นาทีที่ข้ามฟ้า ✰ (end)

ตอนที่ 20 : ✰ nineteen

#นาทีที่ข้ามฟ้า

✰

nineteen

เมา...

เขาตื่นมาที่คอนโดของพี่ชาย น้ำก็ไม่ได้อาบ ยังอยู่ในชุดเดิม ส่วนคนหามก็นอนอยู่ข้าง ๆ แอร์ภายในห้องเย็นเฉียบ เดโม่ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับอาการมึนหัว พยายามหาโทรศัพท์มือถือที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

"อยู่ไหนวะ"

หาอยู่นานสองนานก็พบว่ามันถูกชาร์จอยู่บนโต๊ะอีกฝั่ง คนตัวสูงหยิบมาขึ้นมาดูก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียงเหมือนเดิม

ไอ้ดื้ออ่านข้อความแล้ว แต่ไม่ได้ตอบ

เดโม่โกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ โกรธชะเอมที่ไม่รักตัวเอง โกรธไปหมดทุกอย่าง อยากไปหาอีกคนแทบใจจะขาดแล้วแต่โดนห้าม เขาก็ไม่อยากขัดใจเพราะกลัวโดนโกรธมากกว่าเดิม

นาทีเป็นคนน่ารักมาก เขาคิดแบบนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกที่ห้างตอนนั้น และก็ยังมีความคิดเดิมมาจนถึงตอนนี้ น่ารักทั้งภายนอกและภายในแถมยังขี้อ้อนอีก 

แล้วตอนอ้อนโคตรน่ารัก 

Demo: หนูตื่นหรือยัง

Demo: ยอมให้เจอได้ไหมครับ

ข้อความไม่ได้ถูกอ่าน เดโม่ถอนหายใจออกมาเสียงดัง เย็นนี้ไปดักเจอที่หน้าหอดีไหมนะ ยอมตามใจไม่เจอมาหนึ่งคืนแล้ว ถ้าอีกคนยังไม่ยอมเจออีก คราวนี้เดโม่จะไม่ยอมแล้ว จะอุ้มขึ้นรถเลยถ้านาทีไม่ยอม

"มึงไปเรียนไหวเหรอ"

"เดี๋ยวไปตอนบ่าย บอกแม่ให้แล้วใช่ไหม"

"เออ บอกแล้ว ไปอาบน้ำไป ไอ้ขี้เมา แค่โดนแฟนโกรธก็เมาเละแล้ว อ่อน"

"ใครกันแน่ที่อ่อน คนอ่อนคือคนที่ยังไม่มีแฟนต่างหาก" พูดจบก็ลุกทันทีเพราะหนีเท้าไอ้พี่มัดด้วย เดโม่แบกหัวมึน ๆ เข้าไปในห้องน้ำ กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ใช้เวลาพอสมควรเพราะมัวแต่คิดว่าจะง้อไอ้แก้มอ้วนยังไง

หลังจากอาบน้ำเสร็จก็มานั่งมองหน้าจอโทรศัพท์ ป่านนี้ไม่รู้จะไปเรียนหรือยัง แต่สักพักอีกคนก็ส่งข้อความกลับมา

นาทีเอง: เมื่อคืนเมาเหรอ

Demo: นิดหน่อย ตอนนี้ไปเรียนแล้วหรือยัง

นาทีเอง: อือ เรียนอยู่

Demo: เย็นนี้เจอกันได้ไหมครับ

ข้อความของเขาถูกอ่านแต่ไม่ได้ถูกตอบอีกแล้ว แต่ก็ยังดีที่นาทีส่งข้อความกลับมา 

✰

มาคิด ๆ ดูแล้วนาทีก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้โกรธเดโม่ขนาดนั้น ถ้าบอกเหตุผลมาก็พอจะเข้าใจแต่เขาแค่หงุดหงิด จัดการอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้วก็ไม่อยากเจอเดโม่ตอนนี้ด้วย และพอนึกถึงภาพที่เห็นเมื่อคืนมันก็อยากร้องไห้ตลอด ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นาทีรู้สึกหวงเดโม่ขนาดนี้ 

หวงจนหงุดหงิด

"วันนี้มึงไปไหนหรือเปล่า"

"ถ้าตอนเย็นก็แค่นัดกินข้าวกับเมฆนะ"

"งั้นไม่เป็นไร ช่างเถอะ"

"จะไปไหนเหรอ ไปเป็นเพื่อนได้นะ เดี๋ยวยกเลิกนัดเมฆเลย"

"เห้ย ไม่ต้อง ๆ ไม่มีอะไรหรอก เรื่องเล็ก" นาทีถอนหายใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความที่หน้าจอก่อนจะเก็บลงไปอีกที

"เป็นอะไรหรือเปล่า"

"น่าน ถามไรหน่อยดิ"

"ว่ามาเลย"

"คือนี่มันเป็นเรื่องของเพื่อนของเพื่อนอีกทีอ่ะ"

"..."

