ตอนที่ 17 : ✰ sixteen
#นาทีที่ข้ามฟ้า
✰
sixteen
อึดอัด...
เดโม่สูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยอากาศออกจากจมูกอย่างช้า ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมามองเพดานห้องสักพักจึงนึกได้ว่าตัวเองมานอนที่บ้านของไอ้ดื้อ
ย้ายสายตาจากเพดานไปมองตรงอกก็เห็นสาเหตุของการที่ตัวเองหายใจไม่ค่อยสะดวก
นาทีนอนอยู่บนตัวเขา
ดูเหมือนว่าจะนอนทับมานานแล้วด้วยเพราะรู้สึกอึดอัดเข้าไปในความฝันเลย ตอนแรกนึกว่าตัวเองโดนผีอำเข้าให้แล้วแต่ที่ไหนได้...
"นาที"
"..." เมื่อเห็นอีกคนเงียบเขาเลยค่อย ๆ กอดร่างเล็กที่อยู่บนตัวเอาไว้แน่นก่อนจะพานอนตะแคงข้างเบา ๆ เพื่อไม่ให้อีกคนตื่นขึ้นมาในขณะที่กำลังหลับและดูท่าว่าจะไม่ตื่นเร็ว ๆ นี้ด้วย
พอไอ้ดื้อได้นอนลงบนเตียงดี ๆ ก็รีบมุดหน้าไปที่หน้าอก ส่วนเดโม่ที่สะลึมสะลือก็กอดอีกคนเอาไว้ หลังจากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา ส่งข้อความตอบไอ้พี่มัดกับแม่นิดหน่อยถึงค่อยปิด กดจมูกไปที่เส้นผมนิ่ม หลับตาลงไปอีกรอบเพราะตอนนี้พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นจากขอบฟ้า...
ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงคนเดียว เดโม่ลุกขึ้นนั่งมองไปรอบ ๆ ห้องก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา ณ ขณะนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้าซึ่งเขาคิดว่ามันคงจะสายแล้วสำหรับบ้านนี้
คนตัวสูงลุกขึ้นเดินไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ หลังจากนั้นเลยเดินไปข้างล่าง ยืนแอบดูนาทีกับแม่คุยอะไรกันสักอย่างอยู่ในครัว ส่วนยายก็นั่งเด็ดใบกระเพราะใส่กะละมังใบใหญ่ เขาเลยตัดสินใจไปนั่งกับคุณยายของนาทีแล้วช่วยท่านทำ
"ตื่นแล้วเหรอลูก หิวหรือยัง"
"ยังครับ ผมช่วยนะ"
"จ้ะ ถ้าหิวก็รอแป๊บนึงนะลูก เจ้านาทีจะลองทำกับข้าวให้แม่กับยายกิน ไม่รู้ครัวจะพังก่อนได้กินหรือเปล่า" ยายพูดแล้งขำส่วนเขาได้ยินแบบนั้นก็แอบมองไอ้ดื้อทำหน้าเครียดอยู่หน้าเตา สงสัยคงเป็นเพราะเมื่อวานแน่ ๆ ที่โดนทุกคนแซวว่าทำกับข้าวทีไร ครัวพังทุกที
เจ้าคิดเจ้าแค้นจริง ๆ
นั่งเด็ดใบกระเพราะอยู่นานพอสมควร กับข้าวที่หน้าตาไม่ได้แย่มากนักก็ถูกยกมาไว้บนโต๊ะ เจ้าตัวดื้อของบ้านเม้มปากแน่นเมื่อพวกเรามานั่งพร้อมกันที่โต๊ะ เดโม่เป็นหน่วยกล้าตายคนแรกที่จะต้องชิมอาหารนาทีมองตามช้อนด้วยความลุ้น ส่วนคนขี้แกล้งอย่างเขามีเหรอจะทำหน้าอร่อยให้เจ้าตัวดีใจ
"ไม่อร่อยเหรอ"
"..." เดโม่มองหน้าแม่กับยายแล้วหันกลับมามองนาทีที่ทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ ส่วนแม่กำลังนั่งกลั้นขำและยายก็เริ่มตักไปชิมบ้าง
"ไม่ต้องกินก็ได้"
"โอ๋ อร่อย ล้อเล่นนะ" เดโม่ขำออกมาพร้อม ๆ กับแม่ส่วนยายนั่งพยักหน้าแล้วตักไปไว้ในจานตัวเองเพิ่ม
"แกล้งกันเหรอ!"
