คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [FICEXO] A BROKEN HEART..CHANBAEK 2 [100%]
2
ผลของการกระทำ..
...หลายคนคงแปลกใจกับผลของเรื่องราวต่างๆนานาที่คนเราสามารถเก็บมาคิดเก็บมาฝันแม้กระทั่ง .. เก็บมาแก้แค้น
หรือแม้บางทีความเป็นเพื่อนก็อาจถึงจุดแตกหักเพียงไม่กี่วินาทีโดยที่ไม่คำนึงถึงมิตรภาพที่ดีต่อกันมานานนับหลายปี
..เรื่องราวเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องน่าอัศจรรย์กับสังคมสมัยใหม่สักเท่าไหร่
จงคิดเสมอว่า
ความเชื่อใจย้อนกลับมาทำร้ายคุณได้ทุกเมื่อ..
.
.
ย่านใจกลางเมืองที่มีผู้คนหรือรถลาสันจรผ่านไปผ่านมานับเป็นแสนแสนคันในทุกๆคืน ทุกคนในเมืองต่างก็ดูวุ่นวายในการทำภารกิจของตัวเองรวมทั้ง แบคฮยอน ที่ยังคงทำงานเป็นประจำทุกวันเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมาร่างเล็กที่ทำงานอย่างขยันขันแข็ง นิ้วเรียวหยิบจับขนมไม่พ้นมือในแต่ละวันหยดเหงือใสที่ผุดตามรูขุมขนบนใบหน้าสวยถูกเช็ดออกไปด้วยหลังมือของคนตัวเล็ก..
พักหลังมานี้ออเดอร์ทำขนมถูกสั่งเป็นเทน้ำเทท่าพนักงานในร้านทุกคนต่างก็ทำงานหนัดกันทุกคนแต่มันก็ทำให้มีรอยยิ้มเพราะเงินพิเศษที่เขาจะได้เป็นค่าตอบแทน... นี่ก็ 3-4 วันแล้วที่
แบคฮยอนและทุกคนต่างทำงานกันขมั่กเขม่นจนดึกดื่น
เวลาล่วงเลยมาจนเกือบจะสี่ทุ่มเข้าไปแล้วอุปกรณ์ทำขนมถูกเก็บล้างทั้งหมดรวมทั้งเศษฝุ่นในร้านที่ทุกคนต้องรักษาความสะอาดก่อนที่จะกลับบ้าน
“แบคฮยอนวันนี้เหนื่อยหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ดีกว่าออเดอร์ขนมน้อย”
“ขยับจังนะเราน่ะ”
“ทุกคนก็ขยันทั้งนั้นแหล่ะฮะ สมัยนี้เงินหายากจะตายไปฮะ”
“งั้นกลับบ้านดีดีนะทุกคน”
เสียงของหญิงสาวพนักงานรุ่นพี่ตะโกนบอกทุกคนในร้านก่อนที่จะเดินออกไป..แบคฮยอนเห็นว่าตัวเองไม่มีงานที่ต้องทำแล้วจึงเดินตามออกไป
ครืด ครืด
‘ ชานยอล ’
มือเล็กรีบล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบขนาดกลางเพื่อหยิบมือถือรุ่นเก่าขึ้นมามือเรียวเล็กถืออย่างระมัดระวังกลัวว่ามันจะหลุดออกมาซะก่อน...ทำไงได้ล่ะก็มันยังใช้ได้นี่..ปลายนิ้วสวยกดปุ่มสีเขียวที่ลอกออกมาหมดแล้วเพื่อนสนทนากับปลายสาย
‘ฮัลโหล?’
‘เอ่อ..แบคฮยอน’
‘นายอีกแล้วหรอ? ..จะแกล้งอะไรอีกล่ะแล้วชานยอลไปไหน?’
‘ก็ไอ้ชานมันเมาอ่ะ’
‘ไม่ต้องมาโกหกเลยนะ’
‘อันนี้พูดจริงๆมันเมาไม่ได้สติเลยเนี่ย’
‘จ..จริงหรอ’
‘ไม่เชื่อก็ตามใจ’
‘ฮัลโหลๆ เดี๋ยวก่อนสิๆ!’
