ก๊อก ก๊อก ก๊อก ...ขอแง้มประตูหัวใจนายซาตาน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ^^ ตะลิดติ๊ดชึ่ง

ทั้งๆที่วันนี้ช่างเป็นวันที่อากาศสดใส น่าอยู่ น่าเที่ยว แต่ฉัน... กลับต้องมานั่งเหี่ยวอยู่คนเดียวที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน ทำไมวันนี้มันช่างน่าเบื่อสำหรับหญิงสาวผู้น่ารักสดใสคนนี้เหลือเกิน!!!



" อ๊ายยยย!!! ช่วยด้วยยยยยยย!!! ช่วยด้วยยัยโพล์ แกช่วยฉันด้วยยย!!! "



ใครเรียกชื่อฉันเนี่ย (- - ] [ - -) (- - ] [ - -) มองซ้าย.. มองขวา..



เฮ้ย!!! นั่นมันไอ้โมนี่หว่า มันไปวิ่งออกกำลังกายทำไมตรงนู้นอ่ะ (เค้าไม่ได้ออกกำลังกายยัยโง่) ถ้าไม่ได้ออกกำลังกายแล้วไปวิ่งทำไมล่ะ (ยัยนั่นกำลังโดนหมาไล่งับเอาน่ะ ไปช่วยเพื่อนดิ๊) อ่อ.. โดนหมาไล่งับ เฮ้ย!



" ไอ้โมว้อยยย ฉ๊านนนนมาช่วยแล้วววว " ฉันวิ่งไปหายัยเพื่อนสุดเซ่อที่กำลังวิ่งไล่หมา เอ้ย! หมาไล่รอบๆต้นไม้ใหญ่ต้นนึงอยู่



" ไม้ๆๆๆๆ ไม้อยู่ไหน " ฉันวิ่งไปคว้าไม้ขนาดเหมาะมือที่อยู่ใกล้ฉันที่สุดไล่หวดเจ้าหมาสีน้ำตาลตัวมหึมาที่กำลังไปงับเพื่อนฉันอยู่



ตุ๊บ!!! เสียงไม้นั่นมันลอยไปโดนอะไรเข้าอย่างจัง แล้วหมาที่วิ่งอยู่ข้างหน้าฉันก็ล้มลง



" ฉัน.. ฉัน.. ฉันฆ่าหมาตายไอ้โมจิ ฉันฆ่าหมาตาย " ฉันละล่ำละลัก " ฉันจะต้องเข้าคุกมั้ยเนี่ย ฉันต้องได้เข้าคุกแน่เลย แล้วฉันก็จะได้กินข้าวแดง นอนอยู่ในมุ้งสายบัว อ๊ายยยย!!! ฉันไม่ยอมนะ..ฉันไม่ยอม "



" แกเป็นบ้าอะไรไอ้โพล์ เป็นบ้าอะไร " ยัยโมจิเขย่าตัวฉันอย่างแรง



" ก็ฉันฆ่ามัน.. " ฉันชี้ไปที่หมาตัวที่นอนอยู่ " เฮ้ย! หายไปไหนแล้วล่ะ " O_o



สงสัยต้องโดนยมทูตเอาไปแล้วแน่ๆเลย แล้วมันก็จะตามมาแก้แค้นฉันที่ไปฆ่ามัน ทำไงดีล่ะคราวนี้



" ชักจะเพี๊ยนนะแกเนี่ย ..ไอ้หมาตัวเมื่อกี๊มันวิ่งไปโน่นแล้ว แล้วที่แกตีโดนน่ะไม่ใช่หมา แต่มันเป็นต้นไม้ต่างหากเล่ายัยบ๊องเอ้ย! "



" อ้าว..เหรอ แล้วเมื่อกี๊หมามันล้มลงทำไมล่ะ "



" มันเหยียบเปลือกกล้วย!!! "



ที่แท้มันก็เหยียบเปลือกกล้วยนั่นงั้นเหรอ แหม.. ล้มซะเหมือนเลยนะไอ้หมาบ้า ฉันนึกว่าจะต้องเข้าคุกซะแล้ว ~-~ เอ..ท่าจะบ้าแล้วนะฉันเนี่ย



" เอ๋อหนักนะแกวันนี้อ่ะ ไปเช็กสมองหน่อยมั้ย "



" อย่าซ้ำเติมได้เปล่า ก็คนมันกลัวนี่หว่า?? "



" งั้นไปนั่งคุยกันก่อนไป "



ฉันกับโมจิเดินมานั่งที่ริมสระน้ำในสวนสาธารณะ ตอนนี้ก็ประมาณ 11 โมงกว่าแล้ว ฉันเลยชวนยัยโมไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันเลย



" ฉันยังไม่หิว บอกธุระของแกมาก่อนว่าเรียกฉันมาทำไม " โมถามฉันทันทีหลังจากที่ปฏิเสธกินข้าวกับคนสวยอย่างฉันสร็จ เหอๆๆ ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเท่าไหร่เลย ^-^