"เปล่า ตอนชิมยังไม่ได้พูดอะไรเลย คิดเองเออเองทั้งนั้นว่าไม่อร่อย"
"นั่นสิลูก" แม่เสริม
"ทำไมต้องแกล้ง แม่กับยายก็แกล้งนาทีด้วยเหรอ"
"โอ๋ ล้อเล่นนะลูก อร่อยแล้ว" คนขี้แกล้งทั้งสามยิ้มขำออกมา ส่วนเดโม่โดนหมายหัวเอาไว้เพราะนาทีแลบลิ้นให้
การกินอาหารเช้าใช่เวลาไม่นานมากนัก เดโม่เดินตามนาทีขึ้นไปบนห้องเพื่อเก็บของเดินทางกลับไปที่มหาวิทยาลัยแต่พอเข้ามาให้ห้องแทนที่พี่ชายน้อยหน่าจะเก็บของ ดันเดินไปนอนบนเตียงตัวเองจนเขาที่เดินตามขึ้นมาล้มตัวไปนอนด้วย ฉวยโอกาสเล็กน้อยกอดอีกคนแล้วหลับตาทำเหมือนงัวเงียมาก แต่ก็ต้องตกใจเพราะโดนกอดกลับแถมยังเอาใบหน้าถูแถวไหล่อีก
"กอดกลับด้วยเหรอ"
"อือ ง่วง"
"งั้นเดี๋ยวค่อยกลับดีไหม"
"ก็ดี"
"...เราตื่นตั้งแต่กี่โมงเนี่ย"
"แปดโมง" เสียงอู้อี้พูดอยู่ที่อก เดโม่ชอบแบบนี้ชะมัด ตอนอีกคนง่วง ตอนงอแง ตอนเมา จะขี้อ้อนมากกว่าปกติมาก ๆ ขี้หวงด้วย ดูอย่างตอนที่มีพวกป้า ๆ มาจับแก้มจับไหล่ชมว่าหล่อ นาทียังไม่ชอบเลย แต่ก็ดีแล้วที่บอกกันตรง ๆ เพราะทีหลังจะได้ระวังตัวไม่ให้ใครมาจับอีก
"นี่คือตื่นสายของหนูเหรอ"
"ปกติถ้าอยู่บ้านก็ตื่นประมาณเจ็ดโมงเพราะนอนไว"
"แต่ตอนอยู่มหาลัยเราคุยกันดึกอยู่นะ อยากนอนไว ๆ ก็บอก จะได้วางสายเร็วขึ้น
"กลัวผี นอนไม่หลับ"
"แล้วกลับบ้านไม่กลัวเหรอ"
"ก็นี่ที่บ้าน ไม่น่ากลัว"
"โอเค นอน ๆ จะกลับตอนไหนก็บอกนะ"
"อือ"
บอกจะนอนก็นอนจริง ๆ อย่างที่เจ้าตัวว่า สรุปเขาก็หลับไปด้วยอีกรอบ บนเตียงว่าสบายแล้ว มีไอ้ดื้อมานอนกอดอ้อนสบายยิ่งกว่า ไม่รู้เหมือนกันว่าสาเหตุของการที่นาทีมาอ้อนแบบนี้เป็นเพราะรู้ใจตัวเองว่าชอบเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้
ถ้าเป็นแบบนั้นต่อให้เขารออีกสักเดือนสองเดือนเพื่อให้อีกคนพร้อมก็คงจะไม่เป็นไร โดยพื้นฐานแล้วจากที่ดู ๆ นาทีเหมือนจะไม่ได้ไปยุ่งกับใครมาก ถ้าคุยเรื่องงานจะคุยได้ทุกคนและดูเฟรนด์ลี่ แต่จริง ๆ ไม่ได้เฟรนด์ลี่ขนาดนั้น เรื่องมีคนจีบก็ยังไม่เคยเห็นยกเว้นตัวเดโม่เองที่จีบหนักอยู่คนเดียว
ส่วนนายข้ามฟ้าก็ไม่ได้มีใคร
มีนาทีคนเดียว
ตกบ่ายเราทั้งสองคนจึงได้ฤกษ์กลับมหาวิทยาลัย เดโม่ยืนมองนาทีกอดแม่กับยาย หอมแก้มแล้วหอมแก้มอีกจนไอ้ดื้อโดนไล่ออกมาเพราะงอแงไม่อยากกลับ
พอมาอยู่บนรถก็มองแม่กับยายจนสุดสายตาเหมือนเด็กเพิ่งออกจากบ้านครั้งแรก เดโม่ยื่นมือไปลูบหัวเพื่อปลอบใจแต่ก็โดนตีกลับมาแดงเถือกไปทั้งฝ่ามือ
"เจ็บนะเนี่ย หนูตีทำไม"
"มาลูบหัวทำไม"
"ปลอบใจไง"
"ไม่อยากกลับมอ อยากอยู่บ้าน" เดโม่ยิ้ม มองทางข้างหน้าสลับกับคนนั่งข้าง ๆ ที่ทำหน้างออยู่คนเดียว
"เดี๋ยวพามาบ่อย ๆ เอาไหม ขับรถไม่ไกลมากด้วย"
