ราชันเงาแห่งอเคเซีย

ตอนที่ 26 : บทพิเศษ : เด็กชายผู้มีมรดกระดับร้อยล้าน

บทพิเศษ : เด็กชายผู้มีมรดกระดับร้อยล้าน

     จูเนียร์ที่อยู่ในร่างของนายไอเคะกำลังทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ในห้องทำงานเสมือนภายในห้องส่วนตัว เมื่อเขาได้ให้โฟลช่วยขายเกมจนเริ่มมียอดจำหน่ายและสร้างรายได้ให้เข้าเล้กๆน้อย ก็มีจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ส่งเข้าเน็คลิ้งค์มีเนื้อหาว่าห้องพักนี้จะสิ้นสุดในเดือนนี้เนื่องจากตัวของเด็กชายสามารถหารายได้ได้ด้วยตนเองในระดับหนึ่งแล้ว

     จูเนียร์เห็นดังนั้นเข้าจึงต้องหาวิธีหาเงินให้เพียงพอต่อการใช้ชีวิตในโลกนี้ให้ได้ เขาทำตามคำแนะนำของโฟลที่บอกให้เขาตั้งร้านค้าออนไลน์ขึ้นมาโดยเน้นไปที่ขายเกมที่เข้าสร้างขึ้นมานั้นเอง ด้วยวิธีนี้ก็เป็นสิที่ครรชิตเคยสอนให้เขาเช่นกันดังนั้นเข้าจึงไม่ปฎิเสธ

     ในตอนนี้เขากำลังสร้างร้านค้าออนไลน์อยู่แต่มันมีค่าใช้จ่ายพอสมควรในตอนนี้เขามีเงินไม่มากพอจะเปิดร้านได้อย่างสมบูรณ์ เขาจึงเปิดแค่ไม่กี่ฟังก์ชันเช่น การขายเกม ติดต่อผู้พัฒนา เป็นต้น ส่วนฟังก์ชันอื่นๆอีกหลายสิบอันเขายังไม่ได้เปิดใช้หรือยังไม่ได้ซื้อ

     "โฟล ช่วยกระจายข่าวไปตามเว็บหรือสื่อที่ไม่มีค่าโฆษณาทีนะ" จูเนียร์สั่งเอไอโฟลที่เป็นผู้ช่วยเข้าในตอนนี้ ก่อนที่จะมุ่งความสนใจไปยังการสร้างเกมเล็กๆ เล่นง่ายๆ และราคาไม่แพงอยู่

     "รับทราบค่ะ"

     สองนายบ่าวต่างช่วยกันสร้างร้านค้าอนนไลน์เล็กๆขึ้นมาโดยใช้เวลาไปเจ็ดวัน เข้ามีเกมอยู่ในรายการเกือบยี่สิบเกมแล้วทุกเกมเป็นเกมที่เล่นสิบถึงยี่สิบนาทีก็จบทั้งหมดเป็นเกมสองมิติน่ารักๆ เหมาะที่จะเล่นในระหว่างเดินทางหรือพักผ่อนทั้งสิ้น

     ความตั้งใจแรกของจูเนียร์คือการเป็นนักเล่นเกมมืออาชีพในเกมราชันแห่งราชาเงา แต่เพราะกฎและข้อปฎิบัติของเกมนี้ต้องมีอายุสิบห้าปีขึ้นไปถึงจะเล่นได้เข้าจึงต้องมานั่งสร้างเกมขายอยู่อย่างนี้

     "อาหารสดใกล้จะหมดแล้วสิ" จูเนียร์บนออกมาด้วยความเสียดาย เพราะอาหารสดที่ไอเคะทำงานแลกมาและก็ซื้อมาเก็บไว้ใกล้หมดแล้ว และเขาเองก็ไม่ทักษะเหมือนที่ไอเคะมีจึงไม่สามารถทำงานแลกของสดเช่นนี้ได้ เขาได้แต่ซื้อเท่านั้น

     "โฟลครับ สั่งซื้ออาหารสดสำหรับหนึ่งที่จำนวนสิบเอ็ดวันด้วยนะ"

     "ได้ค่ะ ไม่ทราบว่านายท่านต้องการเน้นไปทางด้านผักหรือเนื้อสัตว์ค่ะ"

