หัวใจที่ต้องการ

ลำดับตอนที่ #6 : หัวใจที่ต้องการ5

“ไอ่ ไมค์!!!!”   จั่นที่เหลือบไปเห็นไมค์เดินจูงมือมากับผู้หญิงคนนั้นพร้อมๆฉันพูดขึ้น  เธอทำท่าจะเดินไปเอาเรื่องไมค์ แต่ฉันก็คว้าแขนเธอไว้ก่อน

“ไม่ต้องหรอกจั่น  ขึ้นเรียนเหอะ”

“แต่ไอ่ไมค์มัน…”

“ช่างมันเหอะ ฉันเฉยๆแล้วอะไปเรียนกันป่ะ” ฉันส่งยิ้มเจือนๆ ให้จั่น เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกเฉยๆจริงๆ ไม่มีความรู้สึกใดๆกับผู้ชายคนนั้นแล้วด้วยซ้ำ ทุกวันนี้เค้าก็ไม่ได้แคร์อะไรฉัน คำบอกรักที่เค้าพูดมันก็เป็นแค่หน้าที่ ที่เค้าคงแค่ฝืนใจทำ ถ้าสมมติวันนี้ฉันเดินไปบอกเลิกเค้า เค้าก็คงแค่รับฟังและจากไป ฉันก็รอวันนั้นนะ และฉันก็รู้สึกได้ว่ามันใกล้เข้ามาทุกที…

“จั่น แกเข้าไปรอทีห้องก่อนเลยนะ ฉันเข้าห้องน้ำแปปนึง”

“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย?”  จั่นถามฉัน เธอคงกลัวว่าฉันจะคิดอะไรบ้าๆสินะ

“จั่นนน ฉันปวดฉี่จริงๆ จะไปเฝ้าหรอห้องน้ำก็อยู่แค่เนี้ย”  ฉันส่งยิ้มกวนๆให้จั่นเพื่อย้ำให้เธอมั่นใจว่าฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ

“อือๆ รีบๆมาละกัน”

“ค่า จะรีบฉี่รีบกลับค่า”  นี่นอกจากจะเป็นเพื่อน เป็นนักสืบ แล้วยังจะเป็นแม่ฉันอีกสินะ ไอ่จั่นเอ้ย! ฉันเดินมาจนถึงห้องน้ำยืนมองภาพสะท้อนตัวเองอยู่อย่างนั้น และหลับตาลงเบาๆ จริงอยู่ที่มันไม่เจ็บเหมือนเมื่อก่อนแล้วแต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะด้านชาจนไม่สะทกสะท้าน  ฉันค่อยๆควบคุมสติและค่อยๆลืมตาขึ้นเบาๆ แต่!!!!!!!

“พี่เอม!!!!” ไปหมดแล้วสติฉัน เพิ่งจะควบคุมได้เมื่อกี้ กระเจิงไปอีกแล้ว

“ขวัญอ่อนนะเราเนี้ย”   เดี๋ยวนะ! จะไม่ให้ฉันตกใจได้ไงอยู่ๆก็โผล่ แล้วนี้ยังจะมาส่งยิ้มหวานให้ฉันอีก อะไรของเค้ากันนะ

“มาได้ไงค่ะเนี้ย?”  ฉันถามออกไปตามตรง ก็ตึกนิเทศอยู่ตั้งไกลจากตึกนี้ เค้าจะมาอยู่ที่นี่ได้ไงถ้าไม่ตามฉันมา! อย่าบอกนะว่า….

“ตอนแรก ก็ขี่รถผ่านมาเฉยๆ แต่พอดีเห็นคนอกหัก ก็เลยเป็นห่วง เลยตามมาดูค่ะ”

เป็นห่วง เลยตามมาดูงั้นหรอ..?   คำตอบช่างชวนให้ฉันคิดไกล นี่สนใจฉันขนาดนี้เลยหรอ…

“นี่พี่จะจีบหนูป่ะเนี้ย” ฉันตัดสินใจถามออกไป เอาให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ไม่ต้องรอนักสืบจั่นแล้ว!

“อืม” เสียงตอบเบาๆออกจากปากพี่เค้าแต่มันดังก้องอยู่ในหูฉันเลยล่ะ ฉันกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ ไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนว่าวันนึงจะเจอดาวมหาลัยจีบ

“พี่ต้องไปเรียนแล้วล่ะ สายแล้วเดี๋ยวเย็นนี้พี่มาจีบใหม่ นะคะ ตั้งใจเรียนด้วยนะเราอะ” พูดเสร็จยังไม่วายเอามือมายีหัวฉันแล้วไหนจะรอยยิ้มหวานๆนั้น…  นี้คิดว่าฉันจะไม่หวั่นไหวหรอ ฉันก็คนนะ…

“เป็นบ้าอะไรอะน้ำ เดินยิ้มหน้าบานมาเชียว?”

เนสท์เพื่อนในกลุ่มอีกคนทักขึ้นทันทีที่ฉันเดินเข้ามาถึงในห้องเรียน

“ปะ ป่าวว ซะหน่อย” ฉันตอบไปแบบเขินๆ ฉันก็พยายามจะหุบยิ้มแล้วนะแต่มันคงจะไม่สำเร็จ

“ห้องน้ำมีอะไรดีหรอย่ะ หน้านี้ฟินเชียว” จั่นเสริมมาอีกคน ฉันได้แต่นั่งอมยิ้มไม่โต้ตอบใคร

แล้วเย็นนี้เอาไงดีว่ะน้ำ  ถ้าไปรอตามที่เค้าบอกมันจะง่ายไปหน่อยสินะ… งั้นขอเล่นตัวอีกหน่อยละกัน

ตื๊ดด ตื๊ดดด ตื๊ดดดด

เสียงมือถือคู่ใจของฉันดังขึ้นอยู่นาน จนเงียบไป

ฉันรีบหยิบเสื้อคลุมมาใส่แล้วก้าวออกมาจากห้องน้ำทั้งๆที่หัวยังไม่ได้ล้างฟองแชมพูด้วยซ้ำ “เบอร์พี่เอมนี้นา เดี๋ยวขอไปล้างแชมพูแปปนะคะ”  ฉันพูดยิ้มๆให้กับหน้าจอ จะว่าไปตั้งแต่วันนั้นพี่เอมก็พยายามแวะมาหาซื้อขนมมาฝากฉันกับเพื่อนๆบ่อยๆ จนจั่นเองก็เริ่มรับรู้ จนเธอเลิกสืบประวัติพี่เอมไปแล้ว และที่สำคัญหัวใจของฉันก็พร้อมเปิดให้เค้าเข้ามาดูแลบ้างแล้วล่ะ 









มาแล้วค่าา มีใครรอรึป่าวนะ555 ขอโทษนะคะถ้ามันสั้นไปยังไงก็ขออภัย ณ ที่นี้ ><  ตอนหน้าอาจจะมีหวานๆบ้างแล้ว ><   แต่ไมค์จะกลับมาหรือป่าวอันนี้ก็ต้องติดตามเน้อออ