นาทีที่ข้ามฟ้า ✰ (end)

ตอนที่ 18 : ✰ seventeen

#นาทีที่ข้ามฟ้า

✰

seventeen

อยากฟัดไอ้ดื้อให้จมเตียง อยากทำให้ตัวแดง อยากทำให้เป็นของตัวเองโดยสมบูรณ์

เขามองหน้าอีกคน ในใจคือทนไม่ไหวแล้วแต่อีกใจก็อยากปล่อยให้เป็นอิสระไปก่อน มันยังไม่ถึงเวลา เดโม่เลยทำได้แค่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ อย่างเช่นจูบนาทีจนหายใจไม่ทัน มุดเสื้ออยู่นานสองนาน ฟังเสียงอื้ออึงจนสติแทบกระเจิง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นาทีโวยวายเสียงอ่อนแรง เขาเลยกอดอีกคนแน่น กดจมูกไปที่เส้นผมด้วยความมันเขี้ยว ดีที่วันนี้นาทีใส่กางเกงขายาว ถ้าเป็นขาสั้นแบบที่บ้านของเจ้าตัว เขาต้องทนไม่ไหวแน่ ๆ คราวนี้จริง ๆ แล้ว เดโม่รู้ตัว

"ทีหลังไม่ให้กินแอลกอฮอล์แล้วนะ"

"..."

"กินทีไรเป็นแบบนี้ทุกที"

"เดโม่"

"..."

"มีอะไรจะบอก" นาทีพูดพร้อมกับมุดหน้าไปที่หน้าอกกว้าง กอดตอบแน่น ส่วนขาเรียวก็กวาดคร่อมตัวเขาเอาไว้เหมือนกอดหมอนข้าง

"อะไรล่ะ หนูเงียบนานเลย"

"อือ ชอบ..."

"…"

"ชอบจูบของคุณชาย"

"เห้อ ไอ้หนูคนนี้" แล้วแบบนี้เดโม่จะไปไหนรอด พอมีแอลกอฮอล์เข้าร่างกายแบบนี้ นาทีที่โคตรดื้อจะกลายเป็นแมวน้อยตัวนิ่มขี้อ้อนตลอด และอีกอย่างคือ ขี้ยั่ว ด้วย

"หนูนอนแล้วนะ"

"..."

ถ้าหูไม่ฝาด เขาได้ยินนาทีแทนตัวเองว่าหนู ก้มมองใบหน้าน่ารักที่หลับตาและดูเหมือนว่าจะจมเข้าไปในความฝันของตัวเองแล้ว เดโม่ค่อย ๆ จับขาอีกคนให้อยู่ในท่าที ไม่ใช่มาคร่อมเขาเอาไว้แบบนี้ ห่มผ้าให้คลุมไหล่ไอ้คนขี้อ่อย

ตื่นเช้าไป ไอ้ดื้อต้องทำเป็นลืมแน่ ๆ

✰

นั่นไง ทำเป็นลืมจริง ๆ ด้วย ตื่นเช้ามาตัวของเดโม่ก็ถูกนอนทับอย่างเช่นเคย เหมือนไอ้ดื้อจะนอนดิ้นมาก ๆ จนที่นอนยับไปหมด ตอนนาทีตื่นมา เรามองหน้ากันในท่านั้นอยู่สักพัก เหมือนอีกคนไม่มีสติ ซึ่งคนมองอย่างเขาได้แต่คิดว่าแม่งโคตรน่ารักเลย แต่หลังจากนั้นนาทีก็ลุกออกไป ขอร้องให้เขาพาไปล้างหน้าแปรงฟังเนื่องจากไม่กล้าเข้าห้องน้ำคนเดียว

หลังจากนั้นเลยพากันมากินข้าวด้านล่าง แม่ของเขารออยู่ และดูเหมือนว่านาทีจะถูกเอ็นดูแบบสุด ๆ ไปเลย เพราะเดโม่บอกแม่ไปว่ากำลังดูใจกับคนคนนี้อยู่ 

"นาทีมีเรียนกี่โมงลูก"

"เก้าโมงครับ"

