ตอนที่ 9 : ✰ nine
นาทีที่ข้ามฟ้า
✰
nine
Demo: ทำไรอยู่
Demo: คอลหน่อย
วันนี้เป็นเสาร์ นาทีที่ขุดตัวเองขึ้นมาอ่านหนังสือเพราะมีสอบควิซวันจันทร์เงยหน้ามองหน้าจอโทรศัพท์ที่ปรากฎข้อความของนายข้ามฟ้าที้ชอบส่งมากวน คอลเก่งเหลือเกิน เหมือนบนโลกนี้ไม่มีเพื่อนให้คุยแล้วอย่างไรอย่างนั้นเลย
นาทีเอง: ไม่ :P
พอเขาตอบไปแบบนั้น มันขึ้นอ่านอย่างรวดเร็วและหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีก็มีคนโทรแบบวิดิโอเข้ามา ซึ่งนาทีรับสายนั้นแต่ไม่ได้เปิดกล้อง
"อะไรอีก อ่านหนังสืออยู่ อย่ายุ่ง"
"เปิดกล้องด้วย"
"ไม่เปิด"
"อีนาทีมึงคุยกับใครอ่ะ" เสียงเพลย์ดิสที่นอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงถาม เขาส่ายหน้าไปมาก่อนจะตอบ
"ร้านข้าวมันไก่ กูบอกแล้วนะว่าไม่ได้สั่ง จะขายอยู่ได้" พูดจบเลยรีบหาหูฟังมาเสียบที่ตัวเครื่องก่อนจะเริ่มพูดเสียงเบา ๆ ไม่ให้เพลย์ดิสได้ยิน "วางไปเลย ไม่มีเพื่อนคบเหรอ"
"ผมกลายเป็นร้านข้าวมันไก่ไปแล้วเหรอ"
"อือ ไอ้ร้านข้าวมันไก่ จะวางแล้ว บาย"
"ไม่ ๆ อย่าวาง"
"..."
"เปิดกล้อง ผมจะดูคุณอ่านหนังสือ ไม่กวนหรอก สัญญา"
"จะดูทำไม"
"ปกติลุคเรามันเด็กซนไง เป็นคนไม่เรียบร้อย"
"ไม่เรียบร้อยแล้วจะมาคุยทำไม ไปคุยกับนางงามเลยถ้างั้น" นาทีหน้างอมองตัวหนังสือยุกยิกของตัวเองมนสมุดเล็กเชอร์ เขาหงุดหงิดแล้วนะ เดโม่โทรมากวน เขาเคยวางสายไปเลยด้วยแต่ก็โทรมาอีก เหมือนว่าจะคุยให้ได้ เหตุการณ์คือเมื่อตอนเช้าเลย โทรมาปลุกไปกินข้าว เขาอยากตื่นสาย ๆ นะเผื่อเดโม่ไม่รู้!
"อยากคุยกับคุณอ่ะ"
"..." แลบลิ้นอยู่คนเดียวท่ามกลางความเงียบไปภายในห้องและเพื่อนขี้เสือกคนหนึ่งที่เงี่ยหูฟังเต็มที่ ว่าไอ้คนจากร้านข้าวมันไก่เนี่ยมันพิเศษจนต้องโทรคุยกันนานขนาดนี้เลยเหรอ
"เปิดเร็ว ไม่งั้นจะบอกเพื่อนแล้วนะว่าคุณขอผมจูบในห้องน้ำร้าน"
"ขี้ขู่"
"ทำจริงนะ"
"เปิดแล้ว แป๊บนึง" นาทีกดเปิดกล้องหน้าของตัวเองก่อนจะเอามือถือวางไว้แบบหงายทำให้คนที่อีกฝั่งมองเห็นแต่เพดานห้อง
"ห้ามตัดสาย ห้ามเล่นมุกสัญญาณไม่ดีด้วยไอ้ดื้อ"
"ไปดื้อบนหัวแม่มึงเหรอ"
"นาที" เดโม่ทำเสียงดุจนคนลืมตัวพูดคำหยาบหน้าหงอ "พูดไม่เพราะ ถ้าเจอจะตีมือ"
"ไม่กลัว!"
