คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่4 บุกวัดเส้าหลิน(ปรับเปลี่ยนย่อหน้าสองเล็กน้อย)
่วเวลาลาืนวัเส้าหลินเิไฟไหม้ เหุาร์ุเือั่เปลวไฟ
หอเ็บัมภีร์มีหลวีนรารูปหนึ่ำลัปะมือับายหนุ่มใสุ่สีเทามีรอยาวิ่น แววาอันมุ่มันที่ะ้อฝ่าไป้าใน
ริบหรี่เหลือเิน เหมือนรอเพียแ่เวลาผ่านไปผลแพ้นะะัสินั่วพริบา
หยาเทียนหลฟาฝ่ามือ้ายใส่หน้าออหลวีนยาโว ใ้ออ้วยท่า สะบัเล็บร่าวิา
มือวาั้ท่าันียี้บุปผา หลวีนยาโวใ้ออ้วยท่า ฝ่ามือภูผา เสียฝ่ามือระทบันั ผัวะ
่อนที่ันียี้บุปผาอหยาเทียนหละประิัวหลวีนยาโวอีเพียไม่ี่นิ้วเท่านั้น วามพิสารึบัเิ
ันีถูสัไว้้วยเสียหัวเราะที่แว่วออมาแ่ระหว่าาร่อสู้ไหนเลยเสียะเสียสมาธิไ้ เท่าับห้วเวลานั้นสิ่ที่รออยู่ือ
วามาย!
ผัวะ! หลวีนยาโวทะยานเ้าประิัว้วยวามเร็วฟาฝ่ามือใส่หน้าออหยาเทียนหล
‘บแล้วสินะ ภารินี้ยาเินไปสำหรับเรา’
ทันทีที่หยาเทียนหลนั่รถม้าโยสารมาลอที่หน้าอารามวัเส้าหลิน แวบแรที่เห็นือ
ัวอารามสีแสาม มีหลวพี่สอนยืน้อนรับอยู่้าหน้าวั
‘เวรรรม….ฝ่าเ้าไปเป็นไปไม่ไ้แล้ว แ่ยามเฝ้าหน้าประูหน้า็ุนานี้’
“อามิาพุธ!...ประสหาะเ้ามายัในวัเพื่อทสอบวามสามารถและศึษาพระธรรมอเิ้านใน”
หลวีนหนุ่มรูปล่าำยำหน้าาล้ายโรแ่สวมีวรสีเหลือส แววาอันมุ่มั่นที่ฝัใฝ่ในพระธรรม
‘หน้าาไม่ให้เลย…สสัยระหายพระธรรม ็ีโลนี้ะไ้มีนีๆเยอะว่าแ่ นหรือNPCวะ’ ิบ็ย่าเท้าเ้าไปใน
อารามวั แวบแรที่พบเห็นทำให้าแทบถลนหลุออาใบหน้า หลวีนพันว่ารูปำลัฝึ้อมวรยุทธ์อยู่
โยมีหลวีนหนุ่มห้าหนเป็นผู้นำอยี้แนะ้อบพร่อ รอบๆอารามภายในวัประับประา้วย้นไม้เรียรายิๆ
มีสระบัวเล็ๆอยู่สอสามแห่ หลวีนราหลายรูปำลัยืนวาลานวัที่เ็มไป้วยยะและใบไม้
‘เหมือนหลุเ้าไปในหนัีนเลยวะ…าระฝ่าเ้าไปโยมีารป้อันหนาแน่นแบบนี้และหลวีนที่มันเฝ้าเ่ไม่น้อย’
‘ใ่เรา้อวาแผน่อน ่อนอื่นเรา้อรู้ที่ั้อหอัมภีร์่อน ุนวูล่าวไว้ รู้เารู้เรารบร้อยรั้นะร้อยรั้
แ่อย่าเรารู้เพียหนึ่รั้นะสิบรั้ วะฮ่าๆ’ ิบ็เินเ้าไปถามหลวีนราที่ำลัวาลานวัอยู่