"ลำบากแย่เลย เจ้าเดโม่มีเรียนแปดโมง" 

"นาทีไม่ลำบาก ไม่เป็นไรครับแม่"

"เรียกแม่ว่าแม่ด้วย น่ารักจังลูก" นาทีโดนแม่เขากอด ส่วนไอ้ตัวแสบก็ยักคิ้วให้เหมือนกำลังจะบอกว่า เอาคืนในช่วงที่เดโม่ไปนอนบ้านเจ้าตัว

อีกนัยยะหนึ่งก็คือจะแย่งแม่นั่นเอง

นาทีคงคิดว่าเขาจะโกรธหรือน้อยใจที่โดนแย่งแม่แต่ไม่เลย ตอนนี้เขารู้สึกอยากฟัดอีกคนอีกแล้ว สามวันผ่านมานี้นอนด้วยกันตลอดแถมยังเกือบเลยเถิดแทบทุกครั้ง 

อยากเป็นแฟนแล้วนะ

"กินข้าวก่อนเนอะ แม่ให้แม่บ้านทำเอาไว้ เห็นว่าลูกโม่พาเพื่อนมาที่บ้าน"

"ขอบคุณครับแม่"

"จ้า ลูกโม่ก็กินนะลูก แล้วไปส่งน้องให้ถึงหอ เราก็ไปเรียน อย่าโดดเรียนอยู่กับเพื่อนนะ" เดโม่ยิ้มพร้อมกับพยักหน้า เรื่องเรียนเขาไม่ทิ้งอยู่แล้ว ส่วนเรื่องนาทีก็ยิ่งไม่ทิ้งเข้าไปใหญ่

หลังจากที่เรากินข้าวเช้ากันเสร็จตอนประมาณเจ็ดโมงยี่สิบถึงได้ขับรถออกจากบ้าน พอไอ้ดื้อขึ้นรถมาก็เอาหน้าซุกไปกับเบาะ กอดกระเป๋าตัวเองแน่น มีบ้างที่แอบมอง แต่ก็หลบสายตาไปตลอด

"ง่วงเหรอ" เขาถามนาที

"อือ"

"เรียนเก้าโมงใช่ไหม แล้วแบบนี้เรียนรู้เรื่องเหรอ"

"ก็ปกติวันเรียนตื่นแปดโมง ไม่ใช่หกโมงครึ่งแบบนี้" 

"โธ่ แล้วตอนนี้เพลย์กลับมาหรือยัง"

"น่าจะยัง แต่ห้องเจ้าของหอน่าจะเปิดแล้ว ขอกุญแจได้"

"โอเคค่ะ ไปคนเดียวได้นะ โม่รีบไปเรียน"

"ไปได้ ไม่ใช่เด็ก"

"โอเค งั้นไว้เจอกันตอนบ่าย เราเรียนด้วยกัน"

"รู้แล้ว..." 

เดโม่ขำในลำคอ มองแก้มยุ้ยที่ขึ้นสีเล็กน้อย เขินอายแต่ต่อปากต่อคำตลอด เขาคิดว่าตอนนี้หลงไอ้ตัวดื้อมาก ๆ เลย

ใช้เวลาไม่นานก็ขับรถมาจนถึงหอของนาที เขาช่วยหยิบกระเป๋าจากข้างหลังส่งให้ เดโม่จอดรถได้แป๊บเดียว ทุกอย่างเลยต้องรวดเร็วรวมถึงยื่นหน้าไปจุ๊บจมูกอีกคนด้วย

"เห้ย!"

