คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่อง..
บ้านไร่สายชล
ตอนที่ 1
เริ่มเรื่อง..
อารุนี เป็นลูกสาวคนโตของบ้านชื่นฤทัย และเป็นลูกสาวเจ้าของไร่สายชลที่สวยงามแห่งหนึ่ง อารุนีมีน้องสาวคนหนึ่งชื่อ”ปรมา” ทั้งสองสาวจะมีนิสัยและความคิดอ่านต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ส่วนลึกในใจทั้งสองมีสิ่งเดียงที่เหมือนกัน คือ ความรักฉันท์พี่น้อง
เช้าแห่งวันสดใสเริ่มขึ้นอีกครา .. ณ ไร่สายชล ซึ่งทางทิศตะวันออกของไร่จะมีน้ำตกสายชล ซึ่งเป็นน้ำตกที่งดงามมาก เหมาะกับการมาฮันนีมูนยามพระอาทิตย์ขึ้นเป็นที่สุด และที่แห่งนั้นก็เป็นที่เดียวกับที่พ่อแม่ของทั้งสองไปนั่งรำลึกถึงอดีตอันหวานชื่นด้วยกันอยู่เสมอ ไร่สายชลแห่งนี้ทั้งพ่อแม่ของอารุนีเป็นมรดกตกทอดจากคุณย่าของอารุนีเอง เนื่องในโอกาสเป็นของขวัญวันแต่งงาน แต่ท่านเสียไปตั้งแต่ก่อนที่อารุนีจะเกิด
อารุนีเองใกล้จะจบการศึกษาระดับอุดมศึกษาแล้ว ส่วนปรมาเองก็เพิ่งจะเข้าเรียนเป็นปีแรกที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง ทุกวันหลังจากเลิกกิจกรรมที่คณะ อารุนีก็มักจะมานั่งชมน้ำตกสายชล หญิงสาวชอบธรรมชาติเป็นที่สุด เธอชอบความสงบเงียบหลังจากที่ได้ฝ่าคลื่นผู้คนในตัวเมืองกลับมาสู่ไร่อันสวยงามแห่งนี้...
“จ๋อม!!” เสียงเสียงหนึ่งปลุกอารุนีให้ตื่นจากภวังค์
“เอ๊ะ..เสียงน้ำ นั่นใครอยู่ตรงนั้นน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ .. ตาแช่มหรือตาชุ่มล่ะ” หญิงสาวทักขึ้นมาอย่างรู้ทัน
“เอ่อ แห่ะๆ .. คุณหนูนี่เดาเก่งจริงๆ ไม่เปลี่ยนเลยนะครับ” ตาชุ่มอมยิ้มเกาหัวแกรกๆอย่างเสียไม่ได้
“ก็นึกอยู่แล้วน่ะสิ” หญิงสาวเบ้หน้าตอบ “กี่ครั้งแล้วล่ะ ที่เวลานีมานั่งตากอากาศบริสุทธิ์ที่นี่ทีไร ตาชุ่มหรือไม่ก็ตาแช่มก็ต้องหาเรื่องมาแกล้งให้เสียฤกษ์ทุกทีไป” อารุนีทิ้งทวนอย่างมีเคือง
“ก็แหม..คุณหนูชอบทำตัวสันโดษห่างไกลผู้ไกลคนนี่ครับ” ตาชุ่มยิ้มแฉ่งเห็นฟันครบสามสิบสอง
“ไอ้พวกกระผมก็เลยแค่อยากจะแหย่ให้คุณหนูหัวเราะบ้างสิครับ” ตาแช่มเริ่มแก้ต่างแทนเพื่อนหลังจากที่เงียบมานาน
“ว่าแต่คุณหนูนีนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะครับ เคยน่ารักยังไงก็น่ารักอย่างนั้น สมกับที่ไอ้ชุ่มคนนี้เคยทำของเล่นมาให้คุณหนูเล่นบ่อยๆ” ตาชุ่มพูดไปยิ้มไป
