเขาได้แต่ดูข่าวไปพรางๆเพื่อรอครูสอนพิเศษที่กำลังจะมาในตอนแปดโมงเช้า แต่ตอนนี้มันเกือบจะเก้าโมงแล้วเธอยังไม่มา
"คุณมาริสาไม่มีสอนนายน้อยวันนี้ขอรับ วันนี้ท่านว่างทั้งวันและตารางอาทิตย์นี้ก็ว่างเช่นกันขอรับ" แฟรงค์ตอบพรางส่งหน้าต่างข้อมูลปฏิทินการเรียนของอาทิตย์ไปให้ชายหนุ่ม
เป็นครั้งแรกที่เขาได้เวลาว่างทั้งอาทิตย์เช่นนี้ ปรกติเขาจะเรียนทุกวันมาหลายอาทิตย์แล้ว
"ขอบใจ" ผมกลับไปนั่งคิดถึงสิ่งที่อยากทำในเวลาว่างอย่างนี้
อันดับแรกก็เขียนเกมและสร้างร้านค้าออนไลน์ให้เสร็จสมบูรณ์สินะ คิดได้ดังนั้นเขาก็ขอตัวจากแฟรงค์แล้วไปนอนลงบนที่นอนก่อนจะเข้าสู่ห้องส่วนตัวไป ในเวลาไม่นานด้วยเงินจำนวนมากและการวางแผนในการโฆษณาและการบริหารงานในบริษัทที่ได้เรียนรู้มาก็ทำให้ร้านค้าออนไลน์ของเขาเสร็จสมบูรณ์และได้รับความสนใจเล็กน้อยจากผู้คน
เมื่อร้านค้าเสร็จสิ้นเขาก็สร้างเกมใหม่อีกหลายสิบเกม ทั้งหมดต่างเป็นเกมสองมิติน่ารักๆ โดยใช้ความชอบของเมดแต่ละคนในการสร้างเกมเพื่อตอบสนองความชอบของพวกเธอ รวมทั้งเกมแนวต่อสู้ที่ใช้ความรู้จากพวกบอดี้การ์ดที่เขาขอให้ช่วยฝึกศิลปะป้องกันตัวให้ด้วยการออกแบบแนวทางการต่อสู้หลายๆแบบในแต่ละเกมทำให้มันเจาะกลุ่มลูกค้าชายได้หลายกลุ่ม
การสร้างเกมสองมิติเมื่อทำมากๆเข้าก็เริ่มสร้างได้ไวแต่สวนมากมักจะไปซ้ำกับเกมที่มีอยู่ก่อนแล้ว ทำให้ยอดขายไม่ค่อยกระเตื้องมากนัก เขาได้แต่ปล่อยมันไป เมื่ออกมาจากห้องส่วนตัวก็พบว่าตอนนี้มันเย็นแล้ว ทำให้เขารู้สึกหิวเล็กน้อย
ห้องส่วนตัวมีความเร็วขึ้นอยู่กับเส้นประสาทในสมองว่าสามารถส่งถ่ายข้อมูลได้เร็วขนาดไหน โดยค่าเฉลี่ยของประชากรโลกอยู่ที่สองต่อหนึ่ง นั้นคือหนึ่งวิในโลกจริงเท่ากับสองวิในโลกเสมือน แต่ทว่าความเร็วของไอเคะนั้นมีความเร็วอยู่สามต่อหนึ่งในตอนแรก แต่เมื่อจูเนียร์มาแทนที่กลับกลายเป็นว่ามีความเร็วเป็นเจ็ดต่อหนึ่งแทน ทำให้เขามีเวลามากกว่าคนอื่นๆในโลกเสมือนมากทีเดียว
เขาไม่รู้ว่าเวลาที่แตกต่างกันของสองโลก มันทำให้ข้อมูลในโลกเสมือนกับปรากฎขึ้นพร้อมกันในเวลาเดียวกับโลกจริงได้อย่างไร เรื่องนี้เขาไม่ได้สนใจมันมากนักในตอนแรกเพราะมั่วแต่คิดจะหาเงินเพื่อความอยู่รอด แต่ตอนนี้เขามีเงินมากพอจึงเริ่มคิดเรื่องต่างๆมากขึ้น
"นายน้อย อาหารค่ำพร้อมแล้วขอรับ" พ่อบ้านแฟรงค์บอกกับไอเคะที่เดินอย่างเหม่อลอยออกมาจากห้องนอน
"ครับ" เขาตอบรับก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้หรูในห้องรับประทานอาหารโดยมีแฟรงค์ค่อยยกเก้าอี้ให้ และเมดสาวที่ค่อยเสิร์ฟอาหารให้เขา
เมื่อรับประทานอาหารเรียบร้อย เขาก็เข้าไปอาบน้ำโดยไม่มีเมดตามเข้าไปเพราะเขาบอกไปแล้วว่าทำเองได้ เขาเริ่มรู้สึกว่าเมดเริ่มทำตามมากขึ้นหลังจากเรียนรู้เรื่องการใช้อำนาจปกครองลูกน้อง
