ราชันเงาแห่งอเคเซีย

ตอนที่ 33 : การจู่โจมในตอนเช้า

บทที่ 1 : การจู่โจมในตอนเช้า

     ตัวต้นเหตุของหลุมลึกภายในหมู่บ้านเกษตรกร ในตอนที่เกิดระเบิดชายหนุ่มผู้ลงมือเชิดหุ่นมนุษย์ อันเป็นศาสตร์อย่างหนึ่งของการสลักวิญญาณในการจารึกเวทย์บนร่างเป้าหมาย สิ่งนี้จะทำให้ผู้ได้รับการจารึกจะกลายเป็นหุ่นเชิดของผู้จารึกราวสิบนาที

     ครรชิตได้จารึกแล้วสั่งให้มันร่ายมหาเวทย์ด้วยพลังเวทย์ธาตุดินที่เขาถ่ายสู่ร่างมันในปริมาณหนึ่งในสี่เท่านั้น ไม่เช่นนั้นร่างของมันคงแตกกระจายกลายเป็นเศษเนื้อในทันที การใช้มานาแปลงเป็นมานาถึงหนึ่งในสี่ส่วนทำให้เขาเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก การใช้มหาเวทย์ทั้งๆที่ยังไม่ได้ก้าวข้ามเป็นจอมเวทย์นี้กินแรงกายเป็นจำนวนมากจนแทบสิ้นสติ ยังดีที่กินยาเร่งมานาไว้กินมิเช่นนั้นเขาคงหมดสติไปแน่แท้

     "ดูลัน ไปพักผ่อนเถอะ" เขาสั่งเด้กรับใช้ที่เฝ้าอยู่หน้าห้องด้วยเสียงอ่อนและแหบพร่าอย่างมาก

     "ท่านไม่เป็นอะไรนะขอรับ" ดูลันที่ได้ยินเสียงของเด้กชายเป็นอย่างนั้นจึงถามออกไปด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

     "ไม่เป็นไร เจ้าไปเถอะ อย่าให้อลิซาเบธคอยเจ้านาน" เขายิ้มให้ตัวเองขณะพาจังเองไปนอนบนเตียง

     "ขะ ขอรับ" ดูลันเดินกลับไปยังส่วนที่พักของข้ารับใช้ในบ้าน

     "คลาย!" แผ่นจารึกมากมายที่ติดอยู่ตามกำแพง ประตู หน้าต่างและเพดานต่างลุกไหม้สลายหายไปจนไม่เหลือล่องรอยใดๆ

     สิ้นเสียงสั่งการชายหนุ่มที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อก็หลับไหลไปบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าในทันที

     ยามค่ำคืนผ่านไปด้วยดี เมื่อเวลาพระจันทร์ขึ้นสูงสุดบนท้องฟ้า ในห้องครรชิตปรากฎร่างเด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาจากมุมมืดในตอนกลางดึก โดยไม่มีใครเห็นเธอเลยแม้แต่น้อยหรือเห็นก็แกล้งทำเป็นไม่เห็น

     "พี่ชาย~" เสียงแผ่วเบาราวเสียงกระซิบดังออกมาจากปากเล็กๆของเด็กสาว

     เด็กสาวมาอยู่ในนอนสีขาวบางๆ ดวงตาของเธอปิดสนิทแต่เท้าของเธอกลับเดินตรงไปยังประตูห้องของเด็กชายโดยไม่หลงทิศเลยแม้แต่น้อย จนถึงหน้าประตู เด็กหญิงก็เปิดประตูเข้าไปและล็อคประตูอย่างแน่นหนาที่สุด ก่อนที่เธอจะซุกตัวเบี้ยดเสียดกับร่างของชายหนุ่มที่หลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง

     ภายในความฝันของชายหนุ่ม เขากำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงจนาดคิงศ์ไซด์ในห้องพักสุดหรูของเขา ข้างๆเขาเต็มไปด้วยสาวสวยมากหน้าหลายตากำลังนั่งและนอนอยู่บนเตียงของชายหนุ่ม เขากอดหญิงสาวคนหนึ่งไว้ในอ้อมกอด หญิงสาวทั้งหลายต่างพูดคุยกันเสียงดังเรื่องแฟชั่นและเครื่องประดับอย่างสนุกสนานโดยมีชายหนุ่มแสดงความคิดเห็นหรือหยอกล้อกับพวกเธอ จนได้ยินแต่เสียงหัวเราะอย่างฮาเฮ

     ในความเป็นจริงชายหนุ่มกอดลิลลี่อย่างแน่พร้อมกับมือที่ซุกซนไปมา บนใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มมีความสุขอย่างล้นเหลือ

     ส่วนลิลลี่เองในความฝัน เธอได้พบกับเด้กชายที่เธอแอบชอบตั้งแต่เด็กๆ เด็กชายคนนั้นสวมชุดผ้าฝ้ายสีน้ำตาลเก่าๆ ผมของเขาเป็นสีแดงส้มที่เปล่งประกาย เขากำลังปลอบเธอที่ร้องไห้เพราะการวิ่งสะดุดขาตัวเอง เธอเองก้จำไม่ได้ว่าตนเองวิ่งออกจากบ้านมาทำไม

