เรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์แบบฉบับ do it or die ของ augusto

ลำดับตอนที่ #1 : เขาวงกต(MAZE)

เขาวงกต

เสียงเคาะประตูลอกๆสีขาวขุ่นดังขึ้นเป็นจังหวะสาม สอง และหนึ่งครั้ง เด็กหนุ่มผู้ที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงยู่ยี่สีเดียวกับประตูสะดุ้งตื่นขึ้น เขาเบิกตาโศกสีดำขุ่นมัวขึ้นและพาร่างขาวซีดและผอมสูงออกมาจากกองเสื้อผ้ายู่ยี่นั่น แล้วออกมาจากเตียงด้วยสีหน้าขุ่นมัว…

ไอ้บ้านั่นมาทำอะไรตอนดึกดื่นตอนตีสามแบบนี้นะ เด็กหนุ่มคิดพลางสะบัดม่านออกไป ฝนที่ตกลงมาในมหานครกรุงเทพยังไม่สิ้นสุดลง และความมืดของกลางคืนที่ตอนนี้แสงไฟดับลงไปเพราะห่าฝนตกลงมา แล้วเขาก็เปลี่ยนไปมองดูตาแมวที่ประตูแทน ปรากฏร่างของชายสวมชุดคลุมกันฝนสีดำสนิทที่เปียกโชกจากศีรษะไปจนถึงเท้า กับรองเท้ายางกันฝนสีน้ำเงิน แต่สิ่งที่ปรากฏขึ้นในหมวกคลุมกันฝนคือใบหน้าผอมแต่แดงคล้ำอย่างคนที่กินบ้างไม่กินบ้างตามแต่อารมณ์ ปากขาวซีดเพราะความหนาวยิ้มน้อยๆเมื่อรู้ว่าใครมาเปิดประตูให้เขา

“เวรเอ๊ย” ชายหนุ่มสวมชุดคลุมกันฝนสบถออกมาเป็นอย่างแรก “นายกะจะให้ฉันหนาวตายเลยใช่ไหม ถึงจะมาสนใจไยดีน่ะครับ”

“โทษทีวะ แล้วแต่ พอดีกำลังนอนหลับน่ะ ว่าแต่นายมาทำอะไรดึกดื่นค่อนคืนแบบนี้กันล่ะ” เด็กหนุ่มผิวซีดถามขึ้นและหยิบเสื้อคลุมกันฝนออกมาตากพัดลมที่เพิ่งเปิด…

“ฉันกะจะให้นายทำงานชิ้นหนึ่ง…อิง” แล้วแต่พูดตอบ อิงมองดูอย่างงงๆ ไม่ใช่เพราะงงคำพูดที่ดูเหมือนเป็นความขมขื่นของเขา นั่นก็ส่วนหนึ่ง อิงคิด แต่สิ่งที่เขายื่นออกมาด้วยมือขาวซีดและสั่นเทา ดุจว่าสิ่งที่เขายื่นออกมานั้นเป็นสิ่งที่เป็นเมือกลื่นๆสีดำที่น่าสะพรึงเกินกว่าจะแตะต้อง แต่สิ่งที่เขายื่นให้นั้นคือแผ่นดิสก์รูปวงกลมธรรมดาแผ่นหนึ่ง และมีสัญลักษณ์ขูดขีดอยู่บนแผ่น มีคำเขียนเอาไว้ว่า MAZE (เขาวงกต)

“นี่มันเกมเขาวงกตของแพค-แมนหรือไง เพื่อน” อิงถามอย่างสงสัย แต่สิ่งที่เขาพูดคงจะไม่ทำให้แล้วแต่อาการดีขึ้น  ตรงกันข้าม ใบหน้าของเขากลับซีดลงและยัดใส่มือเขาดุจมันเป็นสิ่งที่น่ากลัว

