นิยายไคโตะ อาโอโกะ กับความรักฉบับจอมโจร

ลำดับตอนที่ #6 : คำใบ้

       ท่าอากาศยานเบกะ-ต่างประเทศ
      เครื่องบินลำล่าสุดกำลังเข้าเทียบชานชลา ทันทีที่เครื่องจอด เหล่าผู้โดยสารก็ทะยอยเดินเข้ามาภายในสถานี ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่ม อายุราวๆม.ปลาย ปี2 ลูกครึ่งอังกฤษ-ญี่ปุ่น นักสืบม.ปลาย กำลังเดินเข้ามาภายในสถานี " มาช้าจังนะคะ พ่อยอดนักสืบผู้ชาญฉลาด" เสียงของร่างบาง
สาวสวยอายุรุ่นราวคราวเดียวกับตนทักขึ้น "13นาฬิกา40นาที25วินาที อืม...ช้ากว่าที่บอกไว้ตั้ง40นาที25วินาทีเลยหรือเนี่ย ขอโทษนะอากาโกะ"
"ยังนับเวลาเป็นวินาทีเหมือนเดิมเลยนะนาย"เสียงตะโกนจากบุคคลที่เป็นต้นเหตุเอ่ยขึ้น "ฉันมาที่นี่เพราะนายไม่ใช่รึไง" "เอาล่ะหนุ่มๆเราไปกันเถอะ"
อากาโกะตัดบทขึ้น ไม่อย่างนั้นพ่อหนุ่มสองคนนี้คงทะเลาะกันต่ออีกยาว

      "แล้วนี่นัดพ่ออัจฉริยะอีกสองคนไว้ที่ไหนหรอ"สาวสวยเจ้าเสน่ห์ถามขณะที่ยังซิ่งรถไปด้วย "ขับช้าๆหน่อยสิ ไม่เคยได้ยินรึไง ช้าๆแต่ได้พร้า
เล่มงามน่ะ" ฮาคุบะบอก มือซ้ายก็ท้าวคางพิงประตูคนขับด้านหน้า มือขวาก็ก็หาข้อมูลของสไปเดอร์อย่างไม่ลดละ "ย่ะ แล้วสรุปนัดไว้ที่ไหน
เดี๋ยวฉันขับออกนอกเส้นทางไม่รู้ด้วยนะ" พูดจบก็เหล่มองไคโตะจากกระจกหน้ารถ นี่พ่อคุณเขายังมีอารมณ์เล่นกลอย่างสบายใจเฉิบอยู่อีกหรือเนี่ย
"ห้างสรรพสินค้าเบกะ ร้านขนมหวานคาวาอิ ชั้นสาม " "ชื่อร้านไม่เหมาะกับคนไปเอาซะเลยนะ" หนุ่มลูกครี่งหันมาเหน็บแฟนสาวที่ยังคงซิ่งรถต่อไป"ก็ฉันน่ะ แม่มดสาวแห่งความงาม จะไปน่ารักน่าเอ็นดูได้ยังไง่ล่ะ...เอาล่ะจับแน่นๆนะ" อากาโกะขยิบตาใส่ทีนึง ฮาคุบะได้แต่เลิกคิ้วอย่างสงสัย
"หืม" "เอาล่ะ...lets go!" "อ๊ากกกกกกกกกกกกก" ไคโตะตัวแทบปลิวกับสปิริทนักซิ่งของเพื่อนสาว

    
    ห้างสรรพสินค้าเบกะซิตี้
"ถึงซักที เฮ้อ แทบตาย" ไคโตะสบถขึ้น "โฮะๆๆ"อากาโกะหัวเราะอย่างสะใจทึ่ทำให้คนอย่างจอมโจรคิดหมดท่าได้ "หืม...ดูเหมือนว่าฉันจะเจอเชอร์ล็อกโฮมล์มสแห่งยุคเฮเซกับนักสืบแห่งตะวันตกแล้วนะ" ฮาคุบะชี้ไปทางเด็กหนุ่มม.ปลายผิวคล้ำกับเด็กประถมโกงอายุที่กำลังขมักเขม้นกับข้อมูลบางอย่าง "พาพวกนายมาส่ง หมดหน้าที่ฉันละ ไปก่อนนะ" อากาโกะหันไปขอ(ในชนิดที่เรียกว่าบังคับ)เงินจากฮาคุบะ หลังจากหล่อน
ก็ขอตัวไปช้อปปิ้งทันที จนฮาคุบะได้แต่ถอนหายใจ"ฉันนี่ไม่เข้าใจผู้หญิงเอาซะเลย เฮ้อ" "เอาน่าๆ เราไปหาสองคนนั้นกันดีกว่านะ"
พูดจบไคโตะเดินลิ่วเข้าไปในร้านทันที ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนอย่างงงๆก่อนจะเดินตามเข้าไป 