"คือถ้าเกิดว่า... ไม่ เรื่องมันมีอยู่ว่า เพื่อนกับอีกคนคือชอบกัน เลยตกลงคบกันจนได้เป็นแฟนกัน แต่เพื่อนก็กลัว กลัวว่าจะเลิกกัน กลัวว่าจะไม่รักกันแล้ว แต่แฟนเพื่อนก็ทำให้เห็นมาตลอดว่ามีเราคนเดียว แล้วเมื่อคืน เพื่อนไปเห็นแฟนจูบกับแฟนเก่า..."

"..."

"จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่จูบแบบนั้น ตัวเพื่อนก็เชื่อว่าแฟนคงไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น แต่เพื่อนก็หงุดหงิดตลอด หวงแฟนมาก ๆ ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย บางครั้งก็คิดว่าเราไม่ควรเป็นแฟนกันหรือเปล่า เพราะกลัวว่าตัวเองจะงี่เง่า กลัวเสียใจ กลัวไปหมด ขนาดตอนนี้ยังเสียใจเลยทั้ง ๆ ที่รู้นะว่าเหตุการณ์นั้น แฟนไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ทำไงดี"

"เดโม่เหรอ"

"ไม่ใช่!" นาทีทำตาหลุกหลิก จ้าวน่านยิ้มให้เขาในแบบที่เจ้าตัวชอบยิ้ม น่ารักและใจดี

"ก็... ทำตามที่หัวใจตัวเองบอก"

"..."

"ถ้าทำแล้วไม่โอเค ค่อยเลิกทำ ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" นาทีถอนหายใจ สิ่งที่จ้าวน่านพูดอาจจะหมายถึงว่าถ้ารู้สึกยังไงก็ทำไป ดีกว่ามัวแต่กลัว ไม่กล้าเริ่ม ไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้น ถึงตอนนั้นอาจจะเสียใจกว่าเดิมก็ได้ที่ไม่กล้าก้าวเท้าออกจากตรงนี้

"อือ เดี๋ยวไปบอกเพื่อนของเพื่อนให้"

ทำไมน่านพูดเหมือนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นาทีคิดว่าไอ้พวกแฝดคงไปเม้าให้เหนือเมฆฟัง แล้วก็ไปเล่าให้น่านฟังต่อหรือว่าไอ้เพลย์มันไปบอกน่าน เขารู้นะว่าไอ้เพลย์กับออกัสมันสร้างกลุ่มแยกเอาไว้เม้าท์เขากับเดโม่

นาทีเคยเห็นแวบ ๆ!

อือ เย็นนี้ไปเจอกับเดโม่ก็ได้ พอคุยกับน่านแล้วรู้สึกมีความกล้าขึ้นมานิดหน่อย กล้าในแง่ของการเดินหน้า พอมานั่งคิด ถึงมันจะเสี่ยงอย่างเช่นแม่กับยายของเขาที่ตอนนี้แยกทางกับคนรักแล้ว ถึงจะเสียใจแต่ความสุขที่ได้รับก่อนหน้านี้มันไม่ใช่ของปลอม ถ้ามันไม่จริงยายก็คงจะไม่มีแม่และแม่คงไม่มีนาที

เย็นนี้เขากลับหอกับน่านแล้วก็เหนือเมฆ ในรถมีแต่ความเงียบแต่ไม่ได้อึดอัดอะไร 

"เจอกันพรุ่งนี้นะ ขอบคุณมาก"

รีบลงจากรถและโบกมือบ๊ายบายเพื่อน อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกวูบเหมือนมีคนกำลังมอง พอหันไปเท่านั้นแหละนาทีถึงได้รู้ว่าเขาไม่ได้คิดไปเองที่รู้สึกว่าถูกคนมอง

"อือ-- หายใจไม่ออก"

"คนอะไรโกรธได้ใจร้ายมาก"

"..."

