ราชันเงาแห่งอเคเซีย

ตอนที่ 16 : ยาสมานแผลหมายเลข 89

บทที่ 1 : ยาสมานแผลหมายเลข 89

     ในการฝึกฝนลมปราณแบบปรกติคงไม่สามารถข้ามขั้นตอนไปได้แต่เพราะในโลกนี้มีการใช้พลังมานาเพิ่มขึ้นมาจึงทำให้ชายหนุ่มใช้มันแทนลมปราณในจุดชีพจรให้มันโคจรจนเกิดการสะสมของพลังหยินหยางในเม็ดพลังได้อย่างปาฏิหาร

     ในตอนเช้าทั้งสามคนยังคงฝึกฝนการดูดซับมานาอยู่ทั้งช่วงเช้าจนตอนกลางวันเด็กรับใช้ก็ได้มาตามเด็กทั้งสามคนให้ไปกินข้าวเที่ยง ด้วยความเบื่อหน่ายหรืออย่างไรไม่ทราบลิลลี่ถึงได้หลับไปตั้งแต่ตอนไหนก้ไม่ทราบได้โดยที่เขาและพี่โรสแมรี่ไม่ได้สักเกตแม้แต่น้อยเพราะแต่ละคนก็ยุ่งอยู่กับการฝึกฝนของตนเอง

     เมื่อเจ้าขี้เซาตื่นขึ้นมาก็วิ่งอย่างรวดเร็วไปยังห้องอาหารโดยทิ้งไว้แต่ความตกตะลึงของชายหนุ่มที่เด้กสาวมีความเร็วมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร

     "อย่าไปสนใจเลย ลิลลี่ก็เป็นซ่ะอย่างนี้แหละเวลาฝึกเช้าๆ" โรสแมรี่ยิ้มให้ครรชิตก่อนที่จะออกเดินตามเด็กรับใช้ไป

     "ดูลัน!" เขาเรียกเด็กหนุ่มที่กำลังจะเดินนำเขาไปยังห้องอาหารให้หยุดสักครู่

     "ตอนบ่ายหลังจากทำงานเสร็จ ช่วยไปซื้อของตามนี้ให้หน่อย" เขายื่นกระดาษแผ่นเล็กๆที่มีรายการของกับเงินจำนวนหนึ่งซึ่งพอกับค่าของ

     "ได้ขอรับ" ดูลันก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะเก็บเงินและกระดาษเข้าไปในกระเป๋าคาดเอว

     รายการของที่ให้ดูลันไปคือสิ่งที่ร้านของลุงดีลไม่มีขายเพราะมันเป็นของที่ไม่ค่อยเกี่ยวกับศิลาจิตอสูรสักเท่าไร

     ร่านค้าของลุงดีล 'เมอลีนดีลเลอร์' เป็นร้านที่ค้าพวกของที่เกี่ยวศิลาจิตอสูรทั้ง ผงศิลาจิตอสูรต่างๆ กระดาษเวทย์ หมึกเวทย์ ชิ้นส่วนสัตว์เวทรวมไปถึงของจิปาถะอื่นๆอีกหลายสิบอย่างแต่ทั้งหมดก็เกี่ยวของกับส่งที่ได้จากสัตว์เวทเกือบทั้งหมด สิ้นค้าส่วนใหญ่รับมาจากหมู่บ้านกรีนพีชและหมู่บ้านใกล้ๆกัน นอกจากนี้ยังมีกองทหารรับจ้างเป็นของตัวเองค่อยหาของหายากหรือรับทำภารกิจเกี่ยวกับหาชิ้นส่วนและศิลาจิตอสูรของสัตว์เวทชนิดต่างๆอีกด้วย

     สิ่งที่ให้ดูลันไปซื้อส่วนใหญ่เป็นสมุนไพรกับอุปกรณ์การสกัดยาต่างๆ แม้จะเป็นของเริ่มต้นแต่ก็ใช้เงินเกือบทั้งหมดของเด็กชายเลยทีเดียว ตอนนี้เงินติดตัวมีอยู่ประมาณสองเหรียญจิตมารเพียงพอให้อยู่ได้อีกสองเดือนโดยประมาณ

