ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปะทะคารม
เช้านี้ชั่งเป็นเช้าที่อากาศดีจริงๆ
หรือเป็นเพราะเมื่อคืนฉันนอนหลับฝันดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันฝันว่าได้เจอกับผู้ชายที่ฉันรอมานานแสนนาน มันก็หน้าจะฝันดีอยู่หรอกก็ฉันยังไม่มีแฟนเลยหนี่หน่า
แล้ววันนี้ก็เปิดเทอมวันแรกด้วยฉันมีรางสังหรณ์ว่าฉันจะได้มีแฟนกับเสียที แล้วก็มีเรื่องมานั่งเมาส์กับยัยแพรวตั้งเยอะ
แพรวหญิงสาวผู้น่ารักและอ่อนหวานแล้วก็เป็นเพื่อนสนิทของฉัน เรานัดเจอกันตอน 7 โมงว่าวันนี้จะมาโรงเรียนพร้อมกัน ให้มาเจอกันที่ป้ายรถประจำทาง
ณ ป้ายรถประจำทางแห่งหนึ่ง
ฉันเดินออกจากด้วยอาการอารมณ์ดีสุดๆ เดินไปร้องเพลงไป หลังจากที่ฉันเดินมาสักพักก็ถึงป้ายรถประจำทาง
ลัน....ลา....ลัน.....ลา........โครม !
โอ๊ย!.... ใครนะมาเดินชนฉันซะกระเด็นเลย ฉันค่อยๆเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า เขาเป็นคนที่รูปร่างสูงใหญ่หน้าจะสูงประมาณ 180 ซม.เห็นจะได้ หน้าตาเข้าขั้นหล่อเลยทีเดียว เล่นเอาฉันอึ่งไปชั่วขณะ ฉันพยายามเรียกสติสตางค์คืนกลับมาแล้วรีบลุกขึ้นยืนต่อว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าและมาบังอาจเดินมาชนฉัน
“นี่เดินยังไงไม่ทราบไม่เห็นคนหรือไง พ่อแม่ไม่เคยสั่งเคยสอนเหรอว่าเวลาเดินให้มองคนมั่ง หรือคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของถนนหรือไง” พอฉันพูดจบชายคนนั้นได้แต่ยืนมองโดยไม่พูดอะไร ยิ่งทำให้ฉันเดือด
“ยังมายืนมองหน้าอีกคำว่าขอโทษพูดเป็นบ้างไหม?” ท่าทางคราวนี้เขาคงเดือดมั่งแล้ว
“ทำไมฉันต้องขอโทษเธอด้วยยัยเตี้ย เธอนั่นแหละที่ต้องขอโทษฉัน” พอเขาพูดจบก็ยืนกอดอกเหมือนรอคำขอโทษจากฉัน
“เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องขอโทษนาย นายเดินมาชนฉันเองนะ” คราวนี้ฉันยืนกอดอกมั่ง
“ฉันไม่ได้เดินชนเธอก่อนนะยัยเตี้ย เธอนั่นแหละเดินมาชนฉัน แล้วก็กระเด็นไปกองอยู่กับพื้นเอง เพราะฉะนั้นเธอนั่นแหละต้องขอโทษ” พูดจบก็ยืนวางมาดเหมือนเดิมต่อ
คราวนี้ฉันขึ้นเสียงสูงบ้าง
“หยุดเรียกฉันว่ายัยเตี้ยนะ ฉันเดินของฉันมาดีๆนายก็เดินมาชนฉันเอง นายนั่นแหละต้องขอโทษ”
พอฉันพูดจบก็เริ่มรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ของคนรอบข้างที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้น ที่ยืนหยุดดูฉันกับอีตาบ้านั่นทะเลอะกัน แล้วมันก็ทำให้ฉันรู้สึกอายมาก ฉันหันไปมองหน้าอีตาบ้านั่นท่าทางเขาจะไม่รู่สึกอะไรเลย และทำท่ากำลังจะต่อว่าฉันกลับแต่ยัยแพรวเข้ามาพอดี
