หัวใจที่ต้องการ

ลำดับตอนที่ #10 : หัวใจที่ต้องการ9

หลังจากพี่เอมเรียนจบ และไปทำงานที่บริษัท ฉันก็ตัดสินใจกึ่งถูกบังคับให้มาอยู่ที่คอนโดหรูกับพี่เอม ถึงมันจะไกลจากมหาลัยกว่าหอพักเดิม แต่การเดินทางก็ค่อนข้างสะดวกสบายพอสมควร และถึงแม้ว่ามันอาจจะดูเร็วเกินไปสำหรับการอยู่ด้วยกันสำหรับคนอื่น แต่สำหรับฉันและเขามันช้าเกินไปเสียด้วยซ้ำ..  พี่เอมพาฉันไปทานข้าวที่บ้านมาบ้างแล้ว แต่ก็ไม่เคยเจอคุณพ่อพี่เอมซักที ได้คลาดกันตลอดคงเป็นเพราะท่านยังไม่ค่อยอยากเจอหน้าฉันสักเท่าไหร่ ส่วนคุณแม่พี่เอมท่านเป็นคนจิตใจดี ฉันสัมผัสได้ว่าท่านคงเอ็นดูฉันไม่น้อย เลยพลอยให้ฉันใจชื้นขึ้นมาหน่อย ว่าอย่างน้อยก็ยังมีคุณแม่ที่เข้าใจเรา

พี่เอมเป็นคนที่ตั้งใจทำงานมากๆ ขนาดว่านี่เป็นงานที่ไม่ชอบและไม่ถนัดแต่ก็ยังทำมันได้ดีในทุกๆเรื่อง ฉันยังคงโกรธตัวเองไม่น้อยที่เป็นคนทำให้พี่เอมไม่ได้ทำงานตามที่ฝันไว้ ไม่อย่างนั้นเค้าคงทำมันได้ดีกว่านี้แน่นอน

“นั่งคิดอะไรคนเดียวคะ?”

“เปล่าค่ะ” ฉันตอบพร้อมส่งยิ้มบางๆ ให้กับคนถามที่ตอนนี้เดินมานั่งโซฟาข้างๆ และจับตัวฉันให้ไปนั่งบนตักนุ่มแทน

“คิดถึงจัง”  จากกอดหลวมๆจากด้านหลังเบาๆ เปลี่ยนเป็นแน่นขึ้นกว่าเดิมจากแรงของอีกคน

“คิดถึงอะไรกันคะ ก็อยู่ด้วยกันทุกวัน”

“ไม่จริงค่ะ ตอนเช้าพี่รีบไปทำงานกลับมาน้ำก็ต้องทำการบ้าน ไม่เห็นมีเวลาอยู่ด้วยกันจริงๆเลย”

ไม่เพียงแต่พูดเปล่าริมฝีปากสวยก็ถูไถสูดดมบริเวณด้านหลัง และต้นขอขาวไปมา ชวนหัวใจเต้นแรงไม่น้อย

“ก็วันหยุดแบบนี้ไงคะ ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน” ฉันหันมาสบตาหวานคมนั้น ก่อนจะเหมือนโดนมนต์สะกดให้ล่องลอยไปตามสัมผัสที่อีกคนเป็นผู้กำหนด

ตรี๊ด ดดดด ดด ตรื๊ดดดด

ยังไม่ทันได้ลอยไปไหนไกล ก็ต้องตกลงมาเพราะเสียงโทรศัพท์เจ้ากรรม  ที่ว่าขัดใจฉันมากแล้ว แต่ดูจะขัดใจอีกคนเป็นร้อยเท่า

“พี่เอม รับก่อนมั้ยคะ”    ฉันถาม เพราะดูท่าทีพี่เอมจะไม่ค่อยอยากรับ และต้นสายก็ดูจะไม่ละความพยายาม

“นี่ถ้าไม่สำคัญนะ!”  พี่เอมหยิบมือถือมารับ แต่มือไม้ก็ยังคลอเคลียไม่ห่าง

“ฮัลโล  ว่าไงคะคุณมิน”

(สวัสดีค่ะ คุณเอมทานข้าวหรือยังคะ)

“ทานแล้วค่ะ คุณมินมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ!?!”

(คือพอดีมีเอกสารด่วน ให้คุณเอมเซ็นพรุ่งนี้อะคะ)

“งั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้เอมเข้าไปเซ็นนะคะ แค่นี้นะ!”

“พี่เอมมม ไม่เห็นต้องดุคุณมินเลยคะขี้โมโหตั้งแต่เมื่อไหร่ หืม” ฉันพูดพลางหยิกไปที่แก้มเนียนของอีกคน

“ก็นี่ไม่ใช่เวลางานนี่คะ นี่มันเวลาของเราสองคน พี่ไม่อยากแบ่งให้ใครแม้แต่นาทีเดียว”

“ปากหวานอีกล่ะ”

“แล้วไหนอะ รางวัล?”

“ไม่ให้”

“ไม่ให้ก็จะเอา”

………………………………………………………………………………………………………………………………….

ฉันนั่งกดมือถือไปมาที่โซฟาห้องนั่งเล่น ตอนนี้พี่เอมออกไปบริษัทกว่าจะกลับมาก็คงบ่ายๆ จริงอย่างที่พี่เอมบอกนี่มันวันหยุดของเราแท้ๆ แทนที่จะได้อยู่ด้วยกัน เฮ้อ.. ฉันไม่มีอะไรทำกดมือถือเช็คนั่นโน้นนี่ไปมา จดไปสะดุดกับข้อความของคนเคยคุ้นเคย

Mike..