“อ้าวๆ...ไอ้ชุ่มนี่ พูดอีแบบนี้ก็ไม่ถูกนะเอ็ง เพราะข้าน่ะก็เคยช่วยคุณหนูนีปกปิดความลับเรื่องซนๆมาก็เยอะโดยที่ไม่ไปรายงานคุณท่านน่ะ” ตาแช่มเริ่มโกยคะแนนบ้างแล้ว
“เอาเถอะจ๊ะ ลุงที่รักทั้งสอง” อารุนีอดยิ้มไม่ได้กับความทะเล้นไม่เปลี่ยนของคนสนิททั้งสอง “ไม่มีใครสำคัญไปกว่ากันหรอกนะ เพราะว่านีเนี่ยะ รักทั้งตาชุ่มและตาแช่มเลย รักเท่ากัน ดีมั้ยคะว่าไง ...อย่ามาทะเลาะกันเลยนะ นะ นะ” หญิงสาวทำหน้าเจ้าเล่ห์
ตาชุ่มกับตาแช่มหันมาสบตากันอย่างพึงพอใจทั้งสองฝ่าย ก่อนที่จะหันมามองอารุนีด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความเอ็นดูอย่างที่สุด
บรื้นนน ..... เสียงรถดังเข้ามาในไร่สายชล รถแลนด์โรเว่อร์รุ่นเก๋าของอาทิตย์ขับโฉบผ่านบริเวณน้ำตกที่ทั้งสามมองเห็นอยู่ไกลๆออกไป
“อุ๊ย...สงสัยคุณพ่อคงรับยัยมากลับมาแล้วล่ะค่ะ ไป กลับกันเถอะนะคะ” อารุนีเอ่ยพร้อมกับชักชวนลุงคนสนิททั้งสองกลับออกมา
.............................................................................................................................................................
“คุณแม่ขา...” น้ำเสียงออดอ้อนของลูกสาวคนเล็กของไร่สายชลแว่วมาจากประตูหน้าบ้าน
“เห่อะ...ยัยมา ออดอ้อนแม่เค้าเก่งตามเคยนะเรา” อาทิตย์อดไม่ได้ที่จะแซวลูกสาวคนเล็กที่ช่างเจื้อยแจ้วเจรจา
“อ้าววว...คุณพ่อเจ้าคะ พูดได้ไงว่ามาน่ะออดอ้อน ก็ในเมื่อนางดารนีเป็นแม่สุดที่รักของมา มาก็ต้องทำอย่างนี้เป็นธรรมดาแหล่ะค่ะ” หญิงสาวพยายามหาเอาเหตุผลที่ดูน่ารักที่สุดแล้วขึ้นมาอ้าง
“ก็จริงของยัยมาเค้านะคะ พี่อาทิตย์ก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ชอบแซวลูกสาวเล่นอยู่บ่อยๆ”...ผู้เป็นแม่เอ่ยพลางเหลือบตาไปดูนาฬิกาที่แขวนผนังห้องนั่งเล่น “อ้อ ว่าแต่...ดูสิ ป่านนี้แล้วยัยนียังไม่กลับเข้าบ้านอีกหรอคะเนี่ยะ เราก็ตั้งกับข้าวกับปลาไว้พร้อมแล้ว ดูสิ” ดารณีเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
“สงสัยจะอยู่ที่เดิมล่ะค่ะคุณดา น้ำตกสายชลไงล่ะคะ” เสียงของนมอิ่มซึ่งเป็นแม่นมของสองสาวอารุนีกับปรมาเอ่ยออกความเห็นมา นมอิ่มนั้นมีรูปร่างค่อนข่างท้วมเจ้าเนื้อเพราะด้วยวัยที่แก่ชราแล้ว และเป็นผู้ที่รู้ดีถึงนิสัยใจคอของทั้งสองสาว