"ไม่เอา เปลืองน้ำมัน"
"เดี๋ยวออกให้ก็ได้ ไม่เท่าไหร่หรอก"
"ห้ามอวดรวย"
"อยากตามใจ"
"ไม่ต้องตามใจขนาดนี้ก็ได้ ส่วนค่าน้ำมันที่มาบ้าน จะช่วยออก ห้ามออกคนเดียวนะ" นาทีหันหน้ามอง ส่วนเดโม่พยักหน้าถึงแม้ว่าจะอยากออกให้ทั้งหมดก็ตาม
ใช้เวลาไม่นานมากนักเพราะวันนี้รถไม่ค่อยติด เดโม่เลี้ยวรถเข้าไปจอดในที่จอดรถแถวหอพักของไอ้ดื้อ เขากะว่าจะนอนเล่นอยู่ที่นี่สักพักแล้วค่อยไปหาไอ้พี่มัดที่ร้านและกลับบ้านตัวเองในช่วงค่ำ ๆ
"ไม่กลับบ้านเหรอ"
"เดี๋ยวกลับค่ำ ๆ ขอนอนที่นี่แป๊บนึง"
"ใครให้นอนอะ"
"อ้าว" ร้องอ้าวออกมาในขณะที่เราทั้งสองคนกำลังเดินขึ้นบันไดนาทีขำก่อนจะหันหน้ามามอง "คบกันแล้ว นอนไม่ได้จริง ๆ เหรอ"
"ไม่ขอก่อนเอง"
"งั้นขออนุญาตนอนเล่นห้องหนูได้ไหม"
โดนแลบลิ้นใส่อีกแล้ว นาทีขำก่อนจะพยายามหากุญแจห้องในกระเป๋าสะพาย หาอยู่นานสองนานก่อนจะตัดสินนั่งลงที่ประตูหน้าห้องหยิบของในนั้นออกมาวางไว้ชิ้นแล้วชิ้นเล่าจนหมด เปิดซิปหน้าหาก็กูเหมือนว่าจะหาไม่เจอ...
"เห็นกุญแจบ้างไหม มันหาย"
"กุญแจแบบไหน"
"มีพวงกุญแจรูปต้นไม้ห้อยอยู่ด้วยกัน"
"ไม่นะ หายเหรอ"
"อือ" ไอ้ดื้อขมวดคิ้วใหญ่ ส่วนเดโม่ก็นั่งลงช่วยเก็บของที่อีกคนรื้อออกมาเข้ากระเป๋าตามเดิม "หายอีกแล้วเหรอวะเนี่ย" นาทีบ่นงุบงิบอยู่คนเดียวก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือในกางเกงออกมากดโทรออกหาใครสักคน
"ฮัลโหล เพลย์"
"(อะไร)"
"มึงอยู่ไหน"
"(มาเที่ยวต่างจังหวัด มึงมีไร)"
"กุญแจห้องกูหาย มึงจะกลับมาตอนไหน"
"(กลับพรุ่งนี้จ้า กูโดดวันนึง)"
"แล้วกูนอนไหนอะ"
"(เจ้าของหอไม่อยู่เหรอ)"
"ไม่อยู่ มันชอบไปเที่ยวเสาร์อาทิตย์ไง"
"(ไปนอนกับเดโม่ได้ไหม พวกมึงไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ)" นาทีมองหน้าเดโม่ที่กำลังทำหน้าสงสัย เขาหมั่นไส้หน้าหล่อสไตล์โอปป้านี่เหลือเกินเลยใช้ทั้งฝ่ามือแปะหน้าอีกคน จนโดนมือใหญ่ ๆ นั่นจับไปกุมเอาไว้
"ก็อยู่"
"(เออ นอนไปก่อน คืนนึง กูกลับพรุ่งนี้ อีเจ้าของหอก็คงมาพรุ่งนี้เช้านั่นแหละ)"
"ก็ได้ พรุ่งนี้เจอกัน"
"(บายจ้า โชคดีขอให้เสียตัว)"
"ไอ้เหี้ย!!" ไอ้เพลย์ขำแล้วกดวางสายไป เสียตัวบ้าอะไร ถ้ามันกลับมา นาทีจะไล่เตะให้ตายไปเลย "ยิ้มอะไร อารมณ์ดีนักเหรอ"
"มาก ๆ ไปนอนบ้านโม่กัน"
"ไม่เอา จะลองโทรหาน่านก่อน"
"ก็ได้ ลองดู"
เบอร์ที่สองที่โทรหาคือจ้าวน่าน เมื่อวันก่อนเขาส่งข้อความไปถามเรื่องที่กลับบ้าน กว่าเจ้าตัวจะตอบก็ดึก คงเป็นเพราะกำลังยุ่ง ๆ ด้วยละมั้ง ไหนจะมีตัวภาระอย่างเหนือเมฆตามไปด้วยอีก
"(ฮัลโหล)" คนที่รับสายไม่ใช่เพื่อนของนาทีแต่เป็นเหนือเมฆ...