     "หวัดดี"(ฮัตโตริทักทายด้วยสำเนียงคันไซออกไป)"สวัสดี"ไคโตะและซางูรูกล่าวพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย "หวัดดี มาช้าจังนะพวกนายเนี่ย"
โคนันก้มลงมองนาฬิกาอย่างเอือมๆ "นั่นมันก็เป็นเพราะพ่อนักสืบคนเนี้ยนั่นแหละ"ไคโตะหันหาฮาคุบะด้วยสีหน้าอาฆาตแค้นกับสิ่งที่แฟนสาวของพ่อหนุ่มคนนี้ทำกับเขา "ขอโทษทีนะ โทษที ไหนๆก็มาถึงแล้ว เราลองเอาข้อมูลของสไปเดอร์มาตรวจสอบก่อนดีกว่า" หนุ่มลูกครึ่งนั่งลงข้างๆโคนันก่อนที่จะเปิดโน้ตบุ๊คของเขาให้ดู "ข้อมูลแน่นใช่ย่อยเลยนะนายเนี่ย"เฮย์จิชะโงกหน้ามาดู"แหงอยู่แล้ว ฉันซะอย่าง" "เหอๆ เชื่อเค้าเลย"
โคนันกับไคโตะต่างก็เหนื่ิอยใจกับซางูรู "องค์กรมันมีหัวหน้าใหญ่เป็นใครกัน หรือว่ามันเป็นนหัวหน้ากันนะ" เฮย์จิเบิกประเด็น "ฉันว่ามันไม่ใช่หัวหน้าหรอก ไม่งั้นมันคงไม่เปิดเผยตัวตนขนาดนั้น"ไคโตะอธิบาย "เน่ๆ ฮาคุบะ นายรู้จักโกดังที่มีชื่อคล้ายๆกับแมงมุมที่ลอนดอนมั้ย"โคนันถาม
"อ๋อ ก็มีนะ ชื่อว่า สไปเดอร์แบล็ค อะไรเนี่ยแหละ"ซางูรูตอบ "หรือว่าที่นั่นจะเป็น" "มันก้ยังไม่แน่หรอกฮัตโตริ ฐานมันอาจจะอยู่ในญี่ปุ่นก็ได้"
โคนันบอก "เอ๋?" "มีอะไรหรอไคโตะ"โคนันหันไปถาม "อ๋อ เมลล์เข้าน่ะ จากอา... เฮ้ย อาโอโกะ!" "ซวยแล้วล่ะสิ" เฮย์จิส่ายหัวไปมา
"อีก20นาทีเจอกันที่บ้านนายนะ เค้าว่างี้ แต่ เฮ้ย โตเกียวกับไฮโด้ เอ่อ..น่าจะทัน" "นายไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้พวกฉันจัดการเอง" ฮาคุบะบอก
"งั้น ฉันไปก่อนนะ" พูดจบไคโตะก็แทบจะพรวดออกไปในทันที "หมอนั่นน่าสงสารนะ" ฮัตโตริมองตามอย่างเศร้าๆ"นั่นสิ แต่เราไม่มีวันหนีโชคชะตาตัวเองหรอก" โคนันพูดพลางนึกถึงใบหน้าอันโหดเหี้ยมของ ยีน "มาเถอะ มาช่วยกัน" เมื่อเห็นว่าเพื่อนเศร้าฮาคุบะก็เปลี่ยนประเด็น
ทั้งหมดจึงช่วยกันสืบข้อมูลอีกครั้ง