" พอดีว่าเย็นนี้แม่ฉันจะไปโซลแล้วอะ "



" โห.. ไปโซลเลยเหรอ ความใฝ่ฝันฉันเลยนะเนี่ย ฉันอยากไปเกาหลีตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ "



" งั้นแกก็ไปกับแม่ฉันสิ "



" จะบ้าหรือไง ..แล้วแกจะไปกับแม่แกหรือเปล่า ทำไมมานั่งหงอยแบบนี้ล่ะ "



" ก็แม่ฉันน่ะสิ ไม่ให้ฉันไปด้วย บอกว่าจะให้ดูแลความประพฤติของไอ้พี่ชายจอมห่วยแตกนั่นหน่อย "



ฉันมีพี่ชายอยู่คนนึง มันแสนจะกะล่อนและห่วยแตกเอามากๆ ถึงมันจะเรียนดี หน้าตาหล่อพอใช้ได้ แต่เจ้าชู้เป็นที่หนึ่ง มันพาผู้หญิงเข้าบ้านไม่เว้นแต่ละวัน แถมยังไม่ซ้ำหน้ากันอีก พอมันควงจนพอใจแล้วมันก็ไปมีคนใหม่ ผู้ชายอย่างนี้อยากฆ่าตายซะให้เข็ด เกิดมาทำไมให้รกโลกวะ



" แกก็เลยอดไปกินกิมจิว่างั้น "



" อืม.. แต่จะอยู่บ้านเฉยๆมันก็เบื่อ ก็เลยจะมาปรึกษาแกว่าถ้าฉันจะไปทำงานที่ร้านอาหารแม่ของแก จะได้ไหมวะ??? "



" แต่เด็กเสิร์ฟมันก็เยอะแล้วนะ ส่วนเด็กล้างจาน..ฉันก็ไม่อยากให้แกทำซักเท่าไหร่ "



" อย่างอื่นล่ะมีอีกมั้ย อย่างเช่น..พนักงานทำความสะอาดหรือแคชเชียร์อะไรทำนองนี้อ่ะ "



" คิดก่อนนะ ......... " มันคิดได้นานมากๆ จนฉันเนี่ยเริ่มง่วงแล้วล่ะ



" ขอนอนก่อนละนะโม ถ้าแกคิดก่อนเมื่อไหร่ค่อยปลุกฉันละกัน " ฉันเอนตัวลงกับสนามหญ้าสีเขียวอย่างช้าๆ



" คิดออกแล้ว!!! " ฉันสะดุ้งลุกขึ้นนั่งทันที ไอ้บ้านี่ร้องดังชะมัดเลย



" ไม่ได้อยู่ในตลาดสดนะยะเจ๊ ร้องซะสุดเสียง เล่นเอาฉันสะดุ้งเลย "



" ฉันมีงานๆนึงให้แกทำ ..แต่ไม่แน่ใใจนะว่าแกจะทำได้หรือเปล่า "



" ฉันทำได้หมด ขออย่างเดียว..ให้ฉันมีอะไรทำช่วงปิดเทอมก็พอ "



" ฉันจะให้แกไปเป็นพี่เลี้ยงเด็ก! "



" ห๊า!!! แกว่าไงนะไอ้โมจิ "



" หูไม่ฝาดหรอกน่า ฉัน-จะ-ให้-แก-ไป-เลี้ยง-เด็ก " มันย้ำให้ฟังชัดๆทีละคำ



ตายล่ะหว่า.. ให้ฉันเนี่ยนะไปเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ฉันมีวีรกรรมอย่างนึงที่ทำให้ฉันเข็ดกับเด็กไปจนตายเลย ให้ตายฉันก็ไม่ทำ ฉันยอมรับนะว่าฉันสวย (เอาอีกและไอ้นี่) แต่ยังไงฉันก็ไม่ร๊ากกกกกกเด็กว้อยยยย!!!



" แกก็รู้นี่ว่าฉันอ่ะเกลียดเด็กจะตายไอ้โม ฉ๊านนนเกลียดเด็กกกกกกก!!! " ...............

























ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่จุดๆหนึ่งซึ่งฉันไม่เคยคาดฝันว่าจะได้มายืนในที่ตรงนี้  ไม่เคยคิดมาก่อนเลยแม้แต่นิดเดียว



" นี่ไงบ้านน้าฉัน  ที่ฉันจะให้แกมาทำงาน "



ไอ้เพื่อนเฮงซวยยืนมองบ้านด้วยรอยยิ้มสดใส  หารู้ไม่ว่าเพื่อนรักของแกกำลังเคียดแค้นจนแทบบ้า



" ฉันไม่อยากเลี้ยงเด็กบอกแล้วไง  ฉันจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยโม "



" แกมาถึงนี่แล้วจะถอยทัพได้ยังไง  ใจไม่สู้งั้นเหรอ "



