ราชันเงาแห่งอเคเซีย

ตอนที่ 23 : หนึ่งเดือนที่ผ่านไป

บทที่ 1 : หนึ่งเดือนที่ผ่านไป

     หลังจากวันที่ได้ของขวัญงานหมั้นจากบิดาและฝ่ายเจ้าสาว ข่าวการหมั้นหมายนี้ไม่ได้ใหญ่โตหรือรู้กันมากมายนักเพราะร้านเมอลีนดีลเลอร์ไม่ได้มีอำนาจหรืออิทธิพลกว้างขว้างเหมือนร้านค้าใหญ่ๆทั้งหลายในเมืองนี้ ข่าวการหมั้นของลูกสาวทั้งสองคนของร้านขายศิลาจิตอสูรได้รับความสนใจจากผู้คนที่มีธุรกิจร่วมกันและพวกลูกค้าขาประจำเท่านั้น

     ภายในบ้านครอบครัวเมอลีน ครรชิตดำเนินชีวิตอย่างเรียบง่ายและไม่สะดุดตาใครต่อใครมากนัก เพราะเขายังคงต้องฝึกฝนและพัฒนาตนเองไปเรื่อยๆอย่างสงบ

     ตอนนี้เขาบรรลุการฝึกฝนลมปราณขั้นหลอมกระดูกเพชรขั้นสามได้แล้วนับว่ารวดเร็วกว่าที่เขาคาดกาลเป็นอย่างมากต้องขอบคุณพลังมานาที่ช่วยเขาในเรื่องนี้ ตอนนี้ถามไม่มีใครสังเกตก้จะไม่เห็นความแตกต่างของจูเนียร์ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาแน่นอน แต่ถ้าโลกนี้มีรูปถ่ายแล้วนำสองรูปที่ถ่ายห่างกันหนึ่งเดือนมาดูจะพบว่าเด็กชายสูงขึ้นเกือบสิบเซนติเมตร และร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่เข้ารูปไม่ได้ใหญ่โตและเทอะทะดังเช่นนักเพาะกล้าม 

     ผมสีแดงส้มที่เงางามยาวจนแทบจะถึงกลางหลังจากที่ตอนแรกมันยาวระต้นคอเท่านั้น โดยเด็กชายไม่เคยตัดมันเลยแม้แต่ครั้งเดียวในหนึ่งเดือนที่ผ่านมาซึ่งถือว่ามันยาวเร็วมาก และผิวกายของเขาดูมีน้ำมีนวล เปล่งประกายสีชมพูจางๆเหมือนผิวเด็กอ่อน แต่กลับแข็งแกร่งยิ่งกว่าหนังของสัตว์เวทระดับสองเสียอีก ยิ่งมีลมปราณคุ้มกายยิ่งแข็งแกร่งจนสัตว์เวทระดับสามทำอันตรายแก่ร่างกายของเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

     ส่วนกลิ่นหอมจากร่างกายของเขายิ่งเขาฝึกฝนหลอมกระดูกเพชรขั้นสูงมากเท่าใดมันก็ยิ่งหอมมากขึ้นและกลิ่นได้เริ่มมีคนสังเกตหรือได้กลิ่นนี้กันบ้างแล้ว เขาได้แต่ปล่อยมันไปและไม่ได้สนใจมัน โดยที่ไม่สังเกตเลยว่าในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาลิลลี่มักจะเกาะติดเขาไปทุกที่ที่เข้าไป โดยถามเห็นผลก็เพราะว่า"กลิ่นพี่จูเนียร์ห๊อมหอม" ก่อนจะกระโดดมาเกาะแขนแล้วสูดดมอย่างใกล้ชิด 

     ดีที่พี่โรสไม่เป็นแบบเดียวกันแต่เมื่อชายหนุ่มสังเกตให้ดีๆก็พบว่าไม่ต่างกันเลยแม้แต่น้อย แต่พี่โรสยังเก็บอาการได้ต่อหน้าคนอื่นดีกว่า หรือว่าจะโรคจิตกว่ากันก็ไม่แน่ใจเพราะเสื้อผ้าของเขามักหายไปบ่อยๆก่อนจะพบที่หน้าห้องซักล้างในวันต่อมา โดยเขาเคยใช้เวทย์ค้นหาดูก้พบว่ามันไปอยู่ห้องพี่โรสสักพักก่อนจะกลับไปที่ห้องซักล้างเหมือนเดิม!