"ไม่ยอมเจอหน้า ส่งแต่ข้อความ อ่านก็ไม่ตอบ" เดโม่นิ่งไป พยายามมองหน้าหงอย ๆ กับตาที่บวมนิดหน่อย แต่ดูรู้ว่าเมื่อคืนผ่านการร้องไห้มา

รู้สึกตัวเองโคตรเหี้ยเลย

"โม่ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้ ขอโทษนะครับ" พอมานึกได้ก็โกรธตัวเองจนหงุดหงิดไปหมด นาทีร้องไห้โดยที่ไม่มีเขาปลอบเลยด้วยซ้ำทั้ง ๆ ที่เป็นคนผิดเต็มประตู

"กลัวอ่ะ กลัวไปหมด หงุดหงิดด้วย บอกแล้วใช่ไหมว่าขี้หวง"

"ยอมรับผิดนะครับ ขอโทษ" กอดก่อนจะกดจมูกไปตรงเส้นผม เดโม่ไม่ได้สนใจคนมองแล้วตอนนี้ เขาสนใจแค่นาทีคนเดียว อยากปลอย อยากขอโทษจนกว่าจะหายรู้สึกผิด "ยังโกรธกันอยู่มั้ย"

"ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้รู้สึกแค่กลัว กับน้อยใจ รู้สึกหวง หงุดหงิดไปหมดแล้ว"

"ไม่เอาแบบนี้แล้ว โม่ขอโทษ"

"ขอโทษเหมือนกันนะ ที่พยายามทำตัวมีเหตุผลมาก ๆ ให้ไม่ได้ แต่คิดว่าตอนนี้คงไม่ได้โกรธคุณชายแล้ว"

"ทำไมน่ารักจังวะ"

"ห้ามพูดว่าน่ารัก"

"โอเคครับ งั้นขอเปลี่ยนเรื่องเลยนะ ...พรุ่งนี้เรียนเช้าหรือบ่าย"

"เรียนบ่าย ถามทำไม"

"จะขอลักพาตัว"

น่ารักเกินไป ไม่ไหวแล้ว 

"ห๊ะ เดี๋ยว-- ปล่อยก่อน!" นาทีโดนอุ้ม เหมือนตอนที่เดโม่พาไปที่ห้องพยาบาล เขาอายคนมองเลยพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากกอด ซึ่งมันไม่หลุดง่าย ๆ เดโม่กอดแน่นแล้วก็เดินเร็วมาก ๆ เพื่อพามาที่รถ

"เดี๋ยวคืนนี้นอนห้องไอ้พี่มัดนะ"

"อะไร"

"อยากฟัดแฟน ถ้านอนห้องหนู เพลย์ก็อยู่ ไปนอนบ้านโม่ แม่ก็อยู่ ทำอะไรไม่ค่อยได้ คอนโดพี่มัดดีสุดแล้ว"

"ใครให้ฟัด"

"นี่เป็นการลงโทษของคนขี้หวงเหรอ"

"ห้ามฟัด"

"หมายถึงห้ามจูบปาก ?"

"อือ ห้ามจูบปาก"

"เข้าใจแล้วค่ะ ไม่จูบปาก" 

นาทีรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกับว่ากำลังโดนเดโม่หลอกไปแกล้งเลย

คอนโดของพี่มัดอยู่ไม่ไกลมาก เป็นคอนโดที่มีนักศึกษาอยู่เยอะพอสมควร แต่ส่วนใหญ่จะเป็นของคนมีเงินที่จะซื้อหรือเช่าอยู่ที่นี่นาน ๆ

"ปกติไอ้พี่มัดจะกลับมานอนคอนโดทุกวัน แต่วันนี้จะไล่ให้ไปนอนบ้าน โม่จะฟัดแฟน"

"เลิกพูดคำว่าฟัดได้ไหม ฟังดูเหมือนฟัดกับหมา"

"ฟัดกับหนูนั่นแหละ"

"หิวข้าว"

"อยากกินอะไร แถวนี้มีร้านอาหารด้วยนะ"

"อยากกินชาบู"

"โห น่าจะบอกตั้งแต่ตอนขับรถจะได้พาไปกินร้านประจำของโม่กับไอ้พี่มัด อร่อยมาก แต่ไกลหน่อย"

"เอาไว้วันหลังก็ได้"

"น่ารักจัง"

"ถ้าพูดว่าน่ารักอีกทีจะกลับแล้วนะ"

"โธ่ ไม่พูดแล้วครับ" 