     "ไม่เป็นไรนะคนดี พี่ชายคนนี้จะปัดเป่าความเจ็บปวดนี้เอง ฟู่~" เด็กชายเป่าแผลที่หัวเข่าเธอเบาๆ พร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาค่อยๆบรรจงปัดเศษดินเศษทรายออกจากบาดแผลก่อนจะเทน้ำจากกระบอกน้ำล้างแผลให้เธอ

     "เจ็บจ๊างเลย แง๊ๆๆๆ"

     "โอ้ๆ ไม่เป็นไรนะๆ เดี๋ยวพี่ซื้อขนมให้นะถ้าหยุดร้อง" เด็กชายลูบหัวเธอช้าๆ ก่อนจะพยุงเธอไปยังร้านขายสายไหมที่อยู่ใกล้ๆ

     "จริงๆนะ" เด้กหญิงยิ้มกว้างให้เด็กชายก่อนจะหยุดร้องไห้แล้วลุกขึ้นเดินไปพร้อมกับเด็กชายคนนั้น

     "รักพี่ชายที่สุดเลย" เสียงในใจของเธอดังขึ้นก่อนที่ภาพในความฝันจะดำเนินต่อไปในช่วงเวลาที่เด็กหญิงเจอกับเด็กชายในช่วงเวลาต่างๆจนถึงปัจจุบัน

     เวลากลางคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครทราบว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในห้องของว่าที่ลูกเขยของตระกูลเมอลีน แต่ขณะนี้ทุกคนในบ้านจะได้รับรู้ถึงมัน!

     ครรชิตที่กำลังฝันหวานถึงสาวๆอยู่นั้นถูกปลุกขึ้นด้วยเสียงแปลกๆที่ดังขึ้นบนหน้าอกของเขานั้นเอง

     "อ๊าง~ พี่ชาย~" เสียงน่ารักสดใสดังขึ้นกระทบกับโสตประสาทที่ดีกว่าคนทั่วไปของเขา

     ด้วยความไม่ใจว่าตนยังอยู่ในฝันหรือไม่จึงลองขยับร่างกายดู แต่กลับกลายเป็นว่าร่างกายด้านซ้ายของเขาเหมือนมีอะไรที่นุ่มนิ่มทับเอาไว้ และมือซ้ายของเขาเองก็กำลังวางอยู่บนอะไรสักอย่างที่นุ่มเนียนยิ่งนัก ส่วนมือขวาเขากำลังกุ้มอะไรบ้างอย่างที่มันนูนๆและนุ่มนิ่ม บนอกของเขารู้สึกได้ถึงลมหายใจอันร้อนระอุ ส่วนต้นคอก้สัมผัสได้ถึงเส้นผมที่ระเอียดและนุ่มสลวย

     ความคิดเริ่มประมวลผลทำให้เขาค่อยๆต่อส่วนประกอบจากความรู้สึกที่ร่างกายของเขาสัมผัสและรู้สึกถึงมันขึ้นมา ' -ิบหาย! ผู้หญิงที่ไหนว่ะ! '

     เมื่อสมองเริ่มทำงานได้เต็มที่เขาเริ่มนึกไปเรื่อยๆและเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในความฝันและความเป็นจริงที่เขาได้กระทำไป ภายในความฝันเขาเล้าโล้มหยิงสาวในอ้อมกอดอย่างนิ่มนวลและค่อยๆกระตุ้นเธอไปเรื่อยๆจนสุดท้ายเธอก็หลับไป แล้วในความจริงละ? 'H-ly Sh-t'

     เขาไม่สนใจใดๆทั้งสิ้น รีบลืมตาขึ้นมาอย่างทันที แล้วจองมองไปยังสิ่งที่นอนบนอกของเขาในสภาพเปลือยเปล่า เสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ยไปอยู่ปลายเตียง และตัวเขาเองก็ไม่เหลือเสื้อผ้าอื่นใดนอกจากปลอกแขนที่ถอดไม่ได้เพียงชิ้นเดียว พวกเขาทั้งคู่ต่างอยู่ในชุดวันเกิดใต้ผ้าห่มเดียวกัน ถ้าเป็นตัวเขาในอดีตคงไม่คิดมากแล้วจูบรับอรุณสวัสดิืไปเสียด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เด็กสาวในอ้อมกอดเขาคือลิลลี่!

     "พี่ชาย" ลิลลี่งัวเงีย เธอขยี้ตาก่อนจะจ้องมองไปยังชายหนุ่มด้วยความมึนงง ก่อนที่สายตาของเธอจะสำรวจไปรอบๆห้อง

     ลิลลี่เธอพบว่าตัวเองมิได้อยู่ในห้องนอนที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับและตุ๊กตาขนาดต่างๆรอบๆเตียง แต่เธออยู่ที่ห้องนอนของจูเนียร์ที่เป็นห้องนอนเรียบๆไม่ค่อยมีของตกแต่งมากนักนอนจากโต๊ะเขียนหนังสือหลายตัว

     เมื่อสายตาของเธอพาดผ่านไปที่ชายหนุ่มเธอก้พบว่าเขามิได้ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว เธอหน้าแดงก่อนจะก้มหน้าลง แต่นั้นคือสิ่งที่ผิดมหันต์เธอเองก็ไม่ต่างกับชายหนุ่มเธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้นแถมเธอเองตอนนี้ก็กองอยู่บนอกของชายหนุ่ม พร้อมกันนั้นทั้งคู่ยังอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกัน!

