คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ณ ที่น้ำตกสายชล
ตอนที่ 2
ณ น้ำตกสายชล..
อารุนีซึ่งเช้านี้แต่งตัวทะมัดทะแมง ปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนโขดหินใกล้ๆกับน้ำตกด้วยท่าทีคล่องแคล่ว เพราะจากการที่บ่อยครั้งเธอจะขึ้นไปที่น้ำตกสายชลแต่เช้า เพื่อจะได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นอย่างชัดแจ้งและสวยงามอย่างนี้จนลืมเวลาไปเลย
หญิงสาวนั่งทอดสายตาตรงไปมองสวยน้ำตกที่พวยพุ่งลงมาเป็นระลอกๆ เธอนั่งคิดเรื่องอไรต่างๆนานาจนเพลิน เรื่องที่เธอคิดส่วนมากจะเป็นเรื่องเปิ่นๆที่ผ่านมาของเธอกับเพื่อนจนอารุนีอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
จ๋อม.... เสียงก้อนหินตกลงบนน้ำใกล้กับตำแหน่งที่เธอนั่งอยู่
“ใครกันน่ะ ฮึ! เอาอีกแล้วสิลุงแช่ม” อารุนีแกล้งบ่นออกมา และคิดว่าคราวนี้ลุงคนสนิทจะมาแกล้งอะไรเธออีก จึงแสร้งนั่งนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับตัวหันมามอง
“สวบ...จ๋อม” เสียงฝีเท้าและหินที่ตกในตำแหน่งใกล้กันเกิดขึ้นอีกรอบ อารุนีไม่ได้เฉลียวใจใดๆทั้งสิ้น หญิงสาวกลับคิดว่าตามแช่มคงจะมาแกล้งมาง้อหล่อนและเธอยังทำตัวนิ่งอยู่อย่างนั้น เพื่อแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
“โอ๊ะ...” มีมือๆหนึ่งเอื้อมมาดึงข้อมือของอารุนีในลักษณะกระชากอย่างแรง
“คุณเป็นใครน่ะ” เสียงที่พูดออกมาแทบจะพร้อมๆกัน
“คุณน่ะแหล่ะเป็นใครกัน อยู่ดีๆก็บุกรุกเข้ามาในไร่แห่งนี้ รู้รึเปล่าว่าผู้บุกรุกจะได้รับการลงโทษยังไง” อารุนีพูดพร้อมๆไปกับที่พยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น
อีกฝ่ายที่ทำหน้ายักษ์อยู่ใกล้ๆได้แต่ส่ายหัว แล้วกัดฟันพูด...
“อ้อ...ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายบุกรุกกันแน่น่ะคู้นน...เห็นอยู่หลัดๆว่ามาแอบมานั่งหมอบแถวนี้ ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ ไม่มีพ่อมีแม่หรือไงนี่” เสียงอันปนไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมของชายผู้หนึ่งตอบกลับมา เค้าไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของหญิงสาว...
“นี่...กล้าว่าฉันขนาดนี้เลยหรอ นาย...เอ่อ..จะใครก็ช่าง แล้วอีกอย่างนะ ไอ้คำว่าหลัดๆเค้าใช้กับคนที่ตายไปแล้วย่ะ อย่างเช่นนายไง ปากดีอย่างนี้น่าอยู่นักนี่” สีหน้าของอารุนีเริ่มแดงจัด เธอรู้สึกไม่ถูกชะตากับชายแปลกหน้าผู้นี้อย่างแรง!!
“อีโธ่..บุกรุกที่ทางเค้าแล้วยังไม่รู้สึกตัว แถมยังมาด่ากันฉอดๆอย่างนี้ มันน่านักนะ” พร้อมกับพูดชายหนุ่มแกล้งทำเป็นพับแขนเสื้อ...
“นายน่ะมีปัญญาจะมาทำอะไรฉันได้ อยากรู้นัก ไม่รู้ซะแล้วว่าใครกันแน่ที่บุกรุกน่ะ” อารุนีโต้ตอบอย่างไม่ลดราวาศอก แต่ในใจหญิงสาวเต้นถี่ไม่เป็นจังหวะ
“นี่คุณ ยังไม่หยุดปากดีอีกแน่ะ อย่างนี้มันน่าจะจับตัวมาตีก้นซะให้เข็ด พ่อแม่ไม่สั่งสอนบ้างรึไง มานี่เลย ให้จับตีซะดีๆ” ไม่ว่าเปล่าแต่ชายคนนั้นทำท่าจะเข้ามาหาหญิงสาวแล้วสิ...