"ยังไม่กินก็ได้ รอดึก ๆ ค่อยกิน อยากกินก๋วยเตี๋ยวน้ำตก" เดโม่รู้สึกเอ็นดูแฟนตัวเองมาก ๆ ตอนนี้เหมือนนาทีกำลังอ้อนเขาอยู่เบา ๆ ดูเป็นเด็กน่ารัก เชื่อฟังทุกอย่าง

"โอเค เดี๋ยวไปกินร้านนึง เปิดยันตีสี่ อร่อย"

"ถ้าไม่อร่อยจะต้องโดนเตะ"

"ยอม" พูดพร้อมกับกดลิฟท์เพื่อพาพวกเราทั้งคู่ขึ้นไปชั้นบน นาทีแอบมองหน้าด้านข้างของคุณชาย มองดี ๆ ก็หล่อนั่นแหละ แล้วแบบนี้นาทีจะต้องมีความรู้สึกหวงเดโม่ตลอดเวลาเลยไหม บางทีมันก็เหนื่อยเหมือนกันนะ

"มีแอบมองกันด้วย"

"เปล่า ไม่ได้มอง"

"ก็เห็นอยู่"

"มั่ว"

"โธ่ เด็กน้อยไม่เนียน"

"อย่ามาล้อ"

"ครับ ๆ ...ถึงแล้ว" เมื่อลิฟท์เปิดออก เราสองคนเดินออกมา นาทีสังเกตว่าชั้นนี้มีอยู่แค่สองห้อง เมื่อกี้ก็ลืมดูด้วยว่าขึ้นมาถึงชั้นอะไร

เดโม่ใช้บัตรรูดแล้วก็มีกดรหัสอีกหนึ่งชั้น ประตูถึงเปิดออก ภายในห้องเป็นบริเวณที่กว้างมาก ๆ มองตรงไปเป็นกระจกติดอยู่ทำให้เห็นไฟจากถนนด้านล่างบวกกับพวกบ้านคนทั้งแถบ พี่มัดรวยจัง

"ขอกอดหน่อย"

"อื้อ" ยังไม่ทันอนุญาตเลย นาทีโดนกอดโดนหอมแก้มทั้งสองข้าง โดนจุ๊บมุมปากและหน้าผาก "พอแล้ว อะไรจะขนาดนี้อะ"

✰

C U T

ที่ readawrite ค่า

✰

"นาที"

"อือ"

"เมื่อคืนโม่ขอโทษอีกครั้งนะคะ ที่ไม่ระวังตัวเอง"

"..."

"ผิดเต็ม ๆ เลย ตอนแรกคิดว่าจะไม่ได้กลับมาคุยกับหนูแล้ว ใจขาดตายแน่ ๆ"

"เวอร์"

"แต่โม่ไม่นอกใจจริง ๆ รักนาทีคนเดียว รู้ไหม"

"...อือ รู้แล้ว"

"แล้วหนูรักนายข้ามฟ้าไหม"

"ไม่บอก"

"ชื่นใจ"

"ยังไม่ได้บอกเลย ชื่นใจได้ไง"

"งั้นบอกหน่อยได้ไหม" นาทีเงียบไป ก่อนจะหันพยายามขยับตัวหันหน้ามาหา เลยกลายเป็นว่าตอนนี้เราหันหน้าเข้าหากัน เขามองดวงตาใสแป๋ว จมูกที่น่ารัก แก้มแดง ๆ ริมฝีปากที่น่าจุ๊บนิ่ง ๆ 

หลงแฟนมาก รู้ตัว

"หลับตาก่อน" ทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว เวลาหลับตาแบบนี้ก็ตื่นเต้นไปอีกแบบ

เดโม่รู้สึกอุ่นที่มุมปาก นาทีจุ๊บเขา

"รักคุณชาย ขี้หวงมากด้วย"

"อยากฟัดเลย"

"พอแล้ว มันเจ็บนะ"

"ให้ทำคืนได้ไหม"

"ไม่เอา ไอ้ข้ามฟ้า!!" แกล้งจุ๊บไปทั่วจนนาทีโวยวายเสียงดัง แถมเดโม่ยังโดนตีหน้าอีกด้วย เหมือนแมวเลย โคตรน่ารัก

"เจ็บอ่ะ" เดโม่บ่น

"นอนไปเลย"

"กอดกันได้ไหม"

"ไม่กอดแล้ว"

"ใจร้าย"

"ใครกันแน่ใจร้าย ทำก็แรง มันเจ็บ"

"โธ่ ก็หนูน่ารักนี่คะ มันทนไม่ไหวจริง ๆ"