"แล้วปรับหน้ากล้องด้วย อยากเห็นคุณ ไม่ได้อยากเห็นเพดานห้อง" คนหน้างออยู่แล้วยิ่งหน้างอเข้าไปใหญ่ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือตั้งไว้บนที่วางดี ๆ ทำให้ตอนนี้เขาเห็นหน้าเดโม่เต็ม ส่วนเดโม่ก็เห็นเขาเต็ม ๆ เหมือนกัน
"ห้ามเสียงดัง จะอ่านหนังสือ วันจันทร์มีสอบ"
"ตามคำบัญชาของคุณเลย"
เราทั้งสองคนเงียบไป นาทีก้มหน้าจดยุกยิกในสมุด เอาปากกาไฮท์ไลท์มาขีด พึมพำบทเรียนอยู่คนเดียว
เดโม่มองเด็กซนที่กำลังใจเรียนก่อนจะยิ้มเวลาอีกคนอยู่นิ่ง ๆ ดูเรียบร้อยเหมือนตุ๊กตาเลย แต่เวลาหน้างอนั้นเหมือนเด็กที่รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจไปเสียทุกอย่าง และที่บอกว่าจะไม่กวนคือไม่กวนจริง ๆ เลยได้แต่มองอีกคนอ่านหนังสือเรียนไปแบบนั้น ไม่รู้ด้วยว่านานเท่าไหร่แต่มันนานพอที่จะทำให้นาทีบิดตัวไปมาเพราะเมื่อย
มีอย่างเดียวที่มองแล้วรู้สึกขัดใจคือเสื้อยืดคอย้วย ๆ ที่อีกคนใส่อยู่ คอมันกว้างจนคิดว่าถ้าก้มคงเห็นไปถึงสะดือเลยมั้ง
"อีนาที มึงมีโพสอิทมั้ย กูขอหน่อย" เขามองอีกคนหันไปด้านหลังก่อนจะตอบเพื่อน
"มี เอาสีไรอ่ะ"
"ขอทุกสี ตอนนี้กูกำลังเรียงชีทอยู่ โคตรงง"
"แป๊บนึง"
แทบสำลักน้ำลายตัวเอง ไอ้อะไร ๆ ที่คาดไว้มันไม่ได้เกินความจริงไปเลยแม้แต่นิดเดียว นาทีโน้มตัวมาหยิบโพสอิทที่ว่า เขาคิดว่ามันคงอยู่บนชั้นล่ะมั้ง เจ้าตัวเลยโน้มมาจนคอเสื้อเปิดไปหมด เห็นทะลุไปยันขอบกางเกงที่ใส่อยู่ เดโม่ถอนหายใจ รอไอ้ดื้อถอดหูฟังเอาโพสอิทไปให้เพื่อนแล้วกลับใส่อีกรอบ ถึงได้พูด
"นาที"
"อือ"
"หนูไปเปลี่ยนเสื้อไป"
"ห๊ะ เปลี่ยนเพื่อ"
"คอมันกว้าง คุณก้ม ผมเห็นไปถึงสะดือแล้วเนี่ย"
"..." นาทีทำตาโตจับคอเสื้อตัวเองใหญ่ หันซ้ายหันขวาไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่
"ไปหายางมารัดคอเสื้อแทนก็ได้ ไป" เขาทำเสียงดุ อีกคนถึงเดินออกไปอีกรอบ เหมือนว่าจะไปหายางมารัดแทนที่จะเปลี่ยน ดูจากนิสัยคงจะไม่อยากซักผ้าเยอะแน่ ๆ
"โรคจิต มองคอเสื้อคนอื่น" นาทีเอายางมัดถุงแกงที่ตกอยู่ในห้องมามัดคอเสื้อด้านหลังตัวเองเอาไว้
"คุณโชว์เองนะ ผมไม่ได้อยากเห็น"
"วางไปเลย!"
"ผมผิดเองก็ได้ อย่าวางนะ"
"ไอ้คนไม่มีเพื่อน"
"มีแต่คุณเนี่ย"
นาทีแลบลิ้นใส่คนในจอโทรศัพท์ก่อนจะค่อย ๆ มาอ่านหนังสือต่อถึงแม้ว่ากะจิตกะใจจะไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวแล้วก็ตาม
เดโม่ชอบกวนตีน!