กล้าดียังไงมาท้าคนอย่างฉัน  ฉันยิ่งท้าไม่ได้ด้วยสิ  แล้วนี่แหละเป็นจุดอ่อนตัวฉกาจของฉันเลยล่ะ



" แกก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง  แกยังมีหน้ามาท้าฉันอีกเหรอ "



บุคคลที่เรียกว่าเพื่อนของฉันยิ้มเยือกเย็น  " แล้วแกกล้ามั้ยล่ะ "



" ก็ได้!!!  แต่มีข้อแม้นะ  ฉันทำแค่เดือนเดียวเท่านั้น  จนกว่าแม่ฉันจะกลับมา  โอเคมั้ย?? "



" นั่นมันเรื่องของแก  แต่เรื่องการเลี้ยงดูหรือการทำงานแกต้องเข้าไปคุยกับผู้ปกครองเด็กเองนะ "



ว่าแล้วยัยโมจิก็พาฉันเดินเข้าไปในบ้านทันที  ฉันนั่งรอที่โซฟาสักพักโมจิก็เดินออกมากับชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง  ผิวขาวเนียน  ที่หล่อมากกกกกกกกก



" สวัสดีค่ะ "  ฉันลุกขึ้นทักบุคคลที่อยู่ตรงหน้าทันทีก่อนที่จะกล่าวคำใดๆเกี่ยวกับเรื่องการเลี้ยงเด็ก  ถ้ารู้ว่าพ่อเด็กหล่อขนาดนี้ฉันคงยอมมาอย่างว่าง่ายตั้งแต่แรกแล้วล่ะ



" นี่พ่อของเด็กที่จะให้ฉันเลี้ยงใช่มั้ยโม "  ฉันหันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ข้างๆ



" พ่อบ้าอะไรวะ  นี่พี่ชายของเด็กเว้ย.. "



ใครจะไปรู้ล่ะ  เห็นยืนนิ่งซะขนาดนั้น  เห็นขรึมๆแบบนี้ก็นึกว่าพ่ออ่ะดิ



" อ้อ..  นี่พี่เซล  ลูกของน้องแม่ฉัน  ส่วนนี่ยัยโพล์ค่ะ  เพื่อนโมเอง "



" เธอน่ะเหรอจะมาดูแลน้องชายฉัน "  เขาถามพลางมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า  น้ำเสียงช่างไม่เป็นมิตรเอาซะเลย  ..แต่ไม่เป็นไร  หล่อขนาดนี้โพล์ให้อภัยได้



" น้องชายฉันที่จะให้เธอเลี้ยงชื่อไซน์  นิสัยก็ออกจะซนสักหน่อย  เธอคงจะดูแลได้นะ "



" ได้ค่ะ  แล้วจะให้เริ่มงานวันไหนคะ "  เอาพรุ่งนี้เลยดีมั้ยเนี่ย  อยู่ใกล้ๆคนหน้าตาดีแบบนี้ใครๆรู้เข้าต้องอิจฉาฉันแน่ๆเลย  อิอิ



" ถ้าได้วันนี้ยิ่งดีใหญ่  เพราะพ่อกับแม่ฉันเพิ่งไปฝรั่งเศษเมื่อวานนี้  ฉันเลยอยากให้เธอเริ่มงานเร็วหน่อย "



" วันนี้คงไม่ได้หรอกค่ะ  เพราะฉันคงต้องไปส่งแม่ที่สนามบินบ่ายนี้ "



" พอดีว่าแม่ของยัยโพล์ก็กำลังจะไปดูงานที่เกาหลีวันนี้ด้วยค่ะ "  โมจิบอกพี่ชายของเธอด้วยน้ำเสียงกระอักกระอวนเล็กน้อย  ทำไมยัยโมต้องเกรงใจเขามากนักนะ



" งั้นเธอมาเริ่มงานพรุ่งนี้ละกัน  มาก่อนแปดโมงเช้าด้วยล่ะ "  เขาบอกแล้วเดินกลับขึ้นบันไดไป



ฉันเดินออกมาถึงหน้าบ้านแล้วยืนรอให้โมจิปิดประตูรั้วจนเสร็จ



" ฉันถามหน่อยเหอะ  แกทำไมดูเกรงใจพี่เซลอะไรนั่นจัง "



" เขาอารมณ์แปรปรวนง่ายน่ะ  ฉันไม่อยากทำให้เขาหงุดหงิดเท่าไหร่ "



" เป็นอย่างนี้ตลอดเลยเหรอ "



" แต่ก่อนไม่ได้เป็นนะ  แต่พออกหักก็กลายเป็นคนนิ่งๆขรึมๆแบบนี้แหละ "  โมหันเข้าไปมองในบ้านเล็กน้อยก่อนจะชวนฉันกลับบ้าน



อ้า..  พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันต้องไปเป็นพี่เลี้ยงเด็ก  แถมได้อยู่ใกล้ผู้ชายหน้าตาดีทุกๆวันอีก  ฉันต้องเตรียมตัวยังไงบ้างนะ  ตื่นเต้นๆๆๆ  ..............