"ฮัลโหล น่านอะ"
"(น่านหลับ มีไร ฝากบอกได้)"
"ฝากบอกน่านว่า มีแฟนใหม่ดีกว่า บาย"
"(เห้ย--)" กดวางสายไปทั้ง ๆ แบบนั้น
"ทำไมหนูพูดแบบนั้น" คนตัวสูงถามพร้อมกับขำออกมา เขาหงุดหงิดที่กุญแจหาย ไอ้เพลย์ก็อยู่ต่างจังหวัด แถมยังมาอวยพรให้เสียตัว ส่วนจ้าวน่านอยู่กับเหนือเมฆ แบบนี้เขาก็ไม่อยากกวนเพื่อนแล้ว...
"ยุ่ง"
"สรุปว่าไง ไปบ้านโม่ป่าว เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามาส่งที่หอ"
"อือ ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น... เซ็งว่ะ"
"เซ็งไร บ้านของนายข้ามฟ้ามีของกินเยอะนะ"
"ไม่ต้องมาล่อด้วยของกิน"
"งั้นไปเถอะแก้มอ้วน เดี๋ยวพาแวะร้านพี่มัดก่อน โอเคไหม"
"แก้มอ้วนอะไร ทำไมชอบตั้งชื่อแปลก ๆ เนี่ย"
"แก้มอ้วนน่ารักออก"
"ชื่อเหมือนหมาแถวบ้าน"
"อ่ะ ไม่เรียกแล้ว ไปกันเถอะ เดี๋ยวพาไปฟังเพลง"
สุดท้ายแล้วนาทีไม่มีทางเลือก เขามีเพื่อนเยอะก็จริง แต่ที่สนิทหันถึงขั้นขอไปนอนด้วยแบบนั้นคงมีแค่ไอ้เพลย์กับน่าน และคนที่เพิ่งเข้ามามีบทบาทในชีวิตอย่างเดโม่ก็เป็นอีกตัวเลือก เขารู้ว่าตัวเองหน้างอมาก ๆ ไม่รู้เลยว่าตัวเองทำกุญแจห้องหายที่ไหน ตอนไหนก็ไม่รู้ เซ็งมาก ๆ เลย
"อย่าทำหน้างอเลย เดี๋ยวพาไปปั๊มกุญแจใหม่ สิบดอกเลยดีไหมแล้วฝากไว้กับโม่ เวลาหายค่อยมาเบิก"
"อื้อ... ก็ได้"
"หิวไหม อยากกินอะไรไหนบอก"
นาทีมองเวลาที่โทรศัพท์ ตอนนี้มันเลยบ่ายสามมานิดหน่อย พอพูดถึงอาหารเขาก็เริ่มหิวขึ้นมานิดหน่อย แต่ในหัวไม่ได้นึกอยากกินอะไรเป็นพิเศษ...
"แล้วแต่คุณชาย"
"เรียกคุณชายอีกละ ผมเหมือนตรงไหนอะครับ"
"เหมือนแล้วกัน"
"ยอมให้เรียกก็ได้ รู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษ"
"งั้นไม่เรียกละ"
"ไม่เรียกจริงดิ นี่ยอมแล้วนะ"
“ชอบกวนตีน”
เดโม่ขำในลำคอ เขาสาบานเลยว่าตัวเองสามารถกวนตีนอีกคนได้ทั้งวัน เพราะรีแอคชั่นน่ารักตลอด ชอบปฏิเสธทั้ง ๆ ที่แก้มก็แดงแล้วชอบทำเป็นไม่เขินแต่สีหน้าไปหมดแล้ว พวกเราทั้งสองคนลงมาจากหอ ขึ้นรถอีกครั้ง เดโม่กำลังคิดว่าอาจจะขอนอนคอนโดไอ้พี่มัดแทนจะดีกว่ากลับไหม พรุ่งนี้วันเขามีเรียนตอนแปดโมง ส่วนนาทีมีเรียนเก้าโมง จะได้ไม่ต้องตื่นเช้าตลอดนั้นด้วย เขาสงสารไอ้ดื้อถึงปกติอยู่บ้านจะตื่นเช้ามาก ๆ ก็เถอะ แต่คืนนี้นอนแปลกที่อาจจะนอนไม่หลับก็ได้
ขับรถประมาณสิบนาทีก็ถึงจุดหมายเนื่องจากรถไม่ติดมาก เขาจอดรถให้ใกล้หน้าร้านที่สุดเนื่องจากขี้เกียจเดิน ส่วนนาทีทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่ดูท่าทางเครียดเดโม่เลยเอานิ้มไปจิ้มที่แก้มอ้วน ๆ ของอีกคน มันบุ๋มเข้าไปน่าเอ็นดู ส่วนคนโดนจิ้มก็ยิงฟันขู่ใส่ใหญ่
“อ้าว มาด้วยเหรออิหนู”
“อย่ามาเรียกหนู”
“อะไร ทีไอ้เดโม่ยังเรียกได้เลย”
“ลุงไม่มีสิทธิ์”
“อ้อ เดโม่มีสิทธิ์เหรอ”
เข้าร้านมาได้ไม่กี่นาทีไอ้พี่มัดหมี่ก็เตรียมแกล้งว่าที่แฟนเขาเลย เมื่อเช้ามันถามว่าคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว พอดีว่านายข้ามฟ้าของบ้านไม่ชอบโกหกคนในครอบครัวเลยตอบไปตามความจริงว่าตกลงคบหาดูใจกันแต่ยังไม่ถึงแฟน ซึ่งในความจริงแล้วตอนนี้นาทีก็คือแฟนของเดโม่นั่นแหละ แต่พูดให้อีกคนสบายไปอย่างนั้นว่ายังไม่ถึงขั้นแฟน
“ยุ่งจัง”
“นี่พี่ชายเดโม่นะ”
“ก็ลุงไม่น่าไว้ใจ...”