"จุ๊บลา"

นาทีทำหน้าโมโหและเดโม่โดนตบปากเบา  ๆ ก่อนที่คนตัวเล็กลงจากรถวิ่งเข้าไปในหออย่างรวดเร็วโดยที่ทิ้งให้เดโม่ยิ้มขำอยู่คนเดียว

"ไอ้ดื้อเอ๊ย"

การเรียนการสอนวันนี้ก็เหมือนเดิม เดโม่กดเข้าไปดูคะแนนของตัวเองที่ประกาศในเว็บ ซึ่งมันออกมาเป็นที่น่าพอใจ เขาเลยไม่ได้เครียดกับมันมาก 

"ไปนอนบ้านนาที เป็นไงบ้างอะมึง" เลย์ใช้ศอกกระแทกสีข้าง

"สนุกดี"

"ฝากเนื้อฝากตัวกับแม่เขายัง" โปเต้เสริม เดโม่กรอกตาไปมา พูดถึงบ้านนาทีทีไรตัวเองจะนึกถึงตอนเราตกลงคบกันทุกที ซึ่งเขาไม่ค่อยอยากนึกถึง เพราะนึกทีไรก็อยากจะฟัดอีตัวดีของเพื่อน ๆ ตลอด 

ตอนนี้ก็เช่นกัน

"เสือกจังเลย"

"โธ่ เพื่อนก็อยากรู้อะ เผื่อช่วยอะไรได้บ้าง เพราะนาทีก็เป็นคนนิสัยไม่ค่อยยอมใครป่ะ" เลย์ทำสายตากรุ้มกริ่ม

"กูไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร"

"หยิ่ง ความจริงกูแค่อยากเสือกอะ"

"ตั้งใจเรียนเถอะพวกมึงอะ ถ้าไฟนอลคะแนนวิชานี้ไม่ดี กูจะต่อยมึง ติวให้แล้วคะแนนสอบมิดเทอมยังจะไม่โอเคอีก"

"มึง กูโง่ แต่กูจะพยายาม อย่าต่อยกูนะ" แฝดทั้งสองคนยกมือไหว้ก่อนจะตั้งใจเรียน ส่วนเดโม่ก็หันกลับมามองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง เขาแอบหยิบมันมาปลดล็อคหน้าจอเพื่อเข้าไปในแอพลิเคชั่นสีเขียวและพิมพ์ข้อความลงไป

Demo: เรียนอยู่หรือเปล่า เลิกเรียนค่อยตอบก็ได้

Demo: ตอนกลางวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยคะ

นาทีเอง: เดี๋ยวไปกินกับน่านสองคน

Demo: ไปด้วยไม่ได้เหรอ 

นาทีเอง: ไม่

Demo: หนูที่ขี้อ้อนหายไปไหนแล้ว เศร้าจัง

นาทีเอง: :P

ถึงนาทีจะตอบมาแค่นั้น เขาก็ยิ้มหน้าบานจนไม่รู้จะยังไงแล้ว การบังคับให้ตัวเองไม่ยิ้มนี่มันยากจริง ๆ

เขากดล็อคหน้าจอแล้วคว่ำโทรศัพท์ไปกับโต๊ะเรียน ผ่านไปสักพักมันก็สั้นแจ้งเตือนข้อความเข้า เจ้าของที่ใจคิดไปเองว่าเป็นนาทีส่งข้อความมาเลยรีบหยิบขึ้นมาดู แต่ก็ได้แต่มองข้อความที่ใครบางคนส่งมาผ่านหน้าจอโทรศัพท์นิ่ง ๆ ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเป็นพิเศษ

Cha-em: เดโม่ มาหาชะเอมหน่อยได้มั้ย

✰

"มึงนี่มันเป็นอีตัวดีจริง ๆ"

"…"

"ไหนมึงบอกไม่ชอบเดโม่! พาผู้ชายไปนอนบ้านมาไม่พอ นี่ยังไปนอนบ้านผู้ชายมาอีก!!"

"…"

"เพื่อนกูนี่มันกลับกลอก! หาความจริงไม่ได้!!!"

"กูว่ามึงดูหนังจีนมากไปนะ"

"อีนาที!! อีตัวดีของสังคม!!!"