     ภายในห้องรับประทานอาหารในตอนนี้มีแค่สามแม่ลูกและเขาที่กำลังนั่งรับประทานอาหารเที่ยงอยู่ ลิลลี่ด้วยความที่ตัวเล็กจนแทบจะไม่พ้นโต๊ะมีพี่เลี้ยงค่อยบริการ เขาที่สูงกว่าเธอนิดหน่อยจึงไม่จำเป็นต้องมีพี่เลี้ยงก็ได้ ด้วยความเร็วในการกินของเธอนั้นกินข้าวหมดภายในสิบนาทีด้วยการกินอย่างมีมารยาทด้วย

     ผมมองอย่างเหนื่อยใจเพราะเธอเป็นอย่างงี้ทุกวันผมเคยถามท่านป้าเซเรน่าว่าทำไมถึงเป็นอย่างงี้ "ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน" นั้นคือสิ่งที่เธอบอกเขาหลักจากถูกถามโดยเด็กชาย

     "ไม่ต้องห่วงเรื่องที่เจ้าเขียนจารึกได้หรอกนะ ท่านมาเรียสัญญาแล้วว่าจะเก็บเป็นความลับให้" ท่านป้าเซเรน่ากล่าวขึ้นมาระหว่างทานอาหาร

     "ขอบคุณมากครับท่านป้า" เขายิ้มออกมาหลังจากได้ยินสิ่งที่ป้าเซเรน่าบอกเท่านี้ก็หมดเรื่องสักทีหลังจากนี้ก็ทดลองและวิจัยอย่างลับๆก็คงพอ

     หลังจากทานข้าวเสร็จเขาก็ขอตัวเข้าห้องเพื่ออ่านหนังสือโดยไม่ฝึกเวทย์ต่อปล่อยให้สองพี่น้องนั่งดูดซับมานาต่อไป

     ภายในห้องหนึ่งในตึกมันเป็นห้องเล็กๆที่มีโต๊ะหนึ่งชุด เตียงนอน ตู้เสื้อผ้าและชั้นหนังสือ มีเด็กชายกำลังกางหนังสือที่ภายในเหมือนถูกตัดแปะจนเละเทะไปหมด ด้านข้างมีกองกระดาษหนาเท่ากับหนังสือด้านข้างภายในเต็มไปด้วยตัวอักษรที่คนในโลกนี้คงไม่เข้าใจ

     ภาษาของโลกใบนี้มีภาษากลางที่ง่ายต่อการเรียนรู้ด้วยการที่อยู่ในมิติของเซียนอมตะมาหลายเดือนทำให้ชายหนุ่มเรียนรู้เกี่ยวกับภาษาแล้ววัฒนธรรมมาเยอะพอสมควร

     เด็กชายจัดเรียงข้อมูลภายในกองเอกสารที่เขียนไว้สองสามแผ่นแล้ว

     หนังสือเล่มนี้คือ 'ยาวิเศษแห่งภูเขามานา' ตอนนี้เขารู้คีย์ในการแก้มันแล้วหลังจากกลับมาจากหอสมุดก็บังเอิญสังเกตถึงรู้แบบการอ่านแต่เข้ามีความสนใจในจารึกเวทย์มากกว่าเลยไม่ได้แก้มัน ตอนนี้เข้าเพิ่งจะแปลออกมาได้แค่สูตรยาสูตรหนึ่งในหน้าแรกเท่านั้นมันเป็นยาสมานแผลที่ไม่มีชื่อมีแต่รหัสแทนชื่อ 'ยาสมานแผลหมายเลข 89' 

     เขายังไม่รู้ว่ามันดีกว่ายาสมานแผลทั่วไปหรือไม่เพราะวัตถุดิบเหมือนกับยาสมานแผลทั่วไปแต่การสกัดยาต่างกันมันซับซ้อนกว่ามาก วัตถุดิบมีแค่ใบกรีนเฮิร์บกับน้ำผึ้งจากรังผึ้งยักษ์ที่เป็นสัตว์เวทระดับหนึ่งที่มีการปลูกและเลี้ยงเพื่อขายเสียด้วยซ้ำ

     ก๊อกๆ

     "เข้ามา"

     "นี้ของที่นายน้อยขอให้ซื้อให้ขอรับ" ดูลันส่งของในถุงผ้าและกล่องไม้หลายอันมาให้ชายหนุ่มก่อนจะทำความเคารพแล้วกลับไปทำงานต่อ