"จะอ่านหนังสือแล้ว ห้ามกวน ถ้ากวนจะวาง"
"ถ้าคุณวางความลับเราก็รั่วเลย แลกไหม"
"นิสัยไม่ดี"
"ได้จากคุณมาทั้งนั้น"
"กวนตีน"
"ไม่คุยแล้ว อ่านหนังสือเถอะ ถ้าได้คะแนนเต็มเดี๋ยวเลี้ยงข้าว"
"ไม่ต้องมาเลี้ยง"
"ได้คะแนนเต็มมาก่อนเถอะ ไอ้ดื้อ" นาทีย่นจมุกใส่หน้าจอมือถือ ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดเลยตั้งใจอ่านหนังสือต่อไป ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคนที่กำลังยิ้มอยู่อีกอีกฝั่งของสายโทรศัพท์เลยแม้แต่นิดเดียว
: )
✰
วันจันทร์วนมาถึงอีกแล้ว เมื่อเช้าเขาทำควิซด้วยความมั่นใจเพราะอ่านมาเยอะมาก ๆ ส่วนจ้าวน่านก็เหมือนกัน เราสองคนเลยออกมาจากห้องเรียนแบบสดชื่นไปเลย
"มึง วันนี้กินข้าวที่ไหนดี"
"แล้วแต่เลย กูยังไงก็ได้" จ้าวน่านน่ารัก ตอนแรกที่รู้จักกันใหม่ ๆ น่านไม่พูดคำหยาบเลย กูมึงก็ไม่พูด จนเขาทนไม่ไหวเลยบอกว่า ไม่ชินกับการพูดเพราะ ๆ แบบว่า เรา แก เธอ อะไรแบบนี้ มันไม่ได้จริง ๆ นะ นาทีเลยขอร้องให้น่านพูดกูมึงกับตัวเอง ถึงมันจะขัดกับบุคลิกอันเรียบร้อยของน่านอยู่บ้าง แต่เห็นไหม! จ้าวน่านพูดได้แถมยังพูดกับเขาคนเดียวด้วย พิเศษสุด ๆ เลยใช่ไหม
"งั้นไปกินที่โรงอาหารคณะเราเนี่ยแหละ" จ้าวน่านพยักหน้า เราทั้งสองคนเลยพากันไปกินข้าวและพอดีว่าเจอพวกเพื่อน ๆ คณะเดียวกันที่มีเรียนด้วยกันตอนบ่ายเลยตัดสินใจนั้งด้วยกันเสียเลย การลงเรียนของที่นี่จะเป็นไปตามตารางที่เราลงเองทั้งหมด มันจะมีบ้างที่เพื่อน ๆ ในรุ่นจะเรียนไม่ตรงกันอย่างเช่นวิชาในตอนเช้าที่มีเขาและน่านหลงไปเรียนกันอยู่สองคนแบบงง ๆ
จนกระทั่งพวกเรากินข้าวกันเสร็จ เขาเผลอบ่นเรื่องเดโม่ใส่จ้าวน่านไปตั้งหลายรอบ คนอะไรขู่เก่ง! ชอบกวนตีนด้วย! พอบอกว่าคอลได้ก็คอลจนแบตโทรศัพท์หมดตลอด ต้องไปเก็บค่าไฟเพิ่มแล้วมั้งแบบนี้!
เจอเดโม่ตอนเรียนคาบบ่ายเหมือนเคย นาทีจะไม่อะไรหรอกนะถ้าอีกคนไม่ยักคิ้วส่งมาให้ในระหว่างที่เพื่อน ๆ กำลังนั่งประชุมกันอย่างเคร่งเครียดว่าจะไปทำโครงการกันที่ไหน วิชานี้เป็นวิชาที่ชื่อ Personality Development ตอนแรกก็ลงมาเพื่อเก็บเกรดเอเพราะเห็นรุ่นพี่บอกว่าเป็นวิชาท่องจำที่ไม่ได้ยากมาก แต่ใครจะรู้ว่าจะมีไอ้เดโม่มาเรียนด้วยแบบนี้
Demo: คุณ
เนี่ย มีการส่งข้อความมาอีก นาทีเงยหน้ามองคนฝั่งตรงข้ามที่พูดแบบไม่มีเสียงว่า
'ตอบผมด้วย'
'ไม่'
'จะให้พูดเหรอ ตอบเร็ว'
เขาทำหน้างอก่อนจะตอบข้อความในโทรศัพท์
นาทีเอง: อะไร
Demo: วันพฤหัสไปเชียร์ผมแข่งฟุตซอลหน่อย
นาทีเอง: ไม่ไปหรอก
Demo: เดี๋ยวไอ้เมฆก็ชวนน่าน แล้วน่านจะชวนคุณ ผมรู้ ผมเก่ง
นาทีเอง: ถ้าจะไปก็ไม่ได้ไปเชียร์มึง
Demo: นาที อีกแล้วนะ
เขาเงยหน้ามองเดโม่ที่ทำคิ้วขมวดมองมาแบบดุ ๆ นาทีถอนหายใจออกมาก่อนจะพิมพ์ตอบ
นาทีเอง: รู้แล้ว
Demo: แทนตัวเองว่าเรา เรียกผมว่าเดโม่ ก็ได้ ง่ายจะตาย
นาทีเอง: ฝัน!