"ก็มึงไม่กลับมา กุญแจกูหาย เจ้าของหอมันไปเที่ยว จะให้กูทำยังไงวะ"

"ไม่รู้อะ มึงต้องเล่ามาว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แบบบะลั่ก ๆ ไม่มีเลยเหรอ" นาทีเงยหน้ามองเพลย์พร้อมกับขมวดคิ้ว

"บะลั่กคืออะไร ขอคำแปล"

"แบบมีอะไรคืบหน้าบ้างไหม"

"ไม่มี ก็เพื่อนไปบ้านปกติ"

"อะไรวะ มันจะไม่มีได้ยังไง มันต้องมีดิ มึงบอกความจริงกูมา!!!" เพลย์เริ่มดีดดิ้น ตะโกนร้องอยากรู้เรื่องของเขากับเดโม่ แล้วจะให้เขาบอกยังไงวะ บอกว่าคบกันแล้ว จูบกันแล้ว หลายรอบด้วย แบบนี้เหรอ

มันไม่ได้หรือเปล่า

"มันไม่มี มึงต้องการอะไรเนี่ย"

ถ้าบอกไปเพื่อนล้อไม่หยุดแน่ เขาไม่ได้อายที่คบกับเดโม่นะ แต่เพื่อนมันจะล้อ นาทีกลัวแก้มแดง แล้วทีนี้คำว่าน่ารักมันจะวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ ตลอด แค่เดโม่พูดคนเดียวก็เขินจะแย่ แล้วนี่ให้คนอื่นพูดด้วย ต้องเป็นบ้าตายแน่ ๆ

"กูอยากเสือกไง"

"บอกว่าไม่มีก็คือไม่มีดิ"

"เออ ไม่มีก็ได้วะ แต่กูว่ามีอะ มีแน่ ๆ เดโม่ต้องทำอะไรบ้างดิ"

"..."

นาทีเลือกที่จะเงียบก่อนจะตักข้าวกินต่อไป ตอนนี้เป็นตอนพักกลางวันที่เขากับน่านเพิ่งเรียนเสร็จ ไอ้เพลย์ที่กลับมาจากไปเที่ยว มันก็มานั่งกินข้าวด้วยแล้วค่อยไปเรียนกับเพื่อนตอนบ่ายทีเดียว

พวกเราแยกกับเพลย์ตอนเที่ยงห้าสิบนาที อีตัวดีของเพื่อน ๆ พาจ้าวน่านไปเข้าห้องเรียนตอนบ่าย ไม่ได้มองว่าใครมาบ้างแล้วหรือยังนะ... แต่เดโม่หายไปทั้ง ๆ ที่กลุ่มของเหนือเมฆเข้าห้องเรียนมาแล้ว

เวลาผ่านไปค่อนชั่วโมง เลยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เผลอมือกดเข้าไปในแชทล่าสุดของเดโม่ อีกคนไม่ได้ออนมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว

เป็นอะไรหรือเปล่านะ

จะหันไปถามไอ้พวกแฝดกับเหนือเมฆก็กลัวว่าจะมีพิรุธ จะดูเป็นห่วงจนเพื่อนจับได้หรือเปล่าว่าเราคบกันแล้ว...

สุดท้ายก็ตัดสินใจส่งข้อความไปหาอีกคน

นาทีเอง: ทำไมไม่เข้าเรียน : (

Demo: น่ารักจัง ทักมาด้วย

เดโม่ตอบแทบจะทันทีที่ข้อความของนาทีถูกส่งไป

นาทีเอง: อย่ามาพูดว่าน่ารัก

Demo: ก็ได้

Demo: บ่ายนี้คงไม่ได้ไปเรียน แต่เดี๋ยวตอนเย็นไปหาที่หอได้ไหม

นาทีเอง: ไปไหน ทำไมไม่มาเรียน

Demo: เดี๋ยวโม่เล่าให้ฟังตอนเย็นนะ

นาทีเอง: อือ เข้าใจแล้ว

เดโม่มองข้อความในมือถือก่อนจะถอนหายใจออกมา ตอนเย็นนี้จะต้องเล่าให้นาทีฟังทั้งหมด เขาจะไม่ปิดบัง เนื่องจากกลัวว่าอีกคนจะไปได้ยินจากคนอื่น ถ้าถึงตอนนั้นคงโดนโกรธ ง้อยากแน่ ๆ 

"ทีหลังไม่ทำแบบนี้แล้วนะเอม"

"..."