“นี่ละ งานที่ฉันจะให้แกทำ” แล้วแต่พูดขึ้นและหันไปมองทางอื่น อิงมองดูคนที่โตกว่าด้วยความสงสัย จากการที่เขาสังเกตเพื่อนสนิทในการทำงานมานาน อิงพบว่าเขาไม่เคยรู้สึกเศร้าใจและขมขื่นเท่านี้มาก่อน

“มันคืออะไร…” อิงถามขึ้น แต่เมื่อแล้วแต่ไม่ตอบ เขาจึงไม่พูดอะไรอีก อิงเดินเข้าไปในเครื่องคอมพิวเตอร์ขนาดเล็ก แต่สิ่งที่ไม่เล็กเลยคือฮาร์ดแวร์ ซอฟท์แวร์ และสิ่งต่างๆมากมายที่มากพอที่จะทำให้เขาสามารถดาวน์โหลดข้อมูลสุดยอดของรัฐบาล และเก็บเกมส์ต่างๆจากต่างประเทศมาวิเคราะห์… เพราะเขาคือ… นักล้วงข้อมูล

“ฉันจะเปิดคอมพิวเตอร์ก่อนนะ นายต้องการอะไรหรือเปล่า” อิงถามขึ้นพลางขยับจะเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำที่เด็กหนุ่มทำขึ้นเพื่อแก้อาการเบื่อหน่ายจากการหยุดทำงาน แต่แล้วแต่กลับพูดขึ้นว่า

“ไม่เอาหรอก ขอบใจนายมากนะ” เขาพูดขึ้น เด็กหนุ่มหดมือกลับไปและเดินเข้าไปในจอคอมพิวเตอร์ที่ตอนนี้แสดงภาพของเด็กสาวผู้ที่เล่นหนังโปรดของเขา…

“นายยังดาวน์โหลดหนังโป๊ของเขาไม่เลิกละสินะ” แล้วแต่พูด ยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกในสายตาของอิงในวันนี้

“มันเป็นธุรกิจน่ะเพื่อน” อิงพูดขึ้น ยักคิ้วอย่างกวนอารมณ์

เด็กหนุ่มผิวขาวซีดหยิบแผ่นดิสก์ออกมาอย่างเบามือและสอดนิ้วเข้าไปในรูกลางดิสก์นั้น เพื่อไม่ให้ดิสก์เสียหายจากรอยนิ้วมือของเขาเอง อิงหยิบดิสก์นั้นออกมา และใส่เข้าไปในเครื่อง…

“ทีนี้นายจะบอกฉันได้หรือยังว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่” อิงถามขึ้นพลางมองดูดิสก์นั้นอย่างงุนงง

ชายหนุ่มผิวดำแดงกระตุกขึ้นมานิดหนึ่งด้วยความกลัว อิงรู้สึกว่านี่มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาเสียแล้ว เพราะเขาไม่เคยกลัวอะไรแบบนี้มาก่อนเลย นอกจากความมืดในสมัยเด็กเท่านั้น… และเมื่อเสียงของเขาเปล่งออกมา ทุกพยางค์ของเขานั้นมีเพียงเสียงกระซิบที่ไม่ต่างจากลมหายใจ

“นายดาวน์โหลดข้อมูลเกี่ยวกับกรมตำรวจมาเยอะ แล้วตอนนี้มีข่าวอะไรที่รัฐบาลต้องการปกปิดบ้างล่ะ มันคือ…หนึ่งในนั้นละ”