นาทีเอง: :P
การประชุมกลุ่มจบลงแค่นั้น นาทีรีบพาจ้าวน่านออกจากห้องเรียนแต่สุดท้ายทั้งเหนือเมฆก็ตามมาพร้อมกับเดโม่ โปเต้และเลย์จนได้ ลืมไปเลยว่าเมฆต้องมารับจ้าวน่านกลับไปด้วยกัน
นาทีโบกมือหยอย ๆ ให้กับน่านแล้วก็เมฆ ส่วนแฝดก็ขอตัวกลับห้องแบบด่วน ๆ เพื่อไปเล่น ทีนี้เลยเหลือกันแค่สองคนอีกแล้ว!
"ไปไหนอ่ะเรา"
"..."
"เดี๋ยวไปส่งที่ห้อง"
"ไม่ จะกลับเอง"
"ดื้ออีกละ ความจริงจะขอไปนอนสักงีบ"
"อีกแล้วเหรอ ไปนอนโรงแรมนู่น"
"ที่ไหนก็ไม่สบายเท่าเตียงคุณแล้ว" เดโม่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พยายามมองตาคนที่แข็งนอกอ่อนในของคนตรงหน้า แต่เขาเหนื่อยจริง ๆ นะ ขับรถมาจากบ้านเพื่อมาเข้าเรียนให้ทันตอนแปดโมงเช้า คิดดูแล้วกันว่าเขาต้องตื่นเช้าขนาดไหน
"ไม่ให้นอนแล้ว เดี๋ยวกลิ่นเปลี่ยน"
"เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดหนูไง"
"ไม่เอา แล้วไม่ต้องมาเรียกหนูด้วย ชอบเรียกจังเลย ไม่ใช่เด็กน้อย"
"ใจร้ายจัง เหนื่อยมากนะ เมื่อคืนก็อยู่คุยเป็นเพื่อนคุณอีก เห็นว่ากลัวผีเพราะเพลย์หลับไปแล้ว"
"..."
"เอาไงดี เรื่องที่เราจูบกัน" นาทีเบิกตากว้าง หันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ พอเห็นว่าไม่มีใครเลยง้างมือต่อยไหล่คนกวนตีนไปหนึ่งที
"บอกแล้วไงว่าอย่าพูด"
"คุณใจร้ายก่อน"
"ก็ได้" ถึงจะหงุดหงิดมากแต่สุดท้ายก็ยอมให้เดโม่ได้ไปนอนที่เตียงของตัวเองเป็นครั้งที่สอง ตอนขับรถกลับก็รู้สึกรำคาญรอยยิ้มของเดโม่มาก ๆ เลยไม่ได้มองหน้าเลยจนกระทั้งถึงหอ นาทีเปิดประตูเข้าไปเจอเพลย์ดิสพอดี ทำให้รู้สึกโล่งใจไปเยอะเพราะไม่ได้จะอยู่กันแค่สองคน แต่ต้องมาหนักใจเรื่องโดนแซวแทน
"เดี๋ยวนี้ริอาจพาผู้ชายขึ้นห้องเหรอ อีตัวดี"
"..."
"เหอะ! ถ้ากูไม่อยู่ มึงคงเล่นปูไต่กันแล้วใช่ไหม!!"
"ไอ้เหี้ยเพลย์--"
"นาที" เจ้าของชื่อเม้มปากแน่น เขาแพ้ทางเสียงดุ ๆ แบบนี้ทุกที เขาอยากบอกเหลือเกินว่าได้ลองสู้แล้วนะ แต่ทำไม่ได้ มันเกร็ง ๆ ด้วย
"อะไรอีกอ่ะ"
"รู้นะว่ารู้ พูดกับเพื่อนดี ๆ"
"โอ้ย ก็คือโดนผัวสอน คริคริ"
"ไอ้เพลย์!!"