“นี่นาย นายจะทำอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันร้องจริงจริงๆด้วย!!” หญิงสาวเริ่มลนลาน
“เออแฮะ นึกว่าจะปากดีได้นานสักแค่ไหน จะร้องเรียกใครมาช่วยได้ล่ะแม่คุณ นึกหรอว่าเสียงเธอจะดังแข่งกับเสียงน้ำตกนี้ได้น่ะ” ชายผู้นั้นตอกกลับมาทำหน้าทะเล้น “เอาสิ แน่จริงก็ลองตะโกนเลย” พูดจบเค้าก็หัวเราะในลำคอด้วยท่าทีเย้ยหยัน
“นี่นาย!!” หญิงสาวเดือดดาลจนเถียงไม่ขึ้น “ช่วยด้วย..ใครก็ได้เอาคนบ้ากามคนนี้ออกไปที มันจะลวนลามฉัน ตาแช่ม ตาชุ่ม” อารุนีตะเบ็งเสียงดังลั่น
“นี่เธอ ใครนะจะหน้ามืดลวนลามเข้าไปลง” ชายหนุ่มพูดพลางทำตาเจ้าเล่ห์โดยการมองมาที่อารุนีตลอดหัวจรดเท้า “ยังกับคุณมันน่า..นักนี่” ชายหนุ่มยิ้มเยาะ
“อีตาบ้า...ไอ้...ไอ้..” อารุนีไม่รู้จะสรรหาคำด่าไหนมาอีกแล้ว หล่อนหน้าแดงก่ำด้วยความโกธร
“อ้าวคุณ จะอ่าอะไรหรอ ทำไมไม่โพล่งออกมาเลยล่ะ คุณคนเกือบสวย” แล้วเค้าก็เริ่มขำในท่าทีเดือดดาลของหญิงสาวที่ยืนหน้าง้ำ
“อีตาบ้า ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยทีสิ” อารุนีวิ่งหันหลังกลับไปพร้อมกับร้องตะโกนไปอย่างสุดเสียง
...ทางด้านตาชุ่มที่พอจะสร่างเมาแล้ว ได้ยินเสียงคนร้องก็ตื่นตัวในทันที แกรีบหน้าตาตื่นวิ่งไปทางต้นเสียง แล้วเค้าก็จำได้ขึ้นใจว่าเป็นเสียงของอารุนี คุณหนูที่เค้ารักและบูชานั่นเอง
“ คุณหนูนี เสียงคุณหนูจริงๆด้วย อ้าวตาแช่มหายไปไหนล่ะเนี่ยะ เฮ้อ..คุณหนู!!” ตาชุ่มตะโกนตอบรับเสียงนั้นอย่างร้อนรน
.............................................................................................................................................................
“คุณหนูนี กะ กะ เกิดอะไรขึ้นครับนี่” ตาชุ่มตาตื่นเมื่อวิ่งเข้ามาประชิดตัวอารุนี
หญิงสาววิ่งหนีมาอย่างรวดเร็ว คู้เข่าลงหอบหายใจระรัว เหงื่อในกายผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าที่สวยหมดจรดนั้น..
“ช่วยด้วยตาชุ่ม..” อารุนีเว้นระยะการพูด เมื่อเธอกลับมาหอบแฮ่กๆต่อ “มีคนบ้าที่ไหนไม่รู้หลงเข้ามาในไร่ของเรานะ ท่าทางบ้ากามด้วยค่ะ นีเจอมันที่น้ำตก ซวยจริงๆเลยเรา เจอเรื่องแย่ๆแต่เช้า” อารุนียังหอบหายใจจนตัวโยน แล้วกลับมาทำสีหน้าเคร่งเครียดกับเหตุการณ์ที่เผชิญมา...