“อืม ...งั้นก็ให้ใครไปตามคุณหนูนีเค้ามาทานข้าวกันซะสิ ไป” อาทิตย์หันไปสั่งนมอิ่ม
“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณพ่อ นีมาแล้ว” ...พร้อมกับพูด อารุนีเดินหน้าเปื้อนยิ้มเข้ามาแล้วหันไปทางปรมา “แล้วเราน่ะว่าไงยัยมา วันแรกของการเปิดเรียนมีอะไรน่าสนใจมาเล่าให้พี่ฟังบ้างล่ะ หืม” อารุนีเอ่ยถามน้องสาวแสนซนของเธอ
“เฮ้อ ไม่มีอะไรพิเศษหรอกพี่นี เซ็งจะแย่ รุ่นพี่แกล้งกันเหมือนเดิมๆ น่าเบื่อจะตาย แล้วนี่เปิดมาวันแรก ดูสิอาจารย์ก็ให้รายงานมาทำเป็นตั้งเลย” ปรมาบ่นและทำท่าจะไม่หยุดง่ายๆจนอารุนีต้องเบรกน้องสาวคนนี้ไว้
“เราน่ะ ทนเอาหน่อยเถอะนะยัยมา เราน่ะยังดีที่เอนทรานซ์ติดมหาวิทยาลัยของรัฐ ดูพี่สิ เพราะพี่ไม่สนใจเรียนและอ่านหนังสือพอเลยต้องเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเอกชน ค่าเทอมก็แสนจะแพง พี่ล่ะสงสารพ่อแม่เลยนะ” อารุนีอธิบาย
“พี่นีจ๊ะ นี่พี่ลืมไปแล้วหรอไงว่าเราเป็นถึงลูกเจ้าของไร่สายชลแห่งนี้ มีน้ำตกในกรรมสิทธิ์ อุดมไปด้วยผลหมากรากไม้ อยู่ได้สบายๆโดยไม่ต้องไปแบมือขอเงินใครเค้าอยู่แล้วน่ะ หืมม” ปรมาแย้งหน้าตายียวน
“นั่นไง เราน่ะคิดเป็นแต่อย่างเดียวน่ะแหละ คะแนนสอบถึงได้คาบเส้นมาโดยตลอดน่ะ ยัยจุ้น” อารุนีขยี้หัวปรมาด้วยความหมั่นเขี้ยวน้องสาวในไส้คนเดียวคนนี้
“จุ๊ๆ พี่นีคนสวยคะ เบาๆเสียงหน่อยได้มั้ย เดี๋ยวพ่อกับแม่รู้เข้า มาตายแน่เลยค่ะ” ปรมาร้อนตัว
“เป็นไงล่ะ ทีนี้ทำมากลัว” อารุนีหยอกปรมา
“ยัยนี..ยัยมา ทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ มากินข้าวเร็ว แม่ทำรอไว้นานแล้วนะ เร็วเข้า” ดารณีตะโกนเรียกมาจากในห้องทานข้าว
สองสาวได้ยินดังนั้น จึงไม่รอช้าที่จะปรี่ไปตามเสียงนั้น...
“ป๊ะ ไปกันเถอะ เดี๋ยวแม่จะรอนาน” อารุนีเอ่ยชวนปรมา
“ไปก็ไป แต่อย่าลืมนะ ข้อสัญญาระหว่างเราน่ะ” ปรมากล่าวทิ้งท้าย
“เอ...ข้อสัญญาอะไรน้า อืมม พี่เคยไปสัญญาอะไรไว้กับเธอด้วยรึเนี่ยะ อืม อืม อืม” อารุนีอมยิ้มเหล่ตามามองน้องสาว
“แน่ะพี่นี อย่าอกนะว่าแกล้งลืมว่าตกลงอะไรกันไว้ เรื่องเกรดของมาน่ะ นี่แน่ะๆๆ” แล้วสองศรีพี่น้องก็วิ่งไล่จับกันไปถึงห้องอาหาร
เช้าวันหยุดต่อมา...