“โอเค ไม่ไว้ใจก็ได้ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยวะ” ไอ้พี่มัดโวยวายอยู่คนเดียวจนเจ้าตัวเอียงตัวมากระซิบกับน้องชายเสียงเบา “มึงแพ้คนหน้าดื้อที่ชอบทำตาอ้อนใช่ไหม”
“อือ ถ้าทำเสียงดุ จะเป็นแบบนั้นแหละ”
“กูยอม” พี่มัดยกมือทั้งสองข้างขึ้น พยักหน้ากับตัวเอง ว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เองก่อนจะบอกให้เดโม่สั่งอาหารกับคนในครัวได้เลย ไม่เสียเงิน
“ลุงกระซิบอะไร”
“บอกว่า ยอมหนูแล้ว”
ไม่รู้ว่าเขายิ้มหน้าบานไปกี่รอบแล้ววันนี้ ตั้งแต่คบกันนาทีก็อ่อนขึ้นมาก จะมีฟีลไอ้ตัวแสบเป็นบางครั้งแต่ส่วนมากจะเป็นเด็กดื้อที่ขี้เขินแต่ไม่ยอมรับว่าเขิน
“คุณชายกินไร ตามใจ”
และเดโม่ชอบฉายาคุณชายที่นาทีตั้งให้มากเลย มันดูพิเศษ
“โอเค งั้นขอเลือกเลยนะ”
“อื้อ”
เดโม่ไม่ได้เลือกเฉพาะของที่ตัวเองชอบหรอก ส่วนมากจะเป็นอาหารง่าย ๆ ที่เราทั้งสองคนกินได้ ที่นี่เป็นร้านเหล้า อาหารส่วนใหญ่จะเป็นกับแกล้มมากกว่า
“อยากกินเบียร์ไหม”
“กินก็ได้ ไม่เยอะนะ พรุ่งนี้เรียน”
“ครับ ๆ”
เบียร์หนึ่งขวดพร้อมกับแก้วสองใบถูกนำมาเสิร์ฟ เขาเทใส่แก้วให้พี่ชายน้อยหน่าที่กำลังเคี้ยวของกินงุบงิบ ตาก็มองนักดนตรีบนเวทีไปด้วย ตั้งแต่เหนือเมฆบอกว่าจะไม่มาร้องเพลงแล้ว ไอ้พี่มัดมันก็ไปหานักร้องมาจากไหนไม่รู้ ดูท่าว่าจะเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเหมือนกัน ซึ่งก็มีแฟนคลับอยู่บ้างเนื่องจากมีเสียงกรี๊ดเล็ก ๆ ตลอด
“พรุ่งนี้ต้องตื่นกี่โมง”
“เดี๋ยวว่าจะขอนอนคอนโดไอ้พี่มัดแทน มันใกล้กว่า หนูจะได้ไม่ต้องตื่นเช้ามาก” นาทีพยักหน้ารับรู้
“แล้วแม่ไม่อยู่คนเดียวเหรอ”
“พี่มัดมันจะไปอยู่เป็นเพื่อน หรืออยากเจอแม่โม่”
“เปล่า...” เม้มปากแน่นส่วนเดโม่เริ่มคิดหนัก หรือว่าจะใช้โอกาสนี้พาอีกคนกลับบ้านไปให้แม่ดูตัวเลยดีกว่าหรือเปล่า ถึงพรุ่งนี้จะตื่นมากกว่าเดิมแต่โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อย ๆ
“งั้นนั่งรออยู่นี่นะ ขอไปคุยกับไอ้พี่มัดแป๊บนึง”
“อื้อ”
“ถ้ามีคนเข้ามาขอเบอร์ ตะโกนเลยนะ”
“ใครมาขอเบอร์ จะไล่เตะให้หมด”
“เก่งจัง ตัวแค่เนี้ย”
“กลับมาเร็ว ๆ ด้วย”
“รู้แล้ว ใครจะอยากปล่อยไว้คนเดียวนาน” คนตัวสูงเดินยิ้มไปที่หลังร้าน คิดว่าจะต้องปรึกษาเรื่องนี้กับไอ้พี่มัดเสียหน่อย เขาเดินเปิดประตูห้องผู้จัดการเข้าไปโดยที่ไม่เคาะประตู ไม่ได้คิดหรอกว่าในห้องนี้มันจะมีอะไร... แต่มันก็มี
“ไอ้โม่! ทำไมมึงไม่เคาะประตูก่อน”
“โทษ ไม่รู้ว่ามีแขก” เขาหัวเราะแหะ ๆ ในขณะที่ไอ้พี่มัดรีบหยิบเสื้อมาคลุมตัวใครสักคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะ ตัวเล็กนิดเดียว แถมเมื่อกี้ก็กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับไอ้พี่ชายเขาเลย “งั้นแสดงว่าคืนนี้มึงจะนอนคอนโดใช่ไหม”
“เออ คืนนี้มึงจะไม่กลับบ้านเหรอ”
