ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สับสน
������ 'ทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี...' ร่างบางก้มหน้าซุกตัวอยู่ที่ผ้าห่มผืนโปรด 'ฉันจะช่วยใครดี ไคโตะหรือว่าคุณพ่อ...คิดสิ อาโอโกะ คิด!
คิดให้ได้!' สาวน้อยกำลังเผชิญกับปัญหาที่ยากจะมองเห็นถึงทางออก ฝ่ายหนึ่งก็คนรัก ชายที่เธอรักอย่างสุดหัวใจ แต่... อีกฝ่ายก็พ่อ
พ่อที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเธอมาเป็นอย่างดี "ฮึก..คุณแม่...หนูจะทำยังไงดีคะ อาโอโกะจะทำยังดี" เธอรำพันถึงผู้เป็นมารดา...
���� "อาโอโกะ ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรแก บอกพ่อมา พ่อจะไปจัดการมัน!" สารวัตรนากาโมริที่เปิดประตูเพื่อที่จะพาลูกสาวสุดที่รัก
ไปทานอาหารเย็น ถึงกับโกรธจัดที่แก้วตาดวงใจที่อุส่าห์ฟูมฟักมาต้องมาน้ำตาไหลเป็นสายธารแบบนี้!
"คุณพ่อ..."ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองบิดาอย่างเศร้าๆ "ถ้าวันนึงคุณพ่อต้องเลือกระหว่างหน้าที่กับครอบครัว คุณพ่อจะเลือกอะไรคะ?" กินโซชะงักไปครู่นึง ก่อนจะเดินเข้ามาลูบหัวลูกสาวเบาๆ "ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ" "ไม่มีอะไรค่ะ อาโอโกะถามเฉยๆ" เธอปฏิเสธทันที "อืม...พ่อก็ต้องเลือกแกกับแม่แกสิ" "ทำไมล่ะคะ" เธอซัก� กินโซมองเด็กตัวน้อยที่เอียงคออย่างเอ็นดู "หน้าที่จะไปสำคัญเท่าคนในครอบครัวได้ยังไงล่ะ^-^ " สาวน้อยยิ้มร่าโผกอดบิดาทันที "วันนี้แกแปลกๆนะ" สารวัตรนากาโมริยังแคลงใจเรื่องที่ลูกสาวของเขาร้องไห้อยู่ "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ว่าแต่ทำไมวันนี้คุณพ่อกลับเร็วจังคะ"เธอเปลี่ยนเรื่อง สารวัตรนากาโมริหน้าขรึมขึ้นมาทันที "ก็วันนึัเจ้าคิดมันไม่มาตามนัดน่ะเซ่! อุส่าวางแผนจับซะดิบดี" เขาพูดอย่างหัวเสีย
'จอมโจรคิด...ไคโตะ...' ก็ไม่แปลกหรอกที่คิดจะไม่มา ก็ตัวจริงของคิดไปสวนสนุกกับเธอมานี่นา "คุณพ่อคะ คุณพ่อไม่จับคิดได้มั้ย" เธออ้อนวอนบิดา
"จะบ้าเรอะ! เจ้าคิดมันเป็นขโมยนะ งานจับจอมโจรคิดก็เป็นหน้าที่ของฉัน ... ว่าแต่ แกถามทำไม?" "เปล่าค่ะๆ ไปกินข้าวกันดีกว่า อาโอโกะหิวแล้ว" ร่างบางเฉไฉก่อนจะดึงตัว กินโซ ผู้เป็นบิดาตามไปทันที 'ฉันจะทำยังไงต่อไปล่ะ ไคโตะ...'
���� ระหว่างที่รับประทานมื้อเย็นอยู่นั้น อาโอโกะก็โพล่งขี้น"เมื่อไหร่คุณแม่จะกลับมาคะ?" "คงอีกนานเลยแหล่ะ ก็แม่แกน่ะงานยุ่งจะตาย แต่ไม่รู้ทำไมถึงต้องไปทำงานถึงแคนาดาด้วยก็ไม่รู้" กินโซถอนหายใจพลางลากช้อนไปมา "ว่าแต่ตอนที่พ่อเข้าไปในห้องแก แกร้องไห้ทำไม"
สาวน้อยได้แต่ยิ้มแหยๆออกมา "คือ หนูคิดถึงคุณแม่น่ะค่ะ แล้วคุณพ่อล่ะ ไม่คิดดถึงเลยเหรอ" อาโอโกะกลบเกลื่อก่อนจะแซวผู้เป็นพ่อต่อทันที
"อะไรนะ ทำไมฉันจะต้องไปคิดถึงยัยนั่นด้วย เฮอะ!" นากาโมริกลบเกลื่อนก่อนจะจัดการอาหารชามต่อไป ทำให้อาโอโกะอดที่จะขำไม่ได้
�� บ้านคุโรบะ...
