คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่10 เมนูพิศดารเฮียโหงว
“เฮ้อ!...ูท่าฝนหน้าะหนั หยาะพัเมือ้านหน้าไหม แล้วเ่ารถ่อไป”เียวยี่เยหน้า
มอสภาพอาาศท้อฟ้าแล้วถอนหายใ ารที่ฝนเวลาโยสารรถม้าเป็นอะไรที่ไม่่อยสะวนั
“พั้าหน้าเลยละัน ไ้เ้าเมือพัผ่อนและหาื้ออัุนไว้” หยาเทียนหลวาแผนร่าวๆว่า
ะหาวิธีปรับระับลมปราเนื่อาาร่อสู้ยามเ้าทำให้แสเห็นว่า ระับลมปรามีวามสำัับารำรีวิ
ภายในูเฟยหลิเ่นัน และมีเียวยี่อยี้แนะอาะมีเล็ลับีๆในารเพิ่มระับ็เป็นไ้
“เียวยี่ าระเพิ่มลมปราให้สูๆทำอย่าไรบ้าโยเป็นวิธีลัและวิธีที่เร็วๆ” หยาเทียนหลเรียเียวยี่
แ่าาอนแรหลัาทั้สอสนทนาถูอัน ็เิวามไว้เนื้อเื่อในเรียันเป็นปิ
“หาะเพิ่มระับลมปราไวๆ ผมว่าาร่าันิประสบาร์เป็นวิธีที่ีที่สุ เป็นวิธีลัที่นส่วนมา
นิยมใ้ันอี้วย แ่ถ้าเราไม่อยาทำให้ใรเือร้อน็ไปทำพวภาริบาภาริะให้่าประสบาร์ ถ้าทำสำเร็
อาไ้ำราผลิอุปร์มา้วย็ไ้” หยาเทียนหลพยัหน้ารับำ รุ่นิว่าะทำอย่าไรับระับลมปรา
เาถอนหายใเปิู่าสถานะอนโยารเรียหน้า่าระบบอย่า้าๆ
สถานะัวละร
ผู้เล่น หยาเทียนหล
ายา : ไม่มี
ปรา: ภูับะวันไร้สิ้นสุระับ1
สำนั: ไม่มี
โลหิ: 600 ำลัภายใน:5120
พลัโมี:75(สถานะสูสุ1999) พลัป้อัน:1075(สถานะสูสุ1999) (สถานะพิเศษ:ปัป้อุาย1)
วามแม่นยำ:100(สถานะสูสุ1999) พลัแห่โ:0(สูสุ100)
พลัแห่พิษ:10(สถานะไม่ำัึ้นอยู่ับผู้ใ้)
วามี:0
วามั่ว:10
แวบแรที่เปิหน้า่าออมา็สสัยทำไมึิ่าวามั่วแ่พอนึถึเรื่อเผาวัเส้าหลินทำเาถึบาอ้อ
สถานะะมีเปลี่ยน็แ่โลหิับพลัป้อันและสถานะพิษเพิ่มเิมเ้ามา แ่เา็ไมรู้ว่ามันไว้ทำอะไร
‘หน้าเบื่อั เมื่อไระถึเมือนั่น้นะเป็นะริวแล้วทำไมรถม้ามัน้าแบบนี้ ไม่ถึเมือสัที’ หยาเทียนหลิแล้วหน่าย
เานั่รถม้ามาสอวันะไ้ แถมยัพบเอโรปล้นม้าปริศนาอีโยไม่รู้ะามมาเือเาเมื่อไร
ทั้สอสนทนาพลาแ้เบื่อ ทันทีที่รถม้าถึเมือเียวยี่ัแนำทาหยาเทียนหลไปยัโรเี้ยมป้ายให่ๆ
เียนว่า เฮียโหวพิสาร เมนูั้านานเ็ ในร้านมีผู้เล่นนั่ันมาพอสมวร เสี่ยวเอ้อเินมาถามว่ามาี่น
เียวยี่บอสอนและเลือนั่ลที่ลาร้านอาหาร เสี่ยวเอ้อัแส่ระาษเ่าๆที่เป็นรายื่อเมนูให้แวบแรที่เห็น
ทำเาพะอืพะอมอยาะอ้วมันออมาแ่้วยลัวเสียหน้าเลยพยายามเ็บไว้
เมนูอาหารเฮียโหว (หน้าที่1)
แหมีผัเผ็เ็อุ้ีน
สมอลิยัไส้ไ่
อสุิโุ๋นพริไทย
ปลาไท๋หยาราโลหิหมี
ลำไส้เ็ทะลวทวาร
หมูป่าอบสมุนไพร
แมลสาบรอบทอพริไทยำ
แ่หน้าแร็วนลื่นไส้ หน้าที่สอไม่้อมาวามหยาเทียนหลไม่ล้าเปิเ้าไปเานั่หน้าีในทันทีนึสภาพน้อ
