นิยายไคโตะ อาโอโกะ กับความรักฉบับจอมโจร

ลำดับตอนที่ #3 : ความลับ(รัก)ที่เปิดเผย

�ณ ทรอปิคอลแลนด์ เวลา 14:50 น.

แฮ่กๆ แฮ่กๆ เสียงหอบจากการวิ่งอย่างเร่งรีบของไคโตะ เขาคงจะมาช้าและคลาดเคลื่อนเวลาออกไป...
'ฮึ่ม นัดไปเป็นนัด หน็อย ตาบ้าไคโตะ ถ้ามาถึงเมื่อไหร่ เดี๋ยวจะโดนซัดปลาเป็นชุดเลย!' อาโอโกะพึมพำอยู่คนเดียวที่หน้าสวนสนุกมาเป็นชั่วโมงแล้ว

"เฮ้ หวัดดียัยอาโอโกะ โทษทีนะโทษที รถเสียน่ะ" ไคโตะผู้ไม่รักษาเวลาทักทายปนแก้ตัวหน่อยๆ 'ลุงจิอินะลุงจิอิ รถมาเสียอะไรวันนี้ ให้เราต้องวิ่งมาเป็นสิบๆกิโลด้วยเนี๊ยยยย'
"ตาบ้าไคโตะ!!! นายรู้ไหม รู้บ้างไหมว่าฉันรอนายนานแค่ไหน!!!![ไรท์คะ นี่ไม่ใช่คู่รันที่รอคอยชินอิจินะคะ!<--รีดเดอร์] " อาโอโกะถึงกับของขึ้นเพราะคนตรงหน้าไม่มีแววตาความสำนึกเลยซักนิด 'คนไร้หัวใจ...' นั่นแหละคือคำนินทาไคโตะที่อาโอโกะเจ็บที่สุดแล้ว เขาชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนและน่ารำคาญ ถามอะไรก็มักจะตอบส่งๆไปอย่างนั้น แต่เธอไม่รู้หรอก ไม่รู้ความจริงในใจที่ไคโตะไม่สามารถพูดออกไปได้ ไม่เลยสักนิด...

"ฉันก็ขอโทษแล้วยังไงล่า! ช่างเถอะ ไหนๆมาแล้วก็ไปเล่นเครื่องเล่นกัน เดี๋ยวฉันไปซื้อตั๋วให้" ระหว่างที่ไคโตะพยายามปลีกตัวออกไปนั้น มือข้างหนึ่งของอาโอโกะก็จับแขนเขาไว้
"เดี๋ยวก่อน....ถ้าเธอมาด้วยรถไม่ได้ ทำไมเธอไม่ใช้ของที่ใช้อยู่ประจำล่ะ!?" อาโอโกะมีสีหน้าเคร่งเครียดจนไคโตะเองก็รับรู้ได้ถึงพลังงานน่ากลัว(ที่เขาไม่กลัว)บางอย่าง
มันเปรียบเสมือนรังสีแห่งความโกรธ ความเสียใจ น้อยใจ และรับรู้ถึงการทรยศ! 'นายหลอกฉันต่อไปไม่ได้แล้ว...ไคโตะ...'

"แล้วไอ้ที่ว่าใช้อยู่ประจำนั่นมันอะไรล่ะ?" ไคโตะกลั้นใจถาม ทั้งๆที่เขาก็เข้าใจในความหมายนั้นเป็นอย่างดี 'เธอคงจะรู้แล้วสินะ .. อาโอโกะ ...'
ระหว่างที่สีหน้าลุ้นแทบเป็นแทบตายของไคโตะจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าจริงจังเจือความเศร้า และ ความผิดหวัง