ปลายสายรีบกดตัดสายไปก่อนที่คนตัวเล็กจนสนทนารู้เรื่องซะอีก..
แบคฮยอนก็ยังสงสัยเหมือนเคยกลัวว่าจะโดนแกล้งเหมือนคราวที่แล้วเพราะวันนี้พี่ก็ไปทำงานด้วยกลัวว่าคุณแม่ต้องอยู่ที่บ้านคนเดียวเลยต้องรีบกลับไป..แต่ถ้าไม่ไปหาชานยอลก็กลัวชานยอลจะโกรธ..
ขาเรียวเล็กรีบโบกแท็กซี่เพื่อไปหาคนตัวสูงก่อน..ในใจพรางคิดว่าเดี๋ยวชานยอลคงจะรีบไปส่งเอง..ชานยอลไม่ใจร้ายหรอก..ชานยอลเข้าใจแบคฮยอนที่สุด
แบคฮยอนนั่งรถที่ไปหาชอนยอลที่คลับโดยที่ไม่ได้เอะใจอะไรแถมยังแอบขำกับการกระทำของคนรักที่นึกคิดอยู่ในหัวว่าชอนยอลต้องเล่นอะไรแผลงๆเหมือนครั้งที่ผ่านมาแน่ๆ
..ขาเรียวเล็กก้าวลงจากแท็กซี่เพื่อเข้าไปยังคลับแต่วันนี้แปลกไปตรงที่วันนี้คลับเปิดเลยดูครึกครื้นเอามากๆ แบคฮยอนเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ลังเลคนหมู่มากต่างก็เสพสมมึนเมากับแอลกอฮอล์บางก็คลอเคลียกับคนข้างๆตามปกติทั่วไป
แสงสีเสียงกับดนตรีที่นักแน่นมาจากฝีมือการมิกซ์เพลงของพี่ดีเจบนเวทีทำให้ที่นี่ดูครึกครื้นเอามากๆแต่แบคฮยอนไม่ได้สนใจอะไรมากจึงรีบเดินขึ้นไปที่ชั้นสองเคยที่ไปหาชานยอลคราวนั้นร่างเล็กๆมายืนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่...
...ไม่เหมือน
..คราวที่แล้ว
ผู้ชายแปลกหน้าสามถึงสี่คนอยู่ในห้องทั้งทั้งที่ไม่มีชานยอล ผู้ชายทั้งสามรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาลูกครึ่งเหมือนนายแบบ หรือจะเป็นโฮสต์ของที่กันนะ ดวงตาเรียวเล็กมองคนตัวสูงข้างหน้าทั้งสี่คนอย่างสงสัย
“ขอโทดฮะ อาจจะเข้าผิดห้องฮะ”
แบคฮยอนจึงตัดสินใจย่างกายออกจากห้องนั้นดีกว่าคนตัวเล็กกำลังจะเดินออกจากห้องแต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งทำให้หัวเล็กของแบคฮยอนชนเข้ากับแผงหน้าอกผู้ชายหน้าตาดีหนึ่งในสี่พวกนั้น...จึงทำให้ร่างเล็กๆเสียหลักล้มลงไปที่พื้น
“โอ้ย..”
“ขอโทดทีนะ”
“.....”
“จะรีบไปไหนล่ะคนสวย”
ยังไม่ทันที่แบคฮยอนได้ตอบโต้อะไรต้นแขนเรียวอวบถูกรัดกุมด้วยมือหนาที่ส่งแรงบีบมาค่อนข้างไม่น้อย..มือเล็กอีกข้างของแบคฮยอนปัดป้องตัวเองเพื่อให้พ้นจากพันธนาการที่แขน..แต่มันกลับไม่มีประโยชน์อะไรเลยเมื่อร่างกายของแบคฮยอนถูกเหวี่ยงและดึงตามที่ผู้ชายคนนี้ต้องการ..
“ปล่อยนะ!”
ตุ้บ..