"โม่มีเรียน มีแฟนแล้วด้วย"

"ขอโทษค่ะ แต่เอมเสียใจจริง ๆ นะ เอมคิดถึงโม่ คิดถึงตอนที่เราคบกัน" เดโม่มองผู้หญิงฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาว่างเปล่า ตอนแรกเขาตกใจและรีบขับรถมาหาเธอมาก เป็นห่วงในฐานะเพื่อน แต่จะให้กลับไป

ไม่อยากเหมือนตอนนั้นอีกแล้ว

"เรากลับไปคบกันไม่ได้แล้วครับ"

"...เอมรู้"

"..."

"เอมเข้าใจความรู้สึกของโม่แล้ว ตอนนั้น..." ชะเอมเงยหน้าขึ้นมามองเขาพร้อมกับน้ำตาที่คลอจนมันเกือบร่วงมาเปื้อนแก้ม เดโม่ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกคนต้องโกหกว่าตัวเองกำลังแย่ อยากฆ่าตัวตาย แต่พอมาเจอแล้วก็ไม่มีอะไร หญิงสาวตรงหน้าก็แค่อยากกลับมาคุยกับเขา

แฟนเก่า, บุคคลที่เคยเข้าใจกันและกันมากที่สุด

"..."

"ไม่น่านอกใจเลย โม่ดีกับเอมทุกเรื่อง บางครั้งก็ดีเกินไปจนเอมละอายใจกับสิ่งที่ทำ"

"ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว"

"เอมขอโทษนะที่เอาแต่ใจ อยากให้โม่มาหา" เดโม่พยักหน้า ไม่ได้โต้ตอบอะไรเป็นพิเศษ เลยได้แต่นั่งมองชะเอมร้องไห้ให้กับความรักที่ค่อนข้างไม่ราบรื่น

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเย็น คนตัวสูงขับรถไปส่งชะเอมที่คอนโด หลังจากนั้นค่อยรีบขับรถไปที่หอของไอ้ดื้อ จัดการจอดรถไว้ที่ที่เขาให้จอดก่อนจะเดินไปที่หน้าหอ ส่งข้อความไปหานาทีที่ตอนนี้ไม่แม้แต่จะอ่าน

โชคดีที่เข้าไปในหอได้เลย เดโม่เลยเดินขึ้นไป ค่อย ๆ เคาะประตูห้อง สักพักประตูห้องก็เปิดออก คนที่มาเปิดประตูคือเพลย์ที่เป็นรูมเมท

"อ้าว เดโม่"

"นาทีไม่ตอบข้อความเลย อยู่ห้องหรือเปล่า"

"อยู่ มันหลับ"

"ขอเข้าไปได้ไหม"

"เออ เข้ามา งั้นเดี๋ยวกูไปหาอีออกัสนะ" พยักหน้าเบา ๆ พร้อมกับส่งสายตาไปทางเตียงที่มีไอ้ตัวนุ่มนิ่มนอนจมกองผ้าห่มอยู่

"โอเค เดี๋ยวดูแลนาทีให้"

"โอ๊ย อีนาทีมันนอน ไม่ได้ป่วย ต้องดูแลด้วยเหรอ"

"ต้องดูแลตลอดอยู่แล้ว"

"อยากได้ผัวแบบนี้"

"ไอ้แฝดไง ไปจีบพวกมันได้"

"สองคนนั้นกูเต๊าะทุกวันอยู่แล้ว" ทั้งเพลย์ทั้งเดโม่ขำออกมา จนกระทั่งรูมเมทตัวสูงของนาทีขอตัวไปห้องเพื่อน เดโม่เลยค่อย ๆ เดินไปนั่งมองคนหลับข้าง ๆ เตียง เขาเอียงคอไปกับที่นอน จ้องขนตา จ้องแก้ม และริมฝีปาก

"นาที…"

เดโม่รู้ว่านาทีจะไม่โกรธ ความจริงคิดว่าคงมีเคือง ถ้าลองคิดกลับกันว่านาทีไปหาแฟนเก่าบ้าง ตอนนั้นใจเขาคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีอะไร นาทีบริสุทธิ์ใจ 