เขาหงุดหงิดแต่ทำอะไรไม่ได้เลยเดินหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่สีดำกับกางเกงเอวยางยืดขาสั้นยื่นให้เดโม่ เจ้าตัวรับไปเปลี่ยนในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี ก็แอบรู้สึกผิดอยู่หรอกที่เมื่อคืนยื้อให้ไอ้ข้ามฟ้าอยู่ในสายโทรศัพท์เพราะไอ้เพลย์นอนไปแล้วเขาเริ่มรู้สึกกลัวสิ่งลี้ลับขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ พอนึกถึงเมื่อคืนแล้วมันก็อาย...
'อย่าเพิ่งวาง'
'คุณยังอยากคุยกับผมอยู่เหรอ'
'เปล่า'
'งั้นวางแล้วนะ ผมง่วงมาก ๆ'
'...'
'ฝันดีแล้วกันไอ้ดื้อ'
'เดโม่'
'หืม'
'อย่าเพิ่งวางได้ไหม'
'...'
'กลัวผี'
'โธ่ คุณ'
'อย่าล้อ'
'ไม่ได้ล้อซะหน่อย'
'...'
'จะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าจะหลับเอง โอเคไหม'
'อือ'
"เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว"
"เหมือนใช้ผัวร่วมกับเพื่อนเลย กูรู้สึกเขินอ่ะ" เพลย์ดิสพร้อมกับทำท่ากระมิดกระเมี้ยนอยู่บนเตียง นาทีที่ขี้เกียจทำหน้าหงุดหงิดแล้วเลยได้แต่ทำหน้าเหมือนกำลังเบื่อ "ความจริงเดโม่มานอนเล่นทุกวันเลยก็ได้นะคะ"
"..."
"มาคุมหน่อย ช่วงนี้เห็นคุยกับคนขายข้าวมันไก่ทุกคืน อีเริงเมือง!!"
"มึงแอบฟังทำไม!"
"โหย ไม่ได้แอบฟังไหม ห้องก็มีอยู่แค่เนี้ย มึงจะให้กูเอาหูไปวางไว้ที่ห้องอีออกัสเหรอ ถามจริง"
"ทีหลังไม่คุยแล้ว!"
"โธ่ หนูอายเหรอ"
"เปล่า อย่ามาเรียกหนู"
"เด็กเสี่ยเหรอ แง หรือเป็นพ่อ แด๊ดดี้ไรงี้ป่ะ" เพลย์ดิสแซวส่วนเดโม่ยืนขำอยู่ข้างหลัง
"ไปเล่นกันสองคนเลย ส่วนไอ้ข้ามฟ้ากลับบ้านไป!"
"มีการเรียกชื่อจริงด้วย"
"..."
"ขอโทษนะ แซวเล่น ผมยังอยากนอนอยู่ ง่วงมาก ๆ เลยเนี่ย" พูดแล้วเดินไปล้มตัวลงบนเตียงของเขาโกยผ้าห่มมาคลุมตัวเองจนมิด สักพักก็โผล่มามองเขาแค่ดวงตา "มานอนเร็วคุณ"
"ไม่ จะนอนเตียงไอ้เพลย์!" บอกไปอย่างนั้นก่อนจะหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนในห้องแล้วแล้วออกมายืนมองไอ้เพลย์ที่อยู่ดี ๆ ก็นอนกางแขนกางขาจนเต็มเตียงไปหมด
"มึง เขยิบให้กูนอนเล่นหน่อย"
"ไม่เอา ไปนอนเตียงมึงดิ"
"มีคนนอนอยู่"
"มันนอนได้"
"..."
"ถ้ามึงไม่ได้คิดอะไรอ่ะ มันนอนได้นะ เหมือนมาขอกูนอนเนี่ย"
"เพลย์..." เรียกชื่อเพื่อนเสียงอ่อย เมื่อคืนเขาอ่านหนังสือดึกเหมือนกันนะ พูดให้ถูกคือคงจะนอนก่อนเดโม่ไปไม่กี่สิบนาทีหรอก นาทีวางแผนไว้ว่าจะกลับมานอนสักชั่วโมงหรือสองชั่วโมงค่อยตื่นมากินข้าวแล้วก็เล่นเกมจนถึงเที่ยงคืนถึงจะนอนอีกรอบ
ไอ้บ้าขายาวมาทำเสียแผนหมดเลย
"บริสุทธิ์ใจคือนอนได้ หรือมึงคิดอะไรอีนาที"
"กูไม่ได้คิด"
"เออ เดโม่ก็เพื่อนคนหนึ่งอ่ะ"
"มานอนเร็วหนู" คนที่นอนอยู่ตบพื้นเตียงข้าง ๆ ตัวเอง
"ห้ามเรียกหนู"
"งั้นมาเร็ว ไม่ทำไรหรอก"
"ห้ามแตะตัว"
"โอเค ไม่แตะ มา ๆ"
"สัญญาก่อน"
"สัญญา"
"โอ้ยอีสัด เป็นกูคือไม่ได้แล้วนะ ผัวเท่านั้น!"