แบคฮยอนสัมผัสได้ถึงความนุ่มจากบางสิ่งบางอย่างที่กระทบผานหลังซึ่งรับรู้ได้อย่างแน่นอนว่ามันคือเตียงนอนนุ่มๆ..ด้วยความตกใจแบคฮยอนจึงรีบดันตัวเองลุกขึ้นเพื่อนเคลื่อนย้ายร่างตัวเองออกไปจากที่นี่ให้ไวที่สุด..แต่ไหลเล็กก็ถูกพลั่กอย่างแรงกลับมาที่ฟูกอีกครั้งทำให้ร่างเล็กนอนลงไปกับที่นอน..
ผู้ชายอีกสามคนรีบตามเข้ามาให้ห้องที่ดูเหมือนว่าจะเป็นห้องรับรองแขกชั้นดีเลยทีเดียว..เมื่อมองออกไปผ่านทางประตูบานนี้ก็คืออีกห้องที่มีโซฟาหรือห้องที่แบคฮยอนได้เข้ามาเจอพวกนี้หรือที่เคยเจอกับ.. ชานยอล
เพียงเวลาไม่กี่วินาทีแขนเรียวอวบทั้งสองข้างก็ถูกตรึงด้วยมือผู้ชายแปลกหน้าที่ลากแบคฮยอนเข้ามามิหนำซ้ำต้นขาทั้งสองข้างยังถูกตรึงด้วยแรงกดของน้ำหนักกตัวที่ทิ้งลงมาเบาเบา..แต่ร่างสูงที่คร่อมอยู่บนตัวแบคฮยอนกับไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งทั้งที่ร่างภายใต้ยังดิ้นทุลนทุลายเพื่อช่วยชีวิตอยู่..
“ชานยอล! ชานยอล! ช่วยแบคฮยอนด้วย!”
“เรียกมันหรอ? เดี๋ยวมันก็มา”
“ปล่อยนะ!!!”
ดวงตาเล็กเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสใสที่พร้อมจะไหลออกมา..ทั้งแรงกดที่มันทั้งเจ็บแสบไหนจะแรงต่อต้านที่ตัวเองสร้างขึ้นด้วยการดิ้น...จะทำยังไง
ยิ่งดิ้น ก็ ยิ่งเจ็บ
ร่างสูงโปร่งใช้มือแค่เพียงข้างเดียวรวบแขนทั้งสองข้างของแบคฮยอนไว้..แต่มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิมือที่ว่างจากการพันธนาการแขนของร่างข้างใต้ตกับซุกซนลูบไล้ไปตรงส่วนโค้งส่วนเว้าของแบคฮยอน..เสื้อที่ถูกเลื่อนขึ้นทำให้เผยเห็นผิวกายขาวขาวที่น่าถนุถนอม..
“หยุดนะ!!”
ร่างกายที่ต่อต้านของแบคฮยอนมันกลับทำให้การกระทำของร่างสูงหึกเหิมขึ้นไปอีก..เมื่อผิวกายสีขาวอมชมพูกลับถูกบีบขย้ำให้เขียวเป็นจ้ำๆ..ด้วยน้ำมือของคนตัวสูง
“อึก!..เจ็บนะ!”
แบคฮยอนได้แต่หลับตาเพาวนาให้กับสิ่งที่เป็นอยู่คือฝันร้าย..แต่ถ้ามันเป็นความจริงก็ขอให้ชานยอลมาช่วยแบคฮยอนทันด้วยเถอะ..ดวงตาปิดสนิทแต่กลับมีน้ำใสใสไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย..ร่างกายที่ไม่เคยโดยแตะต้องแบบนี้กลับสั่นสะท้านด้วยความกลัว..
“ไอ้เจสัน ไอ้ชานยอลมาแล้ว”
เสียงของผู้ชายหนึ่งในสี่ทำให้แบคฮยอนมีสจิกลับมาเพราะชื่อ คนที่รัก ..ชานยอล! ชานยอลหรอ ดวงตาที่เคยปิดสนิทกลับลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินชื่อของผู้ชายที่มายืนข้างเตียงด้วยท่าทีนิ่งนิ่ง..
