สายฝน กับหัวใจคนเหงา..

เนื้อเรื่อง

เวลาที่ผ่านไปอย่างไม่หวน.คืน...เหมือนกับสายฝนที่ตกลงมาแล้วไม่อาจกลับคืนสู่ฟ้า...

ทำอย่างไงก็ไม่สามารถสัมผัสกับเม็ดฝนเม็ดเดิมได้...วันหนึ่งของฉัน..มันผ่านไปเหมือนไร้ค่า...

แต่..ไม่เลย..ไม่ไร้ค่าอย่างที่คิด.

แต่ละวันนั้นมันมีความรู้สึกคอยให้ค่ากับเวลาที่เสียไปเสมอ..ความรู้สึกเดิมๆ..ที่เธอเองก็สัมผัสถึงได้ เพียงแค่กลับมาอยู่ตรงนี้..

แต่เธอไม่ทำ..นั่นเป็นเพราะอะไร ?..ทำไมฉันจะไม่รู้...ฉันรู้ดียิ่งกว่ารู้ตัวว่า กำลังหายใจอยู่ด้วยซ้ำไป..

แต่ฉันไม่คิดที่จะเอาเหตุผลเหล่านั้นมาทำให้เธอรู้สึกผิด...อยากให้เธอมีความสุขก็เท่านั้น..ฉันจะไม่วุ่นวายอะไรหรอก..

แค่ขอนั่งเงียบๆคนเดียวตามเคย อย่างตอนที่เธอไม่ได้มาอยู่ใกล้ฉัน..ตอนที่เธอไม่ได้มารู้จักกับฉัน..แค่นั้นก็คงเพียงพอ....


..ยังจำได้…

วันที่เธอเดินออกจากประตูบ้าน...ฉันกำลังมองตามเธอจากหน้าต่างห้องอย่างเงียบๆ..หลังม่านสีฟ้าลายดอกไม้ขาวพร่าเลือน...

และ..เสียงของผู้หญิงอีกคนก็เข้ามาทักเธอด้วยรอยยิ้มใส ๆ..ฉันไม่มีวันที่จะลืมการตอบรับรอยยิ้มนั้นของเธอได้...

เธอยิ้มอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน..เธอมองเค้าด้วยแววตาแห่งความห่วงใย..อ่อนโยน..และ..และ...ด้วยแววตาของความรักแท้.....

ฉัน...จะไม่เข้าไปแทรกระหว่างเธอและเค้า....อย่างแน่นอน...

เพราะฉันเข้าใจหัวใจของเธอและเค้าได้ดียิ่งกว่าเข้าถึงหัวใจของตัวเองเสียอีก...เธอเจ็บ..ฉันคงเจ็บมากกว่าหลายเท่า...

เธอมีความสุขและยิ้มออก ฉันก็จะมีความสุขไปพร้อมกับเธอด้วย...โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิด


วันนั้นเอง..ตอนเย็น..วันที่ฝนตกหนัก  เสื้อผ้าที่ตากไว้คงเปียกหมดแล้ว..จะมีประโยชน์อะไรที่จะไปหยิบมันเข้ามาในบ้าน..

ฉันคิดอย่างนั้น...แต่เธอกลับตะโกนบอกฉันให้เก็บผ้า ฉันรีบวิ่งออกมาจากบ้านทันทีที่ได้ยินเสียงเธอเรียก และไม่เพียงเท่านั้น  

เธอวิ่งเข้ามาช่วยฉันเก็บ  ขอบคุณในน้ำใจของเธอและฉันคงขอโทษในความขี้เกียจของฉันที่ทำให้เธอต้องมาลำบาก

ตากสายฝน ใต้ฟ้าเดียวกับฉัน...แต่เอรู้ไหม   นั่นเป็นวันแรกที่เธอพูดกับฉัน..และฉันได้คุยกับเธอ..

ดีใจจริงๆ..ขอบคุณในความขี้เกียจของตัวเองจริงๆ..


เรารู้จักกันมากขึ้น  ฉันกล้าคุยกับเธอไม่เหมือนกับเมื่อก่อน...แต่เวลาแห่งความสุขมักถูกพลากจากฉันไปไวเสมอ...

มาวันนี้ เอและเค้าต่างอยู่ในอ้อมกอดและหัวใจดวงเดียวกัน

ฉันเป็นเพื่อนที่ดีห่างๆแบบนี้ ดีเหมือนกัน
โชคดีน่ะ..และลาก่อน....