     "ผสมๆกันดีกว่า" เขามองดูร่างกายที่มีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้างจากที่ผอมแห้งเสียเหลือเกินของตนเพราะของสดที่เขามีส่วนใหญ่เป็นพักมีเนื้อสัตว์เพียงเล็กน้อย และอาหารสำเร็จรูปก็มักเป็นพวกเส้นบะหมี่แห้งและผักดอง อาหารประเภทเนื้อกระป๋องก็พอมีบ้าง แต่เจ็ดวันที่ผ่านมาเข้ากินพวกอาหารสำเร็จรูปไปจนหมดแล้วจากที่มันสามารถกินได้ถึงหนึ่งเดือนเลยทีเดียว

     "ข้อมูลห้องพักราคาถูกและดีมีที่ไหนบ้างละ"

     "ภายในเมืองหลวงกรุงเทพฯมีสองที่ค่ะ ยานรังสิตมีหนึ่งแห่งชื่อหอพัก'คาเทีย' ราคาห้องพักขนาดมาตราฐานสี่สิบตารางเมตรค่าเช่าอยู่ที่เดือนละแปดพันเครดิตต่อเดือนไม่รวมค่าใช้จ่ายทางด้านสาธารณูปโภคที่ผู้เช่าต้องจ่ายเองค่ะ ส่วนอีกที่เป็นในนิคมอุตสาหกรรมไซน่าชื่อหอพัก'มังกรสามหัว' ราคาห้องพักขนาดมาตราฐานสี่สิบตารางเมตรค่าเช่าอยู่ที่เดือนละเก้าพันเครดิตต่อเดือนไม่รวมค่าใช้จ่ายทางด้านสาธารณูปโภคที่ผู้เช่าต้องจ่ายเองเช่นเดียวกันค่ะ"

     "ไม่ไหวแหะ สงสัยต้องใช้ของที่ครรชิตทิ้งไว้ให้" เขาต้องการที่จะลองหาที่อยู่อาศัยเองแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ด้วยราคาแปดพันนั้นเท่ากับเงินที่เขาขายเกมได้จำนวนหนึ่งในสามเดือนเลยทีเดียว และการจะหางานอื่นๆทำคงเป็นไปม่ได้เพราะในเมืองหลวงแห่งนี้อย่างน้อยก็ต้องจบระดับสูงๆถึงจะมีงานประจำให้ทำ

     ทางเลือกสุดท้ายคือพึงครรชิต ถึงแม้ชายหนุ่มจะไม่อยู่ในโลกนี้แล้วตามข่าวที่ประกาศทางทีวีและสื่อต่างๆว่า "ครรชิต เทวาศักดิ์นักธุรกิจและเจ้าของเกมราชันแห่งราชาที่กำลังมาแรงในขณะได้เสียชีวิตลงด้วยอากาศหัวใจวายที่ห้องควบคุมระบบของเกมดัง" แต่ชายหนุ่มได้ทิ้งเบอร์และชุดตัวเลขไว้ให้เขาเมื่อเขาต้องการความช่วยเหลือให้โทรไปเบอร์นี้แล้วบอกชุดตัวเลขเพื่อถ่ายโอนกรรมสิทธิ์ของครรชิตมายังตัวจูเนียร์

     "โฟลเปิดระบบติดต่อสื่อสารแล้วโทรไปยังหมายเลข +41-XXXX-XXXXXX" เขานึกถึงหมายเลขโทรศัพท์ก่อนจะให้โฟลโทรออกไป

     "Hello! Wait a minute." เสียงปลายสายเป็นช่วยหนุ่มเสียงค่อยข้างใหญ่ เข้าพอจะรู้บ้างว่านั้นเป็นภาษากลางของโลกนี้เขาไม่ค่อยเก่งภาษานี้เท่าไรนัก แม้จะฝึกใช้อยู่เสมอๆ แต่ก็พอรู้ว่ามันหมายถึงรอสักครู่

     "สวัสดีครับ ผมเอเย่นสมพงศ์ถือสาย โปรดบอกรหัสชุดข้อมูล" เสียงที่พูดออกมาเสียงออกแหบๆเหมือนคนมีอายุ

     " บัดนั้น                                      หนุมานฤทธิแรงแข็งขัน

       หลีกหลบรบชิดติดพัน                ยืนยันเหยียบเข่าอสุรี

       มือขวาเงื้อง่าจะชิงศร                 กรซ้ายกุมเศียรยักษี

       หันเวียนเปลี่ยนท่าราวี                ต่างรับต่างตีกันไปมา ฯ "

     "รับทราบ กำลังถ่ายโอนทรัพย์สินไปยังเจ้าของกรรมสิทธิ์คนใหม่ ขอบคุณที่ใช้บริการของเรา สวัสดีครับ" เสียงปลายสายเงียบลงก่อนที่สายโทรศัพท์จะถูกตัดไปดื้อ เมื่อลองโทรไปอีกรอบปรากฏว่าเลขหมายนั้นไม่มีการใช้งานใดๆมาก่อน

