การลืมตาครั้งแรก

การลืมตาครั้งแรก        คือการเริ่มต้น

                                คือการยอมรับ

                                คือการเตรียมตัวยอมรับ

คือเอกลักษณ์

คือความแตกต่าง

                                คือความรู้สึกอันถาโถม         

คือรอยยิ้ม

คือน้ำตา

คือความหวัง

คือความสับสน

คือความสงบนิ่ง

คือคือการดำเนิน

คือการค้นหา

คือปณิธาน

คือการจบสิ้น

สิ่งที่ครุมเครือ แลดูมืดพร่ามัว บ้างก็แลดูสว่างจัดเจนในเรื่องของความรู้ และเรื่องความไม่รู้ จนมันหลอมอันตรธานเข้าหาจนแยกออกจากกันไม่ได้ มันคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่างถกเถียงมิได้ มันมีองค์ประกอบอันต้องแสวงหาและรับมา
มันคือการได้รับจากสิ่งที่กำหนด รับตอนเริ่ม และรับตอนสุด
ระหว่างกลางคือการทดสอบ คือการแสวงหาด้วยความไม่รู้ คือการทรมาน คือความไม่ใส่ใจแยแส  คือความสนุกอันเหยียบย่ำมาสู่ใจกลางของความรู้สึก มอบความสาหัส มันยิ้มเสมอเมื่อได้แกล้ง ตลอดช่วงเวลาของมันมีทั้งดีเลว มีความรู้สึก มีจิตใจ มีการตัดสินใจ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งใดเป็นตัวกำหนดเลย นอกเสียจากมัน มันผู้เป็นเจ้าของที่เป็นผู้ควบคุม มันนั้นต้องการอะไรก็มิอาจทราบได้ มิอาจทราบได้จริงๆ คงจะสามารถทราบได้เพียงแต่ว่า... มันผู้เป็นทาสของมัน เมื่อได้ประสบกับการกลั่นแกล้งจากเจ้าของมัน มันจะได้รับความรู้ มันจะได้รับปรัชญา เป็นปรัชญาดำเนิน ดำเนินต่อไป จนวันที่มันผู้เป็นนายของมันหมดสนุกและแลเห็นมันเป็นสิ่งที่หมดความจำเป็นต่อการสนุก มันจะมอบสิ่งที่ร้ายกาจที่สุดให้กับมันผู้เป็นที่ผูกผันกับมันผู้เป็นทาสของมัน และก็ไม่สามารถอนุมานได้ว่ามันผู้เป็นนายของมันรู้สึกอย่างไรเมื่อได้สลายอินทรีย์ของมันผู้เป็นทาสของมันแล้ว คงจะทราบได้อีกเพียงสิ่งสุดท้ายว่า มันผู้เป็นทาสของมันต่อจากนี้ไปมันจะไม่เป็นทาสของมันอีกแล้ว มันจะอิสระ ไม่ขึ้นอยู่กับสิ่งใด แต่ข้อเสนอนี้มันแลกมาด้วยจิตวิญญาณและความว่างเปล่าอันปราศจากอินทรีย์

แต่ใช่ว่ามันผู้เป็นผู้ควบคุมจะหมดทาสของมันไป มันยังหลงเหลือลูกหลานผู้ที่มีโชคชะตาเหมาะสมต่อการกลั่นแกล้งทรมานเป็นอีกจำนวนมากมหาศาลที่กำลังจะได้รับ ‘การลืมตาครั้งแรก’ อย่างไม่รู้จบสิ้น เพียงการได้ทรมานมันที่สาบสูญไปแล้วเป็นแค่เศษเสี้ยวของความสนุกและหน้าที่ของมันเท่านั้นเอง..........

สาระสำคัญจึงอยู่ที่ว่า มันที่จะได้รับ ‘การลืมตาครั้งแรก’ นั้นมีความอดทนมากน้อยแค่ไหน ที่สำคัญที่สุดเป็นสิ่งที่ครั้งหนึ่งใน ‘การลืมตาครั้งแรก’ นี้ของมันพึงจะมี คือมันสามารถเรียนรู้กลวิธีการแกล้งและการแสวงหาความสุขโดยไม่สนใจความร้ายกาจของ‘มัน’ แล้วสามารถยอมรับชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้ ดำเนิน ‘การลืมตาครั้งแรก’นี้เป็นไปอย่างสงบสุขและเข้าใจในการเปลี่ยนแปลงของ‘มัน’  ตลอดเวลาของการแสวงหาความต้องการของมัน มันที่จะได้รับการลืมตาครั้งแรกนั้นจะได้รับความรู้ ได้รับปรัชญาโลกทัศน์อันยิ่งใหญ่ ไม่ว่าปรัชญาอันสำคัญนั้นมันจะเป็นไปในแบบใด มันจะเป็นความลับ เป็นสิ่งที่ทราบได้เฉพาะตนเท่านั้นแล้วมันจะหายไปกับการสูญสลายจากมัน

ถ้ามันผู้เป็นทาสได้รับสิ่งที่พึงจะได้รับใน ‘การลืมตาครั้งแรก’ จากมันผู้ควบคุม มันจะเข้าใจว่า ความจริงแล้วมันผู้ควบคุมนั้นไม่ได้ร้ายกาจเลย เพราะมันเป็นการทดสอบเพื่อให้มันได้รับปรัชญาโลกทัศน์ ได้รับแสงสว่างแห่งการลืมตาครั้งแรก