“ใจเย็นๆนะครับคุณหนู ไหนพาผมไปดูให้เห็นกะตาทีสิครับ อยากจะเห็นน้ำหน้ามันนัก ไอ้คนที่กล้ามาลามปามเอากับคุณหนูนีของกระผม จะตีด้วยไม้หน้าสามและจัดการส่งให้ตำรวจไปซะ” ตาชุ่มพูดดูน่าเกรงขามยิ่งนัก
“เอ่อ..อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยนะคะ เป็นอันว่าเรารีบเข้าไปจับมันกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะหนีไปได้ไกลซะก่อน เออ.. แล้วเอาคนงานติดตามไปอีกซักสองสามคนด้วยนะคะ ท่าทางนายนี่ร้ายไม่เบา” อารุนีเข่นฟันพูดด้วยอารมณ์โกธร
และเมื่ออารุนี ตาชุ่ม และคนงานจำนวนหนึ่ง เดินแกมวิ่งมาถึงน้ำตกที่เกิดเหตุ ก็กลับไม่มีวี่แววของชายหนุ่งแปลกหน้าผู้นั้นแล้ว...
“เอ..คุณหนูครับ ว่าแต่เจอมันที่นี่แน่นะครับ” ตาชุ่มถามแกมเดินสำรวจไปพลางบริเวณรอบๆ และชี้นิ้วโบ้ยให้คนงานอีกส่วนตรวจตราให้ทั่วบริเวณ
“แน่สิตาชุ่ม นี่ล่ะตรงนี้เลย” อารุนีพูดพร้อมกับชี้มายังโขดหินเล็กกลุ่มหนึ่งที่เธอมีเรื่องกับชายคนนั้น
“นียังเถียงกับมันอยู่เลยค่ะ แถมมีหน้ามาว่านีเจ็บๆแสบๆอีกด้วย” อาการฉุนเฉียวเริ่มกลับมาหาหญิงสาวอีกครั้ง
“อืม...เอาอย่างนี้แล้วกันนะครับ บางทีมันอาจจะเป็นชาวป่าชาวดอยแถวนี้หลงเข้ามาหากินในไร่ของเราก็เป็นได้นะครับ” ตาชุ่มออกความเห็น
อารุนีส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตาชุ่มพูด เพราะจากหน้าตาท่าทางแล้ว ดูท่าจะเป็นคนที่มีการศึกษามีชาติตระกูลดีทีเดียว..
“ เอาไว้คราวหน้าคราวหลัง ถ้าคุณหนูนีจะมาพักผ่อนที่น้ำตกแห่งนี้เมื่อไหร่ ก็บอกกระผมกับตาแช่มด้วยแล้วกัน พวกเราจะได้คอยตามอารักขาคุณหนูด้วย” ตาชุ่มเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
“ตาชุ่ม นีขอบใจมากนะคะ แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ นีดูแลตัวเองได้ แล้วอีกอย่างนีเองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว เอาไว้คราวหลังถ้ามันยังกล้ามาทำอะไรนีอีกล่ะก็ นีจะชกมันให้น่วมเลยทีเดียวค่ะ” อารุนีพูดพร้อมทำท่านักเลงเต็มที่
“คุณหนูล่ะนะ ทำเก่งไปเรื่อย ดีไม่ดีถ้าพลั้งพลาดไปจะทำยังไงล่ะครับ ไอ้ชุ่มคนนี้ไม่ค่อยวางใจเลยครับ” ตาชุ่มส่ายหัวพึมพัม
และยังไม่ทันที่ตาชุ่มจะพูดตักเตือนจบ พอแกหันกลับมาอีกที อารุนีก็วิ่งกลับหายไปอย่างกับหายตัวได้อย่างนั้น ตาชุ่มที่มองอยู่ได้แต่ส่ายหัวด้วยความเป็นห่วง..
.............................................................................................................................................................
