คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หัวใจที่ต้องการ7
“เอม”
“คะ? พ่อ”
“ถ้าเรียนจบแล้วมาช่วยพ่อทำงานที่บริษัทด้วยนะ”
“แต่พ่อก็รู้นิคะ ว่าเอมไม่ชอบงานด้านนี้”
“ก็เพราะพ่อรู้ไง พ่อเลยปล่อยให้ลูกเรียนตามแบบที่ลูกชอบ แต่พ่อไม่ได้บอกนิว่าจะให้ลูกไปเป็นช่างภาพบ้าบออะไรนั่น!”
“แต่ พ่อคะ คือ..”
“ไม่มีแต่ แล้วอีกอย่างลูกก็ควรไปทำความรู้จักกับลูกชายท่านรัฐมนตรีให้มากๆด้วยหล่ะ ต่อไปเราอาจจะได้พึ่งพาอาศัยกัน”
“คุณพ่อคะ เรื่องงานเอมยังพอเข้าใจ แต่เรื่องนี้เอมไม่ยอมหรอกค่ะ! ขอตัวนะคะ” สาวสวยพูดก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องทำงานของผู้เป็นพ่อด้วยความไม่พอใจ
“เอม เอมจะไปไหนลูกเพิ่งกลับมาจากฝึกงาน ไม่นอนพักก่อนเหรอลูก”
“คืนนี้เอมจะไปนอนคอนโดค่ะ คิดถึงแม่นะคะ”สาวหน้าคมสวมกอดผู้เป็นแม่ผู้ซึ่งเข้าใจเธอดีในทุกๆเรื่อง
“ไม่ต้องกังวลนะลูกเดี๋ยวแม่จะพูดกับคุณพ่อให้”
“ขอบคุณค่ะแม่ เอมรักแม่นะ”
“จ่ะ ขับรถดีๆนะลูก”
รถหรูแล่นออกจากบ้านหลังใหญ่มุ่งหน้าไปตามถนนที่ดูโล่งผิดวิสัย คงเป็นเพราะขณะนี้ผู้คนมากมายคงหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา จะมีก็แต่คนกลางคืน หรือไม่ก็ผู้คนที่ออกมาเตรียมตัวไปทำงานเพราะตารางชีวิตต่างจากคนปกติแค่นั้น…
คลืดดดด ดดดดดด คลืดด คลืดด
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูสั่นอยู่นาน จนเจ้าของเริ่มหงุดหงิดและคว้ามาก่อนจะกดรับแบบมึนๆ
“อือ โหล” ฉันกดรับไปแบบมึนๆไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าเป็นเบอร์ใคร รู้แค่ว่าถ้าไม่มีธุระด่วนจริงๆ คงได้ด่ายันเช้าแน่ๆ
(น้ำ เปิดประตูให้พี่หน่อย)
“ประตูไร นี่ใคร?”
(พี่เอม เองค่ะ)
“ห๊ะ พี่เอม!” เหมือนร่างกายติดสปริงพอได้ยินชื่อของอีกคนฉันก็รีบวิ่งไปเปิดประตูห้องทันทีโดยไม่สนด้วยซ้ำว่าตอนนี้สภาพฉันจะเป็นยัง
“พี่เอมจริงๆด้วย มาได้ไงค่ะ”
“คิดถึงเลยมาหา” ไม่พูดเปล่าพี่เอมก็ถลาเข้ามาสวมกอดฉันไว้แน่นๆ อยู่สักพักก่อนจะเปลี่ยนเป็นอ้อมกอดหลวมๆ แทน
“ง่วงมากๆๆ ด้วยขอนอนหน่อยนะคะ” พูดเสร็จก็เดินไปที่เตียงพร้อมกับล้มตัวนอนโดยไม่ได้รอคำอนุญาตจากฉันเลยซักนิด และดูท่าว่าพี่เค้าจะง่วงจริงจังเพราะตอนนี้คงไปเฝ้าพระอินทร์แล้วล่ะ แต่ผิดกับฉันที่จากง่วงๆก็ตาสว่างทันทีที่พี่เค้ามาหาหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน ถึงจะมีโทรมาหาบ้างแต่ก็คงไม่เหมือนการเจอหน้ากันจริงๆแบบนี้ ยิ่งได้มองหน้าคนๆนี้ใกล้ๆ ก็ยิ่งหลับไม่ลง และยิ่งมือไม้ของคนที่หลับแต่ไม่อยู่นิ่งมาเกยก่ายแต่ละทีก็ยิ่งพาให้หัวใจเต้นแรงไปอีก…
แสงแดดยามสายส่องผ่านทะลุเค้ามาภายในห้อง ทำให้คนที่นอนอยู่ต้องค่อยลืมตาและไล่สะบัดความง่วงออกไป แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นคนข้างๆนอนอมยิ้มจ้องมองเธออยู่
“พี่เอม ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกน้ำคะ?”