“อ้าวแมงปอมีอะไรกันเหรอ”
“ก็อีตาบ้านี่เดินมาชนฉันล้มไปกองอยู่กับพื้นแล้วไม่ยอมขอโทษ”
แพรวหันไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วพูดว่า
“พี่นนท์”
ฉันหันไปมองหน้ายัยแพรวทำหน้าต้องการคำตอบว่านี่มันอะไร
“นี่พี่นนท์เป็นเพื่อนสนิทของพี่เจพี่ชายฉันเอง”
“เดี๋ยวนะแพรวฉันก็สนิทกับพี่เจนะไม่เห็นพี่เจเคยพูดถึงอีตานี่เลยอ่ะ”
“ทำไมไอ้เจมันต้องเล่าเรื่องของฉันให้เธอฟังด้วย เธอไม่ใช่แฟนมันซะหน่อย ที่จะต้องเล่าให้ฟังว่ามันมีเพื่อนชื่ออะไรบ้าง”
“ไม่เอาแล้วขี้เกียจทะเลาะกับเธอแล้วไปเรียนดีกว่า” แล้วนายนนท์ก็หันไปยิ้มหวานให้ยัยแพรว
“พี่ไปก่อนนะจ๊ะแพรว”
“ค่ะพี่นนท์” ยัยแพรวส่งยิ้มหวานกลับไปบ้าง พร้อมกับมองตามนายนนท์จนขึ้นรถจากไป
“แหม! ~ ยัยแพรวฉันไม่รู้เลยนะว่าเธอชอบผู้ชายแบบนายนั่น เห็นมีผู้ชายดีๆหล่อๆเข้ามาจีบตั้งหลายคนไม่เห็นเอา ที่ตานี่มานะยิ้มหวานซะ”
“ก็พี่นนท์เขาน่ารักดีนะเธอไม่เห็นเหรอ”
“น่ารักตรงไหนฉันยังหาไม่เจอเลย” ใจจริงแล้วฉันว่าเข้าก็หล่อดีหรอก แต่ท่าทางกวนประสาทเป็นบ้าเลย
“ตาย! ~ แล้วปอ”
“อะไรร้องซะดังเชียว”
“ก็นี่มัน 7 โมงกว่าแล้วเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ” ฉันก้มมองดูนาฬิกาข้อมือของฉัน มันบอกว่าตอนนี้ 7 ครึ่งแล้วฉันสายแล้วจริงๆ
“เป็นเพราะนายนนท์นั่นทำให้ฉันสายเลยบ้าจริงๆ”
“บ่นอะไรของเธออ่ะปอ”
“เปล่าไม่มีอะไรไปเรียนกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน”
หรือเป็นเพราะเมื่อคืนฉันนอนหลับฝันดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันฝันว่าได้เจอกับผู้ชายที่ฉันรอมานานแสนนาน มันก็หน้าจะฝันดีอยู่หรอกก็ฉันยังไม่มีแฟนเลยหนี่หน่า
แล้ววันนี้ก็เปิดเทอมวันแรกด้วยฉันมีรางสังหรณ์ว่าฉันจะได้มีแฟนกับเสียที แล้วก็มีเรื่องมานั่งเมาส์กับยัยแพรวตั้งเยอะ
แพรวหญิงสาวผู้น่ารักและอ่อนหวานแล้วก็เป็นเพื่อนสนิทของฉัน เรานัดเจอกันตอน 7 โมงว่าวันนี้จะมาโรงเรียนพร้อมกัน ให้มาเจอกันที่ป้ายรถประจำทาง
ณ ป้ายรถประจำทางแห่งหนึ่ง
ฉันเดินออกจากด้วยอาการอารมณ์ดีสุดๆ เดินไปร้องเพลงไป หลังจากที่ฉันเดินมาสักพักก็ถึงป้ายรถประจำทาง
ลัน....ลา....ลัน.....ลา........โครม !