อิงขมวดคิ้วบางสีดำสนิทอย่างสงสัย ข่าวที่เขาโหลดลงมานั้นมีข่าวหนึ่งที่ดูน่าสงสัยเป็นที่สุด ข่าวลือเรื่องเกมชนิดใหม่ที่ไม่ได้วางแผง แต่ส่งต่อๆกันไปเป็นทอดๆให้กับนักล้วงข้อมูลรุ่นแล้วรุ่นเล่า และส่วนใหญ่จะเป็นเด็กวัยรุ่นที่ต้องการเล่น แต่ปรากฏว่าคนเหล่านี้ต่างเสียชีวิตเพราะเส้นเลือดในสมองแตก หรือไม่ก็บ้านระเบิดจนพังไม่มีชิ้นดี และส่วนใหญ่แล้ว ข้อมูลต่างๆที่อยู่ข้างในนั้นจะหายวับไปกับตาจนหมด ก่อนที่คนที่เล่นอยู่จะถูกสังหารเป็นรายต่อไป แต่ไม่มีหลักฐานสักนิดเดียวว่ามันคือไวรัส เนื่องจากมันนั้นฉลาดกว่าตำรวจมาก เพราะคนที่ส่งต่อกันไปเป็นทอดๆนั้นคือคนที่เล่นเกมเอง และการส่งนั้นไม่ใช่ตัวไวรัสที่จับได้ด้วยข้อมูล แต่มันเป็นเกมเขาวงกตขนาดใหญ่ที่ผู้เล่นต้องหาทางออกให้เจอ…

“หรือว่า…สิ่งที่นายมอบให้ฉันคือ…” อิงพูด อ้าปากค้างด้วยความตกใจสุดขีด

“อย่างที่นายเดานั่นละ” แล้วแต่พูดขึ้น แววตาที่ตามปกติมีความมั่นใจ บัดนี้ มันสั่นระริกด้วยประกายน้ำตา “ตอนนี้มันถูกส่งมาหาฉันแล้ว และน้องชายวัยสิบขวบของฉันก็เล่นเขาวงกตนี่จากหน้าจอด้วยความอยากรู้อยากเห็น จนกระทั่ง…” เขาหยุดพูด ก่อนที่จะชี้นิ้วสั่นๆไปที่กล่องดิสก์ที่เขาเอามาด้วย “นายลองดูขอบดิสก์ที่แตกร้าวสิ”

เขามองดูมัน จริงด้วย ขอบดิสก์ทที่ตอนนี้เแตกกระจายเป็นมุมเดียวนั้นมีรอยไหม้และกลิ่นคอมพิวเตอร์ที่ระเบิดออก…

“น้องชายของฉัน…เล่นเขาวงกตไม่สำเร็จ จึงต้องส่งข้อมูลออกไปทางอี-เมล์ ก่อนที่มันจะทำลายล้างข้อมูลต่างๆของตำรวจที่ฉันมีอยู่ไปจนเกลี้ยง… แล้ว…แล้ว…” เสียงของเขายิ่งสั่นมากกว่าเดิมจนเกือบๆจะกลายเป็นเสียงสะอื้น น้ำตาของเขาเริ่มหลั่งรินอออกมาจากการสูญเสีย อิงรู้สึกเห็นใจเขาอย่างมาก เพราะแล้วแต่เป็นคนที่มีบุญคุณกับเขา ที่ไม่จับเขาส่งตำรวจ ฐานล้วงข้อมูลของตำรวจไป และกลายมาเป็นเพื่อนเขาเพราะเขาล้วงเอาความลับจากโจรขายยาบ้ามาได้สำเร็จ

“นายไม่ต้องกลัวหรอกนะ” อิงพูดขึ้น หลังจากที่แล้วแต่หายจากอาการสะอื้นและมองดูตนเองจากตาที่มีประกายน้ำตาออกมา “เราจะไม่ทำให้การสูญเสียของน้องชายต้องสูญเปล่า”

“ขอบใจนะ นายนี่ดีกับฉันจริงๆ” แล้วแต่พูดขึ้น ก่อนที่เครื่องจะส่งเสียงตี๊ดๆออกมาเพื่อบอกว่าดาวน์โหลดเกมเขาวงกตเรียบร้อยแล้ว…

“แล้วนายจะให้ฉันทำอะไรกับมันล่ะ” อิงพึมพำออกมา เมื่อหน้าจอปรากฏเป็นข้อมูลเกมในแผ่นแล้ว และตอนนี้มียมทูตตนหนึ่งกำลังแสดงเครื่องหมายคำพูดว่า