เมื่ออารุนีกลับมาถึงบ้านชื่นฤทัย ลูกสาวเจ้าของไร่สายชลคนนี้ก็รีบวิ่งหอบแฮ่กๆไปถึงห้องครัว ขณะที่นมอิ่มกำลังก้มหน้าก้มตาปอกหอมน้ำตาเล็ดอยู่ โดยเธอพยายามปกปิดเรื่องที่เธอเจอมาที่น้ำตกด้วยความที่ไม่อยากให้ใครเป็นห่วง
“โอย...เหนื่อยจัง” อารุนีหอบอีกรอบ “วันนี้มีอะไรทานกันมั่งคะนมอิ่มสุดที่รักของนี” พร้อมพูดเธอโอบกอดนมอิ่มทางด้านหลังด้วยความรัก
“ตายแล้วคุณนี ปากมดขึ้นหมดแล้วนะคะ ปากหวานเหมือนใครกันนะ ช่างพูดเสียจริงเด็กคนนี้” นมอิ่มเปลี่ยนมือข้างที่ยังไม่ได้เปื้อนอะไรมาลูบหัวอารุนีด้วยความเอ็นดู
“ก็แหม นีหิ้วหิวนี่คะ ดูสินี่ก็ปาเข้าไปจะสี่โมงเช้าแล้วนะคะ ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องน้อยๆของนีเลย” อารุนีลูบท้องหน้าม่อย
“แล้วนี่คุณหนูปรมาเค้ายังไม่เสด็จลงมาอีกหรอคะนม” อารุนีถามพลางมองดูนมอิ่มจัดแจงเอาเขียงขึ้นมาเตรียมประกอบอาหาร
“ยังเลยล่ะค่ะคุณหนู นี่คงกะลังฝันเพลินซะละมั้ง จะให้นมขึ้นไปตามมั้ยล่ะคะ” นมอิ่มพูดยิ้มๆ
“อืม ไม่ต้องค่ะ ไม่เป็นไร นีคาดว่าแค่กลิ่นอาหารโชยมาแตะจมูกมดเข้าหน่อย ขี้คร้านก็คงรีบแจ้นมาที่ห้องครัวทันควันเลยล่ะค่ะ” อารุนีเอ่ยอย่างรู้ใจน้องสาวแก่นแก้วของเธอ
เวลาผ่านไปสักพัก นมอิ่มก็จัดแจงลงมือทำครัว เมนูวันนี้คือแกงเขียวหวานปลากราย กับ กุนเชียงทอดอย่างดี กลิ่นกับข้าวหอมฟุ้งตลบอบอวลไปทั่ว
“ว้าว เสร็จแล้ว ยังไงนีไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวเลยนะคะ” แล้วหญิงสาวก็เดินไปที่โต๊ะอาหารที่ขณะนี้นางดารุนีกำลังเตรียมที่เตรียมทางเอากับข้าวลงวางอยู่ หญิงสาวนั่งลงไม่ทันไร แล้วสิ่งที่อารุนีดาคการณ์ไว้ก็เกิด ปรมาแจ้นมาที่โต๊ะอาหารในไม่ช้า
“อ้าวนี่ ยัยมา ไม่ไปล้างหน้าล้างตามาก่อนล่ะลูก ไปไป้ ไม่รู้จักโตเลยนะเราน่ะ” นางดารณีตักเตือนลูกสาวคนเล็กด้วยความอ่อนใจ
“ค่า..เจ้าค่ะ แล้วนี่พี่อย่าเพิ่งแอบทานหมดซะก่อนล่ะ รอน้องสาวคนนี้ด้วยนะจ๊ะ” พูดจบปรมาก็รีบชิ่งขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว
“นี่ พี่ไม่แย่งกินซะจนหมดหรอกย่ะ ยัยมานี่ ทำอย่างกับไม่รู้จักพี่ดี เนอะคุณแม่ดา อิอิ” อารุนีหันหน้าเปื้อนยิ้มมาที่นางดารุนี
“เฮ้อ พี่น้องคู่นี้ ไอ้เรื่องทะเล้นล่ะก็ ไม่เป็นรองใครเลยนะ ยัยมาเองก็ชอบแหย่พี่สาวอยู่เรื่อย” ดารุนีได้แต่ส่ายหัวแล้วอมยิ้ม
สักครู่เดียวหลังจากที่อารุนีตักข้าวคำแรกเข้าปาก ปรมาก็โผล่หน้ามาทันที
“แห่ะๆ มาแล้วจ้า สองแม่ลูกคุยอะไรกันอยู่คะ รอมานานมั้ยเอ่ย” ปรมาทำหน้าทะเล้นใส่คนทั้งสองก่อนที่จะหันไปหาพี่สาว “แน่ะ พี่นี ไหนว่าจะรอมาไง” ปรมาท้วงเอาเมื่อเห็นอารุนีกลืนข้าวลงคอไปเรียบร้อยแล้ว
“แหม ยัยมา เธอน่ะมาเร็วยังกะปรอทนะ” อารุนีพูดเชิงประชดเพราะปรมาเป็นคนที่อาบน้ำนานมาก “นี่ ขนาดพี่คุยอะไรกับคุณแม่ได้ไม่กี่คำเลยนะเนี่ยะ” อารุนีทำตาปหลักปะเหลือกไปทางน้องสาว
นางดารณีได้แต่มองลูกสาวทั้งสองอย่างมีความสุข
.............................................................................................................................................................
ความคิดเห็น