ปรมาย่องเข้ามาข้างหลังอารุนีแล้วจี้เอวพี่สาว นั่นเป็นการทักทายกันตามปกติยามเช้าของสองพี่น้องคู่นี้
“นั่นแน้... จะไปไหนแต่เข้าจ๊ะ คุณหนูอารุนี หึ!!” ปรมาแซวพี่สาวที่แต่งตัวน่ารักแต่เช้า
“นี่ยัยมา .. รู้มากจริงนะ เธอก็น่าจะรู้นี่ว่าพี่ชอบที่จะไปไหนในไร่บ้างถ้าไม่ใช่..”
“น้ำตกสายชล” ปรมาตอบสวนมาทันทีอย่างรู้ใจ
“รู้แล้วยังจะถามอีก เอาล่ะพี่ถือว่าเรารู้แล้วนะว่าพี่จะไปไหน อย่าลืมบอกพ่อแม่ให้ท่านทราบด้วยล่ะ คงยังไม่ตื่นกันหรอก” อารุนีกำชับปรมา
“จ้า...” ผู้เป็นน้องรับคำหนักแน่น
“เออนี่ ว่าแต่เราจะไปด้วยกันมั้ยล่ะยัยมา”
“โอย...เชิญพี่นีไปชื่นชมธรรมชาติให้สบายอุราเถิดเจ้าค่ะ ข้าน้อยปรมาจะขอกลับห้องไปฟังเพลงและหลับอีกสักงีบก่อนล่ะนะคะ นี่ยังไม่หกโมงครึ่งเลย” ปรมาพูดพลางหาววอด
“จ๊ะ ไปเถอะ เดี๋ยวหลับฝันถึงชายในฝันไม่ทันหรอกนะ” อารุนีอดที่จะแซวน้องสาวไม่ได้
“ไปกันใหญ่แล้วพี่นี มาไปก่อนล่ะค่ะ ยังไงก็ขอให้พี่สาวเราโชคดีเจอชายในฝันสักทีน้า อิอิอิ” ปรมาหยอดทิ้งท้ายพร้อมกับรีบเดินกลับเข้าห้องนอนไป
“เฮ้ออ ไม่โตซะทีน้องสาวเรา” อารุนีรำพึงออกมาก่อนจะเดินออกไป
.............................................................................................................................................................
อารุนีเดินเตร็ดเตร่ออกมาจากตัวบ้านไกลออกมาสักระยะ หญิงสาวสูดดมเอาอากาศบริสุทธิ์รอบๆตัวในไร่อย่างเพลิดเพลิน
“ฮ่ะ ฮ่า คุณหนู” เสียงอันคุ้นเคยทักทายมาแต่ไกล
“อุ้ย เอาอีกแล้วนะตาแช่ม” อารุนีชินซะแล้วที่จะโดนคนสนิทของพ่อตัวคอยตามแหย่อยู่เรื่อย เนื่องจากนิสัยใจคอของอารุนีเป็นที่ชื่นชอบต่อเหล่าคนงานทั้งหลายในไร่แห่งนี้
“เอ...แล้ววันนี้ตาชุ่มหายไปไหนซะแล้วล่ะจ๊ะ เห็นว่าทุกที่ที่มีตาชุ่ม ก็ต้องมีตาแช่มทุกครั้งไปนี่นา” อารุนีถามมาอย่างสงสัย
“โอย...คุณหนู รายนั้นน่ะเมาค้างไม่เอาอ่าวตั้งแต่เมื่อคืนแล้วคร้าบ” ตาแช่มแจงรายละเอียด
“อืม...แปลกนะคะ ปกติแล้ว ตาชุ่มไม่ค่อยได้กินเหล้าไม่ใช่หรอ แปลกจัง ถ้าจะดื่มกินก็น่าจะได้แค่จิบนิดๆหน่อยๆเท่านั้นนี่นา” อารุนีรำพึงกับคนสนิท