มาินอาหารพิศารพวนี้ เียวยี่เห็นหน้าหยาเทียนหล็หัวเราะออมาอย่าเบาๆ หันหน้าไปสั่เมนูทันใ
“อหมูป่าอบสมุนไพรานหนึ่ ับสมอลิยัไส้ไ่ ้าวสวยสอาน สุราธรรมาหนึ่ไห น้ำแ็เปล่าสอ
แ้ว เอ้อ เอาหมั่นโถวะาบมาสอลู้วยนะ อย่าลืม!” เียวยี่ัแบอื่อรายารอาหารออไปและหันลับมานั่หน้า
ยิ้มๆ มอไปที่หาเทียนหล โยทีประโยสุท้ายนั้นล่าวอย่าเบา
‘ไอนี้มันโริปล่าววะ ินไปไ้ไสมอลิยัใส้ไ่ ยี้!...แหวะ ะมีแ่หมูป่าอบสมุนไพรที่พอูไ้’ ไ้แ่ิไม่นานเสี่ยวเอ้อ
นำานอาหารมาเสริฟ์ ทันทีที่เปิฝาออ นี้ือ สมอลิยัใส่ไ่ ใ่! มันือสมอเละๆที่ล้ายยัสุๆิบ ประับประา
้วยเลือสีแาน ประับประาไป้วยสมุนไพรหลายนิแ่ไม่ทำให้สภาพมันูหน้าินเลยสันิเียว
ทันใที่านที่สอเปิออ มันือเนื้อหมูป่าสีำล้ำอบ้วยสมุนไพร ราน้ำอสเ้าเี้ยวอ่อนๆที่พอูไ้หยา
เทียนหลหน้าีเผือ เมื่อเี่ยวยี่ีบสมอลิิ้นเบอเร่อมาวายัานเา และหยิบหมั่นโถวาบหนึ่ลูยับนมือเา
พร้อมรินสุราลบนอ่อนะเาปาและหัวเราะออมา ะเียบในมือหาเทียนหลำลัสั่น มือเาเริ่มประหวันลนลาน
เมื่อใ้ะเียบีบิสมอลิ็ทำมันอยู่หลายรอบ เียวยี่เห็น็อมยิ้มที่มุมปา่อนะีบสมอลิเล็ๆเ้าปา
‘บับ!..ลมันะใหู้ินอพวนี้ให้ไ้เลยหรือไวะ ทำไมใร้ายแบบนี้ ’้วยวามนใึ้อาบสมอลิ
เ้าปาิน แวบแรที่สมอลิเ้าปารสาิเลิศรสระายออมา รสาิอเลือสๆมีลิ่นาวับสมอลิเละๆที่ระทบ
ับฟันเาภายในปา มีรสาิหวานๆเ็มๆแปลพิสาร ให้ายหยาเทียนหลอยาะอาเียนออมาทันวันแ่เร
เสียหน้าไ้แ่นั่เี้ยวเ้าปา ละสุราเอ่ยปาบอว่าอาหารี
เียวยี่เมื่อพบสหายอบอาหารแนวเียวัน ็ยิ้มไม่หุบเรียเสีย่วเอ้อ ออมาัแสั่อาหารทันที
“อหนัาผัเปรี้ยวหวาน ับแมลสาบทอพริไทยำ และสุรามาอีหนึ่ไห” ่อนะหันมาีบสมอลิินและ
หันมายิ้มให้ับหยาเทียนหล ทำเอานลุู่ไ้แ่ีบเนื้อหมูป่าเ้าปาแ้เินละสุราำ หาทาวนุยเปลี่ยนบรรยาาศ
“เียวยี่….เอ่อ เสร็นี้แล้วะไปไหน่อหรอะไปหาเ่าโรเี้ยมนอนเลยหรือปล่าว”หยาเทียนหลพยายามยิ
ำถามใส่ เียวยี่สุราเ้าปา ยิ้มเล็น้อย “ทันทีที่ินันเสร็ ะพาไปรู้ัสหายนหนึ่เามีรสนิยม้านอาหาร
แบบพวเราเหมือนัน สนทนาปราศรัยี มีประสบาร์ว่าผมเยอะผมิ่อเาไว้แล้วเียวเราะพาหยาเ็บประสบาร์
้วยัน” พลันีบสมอลิเ้าปาเี้ยวุ้ยๆ หยาเทียนหลนลุู่
‘สวรร์!...มันิว่าเรามีรสนิยม้านอาหารเหมือนมัน’ (ToT) หยาเทียนหลไ้แ่ร่ำไห้ในใเอื้อมมือไปหยิบ
หมั่นโถวมาลูหนึ่ าบเ้าปาพบว่ารสาิฝาๆแปลๆ
“เอ๋! ทำไมหมั่นโถวลูนี้รสาิแปลๆฝาๆ นี้หมันโถวอะไรหรือเียวยี่” เียวยี่อบลับ้วยสีหน้ายิ้มว่ามันือ