เขาที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ในห้องอาบน้ำนั้นเอง ก็มีเสียงเตือนดังขึ้นจากการที่มีข้อความเข้ามาในเน็คลิ้งค์
"โฟล เปิดข้อความเสียง" เขาสั่งไปอย่างเรียบๆ
"พี่ไอเคะค่ะ หนูโยโกะเองนะ หนูเป็นตัวแทนของน้องๆทุกคน อยากทราบว่าพี่เป็นอย่างไรบ้างค่ะ พี่ยังจำพวกหนูได้ไหม อย่าลืมมาเยี่ยมพวกหนูบ้างนะ รักพี่เสมอนะค่ะ บ๊ายบาย" เสียงที่ดังออกมาช่างสดใสเสียจริง แถมยังเป็นเสียงที่เขาคุ้นหูเหลือเกิน
ข้อความเสียงผ่านเน็คลิ้งค์เป็นการส่งข้อความที่ดีที่สุดสำหรับเด็กยากจนเพราะถ้าต้องการโทรหรือโทรแบบเห็นหน้าพวกเขาต้องเสียเงินอัพเกรดเน็คลิ้งค์หลายพันเครดิต และยังมีค่าบริการรายเดือนอีกจึงทำให้มีแต่ครอบครัวมีกินเท่านั้นที่จะอัพเน็คลิ้งค์ให้เด็กๆของพวกเขา ในตอนนี้เขาเองก็ได้อัพเน็คลิ้งค์ให้มีฟังก์ชั่นสูงสุดแล้ว
เขานึกถึงเรื่องราวในบ้านเด็กกำพร้าแต่ก็แทบนึกไม่ออกเลยแม้แต่น้อย เขาก็ลืมไปว่าความทรงจำของร่างนี้หายไปหมดแล้วนี้น่ะ
"โฟล เปิดภาพบันทึกของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า'เทเรซ่า'สิ"
"รับทราบค่ะ"
ภาพมากมายปรากฎขึ้นบนหน้าจอโฮโลแกรมในห้องอาบน้ำ มีทั้งรูปบุคคลพร้อมข้อมูลส่วนตัวต่างๆ สถานที่และไดอารี่ที่บันทึกไว้ด้วยน้ำมือของไอเคะก็เปิดออกมาที่ละเล็กละน้อย จนในที่สุดเขาก็พอเข้าใจในชีวิตของไอเคะมานิดนึง
บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าเทเรซ่า เป็นบ้านเด็กกำพร้าที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้าเพศหญิงเท่านั้น! เขาที่โตมาในบ้านเทเรซ่านั้นถือเป็นกรณีพิเศษเพราะเขาถูกพามาด้วยคุณแม่เทเรซ่าเอง เธอไปพบเขาอยู่ที่หน้าบ้านของเธอในตอนกลับบ้านด้วยความที่เธอเป็นคนโสดและจิตใจดีเธอจึงเลี้ยงดูเขา และเพราะเหตุนั้นเองทำให้เธอเปิดสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเทเรซ่าขึ้น
เธอมักจะรับเด็กกำพร้าที่เกิดจากพ่อแม่เสียชีวิตและไม่มีญาติเหลือมาเลี้ยงดูจากสถานสงเคราะห์เด็กต่างๆ ถึงแม้จะชื่อว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแต่เธอก็ไม่เคยรับเงินบริจาคเพราะลำพังเงินจากธุรกิจที่เธอมีก็พอเลี้ยงพวกเขาได้หลายสิบปี ดังนั้นที่เธอเปิดสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็เพราะอยากเลี้ยงเด็กนั้นเองและต้องเป็นเด็กผู้หญิงน่ารักอย่างเขาด้วย