"มึงเงียบไปเลย!"
"จ้า" ไอ้เพลย์หัวเราะคิกคัก ส่วนนาทีมองว่างบนเตียงของตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองรอยยิ้มของเดโม่ ก็รู้ว่าถ้าไม่นอนจะโดนเพื่อนแซวแน่ ๆ ว่าคิดอะไรที่ไม่ซื่อ และถ้านอนมันก็รู้สึก... ไม่โอเคเลย แต่นาทีเลือกทางไหนได้บ้าง...
"เออ นอนก็ได้" เขาพูดออกมาเสียงเบา "มึงดูไว้เลยนะว่ากูอ่ะ ไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ"
"เอออออออ"
เขาพูดไปทั้ง ๆ ที่ทุกอย่างตอนนี้มันไม่ปกติ มันไม่เคยปกติเลยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไอ้ตัวดือนั่งลงบนเตียงช้า เอาหมอนข้างมากั้นตัวเองกับเดโม่แล้วล้มตัวลงนอน
"ถ้าตื่นก่อนปลุกด้วยนะ จะพาไปกินข้าวเย็น" อีกคนพูดก่อนจะวาดผ้าห่มมาคลุมให้ทั้งตัว ตอนเย็นในฤดูฝนไม่ค่อยร้อนมาก ออกจะเย็น ๆ ด้วยซ้ำเพราะลมที่พัดเข้ามาทางระเบียง
"ไม่ปลุก จะไปกินคนเดียว ปล่อยให้หิวตายไปเลย"
"ถ้าตายจะเป็นผีมาหลอกคุณคนแรก"
"...ไม่กลัว จะเตะผีให้ดู"
"เก่งจริง ๆ คนคนนี้"
"นอนไปเลย ห้ามหันหน้ามาด้วย!"
"นอนมองหน้าคุณก็ไม่ได้เหรอ"
"ไม่-ได้" เดโม่ทำเป็นพยักหน้าเข้าใจก่อนจะนอนหันหลังให้ไอ้ตัวดื้อ ทั้ง ๆ ที่หมอนข้างกั้นอยู่แท้ ๆ ขอมองหน้าหน่อยก็ไม่ได้
เขาหลับตาลงไปเพราะความง่วงแต่ด้วยความคิดที่ฟุ้งซ่านทำให้หลับไม่ได้สนิทนัก เลยหลับ ๆ ตื่น ๆ จนกระทั่งเขารู้สึกถึงแรงกอดจากด้านหลัง เดโม่นิ่งไปก่อนจะเห็นว่ามีมือขาวกอดเอวเอาไว้ ตรงหลังก็รู้สึกอีกว่ามีคนเอาหน้ามาซุก ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้ดื้อเจ้าของเตียงเนี่ยแหละ
เดโม่ไม่ได้หันหน้ากลับไป และเต็มให้คนติดหมอนข้างกอดเอาหน้าซุกหลังไว้แบบนี้ เขาไม่ได้หวงตัวเองกับนาทีอยู่แล้วเลยไม่ได้อะไรมาก แต่ไอ้ดื้อเนี่ยสิ ตื่นมาต้องตกใจแน่ที่มากอดเขาไว้แบบนี้ อยากเห็นว่าอีกคนจะแก้ตัวยังไงเลยปล่อยเลยตามเลยถึงแม้ว่าอยากจะหันกลับไปกอดตอบก็ตาม
"หนูอ่อยอีกแล้วนะ" เขาพูดเบา ๆ จับมือนิ่มเอาไว้ แล้วหลับตาลงไปทั้งแบบนั้น...
✰
Playdis: เดี๋ยวนี้อีนี่มันร้ายนะ มันกอดเดโม่!
Playdis: sent a photo
August: กรี๊ดดดด นังงูพิษ!!