หมั่นโถวไส้ะาบ ที่ผัมาอย่าีรสาิละมุนละไม เป็นบรราอาหารที่เาอบสุ
‘มันเอาส่วนไหนอมันิวะ ว่านี้ือสุยออาหาร โอ้ยีวิสวรร์่าไม่เห็นใ’ หยาเทียนหลไ้แ่โทษสวรร์ในใ
ัฟันเี้ยวนหมปา อนไหนที่เียวยี่ยอสุราเา็ะีเนื้อหมั่นโถวทิ้ลใ้โ๊ะอย่าแนบเนียน
หลัาินันเสร็สรรพเียวยี่อาสาออ่าอาหารให้ พร้อมล่าวอย่ายินีว่า ไ้ินอาหารับสหายรู้ใ ไม่มีอะไร
ีเท่านี้แล้ว ทำเอาหยาเทียนหลไม่ิะินอาหารโรเี้ยมเียวับเียวยี่อี่อไป วันไหนวนเาะบอว่าอิ่มแล้ว
“ลนที่นายนัไว้อยู่ที่ไหน” หยาเทียนหลถามทันทีนั้นบุรุษสวมุสีฟ้าอ่อนๆ ห้อยระบี่้านหลั
รูปร่าหน้าามาย เินเ้ามา “วาไเียวยี่ไม่เอันนาน สบายีไหม”
“็สบายี นี้ือ หยาเทียนหล ที่บอไว้อยู่ับเานั้นสนุมาแถมรสนิยม้านอาหาร็ไม่้อยว่าพวเราเลย”
หยาเทียนหลผสานมือารวะ อีฝ่าย็ผสานมือารวะเ่นัน
“นี้ือพี่หยานี้เอ ผม หวัเทียนหยินีที่ไ้รู้ั” หลัานั้นัแเินพลาุยพลาสนทนาปราศรัย
เล่าเรื่อารผภัยในยุทธัรอแ่ละนออมา หวัเทียนหเป็นนอัธยาศัยี เป็นนยิ้มบ่อยและรับฟัทุเรื่อ
ท่าทีเป็นมิร ทำให้นที่อยู่้วยนั้นรู้สึปลอภัยไร้ัวลไม่น้อย
“ถ้าหยาอยาะไปเ็บประสบาร์็พอมีวิธีหนึ่ วิธีนี้ไม่ยา แ่ลำบาพอวรนั้นือ ลอบปลพระนม์ฮ่อเ้”
หวัเทียนหัแบอล่าวเนื้อหาอภาริให้ับหยาเทียนหและเียวยี่
“ารที่ะปลพระนม์ฮ่อเ้นั้น ้อลอบเ้าไปภายในวัหลวที่มีอ์รัษ์มามายแ่ถึะยาไปหน่อยแ่
่าประสบาร์ที่ไ้สูพอสมวร สูมาประมาทำให้ระับปราึ้นาหนึ่ถึสี่สิบไ้เลย แ่ว่าไม่มีเยใรทำสำเร็สั
น”
หยาเทียนหลไม่เ้าใว่าหวัเทียนหใ้รระัวไหนอนิว่า นี้ือยาไม่ยา เาเป็นบุลที่เ้าใไ้ยาริๆ
“แล้วมันใ้เวลานานไหม พอีผมมีภาริิ้าอยู่้อสะสาให้เสร็ภายในอีสี่วัน” หวัเทียนหทำหน้ารุ่นิ
ั่วะหนึ่ ่อนะเอ่ยปาออมา้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “ถ้าเ่นนั้นไปทำภาริ่อน็ไ้ ่อยมาิหาวาแผนันอีที
ว่าำทำอย่าไร ามริภาริมันไม่ยาหรอ ผม็เยลอบเ้าวัหลวแล้ว เราแ่้อฝ่า่ายลพิสารอมันที่วาไว้
ับเหล่าอ์รัษ์เอ อนนั้นผม็เือบลอบ่าสำเร็เสียาย ้าวเท้าพลานิเียวเสียารให่ โนหอเสียบทุละายเย
เลย หน้าเสียายริๆ”
‘ทำไมีวิูมันพบเอแ่นแปลๆวะ ไม่เ้าใว่ามีแ่เราธรรมาอยู่นเียวหรือไ’ ่อนที่เียวยี่ะเอ่ยปาวนไปหาที่พั
ึ่ทำให้บประเ็นเรื่อทำภาริเสี่ยายโยทันที ทั้สามหาโรเี้ยมถูๆห้อว่าหนึ่ห้อเ้าพัเป็นโรเี้ยม
ที่ทำาไม้ธรรมาไม่มีอะไรพิเศษ ้าล่าายอาหาร ้าบนเป็นที่พัผ่อน ีวิมามายในยุทธัรำลัำเนิน่อไป
หยาเทียนหลและผอพวะทำอะไรพิสารแปลใหม่ ย่อมไม่มีใรทราบไ้…..
ความคิดเห็น