“ถ้าท่านไม่เล่นภายในสิบวินาที เกมจะทำลายตัวเองลง แต่ถ้าเล่น ท่านจะได้พบกับความหฤหรรษ์ที่ไม่เคยมีมาก่อน”

เด็กหนุ่มพึมพำออกมาอย่างยินดีว่า

“ขอตรวจสอบอแกน่ะ ไม่ต้องใช้สิบวินาทีหรอกเว้ย” เด็กหนุ่มพึมพำออกมา ก่อนที่จะตัดสินใจใส่คำสั่งให้คอมพิวเตอร์ส่งข้อมูลเกี่ยวกับไวรัสของเกมนี้มาให้ภายในสิบวินาที แต่ปรากฏว่า ไม่มีไวรัสหรือหนอนหรือสิ่งมีชีวิตนอกระบบใดๆเล็ดลอดออกมาจากเครื่องเลยแม้แต่ตัวเดียว

“ไม่มีประโยชน์” แล้วแต่พึมพำออกมา “ฉันลองทุกวิธีที่จะดึงไวรัสออกมาในตอนแรก และเครื่องของฉันมันแย่กว่านายเสียอีก นายคงจะจำได้ แต่ไม่มีไวรัสออกมาจากเครื่องเลย…”

“ถ้าอย่างนั้นก็เหลือวิธีเดียว คือเล่นให้จบ เราจะได้รู้ว่าไวรัสนี้คืออะไร” อิงพึมพำออกมา ก่อนที่จะกดเริ่มเล่นเกมในขณะที่ขีดของเวลานั้นเหลือเพียงแค่คืบเดียว

และปรากฏว่าภาพของเกมนั้นสวยมากทีเดียว เป็นภาพสามมิติของเกมเขาวงกตขนาดใหญ่ แต่มีเพียงแผนที่เขาวงกตขนาดใหญ่เท่านั้นที่จะบ่งบอกว่าทางที่เขาจะไปนั้นถูกทิศหรือไม่… และมีเพียงกำแพงตรงหน้านี้เท่านั้นที่จะขวางกั้นไม่ให้เขาเริ่มเกม

“ไปล่ะนะ” อิงพูดขึ้น ก่อนที่จะเลื่อนเมาส์อย่างเงอะงะเพราะมือของเขาขยับไม่ค่อยได้ดั่งใจ แต่แค่เลื่อนเมาส์เท่านั้น ภาพก็เคลื่อนไหวอย่างเป็นระเบียบ ดุจว่ามันไม่ใช่เครื่องมือสำหรับการทำลายล้าง แต่เป็นเกมธรรมดาที่สนุกมากทีเดียว

ตลอดเวลานั้น อิงเคลื่อนเมาส์ไปรอบๆบริเวณเขาวงกตไวรัสนั้น แต่ยิ่งเคลื่อนไปเท่าไร… ไม่รู้เขาคิดไปเองหรือเปล่านะ ถึงรู้สึกว่ามือของเขาเย็นเฉียบ และศีรษะของเขาตึงเปรี๊ยะอยู่ตลอดเวลา เป็นเพราะเขารู้ว่าสิ่งนี้ฆ่าน้องชายของเพื่อนหรือเปล่านะ ถึงได้รู้ว่าสิ่งนี้คือไวรัส มันทำให้เขารู้สึกตึงเครียดยิ่งนัก แต่อิงพยายามไม่ใส่ใจ และยิ้มให้กับแล้วแต่ขณะที่เลื่อนเมาส์ไปเรื่อยๆ

อีกสิบนาทีก็จะได้เวลาที่ไวรัสจะทำงาน อิงพยายามผ่านกำแพงหนาที่ทับซ้อนกันกลายเป็นเขาวงกตอย่างตั้งอกตั้งใจ จนกระทั่งเขาเห็นอะไรบางอย่างภายใต้กำแพงนั้น ปรากฏว่าเป็นรูสีดำสนิทที่อยู่ในเขาวงกต แปลว่า พวกเขามาถึงทางออกแล้วละสินะ!!

