คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro..
Intro..
ความรักอันแสนหวาน...
“ จงรับรู้ไว้ว่า .. คนที่เรารักมากที่สุด...ถือสิทธิ์ความเป็นคนรักมาทำร้ายหัวใจเรา คือ ความรู้สึกที่เจ็บปวดมากที่สุด ”
.......
...ความสุขที่แสนหวานมันเกิดได้จากการกระทำของคนที่เรารักแม้มันจะเล็กๆน้อยๆเขาก็ทำให้เรามีความสุขมาก อาจไม่ได้มากมายหรือไม่ได้ใหญ่โตอะไรแต่มันเป็นสิ่งที่คนคนนันตั้งใจทำก็พอแล้วไม่ใช่หรอ..
..วันที่สายฝนโปรยปรายทำให้ผู้คนที่สันจรผ่านกันไปมาต้องหาที่หลบฝนกันอย่างชุลมุน ..เหมือนกับคนตัวเล็กที่วิ่งดุ๊กดุ๊กเหมือนลูกหมาตกน้ำเอาแต่วิ่งฝ่าสายฝนที่ตกลงมาโปรยปรายโดยที่ไม่หาที่พักพิง ...แต่กลับวิ่งเข้าไปคอนโดใจกลางเมืองสูงระฟ้าในมือโอบกอดกล่องขนาดไม่ใหญ่มากเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้กล่องนั้นโดนฝน..
......
‘ ..ชานยอลรอแบคฮยอนแปปนึงนะแบคฮยอนกำลังจะขึ้นไปหาแล้ว ’
..สิ่งที่เด็กหนุ่มร่างเล็กพูดกับตัวพลางยิ้มกรุ่มกริ่มให้กับกล่องใบเล็กในอ้อมแขนพร้อมกับกำลังขึ้นลิฟท์เพื่อไปที่ชั้น 58 ..
ห้องของ .. ชานยอล
.. ร่างเล็กสั่นระริกเพราะมาจากความหนาวที่วิ่งฝ่าฝนมา..ขาเรียวเล็กก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง 4401..ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อรู้ว่าจะได้เซอร์ไพรซอะไรคนที่อยู่ข้างในนั้นปลายนิ้วเรียวเล็กเอื้อมไปกดกริ่งที่อยู่ไม่ไกลจากขอบประตู..
..กริ๊ง กริ๊ง ..
ประตูบานใหญ่เปิดกว้างที่มีคนตัวสูงยืนอยู่ใบหน้าที่ยิ้มให้คนตัวเล็กตรงหน้าอย่างสบายใจ
“ ชานยอลลลลล”
“ว่าไงหื้ม? .. เข้ามาก่อนตัวเปียกหมดแล้วไอ้หมาดื้อ”
“งื้ออ..ก็เค้ารีบมาหาชยอลนี่ก็เลยวิ่งผ่าฝนมาเล้ย! >w<”
“รีบๆเข้ามาเลยเดี๋ยวไม่สบาย”
“งื้ออ! เค้ารู้แล่ว -3- ”
..ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วตามด้วยคนตัวสูงที่ปิดประตูแล้วเดินตามไปทีหลัง..แบคฮยอนรีบวิ่งเข้าไปในครัวทั้งๆที่ตัวเปียกอยู่แบบนั้น ..
“แบคฮยอน.. ไปทำอะไรในครัวน่ะ ทำไมไม่มาเช็ดผมเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเดี๋ยวก็ไม่สบาย”
“เค้ารู้แล้วก็แปปนึงสิ! -3- ”
..ร่างสูงส่ายหน้าเบาเบาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆให้กับความดื้อซนของคนตัวเล็กอย่างปกติ..
“ มาแล้ววววววววววววววววว ^^ ”
..แบคฮยอนวิ่งถือจานใบขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่มากมาวางไว้ที่โต๊ะหน้าเค้าท์เตอร์ครัวชานยอลเห็นนเช่นนั้นจึงรีบเดินตามมาดู..
“ไปทำไรมาหื้ม?”
