บทเพลงแห่งความอาลัย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

  เพียงหนึ่งบทเพลงซึ่งขับขาน

 เพียงหนึ่งดวงวิญญานซึ่งสดับ

 เพียงสายลมช่วยหิ้วหอบผ่านกาลเวลาไป

           เพียงเท่านั้นแล.........                                     

เนื้อเรื่อง

                              บทเพลงแห่งความอาลัย

 

       ยามนี้ ยามค่ำคืน  

 

           หากยังไม่ดึกมากนัก

 

           สายลมเย็นพัดอู้กระทบกายให้ไหวสะท้าน   

 

           หอบเอากลิ่นอันจรุงของพฤกษานานา พันธ์มาให้รู้สึกสดชื่น

 

           เสียง จักจั่น เรไรขับกล่อมระงมสอดแทรกมาจากความมืดมิด

 

           เงาตะคุ่มของกิ่งก้านตะขบ ไหวเอนอยู่เบื้องหน้า

 

           เหงนมองบนนภากาศฟากฟ้า ช่างงดงามด้วยหมู่ดวงดาวที่

แต้มประดับอยู่อย่างระยิบระยับ

 

           สายตาจับจ้อง ค้นหา ดวงดาวสีส้มที่ตนรู้สึกผูกพัน

 

           แต่มันก็ปรากฏ ขึ้นมากมายดูคล้ายคลึงกัน

 

           จึงไม่แน่ใจ ว่า เป็นดวงไหนกันแน่

 

            ก้าวเดินออกไปอย่างเชื่องช้า

 

            ใต้ฝ่าเท้า คือผืนหญ้าซึ่งให้สัมผัสนุ่ม เสียง ยวบยาบ เมื่อ

ก้าวกระทบลงไป ช่างแผ่วเบาจนแทบจะจางหายไปกับสายลมที่พัด

มาเป็น ระยะๆ

 

             หัวใจเริ่มสั่นสะท้าน

 

             เมื่อเบื้องหน้าได้ปรากฏ เงา ตะคุ่มของบางอย่าง

 

             แต่ก็ยังคงเยื้องย่างต่อไปเช่นเดิม

 

             มันค่อยๆปรากฏชัดขึ้นสู่สายตา

 

             ความอาลัยอาวรณ์แผ่ซ่านขึ้นแทนอารมณ์ทั้งปวงในสำนึก

 

             หลับตาข่มน้ำตาซึ่งกำลังจะเอ่อท้นออกมา

          

             คุกเข่าลงเบื้องหน้าสู้ผืนหญ้าอันเย็นชื้น

 

            และไม่อาจที่จะสะกัดกั้นมันไว้ได้อีกต่อไป น้ำตาจึงเอ่อ

ล้นออกมาจากดวงตาอับบอบช่ำและร้าวราน

 

           ตั้งจิตมั่นเพื่อระลึกถึงผู้เป็นที่รักซึ่งจากไป

 

           บัดนี้ ร่างเธอนอนอยู่อย่างสงบภายในนั้น ร่วมกับร่างอันไร้

วิญญานอื่นๆ

 

           ณ โกดังเก็บศพสูงทะมึนและเยือกเย็นเบื้องหน้า

 

           โอ้ เธอไม่สามารถเรียกร้องสิ่งใดๆได้ แม้ภายในนั้นช่าง

แสนคับแคบนัก

 

           เธอคงสุดแสนวังเวงและเงียบเหงา

 

           แต่ ในค่ำคืนนี้ที่รักมิต้องกังวล

 

           ในค่ำคืนอันหอมหวาน ที่พรั่งพรูด้วยหมูดาราระยิบระยับ นี้

 

           เขาจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ

 

           เพื่อขับกล่อมบทเพลงด้วยท่วงทำนองแห่งความห่วงใย

 

           ให้เธอหายเหงา

 

           เขาคงจะสมหวังหากรู้ว่าเจ้าอสรพิษร้าย ที่ขดลำตัวดำมะเมื่อ

มอยู่ในผืนหญ้ารกชื้นใต้ฝ่าเท้านั้น

 

           จะช่วยปลดปล่อยเขาให้พ้นจากกำแพงแห่งมิติที่กั้น

ขวางระหว่างเขาและเธออยู่

 

           อีกไม่นาน.......

 

           ร่างอันสงบนิ่งของเขาก็จะนอนเหยียดอยู่เคียงข้างร่างของ

เธอตลอดไปชั่ว นิรันดร

 

           แล้วบทเพลงนี้..............

 

           ก็จะถูกขับกล่อมขึ้นมาทุกครา

 

           เมื่อ.......

 

           ความอาลัยอาวรณ์ได้หยั่งรากลึกลงสู่จิตใจ ในบางห้วงเวลา......

         
          ในบางห้วงความเข้าใจ.....................

 

          ตราบจนสิ้นอสงไขย และกาลเวลา..................