     สิ่งของที่ให้ดูลันไปหาซื้อมาให้มีใบกรีนเฮิร์บ เรดเฮิร์บ บลูเฮิร์บและไวท์เฮิร์บ ในส่วนตัวกระสายยามีหลายอย่างทั้ง น้ำผึ้งจากผึ้งยักษ์ น้ำค้างเยือกแข็งจากภูเขาสูง น้ำดอกไม้จากกุหลาบปีศาจ เหล้าดำและอีกหลายอย่างที่เป็นตัวกระสายยาเริ่มต้น นอกจากวัตถุดิบยังมีอุปกรณ์ปรุงยาพื้นฐานได้แก่ หม้อผสมร้อนและเย็น ชุดกลั่นยา ครกบดยาแบบจีน ชุดกรองยา ชุดมีดเตรียมสมุนไพรและอื่นๆอีกสองสามอย่าง

     เขาเริ่มจากการเอาใบกรีนเฮิร์บมาตัดตามขั้นตอนการเตรียมใบกรีนเฮิร์บแบบทั่วไป ใบกรีนเฮิร์บมีขนาดเท่าฝ่ามือผู้ใหญ่ใบเป็นสีเขียวเข้มเห็นเส้นใบขีดขนานอย่างชัดเจนรูปร่างคล้ายๆใบหญ้าทั่วไป จากนั้นเอามันไปใส่ที่หม้อผสมร้อนด้วยการใส่น้ำธรรมดาที่ผ่านการกลั่นแล้ว ซึ่งขั้นตอนนี้ต้องรอน้ำกลั่นชายหนุ่มเลยเตรียมใบกรีนเฮิร์บสำหรับสูตรยาสมานแผล89 ด้วยการตัดใบตามรูปก่อนจะนำมันไปทาน้ำผึ้งตามรอยตัดแล้วนำไปใส่หม้อผสมแบบเย็นทิ้งไว้ครึ่งชั่วโมง

     ผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ได้น้ำกลั่นปริมาณมากพอที่จะใช้ต้มใบกรีนเฮิร์บสูตรทั่วไปจึงนำน้ำกลั่นใส่หม้อผสมแบบร้อนที่มีใบกรีนเฮิร์บอยู่ตั้งไฟแล้วเคี้ยวมันด้วยการคนทุกๆสองนาทีจนกว่าจะมันจะข้นจนเหนียวถือว่าใช้แล้วในตอนคนถามันเริ่มเหนียวให้กรองเศษกรีนเฮิร์บที่ลอยอยู่ออกด้วย เมื่อเสร็จสิ้นก่อนจะนำไปใช้ให้ผสมน้ำผึกในอัตราส่วนหนึ่งต่อหนึ่งก่อนถึงจะนำไปใช้ได้

     เมื่อตั้งไฟเสร็จครรชิตก็นำเอาเจ้าใบกรีนเฮิร์บที่ทาน้ำผึ้งมาบดให้ละเอียดก่อนจะนำมันไปผสมกับน้ำที่มีอัตราส่วนน้ำผึ้งต่อน้ำกลั่นที่สามต่อเจ็ด แล้วนำมันไปเคี้ยวในหม้อผสมแบบร้อนอีกครึ่งชั่วโมงโดยคนทุกห้านาทีจะได้ยาสีเขียวเข้มเหนียวข้นที่ส่งกลิ่นหอมออกมาเล็กน้อย ตอนนี้ทั้งห้องตามอบอวนไปด้วยกลิ่นสมุนไพรที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย

     เขาเอายาทั้งสองอย่างใส่ในขวดขนาด 50 มิลลิลิตรซึ่งสำหรับใบกรีนเฮิร์บหนึ่งใบก็ได้ยาในปริมาณประมาณนี้

     ทั้งสองสูตรใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการทำเหมือนกันแต่ขั้นตอนการทำแตกต่างกันแต่สีของยาแทบจะไม่ต่างกันเพียงแต่สูตรยาสมานแผลหมายเลข89จะสีเข้มกว่าเท่านั้นเพราะมันไม่ต้องกรองเอากากสมุนไพรออก

