คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่9 โจรปล้นม้า(ลงแล้วครับ)
“ุาย ุาย ุายทั้สอื่นเร็ว ้าหน้ามีโรปล้นรถม้า!!!...”เสียนับรถม้าร้อนลน
เย่าัวเรียหยาเทียนหลและเียวยี่ ทั้สอพลััวลุึ้นอย่า้าๆบิี้เียไปมา นรถล่าวเสียัอีรั้
ทำเอาสิที่ำลัสะลึมสะลือลับมาเร่เลียทันที โรปล้นิม้า หรือ โรปล้นรถม้า ะอยสัหารผู้โยสายรถม้า
ที่มีทรัพย์สินิรถม้ามาหรือไม่ิัว็าม โยสัหารหมไม่ถามไม่ล่าว หามี็่า ไม่มี็่าเ่นัน
หยาเทียนหลหยิบระบีู่่ายำแน่น เียวยี่วระบอไม้ไผ่สีเียวออล้ำๆ ไปมาทันทีที่รถม้าหยุ
เหล่าโรปล้นม้า็ี่ม้ามาล้อมรอบรถ พวมันมาันเ็แปนร่าายำยำสวมุอมยุทธ์สีน้ำาล
(NPCที่ทำารี่รถม้านั้น สามารถเสียีวิไ้โยไม่ผิอเม ทันทีที่เสียีวิะมีNPC นใหม่เ้ามาแทน)
ับสรีนาหนึ่วบม้าเ้ามาเหล่าโรปล้นม้า่าหลีทาให้ นาปิบัใบหน้า้วยผ้าลุมับหมวแพรไหม
รูปร่าทรวทรอเอวอ้อนแอ้นอรร นาเอ่ยปาเบาๆแ่เสียััวาน
“ส่อมี่ามาให้หม!...ไม่ั้นาย!!” ำพูับรูปร่าไม่สอล้อ เสียอาาประาศนว่า
้านี้แหละโร ัออมานับรถม้าสีหน้าเร่เลีย แม้เาะเป็นระบบแ่ถูเียนให้มีวามนึิรััวลัวาย
เ่นัน เียวยี่วระบอราหนึ่่อนะระโลารถล่าวว่า
“พวเรามิเยมีอะไรบาหมาัน ใย้อปล้นิ่าแัน้วยเล่า” เียวยี่ผสานมือารวะ
และถามำถามอนออไป เหล่าโรปล้นม้า่าหัวเราะออมามีแ่สรีรลามิไ้หัวเราะ้วย
“ยุทธัรไม่ไ้สวยามแบบท่านิหรอนะ ท่านไม่้อมาวามหรอส่อมี่ามาให้หม”
นาล่าว่อนะัระบีู่่ออาฝัระบี่มีลวลายสวยามทำอย่าประี ฝัอระบี่สีทออร่าม
ประับปะาไป้วยลายอเหมย
“ยุทธัรมิไ้สวยาม็ริ!...ท่าน็ทราบ เหุใเล่าท่านึมาปล้นนธรรมาเ่นพวเราอย่ามา
พวเรา็แ่าย หาท่านแน่ริอให้ลาอาามาประลอระบี่ันสัราูเถอะ!..” หยาเทียนหละนอปา
และเห็นนรหน้าเป็นเพียแ่ผู้หิรูปร่าบอบบา ระโลารถม้าัระบี่ออมาและโยนฝัออไป้วยท่าที่
นเอิว่าเท่สุ
‘หึๆ ไล่ะเท่ไหมละ ันหม ฮ่าๆ’ เียวยี่ที่หยาเทียนหลไม่สนทนา็ท้าประลอเลย แ่ฝ่ายโร ที่
หยาเทียนหล่าล้าท้าประลอับนา นาลาหลัม้าอย่า้าๆ ้าวท้าวพิสารมาหยุรหน้าหยาเทียนหล
เป็นท่าเท้าที่รวเร็วและอ่อน้อย แม้ะปิหน้า้วยม้าบาๆแ่บุรุษผู้ใ็่ามอออว่านานั้นามไม่น้อย
หยาเทียนหลลืมรัเ่าไปเรียบร้อยแล้วเาัใไ้นานแล้ว นิสัยระล่อนับหิเาึปรา
“้ามีนามว่า หยาเทียนหล แม่นาล่ะมีนามว่าอะไร” หยาเทียนหลผสานมือารวะทัทาย
นาลับนิ่เียบไม่พูา ั้ท่าระบี่แผ่รัสีอำมหิออมา
“เหอะ! นะเราไ้เรา่อยบอ รับมือ!” นาสะบัระบี่ราหนึ่้าวเท้าพิสารประิัว
หยาเทียนหล นาแทออ้วยระบี่ในมือ้ายวาระบี่มือวาึ้นเหนือศรีษะสร้าสภาวะู่โมออไป้านหน้า
หยาเทียนหลรับระบี่้วยสภาวะุันแ่เาอ่อน้อยประสบาร์ เาถอยหลัออมาสามสี่้าว นาเอไม่รอ้า
สาวเท้าพิสารเ้ามาโหมู่โมระบี่หนุนเนื่อ ลีลาอ่อน้อยั่ร่ายรำ ระบวนท่า่าพิสารยาหยั่ถึ
ทุระบวนท่าบัเียวเร็ว บัเียว้า ใ้ออสภาวะหนุนเนื่อ เียวู่โม สลับไปมา ระบวนท่าที่สอแทออ้วย
ระบี่มือวาสภาวะระบี่ทิ่มแทโหมู่โม ระบี่มือ้ายหนุนเนื่อผสานเสริมทิ่มแทออ้วยวามรวเร็ว
หยาเทียนหลมีระบี่เียวแถมยั้อยประสบาร์ไหนเลยะรับระบี่ไ้ทุระบวนท่า?