“ปลุกทำไม พี่อยากให้น้ำพักผ่อนเยอะๆ ดูสิพี่ไม่อยู่อาทิตย์เดียวผอมแล้วเนี้ย นอนเยอะๆจะได้อ้วนๆ” พี่เอมพูดพร้อมเอามือมาจี้เอวฉันไปมา
“โอ้ยพี่เอมไม่เอา น้ำจั๊กจี๊ ฮ่าๆ”
“งั้นรีบไปอาบน้ำ เดี๋ยวพี่จะพาไปกินข้าว”
“ไม่ค่ะพี่เอมต้องบอกน้ำก่อนว่าทำไมมาหาน้ำตอนดึกๆ แบบนั้นมีเรื่องไม่สบายใจรึป่าวคะ”
ฉันถามออกไปด้วยความเป็นห่วงเพราะจากที่สังเกตดูแววตาพี่เอมตอนเมื่อคืนดูเหมือนพี่เค้ามีเรื่องไม่สบายใจอยู่ในนั้น หรือแม้กระทั้งตอนนี้มันก็ยังไม่หายไป
“ก็คิดถึงน้ำไงคะ”
“ไม่จริงค่ะ น้ำไม่เชื่อ”
“จริงค่ะ พี่คิดถึงหน้าผากนี้ คิดถึงตาคู่นี้ คิดถึงจมูกนี้ คิดถึงแก้มนี้ แล้วก็คิดถึงปากบางๆนี้…”
ไม่แค่พูดเปล่านิ้วเรียวยาวค่อยไล่ไปตามอวัยวะส่วนต่างๆที่เอยขึ้นอย่างแผ่วเบา และมาหยุดอยู่ที่ปากบางของอีกคนอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่จะค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันเสมือนกับมีแรงดึงดูด ต่างฝ่ายต่างควานหาความหวานจากกันและกัน และปล่อยให้มันเป็นไปตามหัวใจเรียกร้อง.. จนอีกคนต้องปามไว้ก่อนทีมันจะเตลิดไปไกล
“พี่เอม พอก่อนนะคะ” ฉันเอ่ยเพื่อหยุดยั้งอารมณ์ของอีกคนที่ตอนนี้กำลังซุกไซร้อยู่บริเวณซอกคอขาว และมือไม้ที่เริ่มไม่อยู่นิ่ง
“เชื่อหรือยัง ว่าพี่คิดถึงจริงๆ” พี่เอมตอบฉันด้วยน้ำเสียงแหบพล่าเหมือนกับคนที่กำลังพยายามสะกดอารมณ์บางอย่างไว้
“ชะ เชื่อแล้วค่ะ” ฉันรีบลุกออกจากเตียงก่อนจะรีบเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่ตู้ด้วยความรวดเร็ว
“น้ำอาบน้ำก่อนนะคะ หิวแล้ว” ฉันส่งยิ้มอายๆให้เค้าแล้วรีบวิ่งเค้าห้องน้ำทันที
“พี่เอมไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ น้ำหิวจะแย่แล้ว” ฉันบอกอีกคนที่นอนเล่นมือถือไปมาอยู่บนเตียง ที่ไม่ได้มีที่ท่าว่าจะลุกไปอาบน้ำเลยซักนิด
“พี่! เอม! หนึ่ง!” ยังคงกลิ้งอยู่
“พี่! เอม! สอง!” ยังทำเป็นไม่ได้ยิน
“พี่! เอม! สาม!”
“ไปแล้วค่ะ ไปแล้ว
“แฟนใครดุจัง” ” พี่เอมรีบลุกและวิ่งมากระซิบข้างหูฉัน พร้อมหอมแก้มซ้ายขวาไปมา ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป
“พี่เอมมมมมมมมมมมม!”
เค้าเขินนะ…
>,,,,,,,,,,,<
อัพเรื่อยๆนะคะ วันเว้นวันก็ว่ากันไป555555 ขอบคุณที่อ่านเน้ออ ^^
ความคิดเห็น