“เอ่อ!...หลวารับ หอัมภีร์ไปทาไหนรับ พอีผมเพิ่มาใหม่น่ะรับไม่่อยะทราบวามสัเท่าไร”
หลวีนราเยหน้าึ้นมามอแววาเปล่ประายไป้วยแสแห่ธรรม
‘โอ้ว!...อีแล้วแสแห่พระธรรม’
“ประสเินไปรหลัโรฝึยุทธ์ หลัานั้นเลี้ยววาและรไป ว่าแ่ทำไมถึอยาไป
หอัมภีร์ละ ปิผู้เล่นส่วนมาไม่่อยสนใันหรอ ิันว่าในนั้นมีแ่หนัสือพระธรรมำสอน” หลวีนรา
ถาม้วยวามสสัยทำเอาหยาเทียนหลััวีะัไปทีนึ ่อนหันมาีหน้านี ยิ้มอบ
“พอีผมฝัใฝ่ในพระธรรมรับ แม้ัวอยู่ไลแ่ใอยู่วัเส้าหลิน ผมอยารู้ถึรสพระธรรมำสอน
มีนแนะนำว่า้อมาวัเส้าหลิน นีๆอย่าผมมีรึ ะเสียเที่ยว็เลยอมาลิ้มรสพระธรรมสัรา”
หยาเทียนหลมัน็แหลสโม้สะบั ไม่แร์หน้าอินทร์หน้าพรหม ถือิ แหลไว้่อนพ่อสอนโม้
“ฮ่าๆ…..อามาไม่เอผู้เล่นอย่าประสมานาน น้อยนนัที่ะฝัใฝ่ในพระธรรมส่วนมามา
หน้าอามายัไม่อยาะมอ ส่วนมาะมาแ่ฝึวิทยายุทธ์ อามาบอไว้่อนอามาเป็นพระริๆ
ที่ทาเมไ้นิมน์เ้ามาประำารภายในวั” หลวีนราอบ้วยสีหน้ายิ้มแย้มปิิยินี
‘โอ้เวรละไ โหพระริๆเ้าไป ายไปะนรไหมเนี้ยู บับ สสัย้อไปทำบุเยอะๆละ
่วนี้ทำอะไร็ไม่ีไปหม’
“อามาวามริ็ไม่อยาพูสัเท่าไร ที่หอัมภีร์นั้นามริเราแ่ประาศไปว่า
เป็นที่เ็บพระธรรมำสอน เพราะไม่้อารให้มีแ่เรื่อวุ่นๆ ไม่เ่นนั้นเส้าหลินอาะลุเป็นไฟ ้นเหุมาา
อามาะไม่สบายใแม้ะเป็นภายในเม็าม” ล่าวบหลวีนราเลยเทศน์เรื่อพระธรรมุให่
ให้หยาเทียนหลฟั ใไม่อยาะฟัหรอเพราะ่วแถมเทศน์เสียยืยาวินเวลาไปะนาน
แ่พอหลวีนเอ่ยถึภายในหอัมภีร์มีบันทึระบี่เอี้ยนหล เป็นวิาระบี่ส่วนหนึ่อฝ่ายมาร และมี
วิาัมภีร์เ้าเอี้ยินเ็ อนแร็ไม่รู้หรอวิาอะไรื่อแปลีึถามหลวีน หลวีนแเลยสาธยายมาหม
“เ้าเอี้ยินเ็ เป็นวิาที่ฮุ่ยเอผู้เยเป็นศิษย์อปรมาารย์ั๊ม้อ ไ้รับารถ่ายทอ่อาปรมาารย์ั๊ม้อมา
ฮุ่ยเอเยมาอราบเป็นศิษย์ปรมาารย์ั๊ม้อหลายรั้หลายราท่าน็ยัไม่ยอมรับเป็นศิษย์ นระทั่รั้สุท้าย
ฮุ่ยเอั้น้นะมาราบปรมาารย์ั๊ม้ออเป็นศิษย์อีรั้ แ่ถูโรป่าทำร้ายิทรัพย์นแนา แ่้วยวาม