ัวะ! เสียเนื้อถูระบี่ฟันเ้าใส่ที่แนโลหิสีแไหลหลั่ ท่าหาหยาเทียนหลหลบไม่ทันแนวาเาอาะา
ไ้ในทันา นาแ่นเสียัเหอะออมาล่าวอย่าเยียหยามูถู
“ที่แท้มีีแ่ปา ฝีมือไม่เห็นะเอาไหน” ำพูนี้ล้วนทิ่มแทิใอหยาเทียนหลพลันปรา
เลือลมระอุึ้น เาะแพ้ไม่ไ้เ็าเพราะเาแพ้มาเยอะแล้ว หยาเทียนหลไม่ล่าววาายระบี่ึ้น
โถมแทใส่อย่าเร่ร้อน ราแรฟาระบี่สร้าสภาวะู่โมไปทา้ายใ้ออ้วยวามเรี้ยวรา
นาร่ายรำระบีู่่ั่อเหมยพลิ้วไหวรับระบี่อหยาเทียนหลไ้ทุระบวนท่า หยาเทียนหลไม่พัหายใ
วัแว่ระบี่ทิ่มแทู่โมอย่ารวเร็ว บัเียว้ายบัเียววา แทึ้นแทล ล้ายเป็นารเล่นป่าหี่
นาเอผนึำลัไว้ที่ระบี่เบี่ยัวไปทา้ายและวาล้ายมีเาแยออมา สาวเท้าพิสารไป้าหลัหยาเทียนหล
ทิ่มแทระบี่เ้าไป หยาเทียนหลอาศัยสัาิาพลันวระบี่ลับไปทา้านหลัเสียระบี่ระทบันราหนึ่
หยาเทียนหลเอี้ยวัวหมุนลับฟาระบี่ไป้วยวามรวเร็วแ่นั้นยัเร็วไม่พอนาเบี่ยัวหลบทา้าย
ทิ่มแทระบี่มาราหนึ่สภาวะระบีุ่ันเรี้ยวราู่โมถึหน้าอ้ายอหยาเทียนหล
‘บับ!...แย่แล้วหลับไม่ทันแน่้อเสี่ยแล้ว’ หยาเทียนหลเพลอโรพลัภูับะวันไร้สิ้นสุ้วยวามไม่ทราบัว
พลัไหลเวียนออมาในสภาวะระบี่แววระบี่เปลี่ยนสีราหนึ่ เร้! เสียระบี่ระทบระบี่ ระบี่อ
หยาเทียนหลสภาวะอ่อน้อยว่าถูันเ้ามาประิน ทันในั้นระบี่ทีู่่โมเ้ามาสภาวะสัหารลับหายไป
เพล้! เสียระบี่แหัเนื่อาระทบถูพิษที่ระบี่อหยาเทียนหล พิษทำารัร่อนระบี่อนาน
เปราะทันทีที่ถาโถมระบี่ทิ่มแทเ้ามา ระบี่ที่ร้าวพลันระายออ นาะัวูบหนึ่ ทันในั้นหยาเทียนหล
อาศัยวามเร็วที่นมีอยู่ทั้หมประิัว่อนะระบี่ไปที่ออนา นเริ่มมีโลหิไหลเล็น้อย
“นี้เ้า!...รอ เ้าเล่นปาหี่อะไรทำระบี่อ้าแหั เ้ารุ้ไหมระบี่นั้นมี่านาไหน” นาัฟัน
รอๆส่เสียอบลับมา้วยน้ำเสียแ้นเือ หยาเทียนหล็สสัยเ่นันแ่เาไม่พูออไป เพราะเรว่า
ะเสียหน้า ึยิ้มแ่ไม่อบเ็บระบี่เ้าฝัผสานมือารวะนา
“ฮ่าๆ!..้านะแล้ว เิแม่นาบอื่อและปล่อยพวเราไป” นาระทืบเท้าลพื้น เียวยี่เินเ้ามา
หาหยาเทียนหล ่อนะหัวเราะัฮ่าๆ บไปที่ไหล่หยาเทียนหลล่าวสั้นๆ เ้าแน่มา
“เหอะ!...ื่อ้า ระบีู่่อเหมย เาเฟยหลิ พวเราไป!!” นาล่าวบ็ึ้นบนหลัม้า่อนะวบม้า
าไปฝาวามแ้นในใไว้ับหยาเทียนหล
ความคิดเห็น