“วันนี้เค้าไปช่วยเชฟที่ร้านขนมมา เค้าก็เลยไปตื๊อให้เชฟสอนเค้าทำคุกกี้ เค้าทำคุกกี้มาให้ชยอลด้วยนะ เค้าทำเองสุดฝีมือเล้ยยย!”
ใบหน้าของคนตัวสูงยิ้มให้กับการกระทำของคนตัวเล็กตรงหน้ามือหนาเอื้อมไปลูบผมอย่างเอ็นดูพร้อมกับส่งสายตาอ่อนโยนให้กับคนตัวเล็ก .. ไม่แพ้กันร้อยยิ้มที่แสนสดใสของแบคฮยอนก็ส่งมาถึงชานยอลเช่นกัน ..
..เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเหลือเกินถึงแม้มันจะเล็กๆน้อยๆก็เถอะ..
“จะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ฮ่าๆ”
“งื้ออ! ชานยอลอ่ะเค้าอุส่าตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะต้องกินได้สิ แล้วก็ต้องอร่อยด้วย -3- ”
“ฮ่าๆ โอเคสัญญาว่าจะกินให้หมดเลยครับ แต่มีข้อแม้..”
“อะไรอ่า? .. -3- ”
“เราน่ะ .. ต้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดผมให้แห้งก่อน”
“โอเคเล้ยยยยย >w< ”
...คนตัวเล็กวิ่งเข้าห้องน้ำพร้อมกับคว้าผ้าขนหนูอย่างรวดเร็ว..
...คนตัวสูงได้แต่ยิ้มให้กับการกระทำต๊องต๊องของคนตัวเล็กอย่างไม่ขาดสาย .. รอยยิ้มเริ่มหุบลงสายตาเริ่มเบือนออกไปทางหน้าต่าง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น กลับแสยะยิ้มออกมาอย่างปีศาจสายตาที่แหลมคมเปลี่ยนไปจากไม่กี่นาทีที่ผ่านมามาก..
“หึ .. แบคฮยอน”
มุมปากของคนตัวสูงที่ยกยิ้มออกมาอย่างดุร้ายสายตาที่ฟาดฟันราวกับปีศาจ...นิ้วทั้งห้ากำหมัดอย่างแนบแน่น
‘ ถึงเวลาของนายแล้วแบคฮยอน ’
...เท้าเล็กที่ยังชื้นกับการอาบน้ำก้าวออกมาเหยียบพรมที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงนอนคนตวเล็กเริ่มเข้าใกล้กับกองกระดาษที่ยับเยินอยู่บนที่นอน...ในหัวคนตัวเองอดคิดไม่ได้ว่าทำไม
‘ รูปตัวเองกับชานยอลถึงยับขนาดนั้น ’
คนตัวเล็กสละความคิดในหัวแล้วรีบแต่งตัวปะแป้งหอมหอมออกมาหาคนตัวสูงที่ทานคุกกี้รออยู่ด้านนอก
“ชานยอลลลลล”
“ว่าไงหืม”
“ทำไมยังไม่ทานคุกกี้ง่ะ”
“ชานยอลจะถามแบคฮยอนว่าทำไมเชฟถึงสอนเราทำขนมหื้ม ทั้งทั้งที่เราเป็นแค่เด็กเก็บกวาดแท้ๆน่ะ”
“ก็เค้าสนิทกับเชฟไง ฮี่”
“ไปสนิทกับเขาได้ยังไงหื้มเรา”
“ก็เชฟหล่อแถมใจดีเอาขนมมาให้แบคฮยอนชิมบ่อยบ่อยด้วยนะ”
“เราก็เลยสนิทกับเขาหรอหื้ม?”
“ใช่แย้ว สนิทมากด้วย! ^^”
“แล้วเขาไม่หวงสูตรเขาหรือไงน่ะหื้ม”
“หวงสิ แต่ไม่หวงกะแบคฮยอนง่ะ”
“ หึ..ต่อให้สนิทและไว้ใจกันมากแค่ไหนของรักของหวงก็ไม่สามารถให้กันง่ายง่ายหรอก”
“ชานยอลหมายถึงอะไรง่ะ?”