“ตอนแรกกะจะขอไปนอนคอนโด เพราะกลัวนาทีเหนื่อย แต่ตอนนี้รู้แล้วว่ากูต้องไปนอนบ้าน”
“ยังไม่ถึงขั้นนั้น”
“เออ งั้นไปก่อนนะ ตามสบายครับคุณพี่ชาย” เดโม่พยายามไม่มองคนคนนั้นและเด็กไอ้พี่มัดก็พยายามหลบสายตาอยู่เหมือน ไอ้พี่มัดก็เดินไปกดหน้าลงกับไหล่ตัวเองใหญ่ ปกป้องเต็มที่
“ฝากล็อคประตูด้วย”
“เออ” จัดการล็อคประตูให้เรียบร้อยก่อนจะออกมาจากห้องนั้นแล้วเดินไปหาอีกคนอย่างรวดเร็ว นาทีพิงตัวเองไปกับเบาะนั่งแทบจะเลื้อยไปกับโซฟา ตาเยิ้มเล่นโทรศัพท์อยู่คนเดียว จนกระทั่งเดโม่เข้าไปนั่งด้วย ไอ้ดื้อเลยค่อย ๆ เขยิบเอาหัวมาพิง
“เป็นอะไรล่ะเรา”
“อยากนอน”
“เมาเหรอ”
“เปล่า ขวดเดียวจะเมาได้ไง”
“คืนนี้ไปนอนที่บ้านโม่นะ คอนโดไอ้พี่มัดไม่ว่างแล้ว” นาทีพยักหน้าเป็นเด็กน้อยเลย เดโม่เลยตัดสินใจพาอีกคนกลับเลยตั้งแต่ตอนนี้ รีบนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก “กลับกันเถอะ”
“อื้อ”
นาทีมองข้างนอกรถก่อนจะหันไปมองคนข้าง ๆ สักพัก ตอนเดโม่ไปหาลุง เขานึกคึกอะไรไม่รู้เลยจัดการกินเบียร์ให้หมดไปทั้งขวด ตอนนี้เลยรู้สึกเมานิดหน่อยแต่ไม่มากเท่าไหร่ แต่อาการง่วงนั้นเป็นของจริง อาจจะเป็นเพราะวันนี้เดินทางแทบจะทั้งวัน ไหนตอนนี้จะต้องขับรถกลับไปที่บ้านของเดโม่อีก และคงต้องใช้เวลาสักพักเพราะรถดันติดอีก
พอหลุดออกจากรถติด ความเร็วของรถคงที่ นาทีหันมามองเวลาที่โทรศัพท์อีกรอบ เขาหลับตาลง สะลึมสะลือมองข้างหน้าไม่ค่อยชัด รู้ตัวอีกทีคือโดนสะกิดที่ไหล่ เขาลืมตาขึ้นมามองไปรอบ ๆ ก่อนจะรีบตั้งสติและลงจากรถ
บ้านของเดโม่หลังใหญ่จริง ๆ ด้วย เป็นคุณชายอย่างที่คิดนั่นแหละ
“หนูไม่ต้องเอากระเป๋าลงมาก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็กลับแล้ว” เขาพยักหน้าเดินเตาะแตะตามอีกคนเข้าไปในบ้านที่ตอนนี้มีแค่ไฟหน้าบ้านเปิดอยู่ เขาไม่ชอบบ้านกว้าง ๆ แบบนี้ มันรู้สึกเหมือนว่าผีจะออกมาจากตรงไหนก็ได้ ระแวงไปหมด
“คุณเดโม่กลับมาแล้วเหรอคะ”
“ครับป้า ตอนนี้แม่อยู่ไหนครับ”
“คุณหญิงออกไปข้างนอกตั้งแต่เย็นแล้วค่ะ น่าจะออกไปหาเพื่อน แล้วนี่พาใครมาคะเนี่ย น่ารักจัง” เดโม่ขำในลำคอ ค่อย ๆ พานาทีออกมาโชว์ตัวกับป้าแม่บ้าน
“เราคบกันอยู่ครับ”
“ว้ายตายแล้ว! ถ้าคุณหญิงรู้กรี๊ดบ้านแตกแน่เลยค่ะ”
“ไว้ค่อยบอกพรุ่งนี้เช้านะครับ คืนนี้แม่คงกลับดึก ถ้าอย่างนั้นโม่ขอตัวก่อนนะ”
“ค่ะ อยากได้อะไรเรียกป้าได้เลยนะคะ”
“คืนนี้คงไม่มีแล้ว ป้าไปพักเถอะครับ” นาทีมองป้าแม่บ้านที่พยักหน้าแล้วเดินออกไปอีกทาง ไอ้ดื้อมองไอ้สูงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่เท้าจรดหัว เขาไม่คิดว่าที่บ้านเดโม่จะมีแม่บ้านด้วย มันเกินไปแล้วนะ “ทำไมหนูมองแบบนั้น”
“รวยขนาดไหนเนี่ย”