“ชานยอล! ชานยอลช่วยแบคฮยอนด้วย”
“......”
“คนพวกนี้รังแกแบคฮยอน..ฮึก..”
..น้ำใสใสไหลออกมาอย่างพรั่งพรูจากดวงตาทั้งสองข้างของคนตัวเล็กร่างกายที่หมดแรงจากการขัดขืนสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความสะอื้น..แววตาที่ร้องขอคนผู้เป็นที่รัก..ความกลัว..ความเสียใจ..ทั้งความสงสัย..ถาโถมเข้ามามากเหลือเกิน..คำพูดที่ติดขัดและเสียงสะอื้นบ่งบอกถึงความอ้อนวอน..และการร้องขอความปราณี
“เล่นกับตุ๊กตาของฉันเบาเบาก็แล้วกัน”
“แล้วมึงไม่เปิดก่อนหรือไงวะ?”
“ตามสบาย”
“..ช..ชานยอล..ฮึก..ด..เดี๋ยว..เดี๋ยวสิ”
----------------------------- ต่อ --------------------------------
..คนตัวเล็กที่นอนตะเกียกตะกายอยู่บนเตียงนุ่มนุ่มสีขาวดวงตาเรียวเล็กมองตามแผ่นหลังคนรักอย่างร้องขอ..น้ำตาที่รินใหลออกมาด้วยความสมเพชตัวเอง..และความเจ็บปวด..มันช่างน่าอายจริงจริง..
ทำไม...
ชานยอล..
ถึงไม่ช่วยแบคฮยอน..
..ในสมองมีแต่ภาพของชานยอลที่คอยเป็นห่วงเป็นใยแบคฮยอนลอยเข้ามาตลอด..แต่ตอนนี้ทำไมถึงเป็นแบบนี้..ที่ผ่านมาคืออะไร...ทำไมชานยอลถึงทำแบบนี้...แล้วทำไมแบคฮยอนถึงเป็นตุ๊กตา..สมองที่เอาแต่คิดคร่ำครวญด้วยความอาลัยอาวร..
“ฮึก..ป..ปล่อยฉันไปเถอะนะ..ฮืออ..ฉ..ฉันขอร้อง”
“ไม่ร้องนะเด็กดี”
สันจมูกของเจสันเข้ามาไกล่เกลี่ยกับผิวแก้มที่มีแต่คราบน้ำใสใสไปมา..คนไม่มีทางสู้อย่างแบคฮยอนได้แต่หันหน้าหนีด้วยความรังเกียจ..และขยะแขยงที่คนแตะต้องเนื้อตัวนั้นไม่ใช่คนที่ตัวเองรัก..ร่างเล็กได้แต่อ้อนวอนขอร้องคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างน่าเวทนา..
“..ฮืออ..ข..ขอร้อง..”
ปัง!
“ฉันเปลี่ยนใจแล้วว่ะขอเล่นก่อนแล้วกัน หมดสนุกแล้วจะเอามาให้”
..บานประตูที่ถูกพลักอย่างแรงเพื่อหลีกทางให้ร่างสูงของชานยอลได้ย่างกายเข้ามา..ใบหน้าเบื่อหน่ายสายตานิ่งเฉยเบนมองสองคนบนเตียงอย่างละอาย..แต่เมื่อชานยอลเอ่ยปากพูดผู้ชายอีกสามคนกลับถอยให้อย่างเกรงกลัว..
..มือหนารีบกระชากร่างเล็กของแบคฮยอนที่น่าสมเพชให้ลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว ร่องรอยเจ็บช้ำที่ต้นแขนของแบคฮยอนกลับถูกกดซ้ำซากเข้าไปอีกจนมันช้ำไม่เป็นสีขาวอีกต่อไปแล้ว..