“เรียบร้อยเสียทีนะ” อิงพูดขึ้น ในขณะที่แล้วแต่มีอาการยิ้มบิดเบี้ยวเอาไว้ อิงเลื่อนเมาส์ไปที่ทางออกสีดำนั้น มันเลื่อนเข้าไปทันที…

จู่ๆเครื่องคอมพิวเตอร์ก็ดับลงด้วยสาเหตุอะไรบางอย่างไม่อาจทราบได้ อิงมีสีหน้าตกใจสุดขีดแล้วรีบมองดูเมนคอมพิวเตอร์ ก่อนที่จะพบด้วยความโล่งใจว่าเครื่องนั้นกำลังรีเซตตัวเองใหม่อีกครั้ง

“แหม มันมีไวรัสแบบหนอนจริงๆเสียด้วย” อิงพูดพลางยิ้ม “แต่เครื่องกำลังรีเซตใหม่ เราหวังว่าไวรัสนี้จะถูกทำลายไปพร้อมกันนะ”

“นั่นสินะ” แล้วแต่พูดขึ้น สีหน้าของเขากระตุกอย่างไร้สาเหตุ

แต่ปรากฏว่าไม่มีรูปของเด็กสาวดาราเหมือนอย่างเคย กลับปรากฏภาพของเขาวงกตอีกครั้งหนึ่ง และภาพของตัวยมทูตนั้นปรากฏขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้ มันชี้นิ้วเล็กๆมาทางเขาและผงกหัวไปมา เป็นท่าทางของคนที่หัวเราะเยาะหยัน

“นี่มันเรื่องอะไรกัน” อิงถามอย่างสงสัยและหันมาจ้องมองแล้วแต่ที่ใบหน้าของเขาสั่นระริกอีกครั้งหนึ่ง ดวงตาของเขามีหยาดน้ำปริ่มออกมา

ก่อนที่เจ้ายมทูตตัวเล็กจะชี้นิ้วมาทางเขา และแสดงเครื่องหมายคำพูดว่า

“แกไม่มีทางเอาชนะฉัน และแกจะต้องตายอย่างน่าทุเรศ โดยปลิดชีพให้กับความอยากรู้อยากเห็นของแกและเป็นเครื่องสังเวยให้กับความอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนแกเช่นกัน”

(ทำไมมันถึงรู้เรื่องที่เพื่อนเอาดิสก์ไวรัสมาให้กับเราล่ะ…  ทำไมมันถึงทำลายเครื่องคอมและฆ่าคนราวกับมีสมอง)

“ฉันไม่ใช่ไวรัสหรอก ถึงแม้ว่าฉันเป็นส่วนหนึ่งของไวรัสก็ตามที” ยมทูตพูดขึ้นพลางเอียงคอที่มีผ้าคลุมเล็กๆขึ้นดุจรู้ดีทุกอย่าง

“หรือว่า…แก…เป็น” อิงพูดขึ้นอย่างตกใจสุดขีด และหันไปมองแล้วแต่พร้อมกับพูดอย่างเร่งร้อนว่า

“รีบหนีไป มันเป็นเอไอไวรัส” เด็กหนุ่มพูดขึ้น แต่ก่อนที่จะพูดประโยคถัดไป เกิดเสียงตี๊ดๆของเครื่องคอมขึ้นมา และเกิดขีดของการดาวน์โหลดขึ้นมาที่เท้าของยมทูตตัวเล็กนั้น… แต่อิงรู้ดีว่ามันกำลังทำลายข้อมูลทุกอย่างที่เขามีอยู่ และทำลายเครื่องคอมพิวเตอร์ ก่อนที่จะทำลายพวกเขาเป็นรายต่อไป