'เธอจะไม่บอกฉันด้วยตัวเองจริงๆน่ะหรือ...' สีหน้าตัดพ้อถูกกลบเกลื่อนจากเจ้าตัว แต่ก็ปิดไม่มิดสายตาคมกริบของคนอย่าง(จอมโจรคิด)ไคโตะหรอก
"ช่างเถอะ นายไปซื้อตั๋วมาละกัน ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนี้" พูดจบก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าสวนสนุกทันที "แน่ใจหรอ"ไคโตะเลิกคิ้วถาม
"แน่ใจอะไร?" อาโอโกะก้มหน้าตอบ(เชิงถาม)งุดงิด "ก็ที่ว่าจะถามเรื่องอุปกรณ์ที่ฉันใช้ประจำน่ะ" ไคโตะตัดสินใจบอกเป็นความนัย เขาเองก็ไม่อยากโกหกอีกแล้ว ไม่อยากทำให้เธอคนนี้ต้องเจ็บปวดอีกแล้ว�

"อ อืม" 'ฉันจะรอวันนั้น..วันที่นายบอกฉันด้วยตัวของนายเอง...' ไคโกะน้ำตาคลอเบ้า ความรู้สึกถูกหลอกลวงและไม่เป็นที่ต้องการเริ่มเข้ามา
'อาโอโกะ...' ไคโตะทนที่จะเห็นเธอร้องไห้ไม่ได้อีกต่อไป เขาล้วงมือหยิบผ้าเช็ดหน้าสีครีมส่งให้เธอ "อ่ะ นี่ เช็ดซะ เธออย่าร้องไห้เลยน่า เดี๋ยวไม่สวยนะ"
ไคโตะล้อเลียนเพื่อหวังว่ามันจะทำให้เธอสบายใจขึ้นได้ แต่เธอกลับไม่เป็นอย่างนั้น ไม่ต่อล้อต่อเถียงใดๆทั้งสิ้น

"อืม ขอบใจนะ" เธอฝืนยิ้มบางๆออกไป ก่อนจะรับผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา 'นายอย่าหลอกฉันต่อไปเลย ขอร้องล่ะ ไคโตะ ฉันรับไม่ไหวแล้วจริงๆ"
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ามีอาการผิดปรกติไป[แต่ไม่ได้บ้านะคะ] ไคโตะจึงถอยออกมาเพื่อที่จะไปซื้อตั๋ว เผื่อว่ามันจะเป็นการสร้างความทรงจำดีๆให้กับเขาและเธอเป็นครั้งสุดท้าย...

_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_ตลอดทั้งวันนั้นทั้งคู่ก็เล่นเครื่องเล่นที่สวนสนุกกันอย่างสนุกสนาน จนเกือบจะลืมเรื่องเมื่อบ่ายไป_*_*_*_*_**_**__**_*_

"สนุกไม๊ล่า" ไคโตะถามหลังจากที่ทั้งคู่ลงมานั่งพิงเก้าอี้ไม้ที่อยู่ด้านหน้าสวนสนุกอีกครั้ง "อื้ม^_^ สนุกมากเลยล่ะ " อาโอโกะตอบไปเบาๆ 'ไคโตะ...ฉันยังไม่ลืมหรอกนะ...'
'สงสัยจะไม่จบง่ายๆแล้วสิ' แต่นแต๊น! ไคโตะเสกดอกกุหลาบดอกนึงให้อาโอโกะ และยิ้มหน้าบาน "ก็บอกแล้ว เที่ยวกับฉันน่ะสนุกจะตาย" �เงียบ.... "เธอยังคาใจเรื่องเมื่อบ่ายอยู่อีกหรอ" ไคโตะถามเสียงจริงจัง เงียบบบบ แต่ไร้ซึ่งคำตอบจากคู่สนทนา�

เขาจึงเดินจูงมือเธอไปในซอกตึก เพื่อที่จะทำให้มันจบสิ้นไปซะที ความลับของจอมโจรคิดแบบนี้! 'ตาบ้านี่พาเรามาทำอะไรอีกล่ะ จะเล่นกลกลบเกลื่อนเหมือนทุกครั้งสินะ'
เมื่อเหลียวซ้าย แลขวาก็ไม่เห็นใคร ไคโตะจึงจับไหล่อาโอโกะไว้แล้วตัดสินใจพูดออกไปว่า "ฟังนะ อาโอโกะ ฉันเข้าใจว่าสิ่งที่ฉันบอกไปเธอไม่ต้องการ เธอไม่ชอบตัวตนนั้น
เธอไม่อยากให้ความจริงมันเป็นแบบนี้..." ไคโตะจ้องมองอาโอโกะ ด้วยแววตาตั้งมั่นและเสียใจ "ไคโตะ...."�

"ฉันรู้ว่ามันยากที่จะทำใจ แต่สิ่งที่ฉันอยากบอกก็คือ ฉันไม่อยากโกหกเธอ ทุกอย่างที่ฉันทำไปเพราะความจำเป็น" ไคโตะหยุดการสนทนาก่อนจะเอื้อมมือหยิบบางอย่างออกมา
"ไคโตะ..."อาโอโกะมีสีหน้าประหลาดใจ ที่ในที่สุดเขาก็บอกเธอ ในที่สุดเขาก็พูดความจริง

"ไอ้นี่ที่ว่าก็คือ แก๊งไรเดอร์ ใช่มั้ยล่ะ พอดีมันเสียน่ะ ฉันเลยไม่ได้ใช้" เขาพูดเรียบๆ " ไคโตะ..." ไคโตะมองที่อาโอโกะอย่างเด็ดเดี่ยว และพูดออกไปว่า " ใช่... เธอไม่ได้เข้าใจผิดหรอก ฉันก็คือ จอมโจรคิด ยังไงล่ะ!" อาโอโกะดีใจมากและเสียใจมากเช่นกัน เธอร้องไห้ออกมาโดยไม่อายชายตรงหน้า เธอโผเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขา อ้อมกอดทีอบอุ่น...

แม้ว่าไคโตะจะแปลกใจ แต่เขาก็รับกอดเํอไว้อย่างยินดี ก่อนจะเชยคางเธอขึ้น และค่อยๆจุมพิตเธอช้าๆ นี่แหละคือจูบจากจอมโจรคิด!จูบที่สาวๆโหยหา แต่เค้าจะไม่มีวันมอบให้ใครนอกจากเธอคนเดียว!

"ฉันรักเธอนะ อาโอโกะ..." เขาสารภาพออกไป อาโอโกะหน้าแดวมากแต่ก็น้อมรับรักนั้นไว้ "ฉันก็รักนาย ไม่ว่านายจะเป็นไคโตะ หรือเป็น คิด ก็ตาม" เธอพูดพลางโผกอดไคโตะ
ที่ตอนนี้เจ้าตัวเปลี่ยนสภาพให้เป็นจอมโจรคิดแล้ว "เธอร้องไห้ทำไม อาโอโกะ" เขาถามอย่างจริงใจ มือก็ลูบหัวปลอบเธอไม่หยุด "ฉันจะทำยังไงดี ถ้าคุณพ่อรู้ล่ะก็..." คิดตัดบท
ว่า"สารวัตรจะไม่รู้ ถ้ารู้ก็จะไม่จับฉันหรอก" "ทำไมนายมั่นใจล่ะคิด คุณพ่อเนี่ยนะจะไม่จับจอมโจรคิด"เธอผละออกจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของจอมโจรคิด

คิดยิ้มและตอบไปว่า "เพราะตอนนั้น ฉันก็จะเป็นลูกเขยเขาไง" คิดตอบทีเล่นทีจริง "ตาบ้าไคโตะ>\\\<" อาโอโกะอายมาก "ฮ่าๆๆ กลับบ้านกันเถอะ"
พูดจบจอมโจรคิดก็กลับกลายเป็นไคโตะดังเดิม

วันนี้อาจเป็นวันแห่งความสุขครั้งสุดท้ายของทั้งคู่ก็เป็นได้...