Lay: นาทีตัวนิดเดียวเองอ่ะ
Potae: เพื่อนเราแต่ละคนนี่ไม่ธรรมดา
Potae: ร้าย ๆ ทั้งนั้น คนดีอย่างกูไม่น่าเลย
Lay: ไอ้เดโม่ เห็นมันเงียบ ๆ คือแดกเรียบไปแล้วนะ
Potae: เผลอไม่ได้ผู้ชายคนนี้!
"มึงทำไรอ่ะเพลย์ ทำไมไม่กินข้าว" เงยหน้าขึ้นมองอีตัวดื้อถามตาแป๋ว ส่วนข้าง ๆ ก็มีเดโม่กำลังนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ เมื่อตอนตื่นเขาคิดว่าอีนาทีมันจะโวยวายแล้วเรื่องกอด แต่ที่ไหนได้ มันละเมอเลิกกอดไปเอง ส่วนเดโม่สุดแสนดีของขาวเราก็ตื่นก่อนเลยมานั่งมองอีคนหลับ แอบถ่ายรูปไปด้วยมั้ง ถ้าการแอบมองของเพลย์ดิสนั้นแม่นยำ...
"กูเม้าท์มอยกับเพื่อนอยู่"
"มึงมีเพื่อนคนอื่นด้วยเหรอ"
"อีนาที!" นาทีหัวเราะก่อนจะกินต่อด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม
"เออ เพลย์ วันพฤหัสไปดูวิศวะแข่งฟุตซอลในคณะไหม"
"เรียกกูเพลย์อีก อย่างแมน"
"เรียกตามไอ้ดื้อ"
"จ้า" เพลย์ดิสมองบน ส่วนนาทีหันไปเถียงคนข้าง ๆ
"อย่ามาเรียกไอ้ดื้อ"
"รู้แล้ว ๆ ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ" เดโม่พูดเสียงนิ่มจนอีตัวดีที่เตรียมจะเถียงอีกรอบเงียบไปกินก๋วยเตี๋ยวในชามของตัวเองต่อ "ไปไหม ชวนออกัสไปด้วยก็ได้นะ"
"ถ้าชวนกันขนาดนี้ ไปก็ได้จ้ะ"
"อย่าลืมพานาทีไปด้วยนะ" ประโยคนี้เดโม่พูดเสียงเบาก่อนจะยิ้มออกมาแล้วนั่งมองคนที่ปฏิเสธว่าตัวเองไม่ได้ดื้อมาตลอดกิน เพลย์พยักหน้าเพราะรู้อยู่แล้วว่าที่มาชวนมันต้องมีอะไรแอบแฝง ซึ่งเพลย์ดิสเต็มใจให้ใช้เป็นเครื่องมือ!
"มีอะไรที่ไม่กินบ้างอ่ะเรา"
"ไม่มี"
"ถึงว่า ตอนอุ้มคือหนักมาก ไหล่จะพัง"
"ใช้ให้อุ้มเหรอ ไม่ได้ขอ"
"มึงไปอุ้มกันตอนไหนเนี่ย" เพลย์ดิสทักขึ้นมากลางวง นาทีทำตาหลุกหลิกไปมาก่อนจะตอบ
"ไม่มี ไม่เคยอุ้ม พูดเล่นกัน เนอะ" ใช้ข้อศอกกระแทกแขนเดโม่เบา ๆ
"ตามนั้น ไม่เคยอุ้มเลย"
"..."
"จริง ๆ" พูดจบก็ยักคิ้วส่งไปให้คนข้าง ๆ เหมือนที่ชอบทำ
เอาล่ะ พวกมันช่วยกันปิดบังและเดโม่พยายามจะโกหกไม่เนียนเพื่อแกล้งอีนาที
Playdis: พวกมึง!
Playdis: เดโม่เคยอุ้มอีนาที!!!!!
Playdis: กรี๊ดดดด ตอนไหน อิสัดๆๆๆๆ
✰
#นาทีที่ข้ามฟ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ถ้าไม่อ่านเรื่องนี้จะไม่รู้เลยว่านาทีดื้อมากๆ ในเรื่องของเพลน์เห็นไม่ค่อยพูด แบบนี้คือดื้อแต่น่ารักอะ ถ้านี่เป็นเดโม่ก็จะแกล้งให้ดื้อเหมือนกัน ดื้อแต่ชอบใจอ่อนอะ น่ารักมากๆ