“ช่างมันเถอะเนอะ ชานยอลแค่พูดไปเรื่อยแค่นั้นเอง”
“งั้นชานยอลอย่าลืมทานคุกกี้นะ เดี๋ยวเค้าต้องรีบกลับบ้านแล้วต้องไปดูแลม่าม๊าด้วย”
“แต่ฝนยักตกอยู่เลยนะ ไม่ค้างที่นี่หรอ”
“วันนี้พี่พัคซุนไม่อยู่ง่ะเค้าต้องไปดูม่าม๊าแทน”
“น่าเสียดาย..”
“ชานยอลเค้ามีแค่สองพี่น้องแล้วก็ม่าม๊านะ”
“โอเคค้าบบบบ”
..มือหนาเอื้อมมาหยิกแก้มตุ้นนุ้ยของคนตัวเล็กสองสามพร้อมส่งรอยยิ้มแสนอบอุ่นเหมือนกับทุกครั้งที่ชานยอลมีให้แบคฮยอน
“งั้นเดี๋ยวชานยอลไปส่ง”
“อื้อ ก็ได้”
สายฝนที่ซาลงแล้วเพียงไม่กี่นาทีที่ผ่านมาทำให้อากาศภายในรถเริ่มเย็นแต่ทั้งสองก็ยังพูดคุยกันปกติเหมือนกิจวัตรประจำวันของคนเป็นแฟนกัน
...รถคันหรูของชานยอลเคลื่อนมาจอดตรงหน้าบ้านหลังเล็กสภาพโทรมนิดหน่อยแต่พออยู่ได้ที่ภายในมีพี่ชายน้องชายและแม่อาศัยอยู่ด้วยกันนั่นคือบ้านของแบคฮยอนนั่นเอง
“ขอบคุณที่มาส่งนะชานยอล”
“ไม่เป็นไรครับ รีบนอนนะเราอย่าลืมทานยาดักไว้ก่อนเดี๋ยวจะไม่สบาย”
“ชานยอลไม่เข้าบ้านก่อนหรอไปทานกาแฟสักแก้วมั้ย”
“ไม่ดีกว่าชานยอลไม่อยากเจอ..”
กลางบนทสนทนาร่างสูงกลีบชะงักกับคำพูดที่ค้างไว้ทำให้คนตัวเล็กที่เป็นผู้ฟังสงสัยอยู่ไม่น้อย
“ชานยอลไม่อยากเจอม๊าแบคฮยอนหรอ....”
“ทำไมคิดแบบนั้นหื้ม ชานยอลเคยเจอม๊าเราแล้วนะ”
“ก็ชานยอลพูดแบบนี้ตลอดอ่ะ ทุกครั้งที่มาส่งแบคฮยอนเลย”
“ไม่อยากเจอหมาของเรานั่นแหล่ะชอบกระโจนใส่”
“อื้ม โอเค ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะชานยอล ^^”
“ฝันดีนะครับ ดูแลม่าม๊ากับพี่ชายดีดีล่ะเรา”
“เข้าใจแล้วฮะ”
...แบคฮยอนยืนโบกมือหยอยหยอยให้กับคนที่อยู่ภายในรถจนรถได้เคลื่อนออกไปสุดสายตาร่างเล็กจึงเดินเข้าบ้านแล้วก็มาเจอกับพี่ชายตัวเองพอดี
“พี่พัคซุนกำลังจะออกไปทำงานหรอฮะ?”
“ใช่แล้ว เหนื่อยมั้ยน่ะเรา?”
“ไม่เหนื่อยหรอกฮะ เอ้อ เมื่อกี๊ชานยอลเพิ่งกลับไปเองเลยไม่เคยได้แนะนำให้พี่รู้จักสั้กครั้งเลย”
“หืม คนพิเศษของเราน่ะหรอ”
“บ้า .///. ชานยอลน่าจะอายุเท่าเท่ากับพี่นะ”
“ไว้วันหลังเนอะงั้นพี่ขอตัวก่อนนะแบคฮยอนดูแลม๊าดีดีล่ะ”
“รับทราบฮับบบ”
....ร่างสูงที่ขับรถเล่นเพลินจนไม่ได้กลับคอนโดสักทีสายตาและใบหน้าที่ดูเหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่..