     การฝึกเวทย์ก็ก้าวหน้าไปช่วงใหญ่ตอนนี้เขาปลุกพลังธาตุแล้ว เขามีพลังธาตุดินเป็นธาตุประจำกายซึ่งแน่นอนอยู่แล้วเพราะบิดาเขาบิชอบเองก็มีธาตุดิน ส่วนใหญ่คนในครอบครัวหรือตระกูลมักจะมีธาตุเดียวกัน ส่วนพี่โรสก็ปลุกธาตุแล้วเช่นกันได้ธาตุลมซึ่งเป็นธาตุที่ลุงดีลมี ส่วนป้าเซเรน่านั้นเป็นธาตุน้ำ ทั้งลุงดีลและป้าเซเรน่าต่างก็อยู่ในขั้นผู้ใช้เวทย์ธาตุขั้นกลางทั้งคู่ เมื่อก่อนพ่อของเขาก็มีระดับเท่ากับทั้งคู่แต่เมื่อได้รับบาดเจ็บหนักจากการต่อสู้จึงทำให้ระดับขั้นลดลงมาเหลือแค่นักรบมนตราขั้นสูงแต่ยังสามารถใช้พลังเวทย์ธาตุดินได้อยู่

     ศาสตร์การปรุงยาตอนนี้เขาสามารถปรุงยาระดับกลางได้แล้วแต่ยาระดับสูงหรือหายากอย่างยาสามวิญญาณเขายังขาดอุปกรณ์และวัตถุดิบในการทำอยู่เพราะของแต่อย่างที่ใช้ปรุงยาขั้นสูงต่างมีราคาแพงและหายากยิ่ง เขามียาระดับต่ำอย่างยาสมานแผล ยารักษาภายในและยาเร่งมานาที่ข้าใช้อย่างฟุ่มเฟือยเพื่อสะสมมานาจำนวนมากเพื่อกลั่นเป็นลมปราณตอนนี้ยาระดับต่ำเขามีเต็มแหวนมิติระดับต้นโดยหนึ่งวงมียาอย่างละชนิด และยาระดับกลางอีกสามสูตรที่พอสร้างได้สมควรก็ถูกเก็บสะสมไว้บางส่วนก็นำไปประมูลที่โรงประมูลของลุงแคสเตอร์ ส่วนยาระดับต่ำก็ให้ท่านอาเมอลินเป็นผู้แทนขายให้ข้า ส่วนดูลันมีหน้าที่ใหม่คือค่อยซื้อวัตถุดิบให้ข้าด้วยการซื้อที่ละน้อยในหลายร้านเพื่อป้องกันการส่งสัยในการซื้อที่ละมากๆ

     ส่วนจากรึกเวทย์นั้นก้าวหน้าช้าสุดในตอนนี้เพราะเขาไม่สามารถสร้างจารึกเวทย์ขั้นกลางได้เลยแม้แต่น้อยเพราะมันต้องใช้ความเข้าใจอย่างมากในการสร้างแต่แผ่น แถมมันยังซับซ้อนมากๆอีกด้วยเพราะจารึกเวทย์ขั้นกลางคือการใช้วงเวทย์หลายวงในแผ่นเดียวโดยมีอักษรจารึกในการควบคุมแต่ละวงเวทย์ เขามักจะทำมันลัดวงจรอยู่เสมอๆ อีกเหตุผลก็คงเพราะเขาเอาเวลาส่วนใหญ่ของการเรียนรู้วิชานี้ไปลงกับการสร้างเอไอขึ้นมาละมั้ง ตอนนี้ก็พอเอามาใช้ในการปรุงยาระดับต่ำได้บ้าง เช่นสร้างคำสั่งเมื่อต้มได้เวลาเท่าไรก็ให้วงเวทย์พายุหมุนทำงานเพื่อช่วยในการผสมยาโดยที่เขาทำอย่างอื่น

     เขาใช้หม้อปรุงยาเวทย์ระดับกลางเป็นตัวทดลองเอไอนั้นเอง ถึงแม้จะช่วยได้บ้างแต่ก้ไม่ค่อยคืบหน้าอยู่ดี เมื่อมันไม่ค่อยคืบหน้าเขาก็เลยใช้เวลาบางส่วนในการประติดประต่อหนังสือเทพแห่งการช่างและเรียนรู้เกี่ยวกับการสร้างอุปกรณ์เวทย์ขึ้นมา แต่มันก็ยากตรงที่เขาไม่มีวัตถุดิบและโรงหลอมทำให้ทุกอาทิตย์จะมีวันหนึ่งที่เขาจะไปช่วยงานที่ร้านลุงคามิลสัปดาห์ละครั้งเพื่อลองสร้างอาวุธเป็นมีดเล่มเล็กๆขึ้นมา แต่บอกตามตรงแทบจะไม่คืบหน้าเพราะมันบิดเบี้ยวตลอดเพราะเขาไม่สามารถกะน้ำหนักของการลงค้อนได้ เป็นประเภทแรงเยอะแต่สูญเปล่า

     ในหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาแทบจะไม่ได้อ่านหนังสือหมอเพนจรเลยแม้แต่น้อยเพราะเขาไม่ค่อยชอบเรื่องพวกนี้อยู่นักหรอกแต่ก็พอศึกษาให้พอรักษาโรคทั่วไปได้เท่านั้นก็พอ ยิ่งมียาดีๆด้วยแล้วเขาแทบจะไม่ใช้หนังสือเล่มนี้เลย

     ครรชิตที่กำลังนั่งเล่นในศาลากลางน้ำโดยที่ด้านหน้าเป็นชุดชงชาและขนมหวานทานเล่นที่เป็นแป้งกลมๆด้านในสอดใส้แยมผลไม้หรือผลไม้เป็นชิ้น ด้านข้างมีโต๊ะเขียนหนังสือตั้งอยู่ด้านในเต็มไปด้วยกระดาษที่เขียนข้อความเต็มไปหมด และบ้างส่วนก็เป็นรูปวาดของชิ้นส่วนบางอย่าง ที่หน้าศาลามีเด็กชายยืนเฝ้าไม่ให้ใครเข้ารบกวนเขาที่นั้งพักผ่อนอยู่ที่

     ด้วยความสูงของครรชิตที่ตอนนี้สูงเกือบร้อยหกสิบเซนติเมตรซึ่งเป็นผลมาจากการฝึกปราณผสมกับกรรมพันธุ์ของตระกูลแอสลาสเขาจึงสูงได้ขนาดนี้ รวมกับมวลกล้ามเนื้อที่สมบูรณ์เข้ารูป โครงหน้าที่คมเข้ม ผมที่ยาวสลวยจนถึงกลางหลังทำให้เขาเหมือนคุณชายเจ้าสำอางที่อายุสิบหกสิบเจ็ดปีอย่างยิ่ง แต่กลับคนที่รู้จักก็จะรู้ได้ทันที่ว่าเขาเป็นชายอายุสิบปีเท่านั้น!

     ด้วยความสงบเงียบของศาลากลางน้ำทำให้เขาเหมือนรูปสลักที่งดงาม แต่ความสงบกลับถูกทำลายลง

     "พี่ชาย~ ไปเล่นกันๆ" เด็กสาวในรูปร่างเล็กกระทัดรัดที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ได้วิ่งมาทางศาลาด้วยความรวดเร็วทำใไห้ผมทวินเทลของเธอสะบัดไปมาก่อนจะกระโดดเข้าไปกอดเด็กชายที่เดินออกมารับที่หน้าศาลาเพื่อไม่ของบนโต๊ะกระจัดกระจาย

     ด้วยความสูงเพียงร้อยยี่สิบกว่าๆจึงทำให้หัวของเด็กหยิงซุกอยู่ช่วงท้องและหน้าอกของเด็กชายเท่านั้น มองไปมองมาเหมือนพี่ชายกอดน้องสาวเท่านั้นแต่ใครจะรู้ว่าทั้งคู่เป็นคู่หมั้นกัน ใช่แล้วเด็กผู้หญิงคนนี้คือลิลลี่นั้นเอง!

     ลิลลี่ดมฟุดฟิดๆตรงแถวหน้าท้องทำให้ชายหนุ่มรู้สึกจักจี้บริเวณนั้น เขาได้แต่ลูบหัวเจ้าตัวเบาๆก่อนจะดันตัวเธอออกมาเพื่อสบตา

     "พี่จูเนียร์มีกลิ่นผู้หญิงคนอื่นได้ไง" ลิลลี่ถามออกมาโดยตัดหน้าเขาที่จะถามว่าจะไปเล่นอะไร

     "คือว่า... พี่รับขนมมาจากเด็กรับใช้คนหนึ่งนะ" เขาเกาแก้มอย่างงงๆเพราะเขาไม่รู้ว่าลิลลี่ทำได้ไงที่ได้กลิ่นตัวคนอื่นบนตัวเขา

     "คนไหนๆ ข้าจะไปเอาเรื่องมัน"

     "ใจเย็นลิลลี่ เธอแค่เอาขนมมาให้เท่านั้นไม่ได้มีอะไรกว่านั้น ว่าเราจะชวนพี่ไปเล่นอะไรอีกละ" เขาต้องค่อยห้ามลิลลี่และพี่โรสแมรี่ประจำเวลามีผู้หญิงมาอยู่ใกล้ตัวผม หรือเวลาที่พวกเธอได้กลิ่นใครที่ไม่ใช่แม่และพวกเธอตลอดเวลาไม่อย่างนั้นคงมีเลือดตกยางออกกันไปหลายสิบครั้งแล้ว 