     ยาสมานแผลเป็นเหมือนยาสามัญประจำบ้านของทุกคนในแผ่นดินทลายฟ้านี้ใครๆก็สามารถเรียนรู้และปรุงมันขึ้นมาได้ มีสูตรที่ง่ายกว่านี้ซึ่งชาวบ้านนิยมทำกันคือการสับใบกรีนเฮิร์บจนละเอียดแล้วผสมน้ำผึ้งอะไรก็ได้สามารถนำไปใช้ได้เลยหรือจะนำมันไปเคี้ยวก่อนก็ได้ เพราะก่อนเคี้ยวและหลังเคี้ยวแทบจะไม่ต่างกัน

     สูตรทั่วไปเป็นการเพิ่มประสิทธิภาพยาขึ้นมาอีกระดับเท่านั้นเอง ในตอนนี้ก็ได้เวลาทดลองยาที่ขายทั่วไปกับสูตรยาสมานแผลหมายเลข89แล้ว

     ครรชิตใช้มีดเล่มเล็กกรีดที่ปลายนิ้วเบาๆ แต่กลับกลายเป็นว่าบาดแผลปิดสนิททั้งทียังไม่ได้ทำอะไร ไม่ว่าจะพยายามกรีดยังไงก็ไม่เกิดบาดแผลให้พอใช้ยาได้เลยแม้แต่น้อยแถมยังไม่กล้าทำให้ตัวเองบาดเจ็บมากๆเพราะไม่แน่ใจว่ามันจะรักษาได้หมดไหม

     เขาต้องหาหนูทดลอง! เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็หันไปมองนอกห้องที่มีเงาคนยืนอยู่

     "ดูลันเจ้าอยู่ข้างนอกรึเปล่า"

     "ข้าอยู่นี้ขอรับ นายน้อย" ดูลันเปิดประตูก่อนจะเขามาในห้อง

     เด็กชายชะงักเล็กน้อยเมื่อพบกับกลิ่นสมุนไพรที่อยู่ในห้องก่อนจะกลับเป็นปรกติในเวลาเสี้ยววินาทีแสดงให้เห็นถึงการฝึกทางด้านพ่อบ้านมาอย่างดี

     "เจ้าช่วยอะไรข้าสักอย่างได้ไหม" ครรชิตยิ้มให้ดูลันก่อนจะเอ่ยประโยคที่เหมือนสายฟ้าฟาดใส่แก่ดูลัน

     "ช่วยเป็นหนูลองยาให้ข้าหน่อย"

     "ทะ ท่าน" ดูลันก้าวถอยหลังออกไปหลายก้าวด้วยใบหน้าซีดๆ

     "อยากเพิ่งเข้าใจผิด! แค่จะลองยาสมานบาดแผลเท่านั้น" ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆพรางพูดอย่างอารมณ์ดี

     ดูลันที่หน้าซีดก็กลับกลายมีเลือดฝาดปรากฎขึ้นบนใบหน้าอีกครั้งพร้อมคิดในใจว่า 'ทำไมนายน้อยไม่บอกดีละ ทำเอาข้าหัวใจตกไปที่ตาตุ้ม'

     "เอาล่ะไหนลองเอามีดนี้กรีดนิ้วเป็นแผลตื้นๆสองแผลนะ" เขายื่นมีดไปให้ดูลันก่อนจะเทยาในขวดแก้วออกมาเล็กน้อยเพื่อใส่ในการทาบนบาดแผล

     "ขอรับ"

     หลังจากทามันลงบนบาดแผลบนปลายนิ้วของดูลันแล้วในสูตรยาทั่วไปที่ขายตามท้องตลาดมันค่อยๆสมานบาดแผลอย่างช้าจะปิดสนิทให้สิบวินาที แต่ในสูตรยาหมายเลข89 กลับใช้เวลาแค่สองวินาทีเท่านั้นบาดแผลก็หายไปไม่เหลือร่องรอยว่าเคยบาดเจ็บมาก่อน

     "นี่มันยาอะไรกันนายน้อยทำไมถึงดีเยี่ยมขนาดนี้" ดูลันพูดออกมาอย่างแปลกใจเพราะตนก็เคยใช้ยาสมานแผลมาก่อน อย่างน้อยต้องใช้เวลาสิบวินาทีเพื่อปิดปากแผลแต่นี้อะไรมันใช้แค่สองวินาที มันมหัศจรรย์มาก!

     "ยาสมานแผลหมายเลข 89" ครรชิตตอบยิ้มๆ เขาเองก็แปลกใจเหมือนกันว่ามันได้ผลดีขนาดนี้มันเทียบได้กับยาสมานแผลระดับสูงเลยทีเดียว