โอ๊ย!.... ใครนะมาเดินชนฉันซะกระเด็นเลย ฉันค่อยๆเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า เขาเป็นคนที่รูปร่างสูงใหญ่หน้าจะสูงประมาณ 180 ซม.เห็นจะได้ หน้าตาเข้าขั้นหล่อเลยทีเดียว เล่นเอาฉันอึ่งไปชั่วขณะ ฉันพยายามเรียกสติสตางค์คืนกลับมาแล้วรีบลุกขึ้นยืนต่อว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าและมาบังอาจเดินมาชนฉัน
“นี่เดินยังไงไม่ทราบไม่เห็นคนหรือไง พ่อแม่ไม่เคยสั่งเคยสอนเหรอว่าเวลาเดินให้มองคนมั่ง หรือคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของถนนหรือไง” พอฉันพูดจบชายคนนั้นได้แต่ยืนมองโดยไม่พูดอะไร ยิ่งทำให้ฉันเดือด
“ยังมายืนมองหน้าอีกคำว่าขอโทษพูดเป็นบ้างไหม?” ท่าทางคราวนี้เขาคงเดือดมั่งแล้ว
“ทำไมฉันต้องขอโทษเธอด้วยยัยเตี้ย เธอนั่นแหละที่ต้องขอโทษฉัน” พอเขาพูดจบก็ยืนกอดอกเหมือนรอคำขอโทษจากฉัน
“เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องขอโทษนาย นายเดินมาชนฉันเองนะ” คราวนี้ฉันยืนกอดอกมั่ง
“ฉันไม่ได้เดินชนเธอก่อนนะยัยเตี้ย เธอนั่นแหละเดินมาชนฉัน แล้วก็กระเด็นไปกองอยู่กับพื้นเอง เพราะฉะนั้นเธอนั่นแหละต้องขอโทษ” พูดจบก็ยืนวางมาดเหมือนเดิมต่อ
คราวนี้ฉันขึ้นเสียงสูงบ้าง
“หยุดเรียกฉันว่ายัยเตี้ยนะ ฉันเดินของฉันมาดีๆนายก็เดินมาชนฉันเอง นายนั่นแหละต้องขอโทษ”
พอฉันพูดจบก็เริ่มรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ของคนรอบข้างที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้น ที่ยืนหยุดดูฉันกับอีตาบ้านั่นทะเลอะกัน แล้วมันก็ทำให้ฉันรู้สึกอายมาก ฉันหันไปมองหน้าอีตาบ้านั่นท่าทางเขาจะไม่รู่สึกอะไรเลย และทำท่ากำลังจะต่อว่าฉันกลับแต่ยัยแพรวเข้ามาพอดี
“อ้าวแมงปอมีอะไรกันเหรอ”
“ก็อีตาบ้านี่เดินมาชนฉันล้มไปกองอยู่กับพื้นแล้วไม่ยอมขอโทษ”
แพรวหันไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วพูดว่า
“พี่นนท์”
ฉันหันไปมองหน้ายัยแพรวทำหน้าต้องการคำตอบว่านี่มันอะไร
“นี่พี่นนท์เป็นเพื่อนสนิทของพี่เจพี่ชายฉันเอง”
“เดี๋ยวนะแพรวฉันก็สนิทกับพี่เจนะไม่เห็นพี่เจเคยพูดถึงอีตานี่เลยอ่ะ”
“ทำไมไอ้เจมันต้องเล่าเรื่องของฉันให้เธอฟังด้วย เธอไม่ใช่แฟนมันซะหน่อย ที่จะต้องเล่าให้ฟังว่ามันมีเพื่อนชื่ออะไรบ้าง”
“ไม่เอาแล้วขี้เกียจทะเลาะกับเธอแล้วไปเรียนดีกว่า” แล้วนายนนท์ก็หันไปยิ้มหวานให้ยัยแพรว
“พี่ไปก่อนนะจ๊ะแพรว”
“ค่ะพี่นนท์” ยัยแพรวส่งยิ้มหวานกลับไปบ้าง พร้อมกับมองตามนายนนท์จนขึ้นรถจากไป
“แหม! ~ ยัยแพรวฉันไม่รู้เลยนะว่าเธอชอบผู้ชายแบบนายนั่น เห็นมีผู้ชายดีๆหล่อๆเข้ามาจีบตั้งหลายคนไม่เห็นเอา ที่ตานี่มานะยิ้มหวานซะ”
“ก็พี่นนท์เขาน่ารักดีนะเธอไม่เห็นเหรอ”
“น่ารักตรงไหนฉันยังหาไม่เจอเลย” ใจจริงแล้วฉันว่าเข้าก็หล่อดีหรอก แต่ท่าทางกวนประสาทเป็นบ้าเลย
“ตาย! ~ แล้วปอ”
“อะไรร้องซะดังเชียว”
“ก็นี่มัน 7 โมงกว่าแล้วเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ” ฉันก้มมองดูนาฬิกาข้อมือของฉัน มันบอกว่าตอนนี้ 7 ครึ่งแล้วฉันสายแล้วจริงๆ
“เป็นเพราะนายนนท์นั่นทำให้ฉันสายเลยบ้าจริงๆ”
“บ่นอะไรของเธออ่ะปอ”
“เปล่าไม่มีอะไรไปเรียนกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น