เมื่อเขาอ่านมาถึงตรงนี้มันเริ่มแปลกๆ แต่เขาก็อ่านต่อไปจนจบการบันทึกไดอารี่ สิ่งที่สำคัญๆคงมีเพียงไม่กี่เรื่อง คุณแม่เทเรซ่าได้รับเลี้ยงเด็กไว้สิบเก้าคนนั้นรวมเขาเข้าไปแล้ว มีคนโตคือเมซ่าที่ตอนนี้อายุยี่สิบเอ็ดปีเป็นผู้ดูแลสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่ตอนนี้ มีคนอายุสิบเก้าปีอีกสองคนคืออิซาเบลและเวเนสซ่าทั้งสองกำลังเรียนในปริญญาโทและทำงานในบริษัทของคุณแม่เทเรซ่าโดยอิซาเบลเป็นผู้บริหารและเวเนสซ่าเป็นรองผู้บริหาร และอายุสิบแปดปีอีกหกคนคือ โฮบ อีว่า เฟธ จัสติน มิโกะและลูเซีย พวกเธอเรียนจบและทำงานในบริษัทของคุณแม่เทเรซ่าเช่นเดียวกัน
นอกจากนี้ยังมีคนที่อายุสิบห้าเท่าเขาอีกสี่คนรวมเขาก็เป็นห้าได้แก่ เขาไอเคะ ฮารุ ซาร่า อิริกะและลิลิธ พวกเธอยังเรียนชั้นมัธยมปลายอยู่ยกเว้นเพียงเขาที่ฉลาดกว่าคนอื่นจึงจบออกมาแล้ว และน้องๆที่อายุสิบปีอีกห้าคนคือ มะลิ โยโกะ เมส โอปอลและโซเฟีย พวกเธอยังเรียนอยู่และได้รับการดูแลจากเมซ่าในตอนนี้
พี่เมซ่าไม่ได้รับเด็กเพิ่มเลยแม้แต่คนเดียวเพราะเธอทำตามปรารถนาสุดท้ายของคุณแม่เทเรซ่าที่เพิ่งเสียไปเมื่อปีที่แล้วนั้นเองว่าไม่ต้องการให้รับเด็กเพิ่มอีกต่อไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ทราบเหตุผลนั้น
ทุกชื่อจะมีข้อมูลส่วนตัวแบบเจาะลึกทั้งสัดส่วน ของที่ชอบหรือแม้แต่สิ่งเกลียดก็มีบันทึกไว้ทั้งหมด แต่ที่แปลกของที่ชอบนอกจากอาหารและเครื่องประดับยังมีของที่ชอบเหมือนกันๆคือเขาหรือไอเคะนั้นเอง
ในเช้าวันต่อมา หลังจากที่เขาตื่นด้วยการปลุกจากเมดสาว เขาก็ทำกิจวัตรเหมือนเดิมแต่คราวนี้เขาให้พ่อบ้านแฟรงค์เตรียมรถไว้ให้
"นายน้อยจะไปไหนหรือขอรับ" แฟรงค์ที่ดูแลไอเคะมาหลายเดือนพอจะรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ค่อยมีการเข้าสังคมสักเท่าใดจึงไม่แน่ใจว่าเด็กหนุ่มจะไปที่ใด
"สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเทเรซ่านะ" เขาตอบออกไปก่อนจะก้าวขึ้นรถ โดยมีพ่อบ้านแฟรงค์ปิดประตูและไปนั่งข้างคนขับที่เขาไม่รู้จักชื่อ ยังมีอีกหลายคนที่เขาไม่รู้จักชื่อทั้ง เชฟที่ค่อยทำอาหารให้ แม่บ้านที่ค่อยทำความสะอาดห้องซึ่งเธอไม่ใช่หนึ่งในเมด จนบ้างครั้งเขาก็สงสัยว่าจะจ้างแม่บ้านและเมดพร้อมกันทำไม บอดี้การ์ดอีกสิบคนที่ค่อยดูแลความปลอดภัย โดยสองคนหน้าประตูห้องที่เขาอยู่ อีกสองคนที่หน้าลิฟท์ และอีกหกคนตามจุดต่างๆบนชั้นนี้โดยเฉพาะทางเข้าออก และอีกหลายคนที่เขาเห็นไม่กี่ครั้งแต่ก็พอรู้ว่าพวกเขาก็มีหน้าที่ต่างๆในการดูแลเขา
รถลีมูซีนสีดำและรถฮัมเมอร์อารักขาสองคันขับออกจากคอนโดหรูยานธุรกิจดังอย่างสุขุมวิทมุ่งสู่เขตชานเมือง การขับรถลีมูซีนในเมืองเช่นนี้นับว่าเป็นเรื่องปรกติของผู้ร่ำรวยและไม่ถือว่าเป็นการอวดรวยแต่อย่างใดเพื่อรถแบบนี้ออกแบบมาเพื่อความสะดวกสบายในการเดินทางนั้นเอง