...มือหนาคว้ามือถือขึ้นมาโทรหาใครซักคน...
‘ ฮัลโหล ’
....
‘ เออ พรุ่งนี้ทำตามแผนแล้วโทรเรียกแบคฮยอนออกมา ’
...ตอนนี้ชานยอลกับแบคฮยอนคบกันได้ 7 เดือนแล้วชานยอลเจอแบคฮยอนที่ร้านตุ๊กตาแถวย่านห้างชื่อดังเด็กคนตัวเล็กที่ไปย่อมๆมองๆตุ๊กตาร่างกายมอมแมมเหมือนเด็กยากจน..ร่างสูงก้าวเท้าเข้าไปหาอย่างบางเบา
‘ เธอทำอะไรอยู่น่ะ ’
‘ป..เปล่าฮะ! ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะฮะแค่ดูตุ๊กตาเฉยเฉยจริงๆนะฮะ’
‘ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเธอเลย’
‘...........’
‘เธอชื่ออะไรน่ะ’
‘..บ..บยอน แบคฮยอนฮะ’
‘บยอน...แบคฮยอน’
‘ฮะ’
‘มีพี่ชายหรือเปล่า’
‘มีฮะชื่อบยอนพัคซุน’
‘เดี๋ยวฉันซื้อให้ตุ๊กตาที่เธออยากได้น่ะแต่เธอต้องมาคอยอยู่เป็นเพื่อนฉันแลกค่าตอบแทนโอเคมั้ย’
‘โอเคฮะ โอเคเลยฮะ!’
...ร่างสูงกำลังนึกภาพในอดีตของเขาและแบคฮยอนที่ได้รู้จักกันมาตลอด 7 เดือน..
‘ โทษทีนะแบคฮยอน..หึ! ’
เช้าวันรุ่งขึ้น
20.00 น.
แบคฮยอนไปทำงานที่ร้านขนมเหมือนทุกวันเพราะวันนี้ออเดอร์สั่งขนมเยอะมากเลยต้องทำงานเพิ่มเลยทำให้พัคซุนต้องอยู่ดูแลแม่แค่คนเดียว
“แบคฮยอนเร็วเร็วหน่อย ยกขนมมาแพ็คใส่กล่องเลยลูกค้ารออยู่นะ”
“เข้าใจแล้วฮ้าบบบบ”
แบคฮยอนทำงานไม่วางมือหลังจากที่เจ้าของร้านสั่งอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ทำไงได้ล่ำก็แบคฮยอนมันจนนิเลยต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้เพื่อเลี้ยงดูตัวเองและครอบครัวที่ตกระกำลำบากในตอนนี้
เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึง 22.00 น.
“แบคฮยอนวันนี้ทำดีมาก เดี๋ยวฉันจะเพิ่มค่าแรงให้เป็นพิเศษเลยนะ”
“จริงหรอฮะ! ขอบคุณมากๆเลยนะฮะ ^0^ ”
เจ้าของร้านพูดจบก็เดินไปเก็บข้าวของพร้อมจะปิดร้านพร้อมพร้อมกับที่แบคฮยอนสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกมาเพื่อที่จะกลับบ้านในทันที
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ของแบคฮยอนสั่น
ติ้ด
“ฮัลโหล ชานยอล!”
“นั่นแบคฮยอนใช่มั้ย”
“ชานยอล .. ชานยอล!”
“ฉันเพื่อนไอ้ชานยอลมันเอง”
“แล้วชานยอลไปไหนหรอฮะ”
“ไอ้ชานยอลมันเมาแอร๋อยู่ที่คลับเนี่ยมารับมันไปที”
“ที่ไหนหรอฮะ”
รถแท็กซี่เคลื่อนที่เข้ามาจอดหน้าคลับแห่งหนึ่งในย่านไนต์คลับที่โด่งดัง..ขาเรียวเล็กก้าวลงมาจากรถด้วยความเป็นห่วงเป็นใยคนตัวสูงที่เมาแอร๋อยู่ในนั้น แบคฮยอนจึงรีบสาวเท้าเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
แต่แล้ว..