แต่ถ้าไม่บอก เดโม่จะรู้สึกผิดกับอีกคน

"…เดโม่ มาได้ไง" เสียงงัวเงียเรียกชื่อเขาทำให้คนที่กำลังนึกอะไรเรื่อยเปื่อยออกนอกทะเลกลับมาที่ตัวเอง เขายิ้ม ค่อย ๆ เอื้อมไปจับมือนิ่มนั้นมาทาบแก้มตัวเอง

"นาที"

"อือ อะไร"

เราสบตากันสักพัก เดโม่รวบรวมความกล้าโดยการโกยอากาศรอบกายมาไว้ในปอด นาทีเลิกคิ้วแต่ดวงตายังงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นได้ไม่นาน

"ที่หายเมื่อตอนบ่าย…"

"…"

"จะบอกให้ฟังนะว่าไปไหนมา โม่บริสุทธิ์ใจทุกอย่าง ทั้ง ๆ ที่คิดว่าเรื่องนี้คงไม่ต้องบอกหนูก็ได้ แต่ถ้าหนูไปได้ยินมาจากคนอื่นคงจะรู้สึกไม่ดี"

"…"

"ไปหาแฟนเก่ามา…"

"…"

"ชื่อชะเอม เรียนอยู่อีกมหาลัย เขาบอกว่าจะฆ่าตัวตายเพราะแฟนนอกใจ โม่อยู่เฉย ๆ ไม่ได้เลยขับรถไปหา นั่งฟังเขาร้องไห้ มีพูดเรื่องตอนที่เรายังเป็นแฟนกันนิดหน่อย"

"…"

"แค่นี้ครับ ไม่มีอะไร ...โกรธกันไหม"

เดโม่อ่านดวงตาแป๋ว ๆ ที่มองมาไม่ออกเลย ไอ้ดื้อนอนฟังเฉย ๆ ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรรุนแรงนอกจากการขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ไม่โกรธ…"

"น่ารักจัง"

"…แต่ขอพูดอะไรนิดหน่อยได้ไหม"

"…" เขาเงียบพร้อมกับพยักหน้ารออีกคนพูด การขมวดคิ้วในตอนแรกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นแก้มแดง ๆ แสนน่ารัก 

ไอ้ดื้อกำลังเขิน

"นาทีขี้หวง"

"…"

"อื้อ--" 

ทนมันเขี้ยวไม่ไหวเลยรีบขึ้นบนเตียงไปกอดไอ้ตัวเล็กไว้แน่น นาทีดิ้นไปมา ส่วนเดโม่ก็แกล้งกอดแกล้งหอมหัวจนคนขี้อายหยุดอยู่นิ่งเนื่องจากเหนื่อยและอัตราการเต้นของหัวใจเริ่มรุนแรงมากขึ้น เลยกลายเป็นว่าตอนนี้เรากอดกันนิ่ง ๆ อยู่บนเตียง

"เป็นแฟนกันไหม…"

"…"

"ถึงจะคบกันได้แค่สามวัน แต่อยากเป็นแฟนแล้วอะ"

"…"

"เงียบเลย หนูไม่โอเคเหรอ" ก้มหน้ามองคนในอ้อมกอด นาทีนิ่งไปเหมือนกำลังใช่ความคิด ซึ่งเดโม่ก็ไม่ได้คาดคั้นเลยยกมือขึ้นมาลูบผมนิ่มไปมา มีบ้างที่ใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้เล่นเส้นผมนั้น ๆ แต่ไม่ได้ใช้ความรุนแรงอะไร

"เปล่า…"

"…"

"ความจริงแล้ว ก็แค่กลัว" นอนฟังนิ่ง นาทีเริ่มมุดหน้าไปกับหน้าอกของเขา ถึงเสียงจะเริ่มอู้อี้แต่ก็ยังฟังออกอยู่บ้าง

"…"

"กลัวว่าจะเสียใจ กลัวร้องไห้ กลัวเป็นเหมือนแม่ตอนโดนพ่อทิ้ง…"

"…"

"กลัวว่าในอนาคตเราจะเลิกกัน"