ไม่ย่อท้อไ้แสถึวามเ็เี่ยวนปรมาารย์ั๊ม้อรับท่านเป็นศิษย์ในที่สุ “หลวีนหยุพัหายใั่วรู่
่อนะล่าว่ออีรา “วิาเ้าเอี้ยินเ็เป็นวิาที่ว่าันว่า เป็นวิาสายร้อนผู้ที่ฝึวิาสำเร็
ะมีำลัภายในลึล้ำสูส่ สร้าเสริมำลัภายในทำให้ร่าายแ็แร”
“แล้วระบี่เอี้ยนหลล่ะรับไ้ือ ประวัิวามเป็นมามันเป็นอย่าไร” หยาเทียนหลถาม้วยวามสสัย
หลวีนราไอออมารั้นึ่อนะล่าวอีรั้ “ระบี่เอี้ยน ือวิาฝ่ายมาร เป็นวิาที่โหเหี้ยม อำมหิ
ผู้ที่ะฝึมันไ้ะ้อื่มเลือนทุวัน สัหารนสัเวยระบี่วันละสอศพ ไม่เ่นนั้นระบี่ะ่าน
อามาทราบเท่านี้แหละประส”
‘วิาไรอมันวะโริแท้หนอ ินเลือนละ้อ่านวันละสอศพ มันมารริๆ’
“อบุไ้ือที่่วยี้แนะ ผู้น้อยอัวลา” หยาเทียนหลารวะล่ำลาหลวีนามาริ่ไปยัหอเ็บ
ัมภีร์ ระหว่าเิน็วาแผนที่ะเ้าไปิัมภีร์
‘ฝ่าไม่ไ้็เผาแม้ ่ายๆเราไม่ไ้็ให้วอวายทั้วั ฮ่าๆ’ วามิั่วร้ายบัเิัแออไปหาฝืนมาและอ
ื้อไม้ื่อาผู้เล่นภายในวั
“อุปร์รบเรียบร้อยฮ่าๆ รอแ่เวลาที่ะลมือ ะเลวทั้ทีอเลวให้มันสุๆไม่บันยะบันยั”
เวลาผ่านไปถึยามรารี แสันทร์สีนวลเปล่แสสาว เ๋อารามระทบแสันทร์่าสวยส่า
แ่ว่าืนนี้ ะไม่เหลือให้ผู้เล่นไ้รับมอีแล้ว เมื่อไอัวแสบหยาเทียนหล ทำาร่อฝืนไว้รอบๆวั
“เอาล่ะลา่อนนะหลวีนทั้หลาย ออภัย ที่นี้้วย” ่อนะโยนท่อนไม้ิไฟเ้าไปในท่อนฟืน
เื้อเพลิั้นีทำให้เิเปลวไฟที่ร้อนแร มันร้อนแรนลุลามไปทั่ววั เสียประาศไฟไหม้ร้อลั่น
“เวรเอ้ย!...ลืมิถ้าเผาวัหลวีนมัน้อแห่มารวมัว แ่ไม่เป็นไรวะเ้าอีทา็ไ้
นลาแบบเราทำอะไรมัน้อเพอเฟ์อยู่แล้ว” เมื่อิเอเออเอบ ็วิ่ไปทาหอเ็บัมภีร์
อาศัยารุลมุนและวามมื นไปถึหอำภีรืไ้ หยาเทียนหละเียะายปีึ้น้าในหออย่าลุรี้ลุรน
“ประส เวลานี้ไฟำลัไหม้อให้ประสออไป่วยับไฟ้านอเถิ ไม่วรปีนป่ายึ้นมา
ในหอเ็บัมภีร์ เวลานี้มิสมวร” หลวีนรารูปหนึ่เินออมา
หยาเทียนหลทำหน้าสสัยั่วรู็นึออ ึล่าวถาม “ท่านือ หลวีนยาโว?”
หลวีนพยัหน้าอบว่าใ่แล้ว หยาเทียนหลสีหน้าลัเลเล็น้อย่อนะล่าวว่า
“เ่นนั้นอล่วเิน!...”
ความคิดเห็น