ในห้องนั่งเล่นสีขาว เด็กหนุ่มคุณหนูตระกูลคุโรบะกำลังนอนทิ้งตัวอยู่บนโซฟาราคาสามหมื่นที่ทั้งนุ่ม ทั้งสบาย แต่ก็ไม่สามารถคลายความกังวลใจได้ "เป็นอะไรไปครับนายน้อยไคโตะ ทำไมถึงไม่ออกไปขโมยล่ะครับ" พ่อบ้านเดินเข้ามาหาอย่างสงสัย "ไม่มีอะไรหรอกครับปู่จิอิ ผมแค่เหนื่อยน่ะ" ไคโตะว่าพลางฉกโกโก้ร้อนจากมืออีกฝ่ายไปดื่มทันที "แต่นายน้อยครับ กระผมว่านายน้อยหยุดเป็นจอมโจรคิดดีกว่านะครับ ถ้าไม่อย่างง้นวิญญานของนายท่านต้องมาเล่นงานกระผมแน่เลย" พ่อบ้านกล่าว "แล้วใครจะมาเป็นแทนผมล่ะครับ ใครจะมาสืบหาเรื่องราวองค์กรที่ฆ่าพ่อ
ต่อจากผม" เด็กหนุ่มถอนหายใจ "กระผมไงครับ" จิอิตอบอย่างมั่นใจ "ปู่อิจิน่ะไม่้องหอก เดี๋ยวผมจะจัดการเอง""นายน้อยไคโตะ..."
ไคโตะไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มให้แล้วจอตัวเข้านอน พรุ่งนี้เค้าต้องไปพบใครบางคน คนที่มีชะตากรรมไม่ต่างกัน!
คิดให้ได้!' สาวน้อยกำลังเผชิญกับปัญหาที่ยากจะมองเห็นถึงทางออก ฝ่ายหนึ่งก็คนรัก ชายที่เธอรักอย่างสุดหัวใจ แต่... อีกฝ่ายก็พ่อ
พ่อที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเธอมาเป็นอย่างดี "ฮึก..คุณแม่...หนูจะทำยังไงดีคะ อาโอโกะจะทำยังดี" เธอรำพันถึงผู้เป็นมารดา...
���� "อาโอโกะ ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรแก บอกพ่อมา พ่อจะไปจัดการมัน!" สารวัตรนากาโมริที่เปิดประตูเพื่อที่จะพาลูกสาวสุดที่รัก
ไปทานอาหารเย็น ถึงกับโกรธจัดที่แก้วตาดวงใจที่อุส่าห์ฟูมฟักมาต้องมาน้ำตาไหลเป็นสายธารแบบนี้!