“มันคืออะไร” แล้วแต่ถาม สีหน้าตกใจสุดขีด

“มันเป็นสิ่งที่นักคอมพิวเตอร์คิดขึ้นมา” อิงพูดอย่างหวาดกลัว ใบหน้าของเขาที่ตามปกติก็ซีดอยู่แล้ว ยิ่งซีดขึ้นมาอีกจนกลายเป็นกระดาษดีๆนี่เอง “เอไอไวรัสเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ไวรัส แต่เป็นสมองของมนุษย์ที่ถูกจำลองขึ้นมา และคิดแทนนักคอมพิวเตอร์ที่ตอนนี้กำลังเหลือน้อยเต็มที ถือว่ามันคือนวัตกรรมใหม่ของนักวิทยาศาสตร์ที่คิดแทนผู้อื่นเลยทีเดียว” อิงพูดขึ้นพลางมองดูคอมพิวเตอร์

“เอไอไวรัสถือกำเนิดขึ้นเพื่อทำลายไวรัสทั่วโลกที่ตอนนี้เริ่มร้ายกาจมากขึ้นจนนักคอมพิวเตอร์ไม่สามารถควบคุมมันได้อีกแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงสร้างปัญญาประดิษฐ์ที่แฝงยาต้านไวรัสทำลายเอาไว้ในเครื่องของแต่ละคน มันจะวิเคราะห์ออกมาว่าไวรัสชนิดนี้คืออะไร และทำลายมันทิ้งก่อนที่ไวรัสจะทำลายเครื่อง มันมียาต้านไวรัสหนอน และไวรัสคอมพิวเตอร์ทุกอย่างเอาไว้ในเครื่องเดียวกัน” อิงอธิบายต่อ “แต่ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเอไอไวรัสถึงถูกส่งต่อให้นักล้วงข้อมูล และทำลายคนที่ใช้มัน แทนที่จะปกป้องเครื่องของคนอื่นๆเอาไว้”

“มันไม่ได้ปกป้องคนอื่นๆอีกต่อไปแล้ว เพราะมีคนๆหนึ่งที่ขโมยเอไอไวรัสไป แต่ฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร” แล้วแต่ตอบ

“เราต้องนำแรมไปให้ตำรวจดู ไม่อย่างนั้น เราอาจจะไม่มีหลักฐานอะไรหลงเหลืออยู่อีกก็เป็นไปได้นะ” ชายหนุ่มตอบ ก่อนที่จะเดินออกไปเพื่อเอาดิสก์ออกมา แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์เกิดเสียงตี๊ด…ขึ้นมาอย่างกะทันหัน และภาพของจอคอมก็เริ่มบิด จากน้อยๆก็เริ่มบิดมากขึ้น จนกลายเป็นภาพบิดๆเบี้ยวๆที่ดูไม่ชัดเจน ไม่รู้ว่าทำไม แต่ภาพที่เคลื่อนไหวนี้ทำให้แล้วแต่เกิดอาการทรุดและกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด แต่เสียงที่เขาเปล่งออกมานั้นมีเพียงเสียงแหบพร่าเท่านั้น อิงพุ่งพรวดออกไปและคว้าไม้หน้าสามออกมาเพื่อที่จะตีทั้งหน้าจอคอม และทำลายเครื่องทิ้ง แต่แล้วแต่กลับคว้าแขนของเขาเอาไว้ และพึมพำว่า

“นาย…อย่า…ทำลาย…มันนะ” แล้วแต่พูดขึ้น “มันเป็นหลักฐาน…”

“นายอย่าบ้าน่า เราต้องทำลายไวรัสนี้นะ” อิงพูดขึ้น “เรามีหลักฐานมากพอดูอยู่แล้วล่ะ ก็เรารอดชีวิตอย่างไรล่ะ เราจะได้กลับไปเล่าให้พวกตำรวจฟังได้…”

“เรา…จะ…ต้อง…เอา…หลักฐาน…ไป” แล้วแต่พึมพำเสียงเบา ก่อนที่จะทรุดลง และล้มลงหัวฟาดพื้นในทันที เลือดไหลกระจายออกมาจากปากและจมูกอย่างแรง