     "มีการแจ้งเตือนจากธนาคารกลาง จะเปิดรับเลยไหมค่ะ"

     เขาพยักหน้าถึงแม้โฟลจะไม่ตัวตนแต่ก็รับรู้ได้ว่าเจ้านายเธอต้องการเปิดดู

     "เรียน คุณไอเคะ เนื่องจากมีการโอนทรัพย์สินมรดกจำนวนสองร้อยสี่สิบล้านสามแสนเครดิตจากผู้ไม่ประสงค์ออกนามเข้าสู่บัญชีคุณ กรุณามาที่ธนาคารกลางเพื่อทำเรื่องยื่นยันการโอนทรัพย์สินอย่างถูกต้องเรียบร้อย จากธนาคารกลาง"

     จูเนียร์ตาโตเท่าไข่หานหลังจากเห็นจำนวนทรัพย์สินที่ถูกโอนมานี้เพียงเขาใช้เบอร์เดียวเท่านั้น ครรชิตให้เขามาอีกหลายสิบเบอร์แล้วแต่ละเบอร์ชายหนุ่มก็บอกมาว่ามันเป็นทรัพย์สินเล้กน้อยของเขาเท่านั้น เขาไม่อยากจะคิดว่าครรชิตมีทรัพย์สมบัติอยู่มากเท่าใดกันแน่

     เย็นวันนั้นเขาออกไปยังธนาคารเพื่อทำเรื่องการโอนทรัพย์สินให้เรียบร้อย ก่อนจะกลับมายังพักเพื่อตรวจสอบพวกมัน

     ในรายการทรัพย์สินมีเงินสดถูกโอนเข้าบัญชีของเขาหนึ่งร้อยล้านเครดิต หุ้นบริษัท ครรชิต คอร์ปอเรชั่น จำกัด (มหาชน)สองเปอร์เซ็นต์ คอนโดมิเนียมหรูยานธุรกิจหนึ่งชั้นและเครื่องบินส่วนตัว รถลีมูซีนส่วนตัว รถยนตร์ส่วนตัวและมอเตอร์ไซค์ทั้งอย่างเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดอย่างละหนึ่ง นอกจากนี้ยังมีบ้านพักตากอากาศอีกหนึ่งหลังที่เชียงใหม่

     เขาได้แต่มึนงงกับทรัพย์สินที่เพิ่มขึ้นจากไม่กี่พันเครดิตกลายเป็นระดับร้อยล้านจากการโทรศัพท์กริ่งเดียวเท่านั้น

     วันนั้นทั้งวันจูเนียร์ไม่ได้ทำอะไรนอกจากหัวเราะ ร้องไห้ บางครั้งก็นิ่งเงียบไปทั้งคืนจนหลับไปในที่สุด

     วันรุ่งขึ้นเขาลงมาที่หน้าหอพักพร้อมข้าวของที่เขาพอมีติดตัวอยู่ทั้งหมดใส่ในกระเป๋าเดินทางเล็กๆ ที่หน้าหอพักมีรถลีมูซีนสีดำจอดอยู่ที่ทางเข้าพร้อมชายชุดดำจำนวนสองคนยืนรออยู่ที่หน้าประตูหอพัก และที่ประตูรถมีชายวัยกลางคนที่ใส่ชุดพ่อบ้านยืนรอเปิดประตูอยู่ นอกจากรถลีมูซีนนี้แล้วยังมีรถฮัมเมอร์ที่ดูยังไงก็เป็นรถคุ้มกันชั้นหนึ่งอีกสองคันประกอบหัวและท้ายขบวน

     เขาเดินไปพร้อมบอดี้การ์ดชุดดำสองคนตรงไปยังรถลีมูซีนที่จอดอยู่

     "ให้กระผมถือให้นะขอรับ นายน้อย" ชายหนุ่มในชุดพ่อบ้านโค้งตัวเกือบสี่สิบองศาให้จูเนียร์ ก่อนจะหยิบกระเป๋าของเขาไปแล้วเปิดประตูรถให้

     เขาอยากจะขอบคุณแต่พ่อบ้านคนนั้นยิ้มให้ก่อนจะส่ายหน้า แล้วเดินไปยังท้ายกระโปรงรถเพื่อเก็บกระเป๋าเดินทางของเขาก่อนจะไปนั่งคู่กับคนขับ และแล้วขบวนรถลีมูซีนก็เคลื่อนตัวเข้าสู่ใจกลางเมืองหลวงของประเทศไทย