"คุณพ่อ..."ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองบิดาอย่างเศร้าๆ "ถ้าวันนึงคุณพ่อต้องเลือกระหว่างหน้าที่กับครอบครัว คุณพ่อจะเลือกอะไรคะ?" กินโซชะงักไปครู่นึง ก่อนจะเดินเข้ามาลูบหัวลูกสาวเบาๆ "ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ" "ไม่มีอะไรค่ะ อาโอโกะถามเฉยๆ" เธอปฏิเสธทันที "อืม...พ่อก็ต้องเลือกแกกับแม่แกสิ" "ทำไมล่ะคะ" เธอซัก� กินโซมองเด็กตัวน้อยที่เอียงคออย่างเอ็นดู "หน้าที่จะไปสำคัญเท่าคนในครอบครัวได้ยังไงล่ะ^-^ " สาวน้อยยิ้มร่าโผกอดบิดาทันที "วันนี้แกแปลกๆนะ" สารวัตรนากาโมริยังแคลงใจเรื่องที่ลูกสาวของเขาร้องไห้อยู่ "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ว่าแต่ทำไมวันนี้คุณพ่อกลับเร็วจังคะ"เธอเปลี่ยนเรื่อง สารวัตรนากาโมริหน้าขรึมขึ้นมาทันที "ก็วันนึัเจ้าคิดมันไม่มาตามนัดน่ะเซ่! อุส่าวางแผนจับซะดิบดี" เขาพูดอย่างหัวเสีย
'จอมโจรคิด...ไคโตะ...' ก็ไม่แปลกหรอกที่คิดจะไม่มา ก็ตัวจริงของคิดไปสวนสนุกกับเธอมานี่นา "คุณพ่อคะ คุณพ่อไม่จับคิดได้มั้ย" เธออ้อนวอนบิดา
"จะบ้าเรอะ! เจ้าคิดมันเป็นขโมยนะ งานจับจอมโจรคิดก็เป็นหน้าที่ของฉัน ... ว่าแต่ แกถามทำไม?" "เปล่าค่ะๆ ไปกินข้าวกันดีกว่า อาโอโกะหิวแล้ว" ร่างบางเฉไฉก่อนจะดึงตัว กินโซ ผู้เป็นบิดาตามไปทันที 'ฉันจะทำยังไงต่อไปล่ะ ไคโตะ...'
���� ระหว่างที่รับประทานมื้อเย็นอยู่นั้น อาโอโกะก็โพล่งขี้น"เมื่อไหร่คุณแม่จะกลับมาคะ?" "คงอีกนานเลยแหล่ะ ก็แม่แกน่ะงานยุ่งจะตาย แต่ไม่รู้ทำไมถึงต้องไปทำงานถึงแคนาดาด้วยก็ไม่รู้" กินโซถอนหายใจพลางลากช้อนไปมา "ว่าแต่ตอนที่พ่อเข้าไปในห้องแก แกร้องไห้ทำไม"
สาวน้อยได้แต่ยิ้มแหยๆออกมา "คือ หนูคิดถึงคุณแม่น่ะค่ะ แล้วคุณพ่อล่ะ ไม่คิดดถึงเลยเหรอ" อาโอโกะกลบเกลื่อก่อนจะแซวผู้เป็นพ่อต่อทันที
"อะไรนะ ทำไมฉันจะต้องไปคิดถึงยัยนั่นด้วย เฮอะ!" นากาโมริกลบเกลื่อนก่อนจะจัดการอาหารชามต่อไป ทำให้อาโอโกะอดที่จะขำไม่ได้
�� บ้านคุโรบะ...
ในห้องนั่งเล่นสีขาว เด็กหนุ่มคุณหนูตระกูลคุโรบะกำลังนอนทิ้งตัวอยู่บนโซฟาราคาสามหมื่นที่ทั้งนุ่ม ทั้งสบาย แต่ก็ไม่สามารถคลายความกังวลใจได้ "เป็นอะไรไปครับนายน้อยไคโตะ ทำไมถึงไม่ออกไปขโมยล่ะครับ" พ่อบ้านเดินเข้ามาหาอย่างสงสัย "ไม่มีอะไรหรอกครับปู่จิอิ ผมแค่เหนื่อยน่ะ" ไคโตะว่าพลางฉกโกโก้ร้อนจากมืออีกฝ่ายไปดื่มทันที "แต่นายน้อยครับ กระผมว่านายน้อยหยุดเป็นจอมโจรคิดดีกว่านะครับ ถ้าไม่อย่างง้นวิญญานของนายท่านต้องมาเล่นงานกระผมแน่เลย" พ่อบ้านกล่าว "แล้วใครจะมาเป็นแทนผมล่ะครับ ใครจะมาสืบหาเรื่องราวองค์กรที่ฆ่าพ่อ
ต่อจากผม" เด็กหนุ่มถอนหายใจ "กระผมไงครับ" จิอิตอบอย่างมั่นใจ "ปู่อิจิน่ะไม่้องหอก เดี๋ยวผมจะจัดการเอง""นายน้อยไคโตะ..."
ไคโตะไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มให้แล้วจอตัวเข้านอน พรุ่งนี้เค้าต้องไปพบใครบางคน คนที่มีชะตากรรมไม่ต่างกัน!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น