“บ้าชิบ” เด็กหนุ่มร้องลั่น ก่อนที่เขาจะจ้องมองหน้าจอคอมด้วยความเจ็บปวด แต่สิ่งที่มองกลับทำให้เขารู้สึกจี๊ดตรงบริเวณกระหม่อมอย่างแรง ภาพนั้นคงจะมีผลกับเขาแล้วละกระมัง

“เราต้อง…ทำลาย…หน้าจอคอม…ให้ได้…” อิงพูดขึ้น แต่แขนของเขานั้นรู้สึกอ่อนแรงมากขึ้นจนไม้หน้าสามหลุดผลัวะออกมาจากมือ เขาทรุดตัวลงและล้มลงอีกคนหนึ่ง  แต่ครานี้ เขากดรีเซตเครื่องอีกครั้งหนึ่งโดยบังเอิญ ก่อนที่จะสลบไป…

……………………………

“เธอฟื้นแล้วสินะ”

เด็กสาวคนหนึ่งที่อยู่ใกล้กับอิงร้องขึ้นเมื่อเขาค่อยๆขยับเปลือกตาโศกสีดำอย่างช้าๆ ก่อนที่เขาจะรู้สึกตัวขึ้นมา เด็กหนุ่มเห็นภาพของเด็กสาวผมยาวสีดำ และใบหน้ากลมกำลังจ้องมองเขาด้วยนัยน์ตาสีดำ

“เกิดอะไรขึ้นนี่” อิงถามพลางลุกขึ้น แต่ก่อนที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาลุกพรวดขึ้นมาและร้องลั่นว่า

“แล้วแต่อยู่ที่ไหนหรือครับ เจ” อิงถามขึ้นด้วยความสงสัย

เจได้ยินคำถามนั้นแล้วรู้สึกร้อนผ่าวที่ดวงตาขึ้นมาเฉยๆ ดวงตาของเธอนั้นแสบร้อนด้วยน้ำตา และเธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้นหรือ เจ” อิงถาม

“แล้วแต่ตายแล้วจ้ะ อิง เขาเส้นเลือดในสมองแตก และตายก่อนที่จะส่งโรงพยาบาลทันเวลา แล้วหมอเขาบอกว่า…บอกว่า…” เจไม่อาจพูดอะไรได้อีกแล้ว อิงเอามือที่ยังเจ็บอยู่สวมกอดร่างบางของเจเอาไว้ ก่อนที่จะตบไหล่ของเธออย่างปลอบโยน ปากของเขาพูดขึ้นว่า “ผมรู้ๆ”

“พอเธอหายดีแล้ว เธอต้องไปที่สถานีตำรวจนะ เขาได้หลักฐานจากแรมที่ถูกรีเซตขึ้นมา มันมีเอไอไวรัส พวกเขาจึงต้องการหาวิธีแก้ เธอต้องไปนะ เรื่องราวมันจะได้จบลงเสียที”

เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆอวดฟันขาวออกมา และนั่นทำให้เขาดูเหมือนไม่เคยถูกเอไอไวรัสเล่นงานมาก่อน เขาพูดขึ้นว่า

“ตกลง…”

ก่อนที่เจจะยิ้มให้เขาด้วยความจริงใจ และเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมมองดูที่นอกหน้าต่างและพบกับผู้ชายคนหนึ่งกำลังบ่นหัวเสีย เพราะเครื่องของเขาเกิดแฮงค์ขึ้นมาเฉยๆ เด็กหนุ่มเริ่มมีสีหน้าเศร้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วเขาคิดว่า… มันไม่มีทางที่เรื่องนี้จะจบลงอย่างสวยหรูแน่นอน

ตราบใดที่มนุษย์ไม่หยุดคิดประดิษฐ์สิ่งใหม่ๆและพยายามหาทางแก้ในสิ่งที่ผิดให้เป็นถูก… อันตรายที่เกิดจากเทคโนโลยีของมนุษย์นั้นก็อาจจะทำอันตรายให้กับมนุษย์ได้ทุกเมื่อ หากมนุษย์ขาดจิตสำนึกที่จะแก้ไขมัน…