"ถ้าบอกว่าเราจะไม่มีวันเลิกกัน จะดูขายฝันเกินไปไหม… โม่ไม่รู้ว่าในอนาคตเราจะเป็นยังไง จะทะเลาะกันไหม จะเลิกกันหรือเปล่า ตอบไม่ได้"

"…"

"แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเป็นจริงทั้งหมด นายข้ามฟ้าคนนี้ตกหลุมรักไอ้ดื้อไปแล้ว คงเอาขึ้นยากน่าดู อีกหกสิบปียังขึ้นไม่ได้เลยมั้ง…" เดโม่ขำในลำคอกับมุกเสี่ยว ๆ ของตัวเอง และเริ่มพูดต่อ "ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เข้าใจ แต่ถ้าวันนั้นมาถึง มันคงจะเป็นวันที่นาทีไม่รักนายข้ามฟ้าแล้วมั้ง…"

"น้ำเน่า"

"พูดจริง ๆ แต่ถ้าตอนนี้ยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร ดูกันอีกหน่อยก็ได้"

"อือ… ขอโทษ"

"ไม่เป็นไร เข้าใจครับ"

"ขอบคุณนะ"

ตัวเดโม่ถูกกอดแน่น ตอนนี้นาทียังเอาชนะความกลัวของตัวเองไม่ได้เลย เขากลัวไปหมดทุกอย่าง ความไม่พร้อมทางด้านความรู้สึกผุดเต็มไปหมด ที่สำคัญ นาทีเป็นคนขี้หวง หวงพื้นที่ส่วนตัว หวงแม่กับยาย หวงเพื่อน และตอนนี้ก็หวงเดโม่มาก ๆ เมื่ออีกคนเล่าเรื่องที่หายไปวันนี้ให้ฟัง ถึงจะบอกเหตุมาหมดแล้วแต่มันก็อดคิดไม่ได้ 

อาการแบบนี้เรียกว่างี่เง่าใช่ไหม แต่ถ้าตกลงเป็นแฟนกับอีกคนไปตอนนี้ เดโม่จะโอเคจริง ๆ หรือเปล่า เขาไม่ใช่คนน่ารัก ทั้งดื้อทั้งเอาแต่ใจ พูดอะไรก็ไม่ค่อยฟัง พูดไม่เพราะอีกด้วย แย่มาก ๆ : (

แล้วแบบนี้คุณชายของนาทีจะเบื่อกันไหม หรือว่าควรจะเป็นแฟนกันไปเลย ถ้าเกิดเดโม่เสียใจที่เขาปฏิเสธไปเมื่อกี้ล่ะ ถึงใบหน้า(ที่ไม่ค่อย)หล่อจะยิ้มให้ตลอดแต่ในใจใครจะรู้ว่ารู้สึกยังไงกันแน่

"เดโม่"

"หืม"

"ถ้างั้นเป็นแฟนกันเลยก็ได้"

"..." ยิ่งเดโม่เงียบ นาทีก็ยิ่งใจเสีย 

"ไม่อยากเป็นแล้วเหรอ"

"..."

"เดโม่" ค่อย ๆ คลายอ้อมกอดเงยหน้ามองอีกคน และในจังหวะนั้นนั่นแหละ ริมฝีปากก็ถูกจุ๊บแช่อยู่เกือบสิบวินาที เขาร้อนที่หน้าตอนสบตากับคุณชายหลังจากผละริมฝีปากออกไป

"อยากเป็นจะตายอยู่แล้ว"

"ขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ครับ เป็นนะ อีกหกสิบปีค่อยเลิก"

"น้ำเน่า"

"ยอมให้ว่า"

"ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว อย่าเพิ่งให้เพื่อนรู้นะ ต้องโดนแซวเยอะแน่ ๆ" นี่เป็นสิ่งที่นาทีกลัวมาก ถ้าไอ้เพลย์รู้ โลกต้องรู้ เขายังไม่พร้อมรับมือกับการโดนแซวขนาดนั้น

"ตื่นเต้นจัง ต้องปิดเป็นความลับด้วย"

"..."