“..ฮึก..ชานยอล..แบคฮยอนเจ็บ..ฮืออ”
..นิ้วเรียวเล็กพยายามแกะมือที่เกาะกุมแขนตัวเองอย่างแน่นหนา..แต่ยิ่งปกป้องตัวเองยิ่งกลับถูกทำร้ายมากขึ้นกว่าเดิม..ขาเรียวเล็กที่ไม่มีเรี่ยวแรงแทบจะโดนลากไปกับพื้นซะด้วยซ้ำ..แต่ยิ่งแบคฮยอนเสียใจมากเท่าไหร่..ยิ่งร้องไห้มากเท่าไหร่..ยิ่งเจ็บตัวมากเท่านั้น..
..ดวงตาเรียวเล็กพล่ามัวแทบมองอะไรไม่เห็นเพราะน้ำใสใสที่เอ่อล้นนั้น..ทำให้แบคฮยอนรับรู้ได้แค่แรงกระชากและแรงบีบของคนผู้เป็น ที่รัก ..ร่างเล็กก็ถูกลากออกมาที่ลานจอดรถด้านหลังของคลับแห่งนี้..
“..ช..ชานยอลปล่อย..ฮือออ”
..เมื่อชานยอลลากแบคฮยอนมาถึงที่ที่จอดรถสุดหรูของเขาเขาก็ปล่อยแขนเรียวทันที..แต่ด้วยความกลัวของแบคฮยอนทำให้ขาที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามที่จะวิ่งเพื่อเอาชีวิตรอดออกไปจากตรงนี้..แต่คิดว่าจะทันหรอ..อาการเจ็บแปล๊บที่แขนของแบคฮยอนอย่างรุนแรงมาจากด้วยน้ำมือของคนตรงหน้าอีกครั้ง..
“จะหนีไปไหน”
“ฮึก..ป..ปล่อยแบคฮยอนเถอะนะ..ฮือออ”
“...”
“..แบคฮยอนไม่อยากเป็นตุ๊กตา..ฮือออ..”
แรงกระทำจากชานยอลทำให้แบคฮยอนเข้าไปแนบชิดกับแผงอกกว้างอย่างจัง..แขนยาวรวบรัดเอวเล็กอย่างรุนแรงเพื่อให้ไม่คนในอ้อมกอดดิ้นหลุดไปไหนได้..นิ้วเรียวยาวเลื่อนมาบีบกดกรามเล็กอย่างรุนแรงข้อมือทำหน้าที่ประสานกันเพื่อเพิ่มความเจ็บให้คนตรงหน้าอย่างสะใจ..จนทำให้แบคฮยอนพูดอะไรไม่ออก..ทำได้แต่แค่ร้องไห้..เพื่อระบายความเจ็บทั้งหมดที่มีอยู่ตอนนี้..
“คิดจะหนีหรอ?”
“ฮึก..ฮืออออ..”
“อย่าคิดโง่โง่เลย!”
สิ้นคำพูดของชานยอลร่างเล็กๆก็ถูกโยนเข้าไปไหนรถอย่างรวดเร็ว..และนี่คือโอกาสสุดท้ายที่จะหนี..แต่ร่างที่สั่นเพราะความหวาดกลัวทำให้ไม่กล้าคิดที่จะหนีไปไหนอีกครั้ง..แขนเรียวอวบโอบกอดตัวเองอย่าแนบแน่นเพื่อเพิ่มความอบอุ่นและปลอบประโลมตัวเองไม่ให้ร้องไห้ไปมากกว่านี้..
..แบคฮยอนไดแค่คิดว่า
..ชานยอลไม่ใจร้าย
..ชานยอลแค่โกรธอะไรเฉยๆ
..พูดดีดีชานยอลคงใจเย็น
..ชานยอลไม่เคยทำร้ายแบคฮยอน..
..ร่างของชานยอลเข้ามาในรถแต่กลับไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ..เอาแค่เหยียบคันเร่งอย่างไม่เกรงกลัวกฏหมายรถหรูเคลื่อนตัวออกจากย่านไนต์คลับบริเวณนั้อย่างรวดเร็ว..ภายในรถเงียบสนิทมีแต่เสียงสะอื้นของคนตัวเล็กจากเบาะข้างๆ ลมจากแอร์เย็นๆกระทบกับผิวของคนทั้งสองคน..