“โม่ไม่ได้รวย พ่อแม่อะรวย เลิกอึ้งได้แล้ว” เดโม่ขำ ส่วนนาทีที่ยังอึ้งไม่หายถูกพาขึ้นบันไดไปข้างบนบ้านหลังใหญ่ ภายในห้องนอนของลูกเจ้าของบ้านถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีอะไรแต่ที่มุมห้องมีกีตาร์โปร่งกับพวกเกมเพลย์ตั้งอยู่ “เดี๋ยวให้ยืมเสื้อผ้า หนูไปอาบน้ำก่อนเลยนะ”
ตอบอือในลำคอพร้อมกับใช้สายตาสำรวจภายในห้องอย่างเงียบ ๆ สักพักผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้า แปรงสีฟันอันใหม่ก็ถูกยัดใส่มือ ถูกดันไหล่ให้ออกไปข้างนอกห้อง สุดทางเดินบ้านเป็นห้องน้ำ นาทีเม้มปากแน่น หัวใจเขาเต้นดังก้องเมื่อเห็นว่าเดโม่กำลังจะเดินกลับห้องตัวเอง
“เดโม่ จะไปไหนอ่ะ!”
“กลับห้อง มีอะไรหรือเปล่า”
“อยู่เฝ้าได้ไหม”
“ห๊ะ”
“อยู่เป็นเพื่อนอาบน้ำก่อน”
“หมายถึงอาบน้ำด้วยกันเหรอ”
“ไม่ใช่! ยืนอยู่ตรงนี้ก่อน” เดินไปจูงมืออีกคนมายืนอยู่หน้าห้องน้ำ เดโม่ขำจนไหล่สั่น ส่วนนาทีกำลังจริงจังเลยชกไหล่กว้างนั่นไปหนึ่งที “ไม่ตลก”
“กลัวขนาดนี้เลยเหรอ”
“จะอาบน้ำแล้ว ห้ามไปไหน ห้ามแอบดูด้วย”
“เข้าใจแล้วครับ”
หลังจากที่ประตูห้องน้ำถูกปิด นาทีก็รีบถอดเสื้อผ้าอาบน้ำอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าวิ่งผ่านน้ำก่อนจะรีบสวมเสื้อยืดตัวใหญ่แขนสั้นกับกางเกงขายาวที่ดูเหมือนกางเกงเลแต่มียางยืด ส่วนเสื้อผ้าที่ใส่แล้วก็รีบพับซ่อนกางเกงชั้นในให้เรียบร้อย รีบเดินไปเปิดประตูห้อง เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเพราะเดโม่ก็ยังคงยืนอยู่หน้าห้อง
“อาบเร็วไปนะ สะอาดไหมเนี่ย”
“สะอาดสุด ๆ แล้ว”
“โอเค งั้นเดินกลับห้องด้วยกัน โม่จะได้มาอาบน้ำบ้าง” นาทีพยักหน้าเดินตามเดโม่เข้าไปในห้องนอน เขากลัวจริง ๆ นะ มันแปลกที่ไปหมดเลย
“เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน”
“รออยู่นี่ก็ได้ ปลอดภัยจริง ๆ ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่เอา ขอไปด้วยนะ”
เดโม่ถอนหายใจพยักหน้ายอมให้เขาไปเฝ้าที่หน้าห้องน้ำ นาทีมองไปรอบ ๆ บริเวณ บ้านเดโม่หลังใหญ่ แถมคนยังอยู่น้อย ข้างบ้านยังมีพื้นที่ว่างเอาไว้ปลูกต้นไม้ทำให้บรรยากาศรอบ ๆ มันเย็นไปหมด
“เดโม่ อาบน้ำเสร็จยัง”
“เสร็จแล้ว แป๊บนึง”
“อื้อ”
หลังจากนั้นไม่นานเดโม่ก็เดินออกมาพร้อมกับกลิ่นหอมฟุ้งของครีมอาบน้ำ นาทีรีบเดินไปจับมือของอีกคนเอาไว้ ส่วนเดโม่ก็เอาแต่ขำแต่เรื่องนี้นาทีจริงจัง
“ไปนอนกัน”
“เข้าใจแล้ว”
พอถึงห้องนอนอีกครั้ง ทั้งสองคนก็พากันไปที่เตียง นาทีรีบมุดตัวลงไปในผ้าห่ม ส่วนเดโม่เดินไปปิดไฟจนตอนนี้เหลือแค่โคมไฟที่หัวเตียงที่ยังสว่าง คนตัวสูงนั่งลงปลายเตียงมองตาแป๋ว ๆ ที่โผล่ผ้าห่มมามอง ด้วยความที่อยากแกล้งเลยค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ แต่เดโม่ก็ดันมาแพ้ภัยตัวเองเพราะนาทีค่อย ๆ โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม ริมฝีปากของเราแตะกันเบา ๆ หลังจากนั้นจึงผละออกมาอย่างอ้อยอิ่งโดยที่ไม่ได้รุกล้ำอะไรเลยแต่...