ดวงดาคมเรียวเล็กมองไปรอบรอบอย่างสงสัยว่าทำไมทั้งทั้งที่ในนี้เป็นคลับแต่กลับเงียบยังกลับร้านที่ปิด...ไหนบอกว่าชานยอลอยู่ที่นี่แล้วไหนชานยอล..
..ทำไม
..อะไรกัน
..ไม่เห็นมีใครเลย
..เล่นตลกอะไร
ผู้ชายร่างสูงสามสี่คนเดินลงมาจากบันไดชั้นสองคนที่เดินนำหน้าตัวสูงผมสีน้ำตาลเข้มผิวคล้ำแถมหน้าตามึนมึนปนเซกซี่ด้วย..อีกสามคนข้างหลังที่ตามเหมือนจะเป็นคนติดตาม เอ๊ะ หรือคนตาบอด .. ก็เห็นใส่แว่นด้วย
“แบคฮยอนหรอ?”
ผู้ชายคนนั้นถามเสียงเรียบ
“อ..อื้อๆ ใช่สิแล้ว..น..นาย?”
“จงอินน่ะ ไอ้ชานยอลมันอยู่ข้างบนขึ้นไปสิ”
“อ..อื้อๆ”
คนตัวเล็กรีบพยักหน้าหงึกหงักให้คนตัวดำ (เอ้ยผิวคล้ำ)
แบคฮยอนเคลื่อนย้ายร่างเล็กเล็กของตัวเองด้วยการวิ่งดุ๊กดุ๊กขึ้นไปที่ชั้นสองอย่างรวดเร็วเท้าเรียวต้องชะงักอีกครั้งเมื่อขึ้นไปไม่เจออะไรเช่นเคย..เจอแต่ห้องที่มีประตูเปิดทิ้งไว้อย่างน่าสงสัย..คนตัวเล็กยืนคิดสักพักก็..
“ยืนบื้ออยู่ทำไม? ทำไมไม่เข้าไป?”
ไอ้ดำอีกแล้วอ่ะ แง้งงงง T_T
“ก..ก็..”
“เข้าไปสิ”
“..ข..เข้าใจแล้ว”
..พอแบคฮยอนเข้าไปในห้องก็ต้องแปลกใจอีกครั้งวันนี้แบคฮยอนแปลกใจนับครั้งไม่ถ้วนสิ่งที่อยู่ตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กสงสัยอย่างมาก..
...
ไหนบอกว่าชานยอลเมาแล้วทำไมถึงนั่งดื่มแอลกอฮอล์ได้อย่างปกติเลยล่ะ...โกหกหรอ..แกล้งกันหรอ..ทำไม..นี่มันอะไรกัน
ยังไม่ทันที่แบคฮยอนได้ก้าวเข้าไปหาแฟนหนุ่มของตัวเองก็โดนคนผิวคล้ำดันเข้ามาให้ห้องพร้อมกับกดไหล่บางบางให้นั่งลงข้างๆชานยอล
“น..นี่มันอะไรกัน?”
“แค่ลองใจน่ะ”
มือหนาของชานยอลเอื้อมมายีหัวแบคฮยอนจนยุ่งพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นให้คนอันเป็นที่รักอย่างเอ็นดูตากลมโตจ้องมองอย่างสูงอย่าสงสัย
“ทำไม?”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า..แค่อยากเจอน่ะ”
ริมฝีปากหนาสีชมพูเลื่อนไปสัมผัสกับขยุ้มผมสีน้ำตาลกลิ่นแชมพูเด็กอย่างถนุถนอมทั้งแก้มตุ้ยตุ้ยของคนที่นั่งอยู่ข้างข้างไม้เว้นแม้กระทั่งซอกคอเล็กๆนั่น จมูกเรียวสันยาวโด่งสูดดมอย่างอ่อนโยนเพื่อแสดงความคิดถึงอย่างคุ้มค่า
“ ./////. ”
“ชื่นใจจัง...”