“เคยไหมคับ มีแฟนอยู่ดีๆ ชะนีก็คาบไปรับประทาน 55555555555 #ขรรมสาส”

ฉันเห็นข้อความนั้น ก็รู้ทันทีแบบไม่ต้องสงสัยว่ามันหมายถึงใคร!

“ไอ่ ไมค์!”

ฉันโมโหมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ใช่แค่ไมค์ ไม่ให้เกียรติฉันอย่างเดียว มันยังดูถูกพี่เอมอีกต่างหาก นี่แหละคือสิ่งที่ฉันจะไม่ทน ฉันอุตส่าปล่อยเรื่องต่างๆให้มันจบไปแบบเงียบๆ แต่นายอยากขุดมันขึ้นมาเองนะไมค์ นายไม่ยอมจบเอง

“ฮัลโล จั่นแกเห็นที่ไมค์มันโพสท์ไหม”

(แน่นอน!  แกจะให้ฉันปล่อยรูปมันเลยไหม)

“ช้าทำไมล่ะ มันหาเรื่องเองทั้งนั้น”

(ได้เพื่อน ! เดี๋ยวคนสวยจัดให้)

“เค ขอบใจแกมากนะ”

(สบายมาก บายนะ)

หลังจากจั่นวางสายไปไม่นาน รูปไมค์กับสาวๆ ไม่ซ้ำหน้าก็ถูกโพสท์พร้อมกับคำบรรยายความเลวสารพัดไว้ในเพจชื่อดังที่รวมหนุ่มฮอต สาวสวยของมหาลัย แต่ไม่ใช่ในเรื่องดีๆหรอกนะ   มันก็สมควรแล้วล่ะไมค์

งานนี้ก็ต้องขอบใจจั่นไม่น้อยที่คอยเก็บข้อมูลของไมค์ไว้ ไม่สิต้องเรียกว่าของคนทั้งมหาลัยต่างหาก เพื่อนฉันไม่ธรรมดาจริงๆนะ

ก๊อกๆ ๆ ๆ

“พี่เอม!!”    ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตู พร้อมกระโดดดีใจเหมือนเด็กเจอแม่ทีลืมลูกไว้ก็ไม่ปราน

“อะไรกัน ดีใจเกินไปไหมเราอะ”

“เปล่า แค่คิดถึง มาถ่ายรูปกันหน่อยค่ะ มาๆ” ฉันจับพี่เอมมานั่งพร้อมกับฝังจมูกลงไปบนแก้มเนียนฟอดใหญ่ พร้อมกับรัวชัตเตอร์ เก็บไว้เป็นหลักฐาน

“พอเลยนะ จะถ่ายแบคเมลล์พี่หรอห๊ะ? ไอ่หมี!”

“เปล่า จะเอาไปอวดคนให้อิจฉาเล่นหนะ”   ฉันส่งยิ้มยียวนให้พี่เอม ก่อนจะผละมานั่งจิ้มๆมือถือเครื่องโปรด

NAM..

“รักกันดี คนอื่นๆ คนเก่าๆ  รู้ไว้! แล้วจบนะคะ ไม่ยุ่งนะ  เนอะ ! #ยิ้มหวาน” พร้อมแนบรูปเพื่อเป็นหลักฐานไว้เบาๆ ไม่นานทั้งไลค์และคอมเม้นก็เด้งจนแทบอ่านไม่ทัน

Jun: แรงงงงงงงง แต่เพื่อนชอบค่ะ ทำดีๆ 55555555555

Nest: เยี่ยม! 555555

AIM: แอบหอมแก้มเค้า ฟ้องแม่แน่!

“เหรอพี่เอมเหรอ หอมแก้มแค่นี้จะฟ้องคุณแม่เลยเหรอ งั้นน้ำจะฟ้อง…”

ยังไม่ทันได้พูดจบเลย ถูกปิดปากไปซะแล้วสินะฉัน…

……………………………………………………………………………………………………………………….

“น้ำ ทางนี้!”

เสียงจั่นกับเนสท์ ประสานเสียงเรียกให้ฉันเดินเข้าไปหา ฉันเดินไปแบบมึนๆ ฉันยังเพลียไม่หายพาตัวเองมาเรียนตอนเช้าๆแบบนี้ได้ก็เก่งมากแล้ว  พี่เอมนะพี่เอม

“ไงแก ตื่นยังเนี่ย?”

“ดูสภาพแล้วฉันว่ายังว่ะจั่น 555555555”

“เออ แล้วแกได้บอกพี่เอมเรื่องไอ่ไมค์ยัง?”

“ยังเลย แค่เรื่องงานพี่เอมก็ยุ่งพอแล้วไม่อยากให้คิดเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอก”

“ยุ่งอิท่าไหน คอแกถึง  เป็นรอยแดงแบบนั้นว่ะ จั่นแกดูดิ55555555555555”

“เออ ว่ะ 55555555555555”

“พอได้แล้วพวกนี้ ไม่งั้นปากพวกแกจะแดงกว่าคอฉันอีก!”

“โหดไปอี๊กก” เสียงจั่นกับเนสท์ประสานอย่างพร้อมเพียง

“ไปเรียนได้ยัง”

“ไปแล้วค่ะ คุณน้ำขา”

สามสาวเดินพูดคุยอย่างสนุกสนาน จนไม่ทันได้สังเกตว่ากำลังถูกจับจ้องโดยหญิงสาวอีกคน….

 







สวัสดีค่ะ>< มีใครรอเค้าม้าย   (ไม่มี!!!)555555555555555  หายไปสอบมาแหละ อิอิ
อ่านแล้วติชมได้นะคะ ><