“จูบกันไหม”
“อีกแล้วนะ”
“...”
“หนึ่งครั้ง โอเคไหม”
นาทีพยักหน้า ส่วนคนถามก็ค่อย ๆ เอาตัวเองเข้าไปในผ้าห่ม จัดการให้ตัวเองไปอยู่ที่ระหว่างขาของอีกคนก่อนจะค่อย ๆ จรดริมฝีปากไปที่ปลายคางเป็นที่แรกตามด้วยปลายจมูกแล้วมาจรดที่ริมฝีปาก
ไอ้ดื้อเมา เดโม่รู้ แต่นิดหน่อยคงไม่เป็นไร
เราจูบกันลึกซึ้งเหมือนทุกครั้ง แต่มันหวานกว่าครั้งไหน ๆ เราทั้งคู่ถูกมอมเมากันและกัน และมันยากที่จะหยุดอยู่แค่จูบ ผ้าห่มที่คลุมตัวเราทั้งคู่ในตอนแรกถูกสะบัดออกไป ลำคอขาวถูกจูบไปทั่ว ค่อย ๆ ไล้จมูกไปจนถึงกระดูกไหปล้าร้า จูบหัวไหล่ผ่านเสื้อยืด แผ่นอก เรื่อยลงไปจนถึงสะดือก่อนจะมุดหน้าไปในเสื้อช้า ๆ
“เดโม่...” เสียงอีกคนผะแผ่ว มันยิ่งเพิ่มอะไรบางอย่างในตัวเองแต่เดโม่สัญญาว่ามันจะจบแค่นี้จริง ๆ เขาแค่ชอบที่จะทำแบบนี้กับนาทีเพราะจะได้ยินเสียงน่ารัก ๆ ตอนที่เขากำลังใช้ลิ้นกับตรงนั้น
“...”
“อื้อ...”
ยอดอกทั้งสองข้างตกเป็นของนายข้ามฟ้ารวมถึงพื้นที่นุ่มนิ่มทั้งตัวของนาทีด้วย เดโม่ออกจากเสื้อมาพร้อมกับผมยุ่ง กดจมูกกับริมฝีปากไปที่ลำคอ ปลายคาง แก้ม ปลายจมูก และที่สุดท้ายคือหน้าผาก...
“ชอบชวนจูบจังเลย”
“...”
“ทีหลังจะปล้ำแล้ว ความอดทนของโม่มีขีดจำกัดเหมือนกันนะ รู้ไหมครับ” จรดริมฝีปากไปที่มุมปากเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ล้มตัวนอนลงข้าง ๆ ปิดเสื้อห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย ส่วนคนโดนจูบเหมือนจะสติหลุดไปแล้วได้แต่นอนหน้ามึนตาแป๋วมองมาทางนี้ “นอนได้แล้ว”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว เพื่อนล้อนะ ไม่ชอบให้เพื่อนล้อไม่ใช่เหรอ”
“เดโม่...”
“หืม” ตอบในลำคอก่อนจะที่ทุกอย่างหยุดนิ่งไป ไอ้ดื้อค่อย ๆ เขยิบใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ มุมปากของเดโม่กำลังถูกจูบ
“รางวัลของคุณชาย”
“...”
“ฝันดีนะข้ามฟ้า”
✰
#นาทีที่ข้ามฟ้า
บอกคำผิดได้เลยนะคะ
เราเบลอจริง ๆ
ช่วงนี้งานประจำเยอะมากด้วยค่ะ
;-;
อย่าลืมเม้นและติดแท็กให้กำลังใจเค้าด้วยน้า
ขอบคุณมากค่า
#นาทีที่ข้ามฟ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อะโห เดโม่~~~~~~ นุ้ไม่ไหว ใจบางไปหมด
โอ้ยยยยย เขินไปหมด ตัวดื้ออ้อนที่สุดเลย เดโม่ก็แสนดีเหลือเกิน