“แกล้งหรอ.. .///. ”
“ใครแกล้งหื้ม ไม่ได้แกล้งซักหน่อย”
“ก็โกหกว่าเมานี่..”
“แค่คิดถึงเอง ไม่หรอหื้ม?”
“ก..ก็ได้ แต่เค้าตกใจนี่”
“หึ..ไอ้เด็กดื้อ”
ชานยอลแอบขำเล็กเล็กให้กับท่าทางและคำพูดที่คนข้างข้างพูดออกมาอย่างงุนงง
“ไปไป เจอกันละก็ไปกูจะได้เปิดร้าน”
“โห่ไรวะ ไล่กูเลย?”
“ไม่ได้ไล่ ขอพูดเฉยเฉย”
คนผิวคล้ำทำหน้าตาเหยเกใส่เพื่อนสนิทที่มานั่งสวีทหวานแหววกับเด็กตัวเองอย่างไม่แคร์สื่อด้วยความหมันไส้จงอินเลยแกล้งทำเป็นไล่เอาซะเลย
ขายาวลุกขึ้นจากโซฟาตัวหรูสีแดงพร้อมกับที่มือหนาดึงร่างเล็กเบาเบาให้ลุกขึ้นตาม
“เออ งั้นกูกลับละพรุ่งนี้กุค่อยมาใหม่ เค๊?”
“เออๆ มาแล้วก็ไม่ต้องลงไปบ้างล่างให้เปลืองโต๊ะกูล่ะ”
“เออๆ รู้แล้วน่า”
....
คืนคืนนี้ชานยอลก็ยังคงไปส่งแบคฮยอนที่บ้านเหมือนเดิม
“ชานยอลๆวันนี้เค้าทำงานหนักได้เงินพิเศษด้วยแหล่ะ”
“หื้ม? เดี๋ยวก็ไม่สบายถ้าเงินไม่พอก็มาเอาจากชานยอลสิครับ”
“ไม่เอาหรอกเค้าหาเงินเองดีกว่า”
“ตามใจเราแล้วกัน”
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงชานยอลก็ไปส่งแบคฮยอนที่บ้านเรียบร้อยก็ขับรถกลับมาที่คอนโดตัวเองมือหนาปลดกระดุมทีละเม็ดเพื่อครายร้อนเผยให้เห็นแผงอกขาวขาวที่สาวสาวที่ไหนก็หลงไหลขายาวก้าวไปทิ้งตัวลงที่โซฟาตัวใหญ่พร้อมกับนั่งดื่มวิสกี้เพรียวๆอย่างชำนาญ
‘นายต้องแปลกใจไปมากกว่านี้แน่แบคฮยอน’
แก้วใบใสขยับวนอยู่ที่กำมือหนาของชานยอลน้ำแข็งสีขาวใสกลิ้งไปมารอบแก้วเพื่อเพิ่มความกลมกล่อมให้กับแอลกอฮอล์ในนั้น...สายตาที่นิ่งเฉยมองออกไปข้างนอกหน้าต่างราวกับว่าคิดอะไรอยู่แน่แน่..
ครืด ครืด
ติ้ด
“ว่าไงไอ้ดำ”
“แหม่ เรียกกูซะน่ารักเชียว”
“แบคฮยอนอะไรของมึงใช่คนที่บอกกูป่ะวะ”
“อืม คนนั้นแหล่ะ”
“แล้วมันจะดีหรอวะ”
“กูสั่งอะไรมึงก็ทำเหอะกูไม่ได้ใช้มึงฟรีๆ”
“เออๆกูรู้แล้ว”
“อืม”
“แต่กูว่าน่ารักดีนะ”
“เหอะ .. น่ารักหรอ”
“เออดิ ถ้ากูอยากได้อ่ะ”
“อยากได้หรอ?”
“กูล้อเล่น”
“กูให้มึงได้นะ”
“กูไม่เอาหรอกไม่ใช่สไตล์”
“อย่างว่าแหล่ะ..อย่างทีมึงบอกน่ารัก”
“อะไรวะ”
“ตุ๊กตาของกุทุกตัวก็น่ารักทั้งนั้นแหล่ะ”
ความคิดเห็น