"ไอ้เหี้ย"

"ชื่นใจมาก ๆ"

"กวนตีน"

เดโม่ขำก่อนจะค่อย ๆ รั้งเด็กดื้อมากอดเอาไว้ ถึงนาทีจะพูดว่าไม่กอดแต่สุดท้ายเจ้าตัวก็ซุกหน้าเข้าไปที่อกเขาอยู่ดี

นอนลูบผม ลูบหลัง นวด ๆ จนไอ้ดื้อหลับไปแต่ก็ยังไม่ได้หยุดนวด พรุ่งนี้นาทีอาจจะปวดเมื่อยตามตัวเพราะเราเพิ่งมีอะไรกันไป

Playdis: อีนาที มึงอยู่ไหน จะกลับห้องมั้ยเนี่ย

Playdis: เมื่อเย็นกูเห็นนะ มึงโดนเดโม่วิ่งอุ้มหน้าหอ

Playdis: คืนดีกันแล้วเหรอวะ 

"หนู ขอตอบข้อความแทนนะ เดี๋ยวเพื่อนเป็นห่วง"

"อือ" เดโม่วางโทรศัพท์ของนาทีลงก่อนจะหยิบของตัวเองขึ้นมาเปิดเข้าแชทเพื่อตอบคำถามเพื่อนของนาที

Demo: นาทีไม่กลับหอนะ

Playdis: แล้วนี่นอนไหนกัน ที่บ้านเหรอ

Demo: เปล่า นอนคอนโดพี่มัด

Playdis: โอเค จะได้ล็อคห้อง เพราะอีนาทีชอบทำกุญแจหาย

Playdis: เบาๆนะ ครั้งแรก

Demo: นอนกอดกันเฉย ๆ

Playdis: กูไม่เชื่อ!! กรี๊ดดดดดดดด

ขำในลำคอคนเดียวแล้วกลับมานวดตัวให้อีกคนต่อ พรุ่งนี้ตื่นมาจะได้ไม่เมื่อยมาก 

ส่วนคืนนี้ไอ้พี่มัดก็นอนที่บ้านไปแล้วกัน

✰

Playdis: อัพเดตข่าวสารบ้านเมือง

Playdis: เดโม่กับอีนาทีมันคืนดีกันแล้วนะ ตอนนี้มันคงไปบะลั่ก ๆ กันอยู่แน่ ๆ อีเหี้ย!!!

August: มึงรู้ได้ไง

Playdis: กูเก่ง เดโม่บอกว่านอนกอดอีนาทีเฉย ๆ แต่แค่นอนกอดอะ มานอนที่หอก็ได้ป่ะ ทำไมต้องไปที่คอนโดพี่มัด!!!

Potae: เพื่อนเรามันร้ายว่ะ

Lay: เงียบ ๆ แต่แดกเรียบ

Playdis: กูเขินว่ะ เดโม่มันซ่อนรูปจริง ๆ นะเว่ย คือข้างนอกดูเหมือนจะผอมไปแต่เชื่อตาทิพย์ของกู มันมีของ!!!

August: อยากโดนเลยเอาจริง

Potae: กลัวอะ กรุ๊ปนี้กลับมาบ้าผู้ชายอีกแล้วเหรอ

Lay: ก็ยังดีกว่าตอนเครียด กูนึกว่าจะได้ต่อยกันแล้ว

Playdis: โอ๊ยอีสัด ก็มันโมโหป่ะ อีนั่นก็เกินไป อีเวร ทำเพื่อนกูร้องไห้ ถ้าเจอมาแถวนี้อีกนะ กูจะไล่กลับไปอย่างหมูอย่างหมา!!!! แต่ตอนนี้ดีแล้ว กูกรี๊ดต่อได้

August: เกินไปจริง กูอยากติดต่อขอสัมภาษณ์เกี่ยวกับการกลับมาหาแฟนเก่าที่มีแฟนอยู่แล้ว นางคิดอะไรอยู่ ระหว่างสัมภาษณ์กูจะถือปืน

Potae: ไอ้เหี้ย 555555555555

Lay: ไม่ข่มขู่เลยเนอะ 555555555555

✰

#นาทีที่ข้ามฟ้า

แต่งฉากแบบนั้นไม่เก่งจริงๆ

ได้โปรดให้อภัยถ้ามันติดๆ ขัดๆ

hint: cutที่ไบโอทวิตหรือที่เพจก็ได้จ้ะ