..ด้วยความสงสัยบวกกับความกลัวทำให้ร่างเล็กอยากจะพูดคุยกับชานยอลให้รู้เรื่องแต่อีกใจนึงก็กลัวที่จะเจ็บตัว..ยิ่งรถวิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งทำให้หัวใจสั่นระรัว..แต่ทำไงได้จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แบคฮยอนจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดเปิดปากเอง..
“..ช..ชานยอล..”
“.........”
..ยิ่งไร้เสียงตอบกลับจากคนอีกฝั่งยิ่งทำให้ร่างเล็กต้องข่มเสียงสะอื้นให้มากที่สุด..ทั้งร่างกายที่สั่น..น้ำตาที่รินใหล..เป็นองค์ประกอบที่ไม่ดีนักสำหรับสถานการณ์แบบนี้เอาซะเลย..
“..ค..แค่โกรธแบคฮยอนใช่มั้ย?”
“.......”
“..บ..แบคฮยอนทำอะไรผิดหรอ..บ..บอก..ห..หน่อยได้มั้ย?”
“.......”
“..ล..แล้วตุ๊กตา..ข..ของฉัน..”
“.......”
“..บ..แบคฮยอน..ไม่ใช่ตุ๊กตา..ช..ใช่..ม”
“หุบปาก!!!”
น้ำเสียงใหญ่ที่ปกคลุมความเงียบของรถทำให้บรรยากาศในรถร้อนระอุขึ้นในไม่กี่วิ..แรงตวาดของน้ำเสียงคนตัวสูงทำให้ร่างบางบางที่นั่งอยู่ข้างๆต้องสะดุ้งอย่างแรงด้วยความตกใจกลัว..มือเล็กรีบยกขึ้นปิดปากตัวเองอย่างทันควันเพื่อระงับเสียงสะอื้น..และหวาดกลัวว่าจะพูดอะไรออกมาอีก..
“..อึก..”
“นายไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรอีก!!”
“......”
“จำเอาไว้!!”
เอี๊ยด..
รถหรูของชานยอลที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงต้องหยุดชะงับด้วยฝีเท้าของผู้เป็นเจ้าของมัน..สายตาที่หันมาฟาดฟันแบคฮยอนอย่างเอาโทษ..เส้นเลือดที่เห็นได้ชัดตามลำคอของชานยอลมันแสดงให้เห็นว่าเขากำลังโกรธเลือดขึ้นหน้า..
..ดวงตาเรียวเล็กต้องปิดลงอีกครั้งเพื่อปกป้องไม่ให้ตัวเองต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่หวาดกลัว..เขาทำได้แค่ระงับความกลัวแล้วนั่งนิ่งโดยไม่ปริปากพูดอะไรอีกต่อไปเรื่อยเรื่อย..รถหรูเริ่มเคลื่อนที่อีกครั้งตามมาด้วยความเงียบปกคลุมเช่นเดิม..แต่มันไม่ช่วยอะไรให้แบคฮยอนนั้นดีขึ้นเลย..ร่างกายที่สั่นระริก..น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
.
.
.
..ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงซึ่งเวลาได้ล่วงเลยมาจนเกือบจะตีสามทำให้ร่างเล็กจากเบาะข้างๆคนขับหมดแรงแล้วนอนหลับสนิทไปได้สองสามชั่วโมงแล้ว..รถคันสีสีแดงสกสุดหรูเคลื่อนตัวมาจอดหน้าคฤหาสน์หลังโตที่ห่างออกมาจากตัวเมืองค่อนข้างไกลเอามากมาก..
สายตาของชานยอลที่แอบหันมามองร่างเล็กที่นอนหลับพร้อมคาบน้ำตาบนใบหน้า..ใบหน้าที่เรียบเฉยบวกกับแววตาที่เย็นชายิ่งกว่าน้ำที่เย็นยะเยือก..แต่ก็หันมาสำรวจได้ไม่นานนักขายาวยาวก็ก้าวลงจากรถพร้อมกับหญิงสาวที่ใส่ชุดเมทหรือแม่บ้านมารอไว้แล้วสามถึงสี่คน
“คฤหาสน์ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วนะคะ คุณชานยอลต้องการอะไรเรียกพวกเราได้เลยนะคะ”
หญิงสาวรายงานความเรียบร้อยให้กับผู้เป็นเจ้าของบ้าน
“อืม”
“แล้ว..เด็กผู้ชายในรถจะให้พวกเราแบกขึ้นไปนอนบนห้องมั้ยคะ?”