     กรี๊ด~~

     เสียงกรีดร้องของลิลลี่ดังไปทั่วทั้งบ้านเรียกให้ทุกคนต่างพร้อมใจกันละทิ้งงานที่ทำ ก่อนมุ่งตรงมายังห้องพักของว่าที่ลูกเขยของสกุลเมอลีน รวมถึงเจ้าของบ้านอย่างท่านหญิงเซเรน่าที่กำลังจะไปปลุกลูกสาวคนเล็กของเธอ โชคดีละมั้งที่บิดาของทั้งคู่ต่างก็ออกเดินทางตั้งแต่เมื่อวานจึงไม่ได้ตกใจกันเสียงร้องของลิลลี่?

     "เฮ้ย!" ครรชิตยกมือขึ้นปิดปากเด็กสาวโดยอัตโนมัติ

     ครรชิตเห็นลิลลี่ส่งเสียงอู้อี้พร้อมกับพยายามแกะมือของเขาออก เขาจึงพูดเบาข้างๆหูของเธอ "ลิลลี่ใจเย็นๆ เดี๋ยวพี่จะเอามืออก อย่าตะโกนนะมีอะไรค่อยๆพูดกัน" เขาเอามือออกก่อนจะจ้องหน้าของลิลลี่

     "พี่ชายบ้า!" เธอพูดด้วยเสียงค่อยๆ ก่อนจะหยิบเอาเสื้อผ้าที่ปลายเตียงขึ้นมาจะสวมมันต่อหน้าชายหนุ่ม

     "เดี๋ย..."

     ยังไม่ทันทีชายหนุ่มจะพูดอะไรห้ามเด็กสาว เพราะเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่ที่กำลังจะเข้ามาถึงหน้าประตูห้องของเขาแล้ว

     "...ว" สิ้นเสียงสุดท้ายของเขาประตูห้องก็เปิดออก

     ภาพที่เซเรน่าและคนรับใช้เห็นคือ ชายหนุ่มหน้าตาดีกำลังกอดเด็กสาวตัวเล็กน่ารักไว้ในอ้อมกอดโดยมีผ้าห่มปิดบังร่างกายของทั้งคู่ไว้ภายใน ที่ปลายเตียงมีเสื้อผ้าของทั้งคู่กองรวมกันอยู่ ใบหน้าของชายหนุ่มเต้มไปด้วยความตกใจและแดงซ่าน ส่วนเด็กสาวก้มหน้าไม่พูดไม่จาแต่ตั้งแต่หูและลำคอต่างมีสีแดงและมีรอยฟันขบกัดปรากฎให้เห็นจางๆ

     "..." ทุกคนต่างตกใจกับที่เห็นบ้างคนอายุยังน้อยต่างหน้าแดงแล้วหันหลังเดินออกไปเงียบๆ ส่วนคนที่พอมีอายุต่างถอนหายใจ?แล้วถอนตัวออกไป แต่มีคนหนึ่งที่ไม่ไปไหน

     เธอจ้องมองไปยังภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่ดูยินดีแต่ในตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เธอหัวเราะเบาก่อนจะหันหลังออกไป แต่ไม่วายทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ "ข้ากำลังจะมีหลานแล้วสินะ ฮุๆ"

     "หื้อๆ ข้าเป็นเจ้าสาวไม่ได้แล้ว" เด็กผู้หญิงก้มหน้าร้องไห้ออกมา

     ครรชิตคิดในใจต่อคำพูดของเด็กสาว 'ข้าก็เป็นเจ้าบ่าวของเจ้าอยู่แล้วไม่ใช่รึ' ก่อนที่เขาจะปลอบเธอ

     "โอ้ๆ เจ้าบ่าวของเจ้าก็นี้ไม่ใช่หรอคนดี" ครรชิตลูบหัวเด็กสาวอย่างอ่อนโอนก่อนจะกระซับวงแขนขึ้นเล็กน้อย

     "อึก อึก จริงด้วย ตอนนี้พี่ชายก็เป็นท่านพี่ของข้าแล้ว! เย้! ท่านพี่!" เด็กสาวหันมากอดชายหนุ่มโดยที่เธอไม่ระวังตัวเลยว่าพวกเขาทั้งคู่ต่างไร็ซึ่งสิ่งปิดกันใด จนเธอสัมผัสได้ถึงอะไรบ้างอย่างที่ดันท้องน้อยของเธออยู่ นั้นทำให้เธอหน้าแดงก่อนจะส่งเสียงออกมาเบาๆ "บ้า!"