“มันก็จริงอยู่ครับคุณหนูนี ถ้าตาชุ่มนั่นไม่ไปพาพ่อหนุ่มแปลกหน้าที่ไม่รู้หัวนอนปลายตีน เอ้ยเท้า..มาดริ้งดวลเหล้าด้วยกันน่ะ และเท่าที่เห็นนะครับ หนุ่มคนนั้นดูท่าทางใช้ได้เลยทีเดียว เห็นว่าอายุราวๆคุณหนูนีนี่ล่ะครับ” ตาแช่มตั้งหน้าตั้งตาคุย
“เอ...ไหง ไร่สายชลเรามีคนแปลกหน้าเล็ดรอดเข้ามาได้นะ” อารุนีเอ่ะใจ
“ก็เผอิญว่า พ่อหนุ่มคนนั้น เค้าหลงทางเอาในไรของพวกเรา พอถามว่ามาจากไหน เค้าก็ไม่ยอมตอบครับ อ้างว่าจำความไม่ค่อยได้ ดูสิแก้ตัวเอาดื้อๆ แล้วแถมยังชวนตาชุ่มดื่มอีก ส่วนรายนั้นน่ะ ใครชวนหน่อยไม่ได้ เป็นต้องดื่มกับเค้าทุกทีสิน่า” ตาแช่มบ่นกระอิดกระออด
“เอางี้ ไม่เป็นไรจ๊ะ เอาไว้วันนี้ให้นีช่วยตาแช่มทำงานในส่วนของตาชุ่มเท่าที่จะทำได้ ตาแช่มจะได้ไม่เหนื่อยมากไงล่ะจ๊ะ” อารุนีเอ่ยมาด้วยใจจริง
“อย่าเลยครับคุณหนูนี มีหวังกระผมได้โดนหักเงินเป็นแน่ ถ้านังนมอิ่มหรือคุณท่านมาเห็นเข้า” ตาแช่มเอ่ยอย่างเกรงๆ พร้อมทั้งเหลียวซ้ายแลขวาอย่างลุกลี้ลุกลน
“ งั้นหรอ แต่นีอยากลองทำงานหนักๆดูบ้างนะ ไม่เป็นไรหรอกจ้า ถ้านีเหนื่อยนีจะขอตัวกลับไปเองนะจ๊ะ” อารุนียิ้ม
“ยังไงๆก็ไม่ดีครับ ผมกลัวคุณนีจะเป็นลมเป็นแล้งไป แล้วทีนี้ผมจะทำยังไงล่ะครับ”
“ก็ได้ๆ ไม่ทำก็ได้ เนี่ยะ อุตส่าห์เป็นห่วง กลับไล่ไม่ให้เราช่วยเสียความตั้งใจหมดเลยเชียว” หญิงสาวแสร้งทำหน้าง้ำ
“ไม่เอานะคุณหนู เอาไว้คราวหลังแล้วกันครับ เชื่อลุงทีเถอะนะ” ตาแช่มบอกเสียงอ่อยๆ
“อ่ะ ก็ได้ ไม่ทำก็ได้ ดีสิ ไม่เหนื่อยด้วย” พูดจบอารุนีก็เดินตุปัดตุเป๋ตรงไปยังน้ำตกสายชล ด้วยอาการประชด โดยมีตาแช่มยืนอมยิ้มดูท่าทางของอารุนีอย่างรักและเอ็นดู
“คุณหนูเราน้ำใจงามเหลือเกิน” ตาแช่มพึมพำแล้วเริ่มหันกลับไปลงมือพรวนดินแปลงแรกเพื่อขยายพันธุ์มะม่วงอกร่องทองต่อไป
.............................................................................................................................................................
ความคิดเห็น