“ไม่ต้อง หมดธุระของพวกเธอแล้ว”
หญิงสาวสามสี่คนได้โค้งคำนับให้ชานยอลด้วยความเคารพจากนั้นพวกเธอก็แยกย้ายกันไปที่ของตัวเอง..
ชานยอลย่างกายมาใกล้ๆประตูฝั่งที่แบคฮยอนนั่งอยูแล้วใช้มือยาวยาวเปิดประตุในทันที..แต่ยังไม่ทันที่จะได้ปลุกคนที่นอนหลับด้วยความเหนื่อยล้ากับสิ่งที่เจอมา..เขากลับกระชากแขนเล็กนั่นอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเรา..แรงนั่นทำให้คนที่อยู่ในห้วงนิทราตื่นขึ้นมาทันทีแต่ก็ต้องตกใจเพราะตัวเองเกือบจะเสียหลักล้มลงไปถ้าชานยอลไม่กระชากตัวแบคฮยอนเอาไว้
“นี่มันไม่ใช่ที่นอนของเธอ”
“..ช..ชานยอล”
แบคฮยอตกใจกับการปลุกที่รุนแรงของชานยอลไม่น้อยแต่ก็ต้องวิตกกงัวลเพิ่มขึ้นไปอีกเพราะที่ที่เขาเหยียบอยู่นั้นไม่คุ้นเคยเอาซะเลย..ตลอดทางที่มาก่อนที่เขาจะหลับไปแบคฮยอนคิดแต่ว่าชานยอลคงจะพาเขากลับบ้านแน่แน่..
“..ท..ที่นี่ที่ไหน?”
“..เรือนหอ”
“..บ..แบคฮยอนอยากกลับบ้าน..ช..ชานยอลพาแบคฮยอนกลับบ้านนะ..นะ..นะ”
คิ้วสีน้ำตาลของแบคฮยอนขมวดเข้าหากันอย่างน่าสงสารแววตาที่อ้อนวอนคนตัวสูงอย่างไม่น้อย..น้ำเสียงสั่นเครือที่พร้อมจะปล่อยโฮออกมาได้ทุกเมื่อ..แต่มันกลับไม่เป็นผลอะไรอีกเช่นเคยเนื้อตัวมอมแมมถูกกระชากเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว
“ช..ชานยอลปล่อยแบคฮยอนนะ”
“นาทีนี้นายไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรกับฉัน!”
“..ป..ปล่อย..ท..ทำอะไรให้ก็..ข..ขอโทษด้วย”
“ขอโทษงั้นหรอ!!”
แขนเล็กสองข้างโดนตรึงด้วยแรงบีบมหาศาลของชานยอล..ความเจ็บปวดที่ต้นแขนทวีคูณมากขึ้นทุกวินาทีเหมือนกับร่างเล็กเล็กของแบคฮยอนจะถูกบดขยี้ในพริบตา..ต้นแขนที่เขียวช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่ากลับเหมือนกระดูกจะแตกอย่างไงย่างงั้น..
อะไรกัน..
แค่ขอโทษ..
ทำไมต้องโกรธขนาดนี้..
นี่เราไปทำอะไรมา..
“หุบปาก!! แล้วไม่ต้องต่อรองอะไรอีก!”
“..ฮ..ฮึก..จ..เจ็บ..”
“ นี่มันแค่เริ่มต้น..นายยังต้องเจออะไรที่มันมากกว่านี้หลายร้อยเท่า แบคฮยอน!! ”
ขอคอมเม้นคำติชมบ้างน้า
ไม่งั้นจะทิ้งเลยน้า T_T
ความคิดเห็น