"แบบนี้ถ้าอยากจูบกัน ต้องแอบจูบกันในห้องน้ำด้วยใช่ไหมคะ-- โอ้ย!"

เดโม่โดนนาทีใช้มือตีที่ปาก

Playdis: กูว่ามันเป็นแฟนกันแล้วแน่เลยว่ะ

Potae: คุยกับใครอะ

Lay: แม่ซื้อ ?

Playdis: ส่งข้อความในกรุ๊ปนี้จะให้คุยกับแม่มึงเหรอ

Potae: เก๊าขอโต๊ด

Lay: ลิ้นเป็นไรอะ

Potae: พวกเดียวกัน อย่าแซะกันเองสิครับ

Lay: ขอโทษครับคุณพี่

Playdis: มึงไปขอโทษขอโพยกันนอกแชทก็ได้ป่ะ เสียเวลาอ่าน!!!

August: เข้าเรื่องๆ

Playdis: กูว่ามันเป็นแฟนกันแล้ว เดโม่มาหาอีนาทีที่ห้อง ฉาวนัก!!

Potae: อ้าว ไอ้เดโม่มันไปหาชะเอมเสร็จแล้วเหรอ

August: ใครอะ

Lay: .

Potae: กูพิมพ์ผิดๆ

Playdis: อันนี้ตอแหลละ กูรู้ทัน บอกมา! อินี่มันเป็นใคร!!!!!

Potae: แฟนเก่าไอ้โม่

Playdis: กูถามจริง แฟนเก่าเนี่ยนะ จะไปหาทำไม 

Lay: ใจเย็นๆ ไม่มีไรหรอก ฝ่ายหญิงเขามีปัญหา เพื่อนเราไปช่วย แค่นั้นแหละ

August: ไม่มีเพื่อนคบไง๊!! ถึงต้องเรียกเดโม่ไปอะ สงสารอีนาทีบ้างป่ะ

Potae: โอ๊ยมึง มันไม่มีไรหรอก เชื่อกู เดโม่มันชอบนาทีจริง ๆ มันรักทีละคน รักจริงมาก ผู้ชายคนนี้ให้สุดตัวเลย

Lay: จริง ไม่รู้ว่าชะเอมมีปัญหาอะไรเหมือนกัน ไอ้เดโม่มันแค่ช่วย ไม่ได้คิดอะไรหรอก ยืนยันอีกเสียง

August: พวกมึงทำให้พวกกูไม่ไว้ใจเดโม่ 

Playdis: เออ ไอ้เหี้ย ตอนนี้กูเขวเลย แต่ถ้าเป็นอย่างที่พวกมึงบอกจริง กูขอบอกเลยนะว่ากูไม่ชอบอินี่

Playdis: ไม่มีเพื่อนคบเหรอ ถึงต้องขอความช่วยเหลือจากแฟนเก่า 

August: ถูก เป็นกู กูไม่ทำนะ มารยาทนิดนึงอะค่ะ

Potae: พวกมึงอย่าเพิ่งของขึ้น กูขอโทษ ไม่น่าเผลอพิมพ์เลย ตั้งแต่มีกรุ๊ปนี้กูขี้เม้าท์มาก ไม่สามารถหยุดนิ้วมือได้

Lay: จริง พิมพ์รัว ๆ 

Playdis: กูจะจับตามอง ถ้าอีนาทีร้องไห้ขึ้นมา กูจะไปต่อยเดโม่ 

August: ถึงจะหล่อ แต่ถ้าหลายใจ ขอไม่ยุ่งเกี่ยวนะคะ 

August: ไม่สวยและเลือกมากค่ะ

Potae: เออ ไม่มีไรหรอก

Lay: ใช่ ๆ ไม่มีอะไร

Playdis: ขอให้ไม่มีอะไรอย่างที่พวกมึงบอกแล้วกัน

Potae: เออ 

Potae: ไอ้เดโม่มันรักนาทีจริง ๆ เชื่อเหอะ

✰

#นาทีที่ข้ามฟ้า

ขอดราม่านิดนึง

มาม่าช้างน้อยหักครึ่ง

;-;