ขบวนรถตัดผ่านยานธุรกิจที่เป็นตึกสู่ยานอาศัยที่เป็นตึกสูงแต่ดูเก่ากว่าในยานธุรกิจและมุ่งตรงไปยังเขตที่มีแต่ตึกสูงไม่เกินยี่สิบชั้นหรือแถบชานเมืองนั้นเอง รถมุ่งตรงไปยังอาคารสามชั้นหลังหนึ่งที่ทั้งสองด้านเป็นตึกสูงเกือบสิบชั้นทั้งสองฝั่ง ตัวอาคารตกแต่งในสไตล์โมเดิลเก่าๆ และมีสวนดอกไม้เล็กรอบๆอาคาร เหนือประตูทางเข้าติดป้ายขนาดใหญ่ไว้ว่า 'สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเทเรซ่า'
ชายหนุ่มอายุสิบห้าปีผมสีขาวไว้ยาวประบ่า สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและเสื้อกั๊กสีดำด้านในมีเนคไทสีเข้มพร้อมสวมกางเกงขายาวสีเดียวกับเสื้อกั๊ก ก้าวเท้าออกมาจากรถลีมูซีนสีดำที่เด่นสะดุดตาผู้คนในย่านนี้ เขาเดินตรงเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่อยู่ตรงหน้าด้วยท่าที่สง่างามและมั่นคง ด้านหลังมีพ่อบ้านและเมดเดินตามเข้ามาโดยมีบอดี้การ์ดสองคนยืนเฝ้ารอเปิดประตูให้
ติ๊งหน่อง!
อ๊อดหน้าประตูถูกกดโดยพ่อบ้านที่เดินมาด้วยก่อนที่เขาจะเดินกลับมายืนด้านหลังของเด็กหนุ่ม
"มาแล้วค่าๆ" เสียงเด็กสาวที่สดใสดังของมาจากหลังประตูพร้อมเสียงวิ่งออกมาจากทางด้านหลัง
"มีอะไรหรือเปล่า...ค่ะ" "พี่ชาย!" เมื่อประตูเปิดออกคนที่ทักทายยังไม่จบดีเมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าก็โผล่กระโดดเข้ามากอดในทันทีก่อนจะซุกตัวแล้วเรียกพี่ชายอย่างยินดี
จูเนียร์ได้แต่ลูบหัวเธอเบาๆ จากการสังเกตและเปรียบเทียบกับรูปถ่ายแล้วเธอคือโยโกะนั้นเอง
"มีอะ...ไร" "ไอเคะมาล่ะทุกคน!" สิ้นเสียงของเด้กสาวที่เดินตามมาเด็กทุกคนที่อยู่ในบ้านในวันเสาร์นี้ต่างก็พุ่งออกมากอดชายหนุ่มกันทุกคน
จูเนียร์ได้แต่ยิ้มอย่างเจื่อนๆก่อนจะส่งสายตาไปให้พ่อบ้านแฟรงค์ให้ช่วย แต่ที่ได้รับคือการขยิบตาและยกนิ้วโป้งให้ 'เดี๋ยว! แฟรงค์นั้นมันหมายความว่ายังไง!' ก่อนที่เขาจะถูกสาวๆลากเข้าไปในบ้าน เมื่อถึงห้องนั่งเล่นเด็กต่างมาลุมล้อมแล้วก็ออดอ้อนและคลอเคลียกับเขาทุกคน จนเขาได้แต่หน้าแดงจนไม่รู้จะพูดอะไร
หลังจากที่เขาถูกคลอเคลียอยู่สักพักฮารุก็ขอตัวไปโทรหาพวกพี่สาวให้มาที่บ้านกันทุกคน ส่วนคนอื่นๆที่พอใจแล้วต่างก็เตรียมทำอาหารฉลองกันโดยมีพ่อบ้านและเมดของเขาเป็นผู้ช่วย ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปทำตามที่วางแผนก็มีคำถามมาจากเด็กสาวจอมแก่นเมสว่า "เน่ๆ พี่ไอเคะกลับมาเพื่อรับพวกเราเป็นเจ้าสาวใช่ม่ะ" ซึ่งมันดังพอที่ทุกคนในห้องนั่งเล่นนี้จะได้ยิน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
หัวหน้ารปภ. คงไม่ใช่จอห์น วิคนะ
แต่ของครรชิต คงต้องผ่านด่านสาวๆ ไปให้ได้ก่อน
1.ปลุกโดยการถูกเมด"คร่อม"...
เอ็งใช้ชีวิตมาแบบไหรฟระครรชิต!!!
2."กลับมารับพวกเราไปเป็นเจ้าสาว"
ไอเคะ(เดิม)...เอ็งเป็นนักปักธงทีมชาติเร๊าะฮ๊ะ!!!
555+