     เขาเริ่มรู้สึกว่ากลิ่นกายของเขานี้จะเป็นปัญหาใหญ่สุดที่จะทำให้คนอื่นสงสัยในตัวเขานี้แหละ เพราะมันเหมือนเป็นยาเสน่ห์อ่อนๆเสียด้วยซ้ำ เพราะเมื่อเพศตรงข้ามได้กลิ่นมักจะมีอาการหน้าแดงและยิ้มอย่างหยาดเยิ้มมาให้เขาในบางคนแต่ส่วนมากมักไม่มีผลอะไร แต่บางครั้งเขาต้องให้ดูลันค่อยกันและออกไปไหนต่อไหนแทนเขาเลยทีเดียวโดยเฉพาะสถานที่มีผู้หญิงอยู่เยอะเช่นร้านเสื้อผ้า เครื่องประดับ เป็นต้น แม้จะมีบางครั้งที่เขาใช้กลิ่นสบู่หรือกลิ่นดอกไม้ในอ่างอาบน้ำเพื่อกลบกลิ่นจึงจะสามารถออกไปอย่างปรกติได้แต่ก็ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นกลิ่นกายและกลิ่นสบู่จะยิ่งเสริมแรงให้กันและกันให้มีผลมากกว่าเดิมอีกเท่าตัว

     "ข้าจะชวนท่านไปจิบชาชมดอกไม้ที่สวนสายหมอก ไปกับข้านะ" ลิลลี่ลากข้าออกไปจากศาลาก่อนจะพาข้าไปยังทางออกของร้านค้าที่มีรถม้าจอดรออยู่ ข้าได้ให้ดูลันตามมาด้วยส่วนลิลลี่ก็ให้อลิซาเบธที่เป็นข้ารับใช้หญิงคนสนิทตามมาเช่นกัน

     ในรถม้ามีคนนั้งอยู่ก่อนแล้วคือพี่โรสแมรี่ ด้วยความที่อายุเกือบจะสิบเจ็ดแล้วความงามและทรวดทรงเริ่มเป็นผู้ใหญ่ ส่วนเว้าส่วนโค้งเริ่มปรากฎให้เห็น ด้วยหน้าตาที่ออกไปทางสวยคม ไว้ผมทรงหางม้าและชอบใส่ชุดกระโปรงยาวที่ดูเรียบร้อยและมักจะใช้เสื้อนอกผสมกับส่วนสูงที่มากกว่าเด็กชายเล็กน้อย ทำให้เธอเหมือนพี่สาวเจ้าระเบียบไปโดยปริยายด้วยนิสัยของเธอก้เป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่ใครจะรู้เธอมีนิสัยที่ไม่เคยมีใครเห็นนั้นคือเธอเป็นสุดยอดโชะตะคอนตัวแม่!

     "สวัสดีพี่โรส" ครรชิตทักทายหญิงสาวตามมารยาทเมื่อนั่งลงเรียบร้อย ส่วนลิลลี่นั้นขึ้นมานั่งข้างๆเขาโดยยึดแขนข้างนึงไป และข้ารับใช้นังอยู่ด้านนอกรถม้าในส่วนคนขับ

     "สวัสดีจ๊ะจูเนียร์" หญิงสาวยิ้มให้เด็กชายตรงหน้าเธอก่อนจะย้ายมานั่งข้างแล้วกอดแขนของเด็กชายไว้ทำให้ส่วนที่นุ่มนิ่มของเธอเบียดเสียดกับแขนของเขา

     "พี่โรสครับ" เขาเตือนเธอเล็กน้อยแต่ไม่ได้ผลเพราะตอนนี้เธอกอดเขาทั้งตัวไปเรียบร้อยแล้วแถมด้วยลิลลี่ที่ซุกตัวอยู่ที่หน้าอกของเข้าอีกด้วย

     ด้วยความชินหรืออย่างไรไม่ทราบ ครรชิตลูบหัวทั้งสองคนก่อนจะสั่งคนขับรถม้า "ไปสวนสายหมอก" แล้วเขาก็กอดพวกเธอตอบเบาๆก่อนจะดันทั้งคู่ให้อยู่ในอากัปกิริยาเรียบร้อยและเหมาะสมเพื่อไม่ให้เกิดข้อครรหา แต่เหมือนว่าคนในบ้านจะรู้กันหมดแล้วละมั้ง เพราะบางครั้งเขาก็แยกตัวพวกเธอไม่ทันตอนป้าเซเรน่าเขามาพบ เธอมักจะหัวเราะฮุๆและเดินออกไปอย่างเงียบๆ เช่นเดียวกับข้ารับใช้ในบ้าน